ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 94

ตอนที่94พลุไฟ

โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเขาส่งสายตาเห็นด้วยในนัย

ในมือยังคงยุ่งวนอยู่กลับการใส่ยาชาฉินหยิ่นก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บแสบอะไรจ้องมองโล่หวินหลานแน่นบนหน้ายังมีความรู้สึกชื่นชม

“พระชายาท่านช่างดีเหลือเกินท่านอ๋องก็จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป”ฉินหยิ่นยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวเสือขาวๆทั้งสองซี่

เจ็บปวด?โล่หวินหลานมองฉินหยิ่นด้วยสีหน้าสงสัยวางมือจากการใส่ยาวให้เขาครู่หนึ่งนางดูไม่ออกจริงๆว่าโม่ฉีหมิงจะเจ็บปวดยังไง

นางขานตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักรอแค่ฉินหยิ่นพูดต่อไป

ฉินฟยิ่นก็ยังคงพูดต่อไม่จบ“พระชายาท่านรู้ไหม?วันที่ท่านไม่อยู่ในจวนท่านอ๋องเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือข้ากับเย่หวินก็ไม่กล้าเข้าไปผ่านไปหลายวันข้าอดไม่ได้แล้วจริงๆจึงเปิดประตูเข้าไปดูปรากฏว่าเห็นท่านอ๋องกำลังเอากาวติดประสานหยกที่เคยมอบให้ท่านอยู่ข้าถึงรู้ว่าท่านมีความหมายต่อท่านอ๋องอย่างไรพอหลังจากเหตุการณ์นี้เย่หวินก็ได้ตามสืบหาข่าวคราวของท่านพอรู้ที่อยู่ที่แน่ชัดมีอยู่หลายครั้งหลายหนนักที่ท่านอ๋องจะมองจากข้างล่างโรงเตี๊ยมไปทางห้องของท่านแต่ก็กลับไม่กล้าเข้าไปคุยกับท่าน”

ฉินหยิ่นพูดมายืดยาวจนทำให้โล่หวินหลานรู้สึกใจเต้นตึกตักนางไม่เคยรู้มาก่อนว่าโม่ฉีหมิงจะรักนางขนาดนี้หากไม่ได้ฟังจากปากของฉินหยิ่นนาวก็คงไม่อยากเชื่อจริงๆ

“จริงหรอ?”นางเลิกคิ้วขึ้นในมือพันผ้าพันแผลให้เขาอย่างใจไม่อยู่กับร่องกับรอย

ฉินหยิ่นลนลานรีบตอบ“เป็นความจริงแน่แท้ทุกประการอีกทั้งท่านอ๋องยัง........”

“ทำอะไรอีกล่ะพูดต่อสิฉินหยิ่นก็แค่ปลูกดอกไม้ที่ท่านชอบไว้ให้ท่านที่สวนไงล่ะ?ท่านอ๋องยังไม่ได้ทำเพื่อพระชายาเพียงเท่านี้”เสียงของเย่หวินดังลอดเข้ามาจากที่ประตูตัดบทสนทนาของฉินหยิ่นที่กำลังจะพูดต่อ

โล่หวินหลานรู้สึกสงสัยแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่ามีพิรุธตรงไหนคำพูดของเย่หวินลื่นไหลมากเข้ามาได้พอเหมาะพอเจาะนางพันผ้าพันแผลผูกเป็นหูกระต่ายที่แขนของฉินหยิ่นอย่างสวยงามแล้วหิ้วกระเป๋ายาออกจากห้องไป

พึ่งเดินถึงบริเวณภายในสวนนางพึ่งรู้สึกตัวนางโปรดปรานไม้ดอกโดยเฉพาะดอกชบาแต่ว่าภายในสวนมีเพียงไม่กี่ช่อภายหลังก็ไม่เห็นปลูกอีก

“พระชายาท่านกลับมาแล้ว?ช่างดีเหลือเกินหรูซูคิดถึงท่านใจแทบขาด”หรูซูเดินออกมาจากทางด้านเฉลียงสายตาของโล่หวินหลานรู้สึกจับพิรุธความผิดปกติบางอย่างได้แต่ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้ายินดีได้ชั่วพริบตารีบวิ่งโถมตัวเข้ามาอย่างเร่งรีบ

โล่หวินหลานเห็นนางจะวิ่งเข้ามากอดนางก็รีบหมุนหลบหันไปอีกทาง

“คิดถึงข้าทำไม?”โล่หวินหลานขมวดคิ้วขึ้นมองท่าทางกิริยาของหรูซูที่เกินงามได้แต่รู้สึกแปลกใจอย่างเงียบๆโลกนี้ยังมีผู้หญิงหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้เชียวหรือ!

