ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 180

ตอนที่180 คนแปลกหน้า

คนพวกนั้นได้ยินโล่หวินหลานตะโกนเรียกรัชทายาทสองคำ ก็รีบหันหน้าไปดูซึ่งกันและกัน เปลี่ยนสีหน้าไปหลายครั้ง ชายฉกรรจ์หนึ่งในนั้นหันไปตบบ่าอีกคนหนึ่ง พูดขึ้นด้วยความโมโห “ขอแค่พวกเราทำงานสำเร็จก็ไปเอาเงินได้ เรื่องอื่นอย่าไปสนใจ”

รัชทายาทยกยิ้มมุมปากขึ้น เท้าขยี้ไปมาทำสัญลักษณ์บนพื้น แล้วกระโดดขึ้นไปบนฟ้า มือถือดาบฟันลงไปที่ร่างของคนพวกนั้น ฟันฉับลงไปอย่างแรง หิมะกองโตอันหนาเตอะแยกออก ทำให้เห็นเป็นรอยดำคล้ำ

“เช้าตรู่วันนี้ขณะข้ากำลังเข้าวัง รัชทายาทก็กำลังเข้าพบเสด็จพ่อแล้ว ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาเสวนากับเสด็จพ่อในเรื่องอะไร แต่เป้าหมายของเขาชัดเจนมาก” โม่ฉีหมิงเล่าเหตุการณ์เมื่อเช้าอย่างเนิบๆ ราศีความยิ่งใหญ่มีอำนาจชัดมากตอนเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่มีความอ่อนโยนตอนขณะอยู่โล่หวินหลานเลยแม้แต่น้อย

“ดูแล้วรัชทายาทอยากใช้โอกาสนี้ ยึดอำนาจตัวเองกลับมาต่อหน้าเสด็จพ่อ พวกเราต้องห้ามประมาทนะ” โล่หวินหลานยื่นมือไปกุมมือเขา แล้วพยักหน้ากับเขาช้าๆ

“ไม่เป็นอย่างนั้นแน่” โม่ฉีหมิงหันไปยิ้มให้นางวางใจ

ขณะทั้งสองกำลังพูดคุยได้ครึ่งทาง ประตูก็ถูกผลักออกอย่างแรง ทั้งตัวของฉินหยิ่นเต็มไปด้วยหิมะตอนเข้ามา รีบเร่งเข้ามา แจ้งเหตุต่อหน้าโม่ฉีหมิง

“ท่านอ๋อง ข้างน้อยพึ่งออกจากจวน ก็เห็นเจ้าสำนักสวินจะเดินมาถึงจวนของพวกเราแล้ว ตอนนี้เขาเดินทางมาถึงห้องหนังสือแล้ว”

“ดีเลย พวกเราไปกันเถอะ” โม่ฉีหมิงพยักหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วรีบลุกขึ้นเดินไปยังห้องหนังสือทันที

เดินผ่านทางเดินเฉลียงจิ่วจ๋วน ผ่านพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ ทั้งสองสาวเท้าเดินมายังห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว สวินโม่มาถึงนั่งลงจิบชาได้ไม่นาน มือซ้ายถือกล่องกำมะหยี่สีทอง และยังมีกระดาษม้วนพับอยู่

“ให้เจ้ารอนานแล้ว เรื่องตรวจสอบถึงไหนแล้ว?” โม่ฉีหมิงก้าวเท้ายาวเดินเข้ามา ชุดคลุมสีน้ำเงินปักด้วยด้ายดิ้นสีทองช่างงามตายิ่งนัก ทำให้ทั้งตัวของเขาดั่งมีแสงรัศมีบางอย่างโพยพุ่งออกมา โบยบินท่ามกลางอากาศ

“ท่านอ๋อง หลายวันมานี้ข้าค้นหาตำราโบราณอย่างหนัก ลำพังแค่เปรียบเทียบยาพิษที่วางไว้บนเนื้อที่ตายแล้ว และดูจำนวนเชื้อโรค บวกกับคำแนะนำเพิ่มเติมจากหวังเฟย ในที่สุดก็พบปฏิกิริยาการเปลี่ยนแปลง” สวินโม่เปิดกล่องกำมะหยี่ในมืออธิบายอย่างเปิดเผยต่อหน้าทุกคน

“ผลเป็นอย่างไร?” โม่ฉีหมิงนั่งหลังตรงฟังผล สายตาเพ่งมองไปยังกล่องกำมะหยี่อย่างมุ่งมั่น

“ท่านอ๋อง เชิญมองกล่องกำมะหยี่” สวินโม่ถือกล่องกำมะหยี่ขึ้นมา ค่อยๆนำกุญแจมาเปิดออก รอจนกล่องเปิดอ้าออก ของที่อยู่ด้านใรปรากฏแก่สายตาทุกคนที่อยู่ในห้อง

ในในกล่องกำมะหยี่เหลืองอร่าม เหมือนกับได้เปิดสมบัติล้ำค่าอะไรสักอย่าง รอจนเขาเปิดชั้นที่เป็นสีทองออก เหลือไว้เพียงแค่ของล้ำค่าที่อยู่ด้านใน

เหมือนกับที่ทุกคนคิดไว้ไม่มีผิด สิ่งที่อยู่ด้านในได้ปรากฏออกมา ก็คือชิ้นเนื้อตายที่สวินโม่นำมาครั้งที่แล้ว มาวันนี้ สีที่ชวนทำให้อยากอาเจียนได้หายไปแล้ว กลิ่นและความเน่าเฟะ ได้กลับมาเป็นชิ้นเนื้อปกติดั่งเดิม

