ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 69

ตอนที่69ขับร้อง

โล่หวินหลานหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะมองไปที่โม่ฉีหมิงนางรู้สึกเตรียมตัวเตรียมใจรับชะตากรรมที่เกิดขึ้นต่อจากนี้

หายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้งตอนนี้ในหัวค่อยๆคิดทำนองเนื้อร้องออกมาค่อยๆเปิดปาก“เรื่องราวมากมายในเมืองเล็กๆเต็มไปด้วยความสุขสีนต์เริงรื่นหากคุณมาถึงเมืองเล็กๆแห่งนี้ย่อมได้เก็บเกี่ยวสิ่งต่างๆมากมายฟังเสียงเปรียบเสมือนเพลงๆหนึ่งมองไปดุจภาพเขียนใบหนึ่ง......”

ไพเราะเพลงที่ร้องคือเพลงของเติ้งลี่จวนชื่อเพลง“เซี่ยวเฉิงหู้ซื้อโต”เสียงร้อนหวานใสที่ออกมาจากปากบางจากเดิมที่นางสวยอยู่ยิ่งเปล่งเสียงร้องออกมายิ่งเพิ่มให้นางสวยสง่าขึ้นไปอีกทำให้ความหมายของบทเพลงยิ่งมีความหมายลึกซึ้งขึ้นนางซาบซึ้งเคลิ้มไปสู่บทเพลงของเติ้งลี่จวนเสมือนกับนางถูกดูดเข้าไปอยู่กับในเพลงอย่างถอนตัวไม่ได้

คนข้างล่างต่างหลับตาใช้หูสำผัสเสียงอันไพเราะนี้แสงไฟส่องสว่างสาดกระทบกับใบหน้าของนางชุดสีเขียวอ่อนที่นางสวมใส่อยู่ไม่เหมือนสีเขียวทั่วไปแต่ให้ความรู้สึกที่เป็นสีเขียวที่มีชีวิตชีวาเหมือนกำลังเริงระบำอยู่บนเวทีที่พริ้วไหวอยู่

โม่ฉีหมิงกำลังชื่นชมการแสดงบนเวทีของโล่หวินหลานเขาพลันรู้สึกว่านางเป็นไม่เหมือนคนที่เขาเคยรู้จักในตัวนางมีหลายอย่างมากที่ไม่รู้เกี่ยวกับนาง นางดูเหมือนทำไรไม่เป็นเลยแต่ความจริงแล้วนางทำเป็นทุกอย่างแม้แต่ร้องเพลงยังร้องได้ไพเราะเสนาะหูขนาดนี้

ลึกๆแล้วเขารู้สึกเหมือนเขายังคว้าขวานางไม่แน่นพอในครั้งแรก

นางไปจากเขาไม่ได้เด็ดขาด!

เขารู้ว่าหลังจากเพลงนี้ไปต้องมีคนมากมายคลั่งไคล้นางแต่ไม่ว่าจะเป็นใครแย่งนางไปจากเขาไม่ได้เด็ดขาด

บทเพลงๆหนึ่งนางเก็บแก้วเสียงกังวานของนางหมุนตัวกลับลงจากเวทีแต่ขณะลงจากเวทีไม่มีใครปรบมือให้นางสักคนนางกำลังสงสัยแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงปรบมือเกรียวกราวดังสนั่นไปทั่ว

“ร้องได้ดีมากร้องได้ดีมาก!”

เจียเฉิงตี้ฟังบทเพลงนี้แล้วรู้สึกว่าวิญญาณได้ถูกสูบออกไปค่อยๆเปิดปากพูดออกไป“หมิงหวังเฟยเจ้าร้องเพลงอะไรทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

หาท่านเคยได้ยินสิถึงแปลก

โล่หวินหลานพูดขึ้นอย่างถ่อมตัว“ตอบฮ่องเต้หม่อมฉันแค่เคยได้อ่านจากตำราเล่มหนึ่งมาเลยคิดแก้ทำนองนิดหน่อยให้สอดคล้องกับเนื้อเพลงเพราะฉะนั้นถึงได้มีบทเพลงนี้ขึ้นมาชื่อเพลง‘เซี่ยวเฉิงกู้ซื่อ’เพคะ”

“เซี่ยวเฉิงกู้ซื่อเซี่ยวเฉิงกู้ซื่อ.....ดีๆ.......กงๆข้าจะมองรางวัลให้นางๆๆ!”เจียเฉิงตี้พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นย้ำประโยคเดิมถึงสามครั้ง

ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้ยังมีคนข้างกายพระชายาเย้และต้วนกุ้ยเฟยต่างพ่ายแพ้ยอมรับเสียงของนางอย่างราบคาบแต่อีกด้านหนึ่ฃสีหน้าของเจินเฟยเปลี่ยนไปมองไปที่โล่หวินหลานด้วยความเคียดแค้นทั้งๆที่นางอยากทำให้โล่หวินหลานอับอายขายขี้หน้าแต่ใครจะไปคิดว่านางจะแย่งความสนใจจากเย้เซียวโหลได้

