ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 197

ตอนที่197 หมออัศจรรย์

อากาศเหน็บหนาวมากๆ ไม่มีไฟที่สว่าง สถานที่ที่เล็กแคบและมืดมัวมากๆ และยังมีช่องว่างที่เหมือนกำลังฝัน ช่องว่างที่ไร้ซึ่งอากาศ ไร้ซึ่งเสียงน้ำไหล มีแต่เสียงที่ดังขึ้นรอบๆซึ่งมิอาจรู้ได้ว่ามันคือเสียงอะไร

สถานที่ที่มืดมัว แม้ยื่นมือออกมายังทำให้ไม่เห็นนิ้วทั้งห้านิ้ว โล่หวินหลานกำลังหลงอยู่สถานที่แบบนี้ ข้างหูของนางมักจะได้ยินเสียงคนดังเข้ามา นางปิดหูไว้ไม่อยากฟัง แต่ว่า กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“ข้าฆ่านางไปแล้ว จากนี้ไปแคว้นโม่ฉีจะไม่ได้เป็นแค่ของนางคนเดียว ข้าจะได้รับสิ่งที่สมควรได้รับ และจะไม่มีใครจะมาคอยแย่งข้าอีกต่อไป！”

เจ้ามันไม่มีจิตใจจริงๆ เจ้ายอมมองคนที่เจ้ารักกลายเป็นผงกระดูก และยังไม่อยากจะหยุด?

“นอกจากเจ้าตัดลิ้นเจ้าทิ้ง ข้าถึงจะเชื่อเจ้า ไม่เยี่ยงนี้เจ้าก็จบชีวิตของเจ้าไปเลย！บนโลกใบนี้สิ่งที่ข่มขู่ข้าให้กลัวไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดหรือคนไหน ข้ารู้ละเอียดทุกอย่าง ดังนั้น เจ้าจัดการเองว่าต้องทำอะไร?

“พระยาชา ข้าขอโทษที่เจ้าทำร้ายเจ้า”

……

มีเสียงมากมายลอยไปลอยมาข้างหูของนาง นางพยายามตามหาที่มาของเสียง แต่พอนางยื่นมือออกไปจะสัมผัสกับอะไรก็มักจะไม่เจออะไรสักอย่าง แต่กลับเจอแต่ความมืดมัวที่ไม่มีขีดสุด……เสียงเหล่านั้นมันคุ้นหูมากๆ เดี๋ยวๆก็ลอยเข้ามาข้างหูของนาง！”

เป็นใครกันแน่ ที่จับนางมาอยู่ที่นี่?

ไม่ได้ ข้าต้องผ่านความมืดมนพวกนี้ไปให้ได้ นางอยากไปหาโม่ฉีหมิง นางจะบอกกับเขาว่าตนยังไม่ตาย！

จู่ๆก็มีแสงสว่างสอดส่องเข้ามาทุกทิศทุกทาง และแสงนั้นส่องเข้าตาของโล่หวินหลาน ทำให้นางยากที่จะปรับตัวเข้าหาแสงสว่างพวกนี้

นางฟื้นขึ้นมาอีกรอบหรือ? นางไม่ได้ตายหรือ?

นางค่อยๆยกมือขึ้น ข้างบนไม่มีอะไรสักอย่าง มีแค่นิ้วชี้ของนางมีรอยแผลเป็นเป็นเส้น แผลเป็นนี่เป็นแผลเป็นที่นางได้รับตอนครั้งแรกที่ทำการผ่าตัด ไม่ระวังแล้วไปกีดโดนนิ้วของตนเอง ตอนนั้นการผ่าตัดทำเสร็จไปเกือบครึ่งๆแล้ว แต่นางก็ได้แต่รีบวิ่งออกมาแล้วสลับหมออื่นมาทำการผ่าตัดต่อ

หรือว่า...... นางได้กลับมาอยู่ในร่างของตนเองแล้ว? ！

หลังจากที่นางตายจากแคว้นโม่ฉี นางเลยกลับมาสู่โลกปัจจุบันนั่นหรือ? ถ้าพูดถึงแบบนี้ พูดถึงแบบนี้ นางก็จะสามารถถือมีดทำการผ่าตัด ไม่ต้องใช้ห้องน้ำที่ต้องราดน้ำเองในสมัยก่อน สามารถเล่นเกมบนคอมพิวเตอร์ได้ และกินไอติมได้งั้นหรือ?