“เนื้อชิ้นนี้ แล่มาจากร่างกายของต่งไท่โสว่ เพราะหลังจากที่เขาป่วยหนักอาการทรุดลง เนื้อชิ้นนั้นก็เละเน่าเฟะ แต่ข้าคิดค้นสูตรยาที่สามารถรักษาโรคระบาดนี้ได้แล้ว อีกทั้งสามารถยาตัวนี้ทำให้หายขาดจากโรคนี้ได้” สวินโม่นำชิ้นเนื้อที่เขาวิจัยสำเร็จมาวางไว้บนโต๊ะ ค่อยๆอธิบายทีละขั้นตอน

เนื้อชิ้นนั้นตอนนี้สะอาดมาก เหมือนกับไม่เคยเน่าเละมาก่อน นอกจากว่าจะมีร่องรอยจางๆเล็กน้อย

“สวินโม่ เม็ดยาที่อยู่ในกล่องตอนแรกคือยาอะไรกันแน่?” สีหน้าของโม่ฉีหมิงมีความตะลึงเล็กน้อย แต่สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยที่ที่สุดไม่ใช่สิ่งนี้

สวินโม่นำผ้าสีดำคลับออกมาอีกหนึ่งผืน ด้านในมียาหลายเม็ดอยู่ในนั้น

“ยาพวกนี้ไม่ใช่ยาพิษหรือยาถอนพิษ และไม่มีความเกี่ยวข้องกับโรคระบาดหนักในครั้งนี้ แต่ในสิ่งที่คนพวกนั้นเอามาใช้หลอกล่อบังหน้าจัดฉากเท่านั้น” สวินโม่ตอบพลางขมวดคิ้วแน่น

ถึงแม้ว่าจะไม่มีความสามารถในการมองทะลุจิตใจผู้อื่น แต่เรื่องนี้ตรวจสอบได้ง่ายมาก เขาก็ยังพอที่จะแก้ปริศนาทั้งหมดได้อย่างกระจ่าง

“ดูแล้วคนพวกนี้มีการวางแผนเตรียมตัวมาดี พวกเราต้องรีบนำยาถอนพิษไปแจกจ่ายให้ประชาชนก่อนรัชทายาทให้เร็วที่สุด วีนนี้หรือพรุ่งนี้เจ้าต้องไปเตรียมส่วนผสมของยามาทั้งหมด มะรืนพวกเรานำยาถอนพิษพวกนี้ไปแจกจ่ายในเมือง เอาชนะในประชาชนก่อน” โม่ฉีมีความมั่นใจสูง มองยาถอนพิษบนหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในใจก็ไม่หยุดในการคิดวางแผนการ

สวินโม่พยักหน้ารับคำ แล้วจึงขอตัวกลับจวน

“ออกไป อย่าแตะข้านะ!”ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น เสียงนี้เป็นเสียงที่คุ้นหูมากเป็นเสียงของจิ่นชื่อ

รัชทายาทกำลังจะออกไปแต่ก็ต้องถอยกลับมาต่อ และก็รู้ว่าด้านในเกิดเรื่องอะไรขึ้น

จิ่นชื่อเป็นหญิงบำเรอหน้าหนึ่ง เป็นเรื่องที่ทั่วเมืองรู้กัน ออกมาทำงานไม่มีคนปกป้องคงจะยากถ้าไม่โดนคนแกล้ง หญิงงามเช่นนี้มาวางไว้ตรงหน้าตัวเองแม้จะเป็นเขาก็คงจะใจเต้น

“ออกไปอะไรกัน วันนี้ข้าจะต้องได้เจ้ามาให้ได้เป็นแค่หญิงบำเรอจะทำตัวยากทำไม?ถ้ายังดื้ออยู่ข้าจะถอดเสื้อเจ้าตอนนี้เลย ให้ทุกคนได้เห็นเรือนร่างของจิ่นชื่อ!”พูดอยู่ชายคนนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

จิ่นชื่อก็เหมือนกับนกน้อยที่อ่อนแอโดนเขาจับเอาไว้แม้จะตะโกนขอให้ช่วยก็ไม่ได้ผล

“ปล่อยข้านะไม่งั้นเจ้าจะเสียใจทีหลัง!”จิ่นชื่อพยายามดิ้นออกมา

แต่ชายคนนั้นก็มีแรงมาก เขายกมือนางขึ้นสูง หน้าตาอ้วนตันมองดูหน้าจิ่นชื่อโมโห หญิงงามแม้จะโกรธแต่ก็ยังสวยอยู่ดี

“สาวสวยอย่าโกรธไปเลย ข้าจะดูแลเจ้าดีๆ!”ชายคนนั้นหอมแก้มจิ่นชื่อไปอย่างแรงแต่ยังไม่ได้หอม ชายคนนั้นก็ดดนตบอย่างแรงทำเอาเขาเซ

“ปล่อยข้านะ!”จิ่นชื่อพูดขึ้น

“ยัยบ้านี้ อยากตายเหรอไง!”ชายคนนั้นโยนนางไปแรงๆ นางกำลังจะชนเข้ากับกำแพงแต่ในระหว่างนั้นก็มีคนพุ่งเข้ามาช่วยเอาไว้กอดนางเข้ามาในอ้อมแขน

คนรอบข้างเริ่มแตกวง ไม่เพียงแต่ว่าจะมีการต่อสู้แต่ฝ่ายตรงข้ามมาอย่างไม่ดี สีหน้าของรัชทายาทเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง สายตาทันแหลมคมมองชายคนนั้นและเดินเข้าไปหาเขาทีล่ะก้าว

“เมื่อกี้ มือเจ้าจับนางตรงไหนบ้างนะ?”รัชทายาทก็เหมือนกับยมทูตที่มาจากนรก สีหน้าเย็นชานั้นมองชายคนนั้นอย่างโกรธๆ