ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 216

ตอนที่ 216 ไล่ล่าสังหาร

เสียงเกี้ยวที่สวยงามมากหลังหนึ่งหล่นลงมา เกี้ยวหลังนั้นเละจนใช้งานไม่ได้แล้ว มันกลิ้งตกลงมาจากบนเขา

“รีบตามลงไปดูเร็ว มีคนอยู่ในนั้นหรือเปล่า?” สายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนหลังม้าออกคำสั่งใส่ทหาร

ในมุมมองของหมิงซี เขาเห็นคนที่สวมหมวก สวมชุดเกราะและพกอาวุธ แต่พวกเขาไม่ใช่ทหารของแคว้นโม่ฉี คนพวกนี้คงไม่ใช่ทหารของแคว้นเซิ่งโจว ที่คิดจะมาลอบโจมตีแคว้นโม่ฉีหรอกนะ?

เขาหยิบมีดสั้นออกมาจากรองเท้าของเขาซ่อนเอาไว้ในชายแขนเสื้อ อีกทั้งยังหยิบมีดสั้นอีกเล่มออกมากำไว้ในมือ ขณะที่กำลังจะบุกจู่จม ก็มีมือเรียวๆมาจับมือของเขาเอาไว้

“ช้าก่อน อย่าเพิ่งไป ดูไปก่อน” โล่หวินหลานยืนอยู่ข้างๆหมิงซี ก้อนหินก้อนใหญ่ตรงหน้าช่วยพลางตัวให้กับพวกเขา

หมิงซีตกใจที่เห็นโล่หวินหลานมา เขาบอกให้นางอยู่กับที่ห้ามไปไหนไม่ใช่หรอ? หากนางเป็นอะไรไป เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองอีกเลยตลอดชีวิต

“เจ้ามาทำไม? รีบกลับไป” หมิงซีขมวดคิ้วแล้วบอกให้นางปล่อยมือ แต่ว่าไม่ว่าเขาจะทำยังไงมันก็ไม่เป็นผล

“ที่มันทหารกองหนึ่ง จากการแต่งตัวไม่น่าใช่ทหารของแคว้นโม่ฉี ทหารที่มาจากทางเล็กๆแบบนี้จะต้องเป็นทหารของแคว้นเซิ๋นโจวเท่านั้น ไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรหาย ถึงได้ออกตามหาบนเขาแบบนี้ ดูท่าทางแล้วเหมือนกับบ่าหากหาไม่เจอพวกเขาจะไม่ยอมเลิกราเด็ดขาด” ทักษะการสังเกตการณ์ของโล่หวินหลานเก่งมาก หลังจากที่ออกจากจวนหมิงอ๋อง กลับมาในร่างเดิมของนาง เหมือนนางจะต่างไปไม่เหมือนเดิม

“ใช่แล้ว” หมิงซีพยักหน้า

“หมิงซี ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของเรา เราก็เดินทางกันต่อเถอะนะ” โล่หวินหลานสูดลมหายใจ แล้วเดินออกจากหลังก้อนหิน ไม่ไปมองว่าพวกเขาทำอะไร จากนั้นก็เดินเข้าไปเก็บของในถ้ำ

หมิงซีรู้สึกตะลึง สิ่งที่เขานึกไม่ถึงก็คือ นางนิ่งได้ขนาดนี้เลยหรอ สามารถวิเคราะห์ออกมาว่าทหารพวกนั้นกำลังทำอะไรอยู่ แต่สุดท้ายกลับไม่ทำอะไรเลย แล้วก็ขอเดินทางต่อ?

แต่ว่าหมิงซีก็ไม่ได้ถามอะไร เขาเดินตามหลังโล่หวินหลานไป เขาเก็บของ สวมเสื้อผ้า แล้วออกจากถ้ำ

ทั้งสองคนเดินตามทางที่ลงเขาไป แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด ด้านหลัง มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบตามหลังมา

“เสี่ยวฮัว หลบเร็ว” หมิงซีดึงมือของโล่หวินหลานเอาไว้ แล้วลากนางเข้าหลังก้อนหิน

“มีคนมา” หมิงซีพูดต่อ เขาโผล่หัวออกไปครึ่งหนึ่ง แอบดูสถานการณ์

เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมชุดเจ้าสาวสีแดง นางดูงดงามมาก บนหัวเต็มไปด้วยเครื่องประดับ ดูโดยรวมแล้วน่าหลงใหลเอามากๆ นางดูรีบร้อนตัวเปียกไปทั้งตัว

นางหอบหนักมาก เหมือนกำลังหนีอะไรที่ตามมาด้านหลังด้วยความหวาดกลัว สายตาของนางดูสิ้นหวัง เหมือนกำลังจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

ส่วนด้านหลังของนาง มีเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ บนตัวของพวกเขามีพกอาวุธ ซึ่งพวกเขาคือกลุ่มทหารเมื่อครู่นี้

“หมิงซี” โล่หวินหลานสะกิดแขนของหมิงซี เหมือนจะให้เข้าออกไปช่วยนาง

หมิงซีหันไปมองนางแล้วส่ายหน้า

ตอนนี้ตัวพวกเขายังเอาตัวไม่รอดเลย จะไปเอาภาระมาอีกได้ยังไง?

