ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 95

ตอนที่95เกี่ยวดอง

“เย่หวินเจ้าพูดความจริงกับข้ามานี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ลมเย็นยามค่ำคืนพัดโชยมารอบข้างมีเสียงใบไม้ใบหญ้ากระทบกันดังซู่ซ่า

เย่หวินก้มหน้ามองรองเท้าตัวเองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ลมโชยพัดสะบัดให้ผมของทั้งคู่พริ้วไปกับลม

“พระชายาข้าก็ไม่รู้ท่านไปดูเองดีกว่า!”เย่หวินเม้มปากทำหน้าทำตาน่าสงสาร

พอเห็นท่าทางไม่กล้าพูดของเย่หวินโล่หวินหลานก็ถอดใจไม่เอาคำตอบจากนางอีกเดินไปยังพรมแดงคนเดียวผ่านทางทอดยาวที่สองข้างทางเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอบอวลของดอกไม้ไฟด้านในห้องถูกจุดขึ้นแสงสว่างจากเทียนไขสาดลอดผ่านบานประตูไม้ออกมาช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก

พอนางเดินเข้าไปด้านในทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ด้านในห้องทำให้นางตกตะลึงไปเลยมุ้งสีแดงถูกแขวนไว้รอบเตียงถูกตะขอสีทองแบ่งระหว่างกลางไว้ ผ้าปูสีแดงสดปูไว้บนเตียงอย่างสวยงาม ผลมากรากไม้ถูกจัดวางไว้บนพานสีทองสิ่งของทุกอย่างที่ใช้ในพิธีเข้าหอถูกจัดวางเรียงไว้บนโต๊ะไม่ขาดสักอย่างตรงกลางห้องด้านบนโต๊ะมีกาเหล้าเงินที่ถูกสลักไว้อย่างวิจิตรบรรจง

นี่มัน......เป็นพิธีเกี่ยวดองกันชัดๆหรือว่าจะ.....โล่หวินหลานมีแววตาสะท้อนออกมาถึงความตกตะลึงเขาบ้าไปแล้วรึไง?

ถึงว่าหลายวันมานี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาที่แท้ก็แอบมาทำเซอร์ไพรส์นางนี่เองเซอร์ไพรส์ครั้งนี้มารวดเร็วจนนางตั้งตัวไม่ทัน!

โล่หวินหลานค่อยๆก้าวเดินสำรวจภายในห้องบรรยากาศด้านในห้องช่างอบอุ่นเหลือเกินแต่ว่ามีเพียงนางคนเดียวที่รออยู่ในห้องเพียงลำพังกลับไม่เห็นเงาของโม่ฉีหมิง?

“พระชายาท่านได้โปรดเปลี่ยนชุดเจ้าสาว”ทันใดนั้นก็มีแม่นมสองคนเดินออกมาจากประตูด้านนอกมาพร้อมกับชุดเจ้าสาวสีแดงในมือ

โล่หวินหลานไม่เคยเจอพวกนางในจวนมาก่อนหรือจะเป็นใครที่ไหนไม่รู้ที่โม่ฉีหมิงเชิญมารูปร่างของทั้งสองคนต่างอ้วนกลมทั้งสองช่วยกันสวมเสื้อสีแดงสดบนตัวนางท่าทางของทั้งสองช่างคล่องแคล่วชำนิชำนาญเดินเข้ามาภายในห้องพลางปิดประตูดันนางเข้าไปตรงที่กั้นหลังม่าน

“นี่พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ?”นางมีคำถามมากมายผุดเต็มหัวไปหมด

แม่นมแก่ยิ้มขึ้นแต่ก็มีความไม่ประมาทอยู่ในที“วันเข้าหอต้องอาบน้ำแต่งตัวพระชายาท่านก็อดทนสักนิด”

ผ่านไปไม่นานเสื้อคลุมตัวนอกของโล่หวินหลานก็ถูกถอดออกผ้าคาดเอวก็ได้หายไปแล้วนางถามด้วยสายตาสงสัย“ท่านเองล่ะ?ท่านอ๋องให้พวกเจ้าเข้ามากันหรือ?”

“ใช่เพคะท่านอ๋องให้พวกหม่อมฉันเข้ามา”แม่นมคนหนึ่งพูดขึ้นพลางช่วยโล่หวินหลานถอดเครื่องประดับหยกบนหัวออก

อีกด้านหนึ่งก็จัดเตรียมเครื่องหอมต่างๆลงในอ่างอาบน้ำแค่ในกะละมังที่เตรียมไว้ก็มีเครื่องหอมกว่าสิบชนิดไม่กี่นาทีต่อมาในอ่างน้ำก็ถูกเทด้วยดอกไม้นานาพันธุ์และเครื่องหอมต่างๆเต็มอ่างน้ำกลิ่นหอมจากในอ่างก็พลันลอยโชยกลิ่นเตะจมูกของทุกคนที่อยู่ในห้องแม่นมค่อยเอามือวนในน้ำวัดอุณหภูมิพอรู้สึกว่าน้ำในอ่างได้แล้วก็หันไปพยักหน้ากับแม่นมอีกคนหนึ่ง