สีหน้าของนางมองไปที่พระชายาเย้เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความอึดอัดพระชายาเย้พลางตบมือพลางหันหน้าจ้องตาเขม็งใส่นาง นางรู้ดีอยู่แก่ใจเรื่องที่ตัวเองทำผิดรีบก้มหน้าไม่กล้าสบตา

“เจินเฟยเพลงของหมิงหวังเฟยเพราะไหม?”เจียเฉิงตี้หันกลับไปเจินเฟย

ในเวลานั้นเจินเฟยทำอะไรไม่ถูก รีบพยักหน้า“ไพเราะไพเราะเพคะ”

จ้าวกงๆรีบไปคลังสมบัติหยิบไข่มุกออกมาส่งมอบให้โล่หวินหลานเขาทำงานให้กับเจียเฉิงตี้มาเนิ่นนานทุกครั้งขอให้เจียฉิงตี้เอ่ยปากออกมาเขาก็สามารถรู้ได้ว่าต้องให้ของอะไรแก่ใครย่อมไม่ทำให้ฮ่องเต้ผิดหวังอยู่แล้ว

พอรับของกำนัลจากพระราชทานมาแล้วโล่หวินหลานก็หันไปขอบคุณฮ่องเต้เป็นการใหญ่

วันนี้ได้ฟังเพลงสบายหูหนึ่งบทเพลงไม่เพียงแค่ได้เข้าไปนั่งในหูของหลายคนยังเข้าไปอยู่ในของผู้คนอย่างไม่ต้องสงสัย

คนสกุลเย้ที่นั่งอยู่ด้านซ้ายสีหน้าไม่ค่อยดีนักทุกคนเหมือนลืมการร่ายรำเมื่อสักครู่ของเย้เซียวโหลไปถนัดตาสายตาของทุกคนกลับตราตรึงแต่บทเพลงไพเราะของโล่หวินหลานโดยเฉพาะเย้เซียวโหลนัยน์ตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า

“ท่านพ่อ!”เย้เซียวเรียกอย่างไม่พอใจหันหน้ามองไปทางเย้กั๋วกงหวังว่าเขาจะช่วยนางทวงความยุติธรรมช่วยนางพูดหน่อย

เย้กั๋วกงมองไปที่นางเพียงครู่ให้นางเก็บอารมณ์ไว้หันหน้ากลับไปเตรียมพูดกับเจียเฉิงตี้ต่อ“หมิงหวังเฟยไม่ผิดที่มีชื่อเสียงนอกจากเป็นหมอเทวดาแล้วคิดไม่ถึงว่าเสียงจะเพราะขนาดนี้โหลเอ๋อช่างเทียบกับท่านไม่ติดจริงๆ!”

ถึงคำพูดของเขาจะเหมือนการชื่นชมนางแต่ก็ยังไม่แคล้วเอ่ยถึงเย้เซียวโหลเข้าในบทสนทนาให้ทุกคนเห็นหัวนางด้วย

“การร่ายรำของเซียวโหลก็สวยงามมิมีใครเปรียบ”เจียเฉิงตี้หันไปมองกั๋วกงอยู่ชั่วครู่แล้วจึงรีบหันหน้ากลับอย่างเร็วไม่มองเขาอีก

เย้กั๋วกงรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยถูกเจียเฉิงตี้พูดจาเสียดสีอย่างนี้ยิ่งทำให้เขาพูดอะไรไม่ค่อยสะดวกนั่งลงดื่มเหล้าต่อหน้าชานั่งเพลิดเพลินกับการแสดงด้านบนต่อ

แต่เย้เซียวโหลนั่งข้างเขาอย่างไม่สบอารมณ์คิ้วสวยขมวดแน่นดวงตาหรี่ลงอย่างหมายหัวมองไปที่โล่หวินหลานดูทะลุผ่านเสื้อผ้าเหล่านางในยิ่งรู้สึกคับแค้นชังขี้หน้านางมากขึ้นสายตาขุ่นมัวยิ่งนัก

ต่อมาเจียเฉิงตี้ก็ให้บรรดานางในฟ้อนรำแสดงต่ออีกเพราะการแสดงข้างหน้าของโล่หวินหลานกับเย้เซียวโหล การแสดงข้างหลังจึงไม่ค่อยสนุกไม่มีความน่าสนใจ

โหลหวินหลานวางรางวัลที่ฮ่องเต้ประทานให้เย่หวินถือไว้จึงหันกลับมาอีกรอบแก้วข้างหน้าของนางถูกเติมเหล้าจนเต็มแก้ว บนจอกแก้วลวดลายสลักสวยงามตระการตายิ่งนักนางยิ้มน้อยๆรู้สึกกระหายน้ำอยู่พอดี

“หมิงหวังเหยรูปโฉมสวยงามขนาดนี้อีกทั้งยังมีเสียงไพเราะขนาดนี้ทำไมถึงแต่งกับหมิงอ๋องได้?หมิงอ๋องใบหน้าเสียโฉมขาแข้งยังเดินไม่ได้เทียบอะไรไม่ได้กับรัชทายาทกับเวินอ๋อง!”เย้เซียวโหลตะโกนสุดเสียงอย่างบ้าคลั่งไม่สนใจผู้คนที่นั่งอยู่ข้างล่างเลยสักนิดทำให้ทุกต่างตกใจกันไม่น้อย