เห็นเขาไม่ยอมลงมือ โล่หวินหลานขมวดคิ้ว ทำท่าจะบุกออกไป แต่ว่ากลับถูกมือใหญ่ๆของหมิงซีรั้งเอาไว้

“เจ้ารออยู่ตรงนี้อย่าไปไหน ข้าจะรีบไปรีบกลับ” หมิงซีพูดอย่างจนใจ

พูดจบ เขาก็บุกออกไปอย่างรวดเร็ว หิมะด้านนอกสำหรับเขาแล้วไม่ใช่อุปสรรค เขาดึงตัวผู้หญิงคนนั้นมา แล้ววิ่งอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่มาหลบหลังก้อนหิน

“พวกเจ้าเป็นใครกัน? ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” ผู้หญิงคนนั้นตะคอก นางขมวดคิ้วการแต่งหน้าของนางทำให้นางดูดุ

หมิงซีปิดปากนางเอาไว้ สีหน้าเคร่งเครียด “อย่าพูด คนที่ตามเจ้ามาใกล้ถึงแล้ว”

คำพูดนี้เหมือนกับเทวดามาโปรดนางยังไงอย่างนั้น นางรีบหุบปาก สายตาของนางเป็นประกาย แล้วมองไปที่โล่หวินหลานกับหมิงซี

“พวกเจ้าเป็นใคร? ทำไมต้องช่วยข้า?” ผู้หญิงคนนั้นพูด เสียงของนางดูอ่อนเพลียมาก

เขาปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยทำให้อาลั่วหลันสะดุ้ง ถูกต้อง นางรู้ว่าไม่มีทางเจอคนที่ยอมช่วยนางโดยไม่มีเหตุผลหรอก แต่ว่านี่เป็นหาทางเดียวของนางในตอนนี้ นอกจากลงเขา เข้าเมือง นางไม่มีทางเลือกอื่นอีก

อาลั่วหลันมองไปที่โล่หวินหลานด้วยความกังวลใจ กลัวว่านางจะไม่ยอมช่วยอีกคน หากเป็นอย่างนั้นนางไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าคงไม่เชื่อข้าง่ายๆ แต่ว่าข้าไม่อยากแต่งงานไปที่แคว้นโม่ฉีจริงๆ ที่นี่ไม่มีทั้งเพื่อนไม่มีทั้งญาติ หากข้าถูกพวกเขาจับตัวกลับไป ข้าคงมีแต่ต้องตายเท่านั้น ......” อาลั่วหลันตัวสั่น

โล่หวินหลานรู้สึกสะเทือนใจ นางรู้ว่าตัวนางไม่อาจเย็นชาไร้หัวใจได้ นางทนเห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยไม่ได้ นางทนเห็นผู้หญิงคนนี้ต้องเสี่ยงอันตรายไม่ได้

ในใจของนางมีแผนไว้แล้ว

หมิงซีขมวดคิ้วแล้วมองไปที่โล่หวินหลาน เขารู้ว่าที่เขาพูดไปไม่มีผล เขาก็ไม่อยากจะกล่อมนางแล้ว แค่รอนางจัดการ

“ข้ามีวิธี อาลั่วหลัน อีกเดี๋ยวข้าจะแต่งตัวเป็นเจ้าแล้ววิ่งไปทางทิศตะวันออก เพื่อเบี่ยงเบนสายตาของพวกทหาร ส่วนเจ้าก็วิ่งไปทางทิศตะวันตก ทางทิศตะวันตกเป็นทางที่ไปแคว้นเจิ้งโจว ไปทางนั้นเจ้าจะได้กลับบ้านได้ จำไว้อย่าหันหลังกลับมาอีก” โล่หวินหลานพูดไปพลางถอดเสื้อคลุมไปพลาง เห็นอาลั่วหลันไม่ขยับตัว ก็เร่งนาง “รีบเปลี่ยนเสื้อสิ”

อาลั่วหลันถึงได้สติกลับมา แล้วรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วใส่เสื้อของโล่หวินหลาน โล่หวินหลานสวมชุดเจ้าสาวสีแดง ทำให้นางดูสวยงามมาก

“รีบไป” โล่หวินหลานคาดผ้าคาดเอว

“เจ้า เจ้าชื่ออะไร? วันหน้า ถ้ามีโอกาสข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน” นางเดินกลับมาแล้วถามโล่หวินหลาน

“ตรงนี้ ข้าเจอแล้ว” ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงตะโกน

ทหารบุกเข้ามาอย่างกับรังผึ้ง

“ข้าชื่อเสี่ยวฮัว เขาชื่อหมิงซี เราสองคนเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน” โล่หวินหลานพูดอย่างลวกๆ แล้วรีบดันตัวของอาลั่วหลันไปหลังก้อนหิน

หมิงซีหยิบก้อนหิน แล้วขวางไปใส่เหล่าทหาร แล้วดึงมือของโล่หวินหลานวิ่งออกไปจากหลังก้อนหินใหญ่