ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 401

ตอนที่ 401 กำจัดองค์รัทายาท

เห็นว่าเป็นเยี่ยงนี้ ฮ่องเต้เจียเฉิงก็รู้เรื่องนี้แล้ว จึงจะเจอคนร้าย และกำลังคิดว่าจะเอาเรื่องทุกอย่างนี้ถามให้มันชัดเจน

“รู้แล้ว ส่งคนไปสืบข่าวต่อไป” โม่ฉีหมิงจับพู่กันไว้กำลังเขียนหนังสือ และเขาไม่เงยหน้าขึ้นเลย

ฉินหยิ่นจึงรีบปิดประตูออกไป

พอฉินหยิ่นออกไปแล้ว โล่หวินหลานได้วางตำราลง ทำไมเรื่องนี้นางจึงไม่รู้?

“เกิดอะไรขึ้น?” โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

โม่ฉีหมิงหันกลับไปมองนาง แล้วบอกเรื่องที่หลี่เซิงมาหาเขา คิดว่าหลี่เซิงคงบอกเรื่องทุกอย่างให้ฮ่องเต้เจียเฉิงรู้แล้ว

“ทำไม หลี่เซิงจึงเลือกบอกเรื่องนี้ให้เจ้า?” โล่หวินหลานสงสัยจึงจ้องพู่กันในมือของเขา องค์ชายเยอะเยี่ยงนี้ เขาบอกคนอื่นก็ได้

“หลี่เซิงกับข้ามีความคิดที่เหมือนกันในราชสำนัก ถึงแม้จึงไม่ได้คบหากันเป็นการส่วนตัว แต่คนที่จะให้เขาเห็นชอบได้ไม่เยอะ ถ้าเขาดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ทางเลือกที่ดีที่สุดก็มีแค่ข้า” โม่ฉีหมิงพูดด้วยเสียงต่ำ

“ฉะนั้น หลี่เซิงรู้ว่าถ้าล้มเย่ฮองเฮาแล้ว ยังไงก็ต้องเกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาท เลยเลือกเจ้า หรือไม่เขาอาจจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว “ โลหวินหลานเดาขึ้นอย่างสงสัย

หลี่เซิงอาจจะมีตาทิพย์

แต่ก่อนเวินอ๋องกับองค์รัชทายาทโดดเด่นกว่าใครๆ แต่โม่ฉีหมิงกับองค์ชายท่านอื่นกลับไม่ได้อยู่ในสายตาของฮ่องเต้เลย วันนี้ทุกสิ่งได้เปลี่ยนไปตามกาลเวลา เวินอ๋องไม่ได้อยู่ในแคว้นโม่ฉี องค์รัชทายาทเองก็เกือบจะถูกล้ม เหลือแค่โม่ฉีหมิงที่ยังคงอยู่ดี ไม่มีใครเลือกผิดคนหรอก

“ไม่ว่าเขาจะคาดการณ์ว่าเยี่ยงไร นั้นก็เป็นเรื่องของเขา แต่เรื่องที่ข้าจะทำข้าทำได้แล้ว ต่อไป ก็นิ่งเฉยรอดูการเปลี่ยนแปลงของทุกอย่าง” โม่ฉีหมิงโยนพู่กันบนมือทิ้ง และใช้มือจุ่มหมึกแล้วประดับเป็นจุดสีดำบนกระดาษ

โล่หวินหลานค่อยๆลุกขึ้น สายตาของนางมองไปยังเขา และถามขึ้นเป็นคำๆไป “ถ้าฮ่องเต้อยากแต่งตั้งเจ้าเป็นองค์รัชทายาทล่ะ?”

ลมเย็นๆของฤดูใบไม้ผลิได้พัดเข้ามาผ่านหน้าต่าง และกระทบบนหน้าของโล่หวินหลาน ลมอ่อนๆได้ค่อยๆพัดผมของนางให้ปลิวเบาๆ เหมือนนางได้อยู่ไกลจากเขาไป

สายตาของโม่ฉีหมิงจับจ้องไปยังนาง

เขาเองก็รู้ดี เรื่องนี่มันมีทางเป็นไปได้ แค่เย่ฮองเฮาถูกล้ม องค์รัชทายาทก็คงตกเหวตามไป และพอคนในราชสำนักพูดขึ้นเกี่ยวกับเขา ฮ่องเต้เจียเฉิงคงมีใจอยากจะแต่งตั้งตนเอง

“เหล่าบรรดาองค์ชายต่างก็ยุ่งแต่กับงานในราชสำนัก และยุ่งจนไม่ลืมวันลืมเวลา เพื่อหวังว่าท่านพ่อจะสืบทอดตำแหน่งฮ่องเต้ให้พวกเขา และถูกแต่งตั้งโดยเร็ว อย่าว่าแต่ข้าเลย คนธรรมดาก็คงไม่อยากให้ใครมาครอบครองตำแหน่งนี้” โม่ฉีหมิงค่อยๆพูดขึ้น และหายใจเข้าลึกๆ