นางลุกขึ้นทีเดียว หรือว่าช่วงนี้หลับลึกเกินไปจนทำให้ร่างกายรู้สึกปรับตัวกับน้ำหนักของร่างกาย ฝีเท้าที่เหมือนจะเบา ทั้งตัวของนางพิงอยู่ตรงเสาอย่างไร้เรี่ยวแรง สิ่งก่อสร้างพวกนี้ไม่ใช่ของยุคสมัยปัจจุบัน ทุกอย่างเหมือนทำจากหวายที่ดูโบราณมากๆ โดยเฉพาะเก้าอี้ที่ถักด้วยหวายและมีดอกกล้วยไม้ประดับไว้อย่างสวยงาม

ที่นี่ยังคงเป็นยุคสมัยเก่า แค่เปลี่ยนสถานที่ หรือว่าวันนั้นที่นางตายไป ก็ถูกใครสักคนช่วยชีวิตอีก?

ตอนที่ในใจกำลังตั้งคำถามมากมาย นางเลยรีบวิ่งไปส่องกระจกและสำรวจดูใบหน้าของตนเอง ขนตาที่ดูเรียวยาวและงอน สายตาที่เปล่งประกายและเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และยังมีไฝเล็กอยู่ตรงหางตา หางคิ้วที่ตกลงนิดหน่อยทำให้ทรงคิ้วดูสวยงามน่าหลงใหล จมูกสูงโด่งได้ทรง มองต่อไปข้างล่างก็มีริมฝีปากที่แดงฉ่ำ รวมไปถึงใบหน้าที่ขาวสว่างใสของนาง ก็คือหญิงสาวงามในยุคสมัยปัจจุบัน！

แล้วทำไมร่างที่อยู่ในโลกปัจจุบันของนางถึงได้มาอยู่ที่นี่?

ดูจากตอนนี้ เหมือนนางยังไม่ได้กลับโลกปัจจุบัน ก็ดี งั้นนางก็จะสามารถเจอโม่ฉีหมิงได้อีก ไม่รู้ว่าเขาจะลืมตนเองหรือยัง ได้ไปสู่ขอพระชายาคนอื่นหรือไม่！

ตอนที่นางกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย เสียงประตูถูกผลักออกมา มีชายผู้หนึ่งสวมใส่ชุดสีเขียวอ่อนกำลังยกยาสมุนไพรเดินเข้ามา หน้าของเขาดูอ่อนโยน เหมือนเจ้าชายที่อ่อนหวาน

“กล่าวทักทายกันหน่อย เจ้าเป็นใคร?” โล่หวินหลานยกมือของตนเองขึ้นแล้วโบกมาโบกมา ทักทายเขา

ชายผู้นี้ได้ยินเสียงนั่นก็ส่ายหัวขึ้นมา และทำถาดที่อยู่บนมือของตนตกไว้บนพื้น

“หมิงซีนี่มันเกิดอะไรขึ้น? คนที่เหมือนกำลังจะตายที่อยู่ในห้องทำให้เจ้าตกใจจนทำถาดหล่นลงบนพื้น รีบเก็บกวาดไปสักพัก ทำให้ข้ารู้สึกขายขี้หน้าจริงๆ！”เสียงคนแก่ที่ทรงพลังดังขึ้นจากข้างหลังไม่ไกล

ชิวโม่ไป๋มองลูกศิษย์ของตนเองที่กำลังโค่นล้มตนอย่างไม่พอใจ และหันไปมองเขายอย่างทนไม่ได้ และพูดขึ้น “รู้แล้ว ยังไงข้าก็ต้องแนะนำตัวเองหน่อยไหม หญิงสาวผู้นี้ถึงจะฟังเข้าใจ！” พูดจบ เขาก็รู้สึกอายที่จนทำตาหวานใส่นาง และมองหน้าอันสดใสและน่ารักของโล่หวินหลาน

โล่หวินหลานไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เท่าที่ดูจากท่าทีของพวกเขาสองคนที่มีต่อกัน ไม่ค่อยเหมือนความสัมพันธ์ของอาจารย์และลูกศิษย์ แต่กลับเหมือนคนที่รู้ใจกัน และเป็นเพื่อนที่คบกันมาหลายปี