สีหน้าหรูซูไม่มีแม้แต่การทำตัวไม่ถูกยังคงยิ้มอย่างไม่สำนึกผิด“พระชายาท่านดีกับพวกเราขนาดนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่คิดถึงท่านเลย!ยิ่งวันเวลาที่ท่านไม่อยู่ในจวนท่านอ๋องก็เศร้าใจไม่เป็นอันทำอะไร!”

โล่หวินหลานเลิกคิ้วขึ้นคำพูดเลียแข้งเลียขาของนางไม่ได้ผลอะไรกับนางคิดแล้วพูดต่อ“ที่ผ่านมาในจวนมีปลูกดอกชบาไหม?”

“ไม่มีพระชายาทำไมเพคะ?ท่านจะปลูกหรือ?”หรูซูเผลอพูดออกมา

ไม่ได้ปลูกดอกชบาถ้าอย่างนั้นสิ่งเย่หวินกำลังปิดปากไม่ให้ฉินหยิ่นพูดต่อคือเรื่องอะไร?มันเป็นความลับอะไรกันแน่ถึงไม่อยากให้นางรู้?

“ไม่มีอะไรเจ้าไปทำงานของเจ้าต่อเถอะ!”โล่หวินหลานไม่อยากเข้าใกล้เย่หวินมากนักพูดพลางสาวเท้าก้าวต่อไปที่เฉลี่ยงอรกด้านหนึ่ง

หรูซูยังอยากพูดต่ออีกสักประโยคแต่น่าเสียดายร่างบางของโล่หวินหลานเดินลับตาไปไกลแล้วดูแล้วสิ่งที่น่าเสแสร้งแกล้งทำมานี้ใช้ไม่ได้ผลสายตาของนางจองหลังของโล่หวินหลานที่เดินไปไกลแล้วด้วยความเกลียดชังสองมือกำแน่นด้วยความอัดอั้น

นับตั้งแต่ที่เย้เซียวโหลเข้ามาในวังก็เกิดความวุ่นวายใหญ่โตแต่ไหนแต่ไรมาสุขภาพของเย้ฮองเฮ่าสัมผัสอากาศหนาวไม่ค่อยได้บวกกับเย้เซียวโหลก่อความวุ่นวายก็เลยเป็นลมล้มพับไปโรคที่เป็นอยู่ก็กำเริบขึ้นอีกเจียเฉิงตี้เฝ้าอนู่ด้านข้างเตียงมาครึ่งค่อนวันแล้วหากไม่ใช่ต้องรักษาความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเย้และตระกูลของตนนั้นอาจจะสั่งลงโทษหนักเย้เซียวโหลก็เป็นได้

นางสนมต่างๆได้ยินเรื่องข่าวการประชวรของพระชายาต่างกุลีกุจอกันมาดูแลคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงกันโดยเฉพาะซู่รึกับเย้ฮองเฮ่าไม่ค่อยถูกกับต้วนกุ้ยเฟยถึงกับมองโสมพันปีให้กับเย้ฮองเฮ่า

แต่ว่าขณะที่นางกำลังถือกล่องโสมพันปีที่มืออยู่ในวังหลวงกลับรู้สึกว่านั่งไม่ติดขึ้นมากะทันหัน

“ท่านหมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง?คุณหนูสามตระกูลเย้ช่างไม่รู้ความเอาเสียเลยถึงขั้นกล้าทำให้ท่านโมโห!”ต้วนกุ้ยเฟยพูดด้วยความไม่สบอารมณ์เพราะรู้ที่มาที่ไปของเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่แล้ว

เย้ฮองเฮ่าเอนหลังพิงกับหมอนรองหลังร้องฮึเย็นในใจพูดทำเป็นไม่รู้เรื่องใครไหนเล่าจะเสแสร้งได้เท่าต้วนกุ้ยเฟยอีกการแสดงชั้นนี้ไม่ใช่ว่านางต้องแสดงคนเดียวหรือ?