โล่หวินหลานกัดริมฝีปากตนเองแรงๆ ดูๆแล้วเขาคงจะต้องได้ตำแหน่งนี้ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม นางก็จะอยู่เคียงข้างเขาไม่จากไปไหน

“ข้ารู้แล้ว” โล่หวินหลานทำเสียงต่ำพูดขึ้นข้างหลังเขา น้ำเสียงฟังเหมือนไม่ค่อยเต็มใจ

โล่หวินหลานหันไปกอดนาง และวางคางตนเองตรงไหลปลาร้าของนาง เพื่อที่จะรับความอุ่นอบของนางมา นานๆทีที่เขาจะอ่อนหวานเยี่ยงนี้

“หวินหลาน เจ้าจะอยู่เคียงข้างข้าหรือไม่?” ผ่านไปสักพัก เขาจึงจะเอ่ยปากถามขึ้น และเหมือนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

เขารู้ นางไม่ได้อยากจะอยู่ในเมืองหลวงตลอด นางเคยได้รับบาดเจ็บมากมาย ทำให้นางกลัวที่นี่ แต่ว่าเพราะตนเอง นางจึงต้องยืนหยัดที่จะเดินหน้าต่อไป

วันนี้ เขาไม่ได้ให้อะไรนางเลย นอกจากให้ความรู้สึกของตนเอง

แต่ว่าที่เขานึกไม่ถึงคือ ในใจของโล่หวินหลาน นางได้คิดไว้อย่างแน่นอนแล้วว่าที่ไหนมีเขาอยู่ ที่นั่นก็คือบ้านของนาง

ฟังจากน้ำเสียงที่อ้อนวอนของเขา เหมือนดั่งเด็กน้อยที่รู้สึกว่าตนเองไม่มีความปลอดภัย นางยื่นมือออกมากุมเอวของเขาไว้ เพื่อปลอบใจเขา

“ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม” เสียงของนางเต็มไปด้วยพลังที่ปลอบใจเขา ทำให้จิตใจที่รู้สึกไม่มั่นใจแล้วมีความมั่นใจมากยิ่งขึ้น

มีคำพูดเยี่ยงนี้ของนาง ตำแหน่งนี้ เขาต้องคว้ามันมาให้ได้

ทั้งสองยังพูดไม่จบ ฉินหยิ่นก็มาเคาะประตูอีกครั้ง และส่งข่าวอีกครั้ง

“ท่านอ๋องขอรับ ระหว่างที่สอบสวนคนร้าย เขากัดฟันของตนให้ขาด แต่โชคดีที่ยังมีบ่าวที่คอยติดตามอ๋องหลัวบอกว่าเหล้าแก้วนั้นที่เขากินมีคนแอบวางยาเข้าไป ทุกอย่างจะเป็นหลักฐานที่ชี้ตัวเย่ฮองเฮา วันนี้ ถือว่าแน่ชัดแล้วว่านางเป็นคนทำ”

“นั้นฮ่องเต้จะลงโทษเย่ฮองเฮาเยี่ยงไร? ต้วนกุ้ยเฟยได้ถูกจับเข้าคุกแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่เย่ฮองเฮาต้องเข้าไปอีกคน อีกอย่างอำนาจที่ตระกูลเย่มีก็แกร่งพอสมควร” โล่หวินหลานวิเคราะห์ขึ้นด้วยเสียงต่ำ

“ฮ่องเต้รักใคร่องค์ชายคนสุดท้ายใครๆก็รู้ ขนาดเรื่องที่เกิดขึ้นสิบกว่าปีก่อนเขายังโมโห ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พึ่งผ่านไปไม่ถึงเดือน ตอนนี้ข้าไม่สะดวกที่จะออกหน้า ยังไงก็รอฟังข่าวดีกว่า” โม่ฉีหมิงกลับไปนั่งที่เดิม แล้วไม่ได้พูดอะไรขึ้นอีกต่อไป

ในห้องทรงพระอักษร ได้ยุ่งวุ่นวายเหมือนดั่งหม้อที่ต้มข้าวต้ม และได้เชิญหมอหลวงเข้าไปในวัง แต่ไม่นาน ก็ถูกไล่ออกมาจากห้องนั้น ครั้งนี้ สีหน้าของฮ่องเต้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งแย่มากขึ้น

“ฮ่องเต้ขอรับ ต้องดูแลสุขภาพให้ดีนะขอรับ”

“ท่านพ่อขอรับ ต้องดูแลสุขภาพให้ดีนะขอรับ”

หลี่เซิงและหลิวอ๋องเอ่ยปากพูดขึ้นพร้อมกัน เหมือนกำลังขอร้องฮ่องเต้

ดังนั้นหลังจากที่อ๋องหลัวถูกทำร้าย เขารู้สึกหวาดกลัวจนฆ่าตัวตาย ก่อนตายเขาเลยบอกเรื่องทุกอย่างให้ลูกฟัง เรื่องนี้เป็นความผิดของลูกเอง