“หนึ่งปีก่อน ข้ากับหมิงซีเพิ่งจะไปหายาสมุนไพรจากในป่าลึกกลับมา ระหว่างทางกลับก็ผ่านถ้ำเล็กๆแห่งหนึ่ง กำลังเตรียมตัวนั่งพักอยู่ที่นั่นสักพัก ก้นยังไม่ทันได้นั่งลง จู่ๆก็มีเสียงฟ้าแลบฟ้าผ่าดังขึ้น แสงสีม่วงที่สว่างขึ้นเหมือนกำลังทำให้ฟ้าเปิด สิ่งอัศจรรย์และสิ่งน่าแปลกแบบนี้ข้ายังไม่เคยเห็น รอหลังจากที่ฟ้าแลบเสร็จ ข้าก็ไปในตำแหน่งที่ฟ้าแลบลงมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น นึกไม่ถึงเลยเจ้าจะโดนฟ้าแลบจนหมดสติและอยู่ที่นั่น หลังจากนั้นข้าก็พาเจ้ามาที่นี่ ถึงแม้เจ้าไม่ได้ฟื้นขึ้นมา แต่กลับคงอยู่ซึ่งความอยากมีชีวิตอยู่ นี่เป็นเหตุผลที่ข้าไม่ทิ้งเจ้า เจ้าไม่เหมือนใครจริงๆ ที่สามารถฟื้นขึ้นมาได้” ชิวโม่ไป๋พูดถึงตอนสุดท้ายก็ยิ่งดูเหมือนเขาตื่นเต้นมาก สายตาจับจ้องโล่หวินหลานตลอดเวลา เหมือนกำลังมองเรื่องบางอย่างให้ทะลุไปถึงตัวนาง

ที่แท้ ที่แท้ข้าใช้วิธีนี้กลับมาที่นี่อีกครั้ง โล่หวินหลานคิดไตร่ตรองและก้มหน้าลง คิ้วดูชนกัน ไม่รู้นางกำลังคิดอะไรอยู่

นางค่อยๆนึกได้ขึ้นมา วันนี้ร่างและวิญญาณของนางถูกฟ้าผ่าจนแยกกัน จริงๆวิญญาณของนางเหมือนจะกลับสู่ร่างของโล่หวินหลาน และร่างตัวจริงของนางก็ยังอยู่ที่นี่

“ท่านอาจารย์ค่ะ นางเป็นแค่หญิงสาวตัวน้อยๆ จะทำเรื่องชั่วๆได้เยี่ยงไร? ท่านอย่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเลย” หมิงซียื่นอยู่ข้างๆโล่หวินหลานแล้วอธิบายขึ้น กำลังมองท่าอาจารย์ของตนเองเหมือนขาดสติ เขาจึงทนไม่ได้จนต้องพูดอะไรออกมา

“หมิงซีถ้าเจ้ายังพูดแม้แต่คำเดียว คืนนี้เจ้าไม่ต้องกินข้าว วันรุ่งขึ้นก็อย่ามาแตะต้องสมุนไพรที่อยู่ในสวนของข้า！” ชิวโม่ไป๋พูดขึ้นและหายใจแรงๆไปด้วย ลูกศิษย์ที่คิดจะลืมบุญคุณ กี่ปีที่ผ่านมาที่ข้าดีต่อเขา พอเห็นหญิงสาวหน่อยๆ ก็กลับเข้าข้างคนนอก

หมิงซีส่ายหัวไปมาอย่างไม่เข้าใจ และพูดด้วยเสียงต่ำ “ข้าไม่กินข้าว ท่านก็ไม่มีอันจะกินเหมือนกัน”

“หมอเทวดาชิวเจ้าคะ ขอบพระคุณที่ท่านช่วยข้าไว้ ท่านดูสิ ก็เพราะข้าถูกฟ้าผ่าจนจำอะไรไม่ได้ ขอให้ท่านเห็นแก่ข้าเป็นลูกศิษย์หของท่านหน่อยได้หรือไม่? พวกท่านดูแลข้ามานานขนาดนี้ ยังไงข้าก็ต้องตอบแทนบุญคุณหน่อยใช่หรือไม่?” โล่หวินหลานเอียงหัวมองชิวโม่ไป๋ ผู้เฒ่าคนนี้ก็น่าสนใจเหมือนกัน ดูจากวิชาที่มีเหมือนจะไม่เลว ยังไงนางก็กลับเมืองหลวงไม่ได้ ณ ตอนนี้ อยู่ที่นี่ไปก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที

เรื่องไปหาโม่ฉีหมิง ยังไงก็มีโอกาสทุกเวลา

“นี่ เจ้าจะเป็นลูกศิษย์ของข้างั้นหรือ? ข้าชิวโม่ไป๋ไม่เคยรับลูกศิษย์ ยิ่งคนที่เป็นหญิง ขนาดนี้หมิงซีถ้าข้าไม่เห็นความสามารถของเขา ข้าก็ไม่รับเขาด้วยเช่นกัน ดังนั้น เจ้าตัดใจจากเรื่องนี้เถอะ！”

ชิวโม่ไป๋ส่ายหัว และพอดื่มเสร็จคำนั้นเสร็จก็เดินออกไปตรงประตู