ไม่มีใครกล้าพูดอย่างนี้ต่อหน้าฮ่องเต้กับบรรดาราชวงศ์ขนาดนี้มาก่อนคำพูดของเย้เซียวโหลไม่เพียงพูดถึงใบหน้าที่เสียโฉมยังไปเปรียบเทียบกับรัชทายาทกับเวินอ๋องนางทำให้องค์ชายทั้งสามถูกพูดถึงภายในชั่วพริบตาหากนางไม่ใช่คุณหนูสามตระกูลเย้ไม่รู้ว่าต้องตายไปแล้วกี่ครั้ง

พึ่งพูดจบก็ได้ยินเสียงคำรามจากข้างบน“เซียวโหล!เจ้ากำลังพูดจาเลอะเลือนอะไรอยู่?ยังไม่รีบขอโทษฮ่องเต้หมิงหวังอีก!”

โล่หวินหลานเดินเซไปเซมาก้มหน้ามองไปที่โม่ฉีหมิงใบหน้าที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากทำให้ไม่อาจรู้ได้เลยว่านางรู้สึกอะไรอยู่มีเพียงปากบางที่เม้มแน่นสองมือกำแน่นไปที่รถเข็นสรีระเห็นได้อย่างชัดเจนนัยน์เยือกเย็นดุจดั่งหิมะท่ามกลางฤดูหนาวดวงตาคู่นั้นคมกริบทำให้ผู้พบเห็นต่างทำตัวไม่ถูก

โล่หวินหลานรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองถูกบีบคั้นแน่นจนแทบอย่างจะพุ่งเข้าไปบีบคอนางแต่ใบหน้าของนางยังคงยิ้มอยู่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“คุณหนูสามสกุลเย้ยังไม่ได้แต่งงานแน่นอนว่าไม่สามารถสัมผัสความรู้สึกนี้ได้ไม่ห้ามให้ท่านกลับไปถามพ่อแม่ท่านน่าจะดีกว่าอีกอย่างใบหน้าของหมิงอ๋องหายดีหมดแล้วความหล่อเหลาของเขาไม่แพ้รัชทายาทกับเวินอ๋องอย่างแน่นอน”

คำพูดของนางพุ่งตรงไปที่สกุลเย้ทำให้สกุลเย้รู้สึกขายขี้หน้า

พูดพลางนางเปลี่ยนไปยื่นมือจับหน้ากากของโม่ฉีหมิงใบหน้าสมบูรณ์แบบอย่างหาที่ติไม่ได้ภายใต้ความหล่อเหลายังมีความเย็นชาปรากฏอยู่บนใบหน้าประจักษ์แก่สายตาคนทุกผู้ที่อยู่ ณที่นั้นทุกคนต่างตกตะลึงตกใจกับใบหน้าของโม่ฉีหมิง

เย้เซียวโหลที่อยู่ข้างหน้ายิ่งตกตะลึงเข้าไปกันใหญ่อ้าปากค้างเหมือนจะสามารถกลืนไข่เข้าไปได้ทั้งใบนางเข้าใจแล้วเหตุการณ์ในวันนี้นายพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

ทั้งๆที่หน้าของเขาถูกไฟไหม้ตั้งแต่เด็กรักษามากี่ปีก็ไม่ดีขึ้นทำไมมาวันนี้กลับหายอย่างน่าอัศจรรย์อย่างนี้ล่ะ?

เจียเฉิงตี้ลุกขึ้นยืนอย่างเสียอาการดวงตาที่มีรอยตีนกาเป็นริ้วๆพูดอย่างตะกุกตะกัก“นี่นี่หมิงหวังเฟยใบหน้าของหมิงอ๋องเจ้าเป็นคนรักษาหายรึ?”

โล่หวินหลานหัวเราะอย่างมั่นใจ“ตอบฮ่องเต้หม่อมฉันเป็นคนรักษาเองเพคะ”

หลายปีมานี้......หลายปีมานี้........

บาดแผลบนตัวของโม่ฉีหมิงเปรียบดั่งโรคทางใจของเขามาโดยตลอดเขารู้สึกว่าความบกพร่องต่างๆบนร่างกายของโม่ฉีหมิงเป็นเพราะเขาดูแลไม่ดีจึงทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นเขารู้สึกผิดต่อเฉินเฟยแต่มาวันนี้โรงทางใจหลายปีมานี้ถูกรักษาให้หายแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นขาของหมิงอ๋องเดินได้หรือยัง?”เจียเฉิงตี้มองไปที่รถเข็นที่มีโม่ฉีหมิงนั่งอยู่

โล่หวินหลานเม้มปากบางกล่าวอย่างถ่อมตัว“หม่อมฉันกำลังพยายามรักษายังสุดความสามารถไม่นานหมิงอ๋องต้องกลับมาเดินได้อีกครั้งอย่างแน่นอน”