คำพูดเยี่ยงนี้ ฮ่องเต้ไม่เชื่ออย่างแน่นอน แค่พูดขึ้น “เมื่อครู่คนร้ายผู้นั้นไม่ได้พูดเยี่ยงนี้กับข้า อีกอย่างเป็นแค่บ่าว จะกล้าทำเยี่ยงนี้ได้เยี่ยงไร คำพูดของข้าไม่จริง”

องค์รัชทายาทรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา จึงรีบเงยหน้าขึ้น ขมับของเขาเต้นอย่างรุนแรง

เขาคิดตั้งแต่แรกแล้วว่าฮ่องเต้ต้องไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆเยี่ยงนี้

“ใต้เท้าหลี่ เรื่องนี้เจ้าคิดว่าเยี่ยงไร?” ฮ่องเต้เจียเฉิงมองไปยังหลี่เซิงที่ยืนอยู่ข้างๆ

หลี่เซิงก้าวมาข้างหน้าและทูลขึ้นโดยตรง “กระหม่อมคิดว่า คำพูดของฮ่องเต้ไม่ผิด บ่าวองค์รัชทายาทเห็นแก่ความรู้สึกขององค์รัชทายาทนั้นมันเรื่องจริง แต่ไม่มีทางที่จะกล้าลงมือขององค์ชายเยี่ยงนี้ ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากเบื้องบน ไม่มีทางทำเรื่องเยี่ยงนี้ออกมาได้แน่นอน”

ความหมายของกระหม่อมก็คือ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าองค์รัชทายาทได้สั่งการเขา เขาจะได้ยาพิษมาทำแอบวางในแก้วของอ๋องหลัวในคืนก่อนขึ้นปีใหม่ได้เยี่ยงไร?

สายตาอันเฉียดคมของเย่ฮ่องเฮากวาดไปยังหน้าของหลี่เซิง หลี่เซิงเจ้าตัวดี ปกติทำเป็นระมัดระวังตัวไม่ยอมยุ่งเรื่องของใคร แต่วันนี้เจ้ากลับทำเยี่ยงนี้

“ใต้เท้าหลี่” เย่ฮองเฮาเอ่ยเสียงดัง “ใต้เท้าหลี่รู้สึกว่าเรื่องนี้องค์รัชทายาทเป็นคนสั่งการนั้นหรอกหรือ? องค์รัชทายาทจะโหดเหี้ยมเยี่ยงนี้ได้เยี่ยงไร?

หลี่เซิงไม่ได้มองเย่ฮองเฮากลับเลย แค่มองบนพื้นและทำหน้าเฉย และทูลขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว “กระหม่อมแค่แยกแยะความจริง และความถูกผิดเท่านั้น”

“หุบปากให้หมด ฮองเฮา ข้าเรียกเจ้าว่าฮองเฮา เจ้าอยู่เคียงข้างข้ามานานหลายปี ดังนั้นจึงจะปล่อยเจ้าออกมาในคืนข้างแรม ไม่คิดเลยว่า เจ้าออกจากตำหนักเย็นแล้วยังทำเรื่องเยี่ยงนี้ออกมา และองค์รัชทายาท เจ้าเป็นถึงองค์รัชทายาทแล้ว ยังไม่รู้จักพอหรืออย่างไร? จึงมาทำร้ายพี่น้องของตนเองได้เยี่ยงนี้?

ฮ่องเต้เจียเฉิงทุบโต๊ะอย่างแรง และไอหนักๆไปสองครั้ง ดวงตาทั้งสองข้างที่บวมแดงมองไปยังองค์รัชทายาทและเย่ฮองเฮา

ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องทรงพระอักษรได้เงียบสงบลง ไม่มีใครพูด และไม่มีใครถกเถียงกัน เหลือแค่เสียงไอของฮ่องเต้

เหมือนผ่านไปเป็นเวลานาน จึงจะมีเสียงที่ดังขึ้นจากที่ไกลๆแล้วมาทำลายบรรยากาศที่เงียบสงบไปนาน

“ท่านพ่อ ลูกรู้ว่าลูกผิดแล้ว ลูกไม่สมควรเป็นองค์รัชทายาทที่ปกครองทั้งเมือง แผ่นดินไม่สมควรยกให้คนอย่างลูกมาปกครอง ดังนั้นวันนี้ ลูกขอปลดจากตำแหน่งองค์รัชทายาท และโปรดให้ท่านพ่อเลือกผู้อื่นที่เหมาะสมและดีกว่า”

องค์รัชทายาทน้อมก้มกราบอยู่บนพื้นอีกครั้ง คนมากมายได้มองไปยังองค์รัชทายาท โดยเฉพาะฮองเฮา สายตาของนางเต็มไปด้วยความผิดหวังและการร้องขอ

ฝันที่นางได้มาอย่างยากลำบากได้แตกสลายไปเยี่ยงนี้ อนาคตที่ไปได้ไกลเยี่ยงนี้กลับถูกทำลายเพราะน้ำมือของตนเอง ถึงนางจะไม่เต็มใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้