โล่หวินหลานถูกพวกเขาทำจนมึนงงไปหมดบนร่างกายเหลือเพียงชุดซับในบางๆนางลองขัดขืนจนวินาทีสุดท้ายแต่สิ่งที่นางขัดขืนกับใช้อะไรไม่ได้กับแม่นมทั้งสองที่มากด้วยประสบการณ์แม่นมดันหลังนางไปหนึ่งทีนางก็ตกจ๋อมลงไปในอ่างน้ำเรียบร้อยแล้ว

กลิ่นหอมทั้งหมดก็พลันติดเต็มตัวนางไปหมดโล่หวินหลานนั่งอยู่ในอ่างน้ำตัวเปียกทั้งตัวแม่นมทั้งสองมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยโล่หวินหลานที่ตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จัดการน้ำผ้าเช็ดตัวช่วยกันขัดเช็ดถูทำความสะอาดเรือนร่างให้นาง

“เบาๆหน่อยสิ!”ขณะกำลังถูกทั้งสองจู่โจมด้วยความแรงโล่หวินหลานก็ร้องเสียงหลงดวงตากลมโตทั้งสองจ้องมองแม่นมที่ไม่แสดงสีหน้าอะไร

“พระชายาการอาบน้ำก็มีวิธีการอาบน้ำที่ถูกต้องการอาบน้ำเข้าพิธีร่วมหอก็มีธรรมเนียมของมันเช่นกันหม่อมฉันก็แค่ตั้งใจรักษาธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมา พระชายาได้โปรดเห็นใจด้วยเถิด”แม่นมกล่าวเสียงต่ำในมือก็ยังยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเช็ดถูทำความสะอาดร่างกายให้โล่หวินหลาน

รับเคราะห์จากพายุที่กำลังกระหน่ำบนร่างกายตัวเองหวังว่าพวกนางจะไม่ใช่แม่นมหรงฉบับหวั้นเย้หรอกนะ?ตั้งใจมาเพื่อทรมานนางโดยเฉพาะ!

พอการถูตัวนางอย่างพายุลูกใหญ่ทุกอย่างจบลงกลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์และเครื่องหอมก็ติดร่างกายทุกอณูส่วนของร่างบางแล้วถึงแม้จะไม่ใช่เครื่องหอมพรมอีกกลิ่นก็ยังหอมอบอวลออกมาจากตัวนางอยู่ดี

ต่อมาแม่นมทั้งสองก็รีบจับนางแต่งตัวด้วยชุดด้านในสามชั้นด้านนอกสามชั้นเต็มไปหมดสุดท้ายก็นำสายคาดเอวอันใหญ่มัดที่เอวบางเสื้อผ้าไหมสีแดงสดมีลักษณะใหญ่เป็นพิเศษไม่ได้ให้ความรู้สึกเด็กขโมยเสื้อผ้าผู้ใหญ่มาใส่เลยกลับกันเหมือนนกน้อยแสนสวยที่ห่มด้วยอาภรณ์แสนหวานนี่คือสิ่งที่โล่หวินหลานส่องกระจกเห็นตัวเองอยู่ตอนนี้

“พระชายานั่งลงก่อนหม่อมฉันจะช่วยท่านผัดหน้า!”แม่นมกดร่างของโล่หวินหลานนั่งลงนางเหมือนกับตุ๊กตาปั้นที่ถูกจับตรึงไว้กับเก้าอี้ทั้งสองต่างช่วยกันทำผมให้นางจนหัวกระเซอะกระเซิงไปหมด

โล่หวินหลานพึ่งเข้าใจว่าอะไรคือปีศาจกลางค่ำกลางคืนมาสวมใส่ชุดมงคลสีแดงยังช่วยกันแต่งหน้าแต่งตัวให้นางก็คือปีศาจดีๆนั่นเอง

ขณะที่แม่นมทั้งสองกำลังช่วยกันปัดแก้มนางอย่างกะก้นลิงนั้นนางก็ยังคงเรียกพวกนางหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างกับใบหน้านาง“หยุดเดี๋ยวนี้นะข้าไม่แต่งแล้วพวกเจ้าออกไปให้หมด”

เผชิญกับเจ้าสาวที่สั่งให้พวกนางหยุดงานในมือแม่นมทั้งสองไม่เคยเจอจริงๆทั้งสองสบตากันไปมาพักหนึ่งคนใดคนหนึ่งในนั้นจึงพูดขึ้น“พระชายานี่ไม่ดีมั้งเพคะ.......”