“น้องก็พูดเล่นไปโหลเอ๋ออายุยังน้อยไม่ค่อยรู้ความแต่เวินอ๋องอายุไม่น้อยแล้วนะเรื่องอย่างนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกน้องน่าจะกลับไปคิดทบทวนดีๆ”เย้ฮองเฮ่าไม่เพียงแต่โกรธเย้เซียวโหลอีกทั้งยังโกรธเวินอ๋องด้วยและอีกอย่างเบื้องหลังเวินอ๋องยังมีมารดาอย่างนี้อีกคนทั้งโลกต่างรู้การปฏิเสธการแต่งงานร่วมหอกับรัชทายาทไม่ใช่ความคิดของนางแล้วจะเป็นความคิดของใครได้ล่ะ?

ณจวนหมิงอ๋องภายในสวนเต็มไปด้วยบรรดาเหล่าคนใช้ช่วยงานกันอย่างขะมักเขม้นรีบเร่งจัดงานมงคลที่ไม่มีมานานแล้วผ้าไหมสีแดงถูกแขวนขึ้นเต็มบริเวณในจวนรวมถึงบนพื้นยังถูกปูด้วยพรมสีแดง

แต่โล่หวินหลานที่อยู่ในห้องกำลังเพลิดเพลินกับอาหารเย็นอย่างไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นนำถ้วยขนมถั่วเขียวย้ายมาวางไว้ด้านหน้าของตนเอง

ตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายก็ไม่เห็นหน้าของโม่ฉีหมิงอาหารเย็นก็ต้องกินคนเดียวหากว่าเขาอยู่ต้องไม่ให้นางกินขนมถั่วเยอะขนาดนี้เป็นแน่

“พระชายาท่านไม่เบื่อหรอ?”เย่หวินที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

โล่หวินหลานส่ายหัวใช้ความสามารถที่มีกำลังจะพูดประตูด้านนอกมีเสียง“ปึ้ง”ดังขึ้นเหมือนมีเศษอะไรลอยฟุ้งเต็มท้องฟ้าไปหมดระเบิดออกมานางถูกเสียงดังเมื่อครู่ทำให้ตกใจรีบถามขึ้นทันที“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

เย่หวินส่ายหน้าไปมา“ไม่รู้เพคะพวกเราออกไปดูกันเถอะ!”

เดินออกไปข้างนอกในสวนเต็มไปด้วยผ้าไหมสีแดงแขวนตามต้นไม้เต็มไปหมดมีเพียงตรงกลางสวนมีถังพลุไฟตั้งอยู่มีแสงไฟประทุขึ้นหลากสีถูกจุดขึ้นปล่อยขึ้นเต็มท้องฟ้าทำให้ท้องฟ้าประดับประดาไปด้วยสีสันสวยสดงดงาม

ใบหน้าของเย่หวินชื่นมื่นไปด้วยรอยยิ้มพลางดันโล่หวินหลานค่อยๆก้าวไปยังทางเดินจิ่วฉวีพลางพูด“พระชายาพวกเราไปดูด้านนั้นกันเถอะ”

ต้องมีความลับอะไรแน่ๆโล่หวินหลานหันหน้าไปทางเย่หวินที่อยู่ด้านหลังนางยิ้มแก้มปริเดินไปอย่างไม่สนใจทางที่นางกำลังพาเดินไปมันมีอะไรกันแน่?พวกเขากำลังเล่นอะไรอยู่กัน?

“เย่หวินมีเรื่องอะไรก็พูดตรงๆเถอะนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”โล่หวินหลานเดินสองก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวรีบพานางเดินไปทางเฉลียงที่ทอดยาวจนสุดนางเห็นพื้นที่โล่งกว้างสว่างขึ้น

ห้องนอนด้านนอกของโม่ฉีหมิงถูกแขวนด้วยโคมไฟอันใหญ่สองอันพรมสีแดงทอดยาวไปจนถึงห้องของเขาระหว่างสองข้างทางที่ปูด้วยพรมแดงก็มีดอกชบาประดับประดาอย่างสวยงามดั่งภาพวาดผืนงามม้วนหนึ่งโล่หวินหลานจ้องมองอย่างตกตะลึงแล้วเดินเข้าไปอย่างไม่รู้ตัวมองเห็นบริเวณรอบถูกจัดงานมงคลขึ้นอย่างเอิกเกริกนางจึงหันหน้าไปถามอย่างสงสัย

“เย่หวินนี่มัน......เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”วันนี้เป็นวันอะไร?เพราะเหตุใดต้องจัดสวนอย่างนี้?

เย่หวินยิ้มหัวเราะตาหยีอย่างชอบใจ“พระชายาท่านเข้าไปค่อยถามดีกว่า”

แต่ว่าโล่หวินหลานก็พลันก้าวเท้าย่างไปข้างหน้าอย่างหลงใหล