“ข้าบอกให้ออกไปก็คือออกไปกลางค่ำกลางคืนพวกเจ้ามาแต่งเนื้อแต่งตัวให้ข้าทำเหมือนข้าเป็นตุ๊กตาปั้นพอกันทีข้าจะพูดกับท่านอ๋องเอง”โล่หวินหลานตัวเย็นสั่นเทาด้วยความโกรธจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ดวงตาลุกเป็นไฟลุกโชนเป็นสัญญาณเตือน

แม่นมทั้งสองพึ่งรู้ว่าที่แท้แล้วหมิงพระชายาก็มีอารมณ์เหมือนกันท่าทางก่อนหน้านั้นเป็นเพียงเพราะนางยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางแม่นมคนหนึ่งในนั้นรีบปัดถูมือที่ยังมีคราบของเครื่องสำอางในมือทิ้ง

พอพวกนางออกจากห้องแล้วโล่หวินหลานถึงถอนหายใจยาวหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาค่อยๆเช็ดเครื่องสำอางหนาเตอะบนหน้าในกระจกสะท้อนให้เห็นใบหน้าขาวสะอาดที่ปราศจากเครื่องสำอาง

ทำมาค่อนวันรู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อยพอดีกับบนโต๊ะมีเกี๊ยวน้ำยังอยู่โล่หวินหลานค่อยๆย้ายร่างไปนั่งริมโต๊ะมีเสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่งลอดมาจากประตูด้านนอก“หวินหลาน.....”

ตะเกียบที่โล่หสินหลานถืออยู่ในมือยังไม่มีโอกาสแตะลงบนเกี๊ยวน้ำก็เงยหน้าขึ้นไปทางต้นเสียงนั้นตะเกียบที่นางถือไว้ก็พลันตกลงบนพื้น

ที่แท้ก็เป็นแม่นมที่มาจากในวังนั่นเองถึงว่าไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนได้ยินแค่เสียงโม่ฉีหมิงมอบสินน้ำใจให้พวกนางถึงออกไปด้วยสีหน้าดีใจ

ที่นี้บริเวณทั้งสวนก็เหลือแต่พวกเขาสองคน

“พวกเราเข้าไปกันเถอะ”โม่ฉีหมิงกุมมือโล่หวินหลานเดินไปทางห้องหอเทียนไขคู่หนึ่งสว่างขึ้นพวกเขานั่งลงบนเตียงใหญ่พอก้นนั่งลงก็นั่งทับบนตัวดอกไม้และตามังกรนางรู้สึกแปลกๆขึ้นมา

ทั้งสองนั่งอยู่บนเตียงไม่พูดไม่จากันทั้งคู่ใบหน้าของโม่ฉีหมิงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเขาหมุนตัวหันไปทางโล่หวินหลานที่นั่งอยู่ข้างไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรก่อนดี

“เจ้าร้อนไหม?”

โล่หวินหลานหันหน้าไปทางหน้าต่าง“ร้อนนิดหน่อยหน้าต่างก็ไม่ได้เปิด”

“หน้าต่างเปิดไม่ได้เจ้าสวมเสื้อหลายชั้นไม่อย่างนั้นข้าช่วยเจ้าถอดออกสักชั้นสองชั้นนะ”โม่ฉีหมิงพูดพลางยื่นมือไปจับตรงที่คาดเอวของนางโล่หวินหลานตัวนิ่งเหมือนหินให้เขาถอดออกอย่างไม่ขัดขืน

จนกระทั่งเหลือแค่เสื้อซับในโม่ฉีหมิงถึงค่อยๆหันไปถอดของตัวเองบ้างถอดไปด้วยพูดไปด้วย“ข้าก็รู้สึกร้อนเหมือนกัน”

“ตอนนี้ดีขึ้นรึยัง?”

รู้สึกเย็นสบายขึ้นมาหน่อยโล่หวินหลานพยักหน้าเบาๆ“ก็ดีนะ”

แล้วบรรยากาศก็กลับไปเงียบเหมือนเดิม“เทียนสว่างไปหน่อยข้าไปเป่าดับดีกว่า”

เขาค่อยๆเป่าเทียนในห้องดับทีละเล่มจนบรรยากาศในห้องมืดลงเขาค่อยๆคลำหาทางไปที่เตียงยังไม่ทันรอโล่หวินหลานพูดเขาก็กอดรัดเอวนางไว้แน่นจูบไปที่ริมฝีปากบางอย่างแนบแน่น

ค่ำคืนนี้บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยพลุไฟร่างหน่ของโม่ฉีหมิงทับอยู่บนร่างบอบบางของโล่หวินหลานน้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอยู่ข้างๆหูของนาง“หวินหลานหากข้าทำอะไรผิดขอให้เจ้าพูดมันออกมา”

โล่หวินหลานตบหลังเขาอย่างเขินอายริมฝีปากยังคงถูกเขาครอบครองอยู่จะพูดอะไรได้?”

นอกห้องมีโคมไฟที่ยังคงให้ความสว่างอยู่เปลวไฟลุกขึ้นเหมือนต้องการส่องแสงให้ค่ำคืนนี้สว่างไสว