ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 97

ตอนที่97ราวกับ

พอออกจากห้องหนังสือสวนด้านนอกเงียบสงบที่นี่ดูเหมือนจะเงียบสงบแต่ความจริงแล้วถูกห้อมล้อมไปด้วยหน่วยสอดแนมเต็มบริเวณโดยรอบ

สวินโม่รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเดินเล่นอยู่บางเฉลียงทอดยาวไปมาอย่างไร้จุดหมายกำลังจะเดินไปเลี้ยวตรงมุมก็ชนเข้ากับร่างบางที่สวมขุดสีฟ้าอ่อนเข้าอย่างแรงกับอกของเขา ตัวเองไม่ถอยสักก้าวแต่คนที่ชนตัวเองกลับถอยหลังไปหลายก้าวในมือถือกะละมังไม้ตกลงพื้น

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”สวินโม่จ้องมองร่างเล็กดูคนที่ชนเขาคือสาวใช้ในจวน

ดูของที่กระเด็นไปไกลหยิบผ้าที่กระจัดกระจายตามพื้นเก็บใส่กะละมังไม้ดังเดิมหรูซูรู้สึกโมโหเสื้อผ้าพวกนี้นางใช้เวลาหลายวันในการซักต้องมาตกพื้นเพราะสวินโม่

หรูซูรีบคำนวณประเมินผลในสมองว่าคนเบื้องหน้าของหน้าคือใครสุดท้ายก็ปัดมือเขาทิ้งแล้วจิงค่อยๆลุกขึ้นเอง

“ข้าไม่เป็นไรเป็นข้าเองที่ชนคุณชายสวิน คุณชายสวินได้โปรดอภัย”หรูซูก้มหน้ามองพื้นไม่มีเวลามาดูเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นพูดขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

พอได้ยินนางพูดอย่างนี้สวินโม่กลับยิ้มขึ้นอย่างอบอุ่นและไม่ได้โกรธที่ถูกนางหลบมือถามขึ้นอย่างสบายๆ“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าคือคุณชายสวิน”

หรูซูคิดคำตอบอยู่ในหัวอยู่พักหนึ่งจึงพูดขึ้น“คุณชายสวินชื่อเสียงโด่งดังอีกทั้งยังอยู่โฉมหล่อเหลาและแกอย่างมีแต่ท่านที่เข้าออกจวนหมิงอ๋องได้อย่างอิสระข้ามักจะได้ยินชื่อเสียงของท่านเสมอถึงแม้ข้าจะจะได้ยินเพียงเสียงก็สามารถรู้ได้ว่าคือคุณชายสวิน”

ประโยคที่นางคุยโม้ก็ยังถือว่าใช้ได้ผลอยู่บ้างสวินโม่พยายามอยากดูหน้านางชัดๆแต่ยิ่งมองนางยิ่งก้มหน้าต่ำ

“เงยหน้าขึ้นมาสิ”สวินโม่มองหน้าเคร่งขรึมขึ้น

พอรู้ว่าหลบไม่พ้นเขายังจะลงโทษตัวเองอีกหรอ?

จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆใบหน้าเล็กนั้นดวงตาสวยของนางถูกตราตรึงในใจของสวินโม่ ความทรงจำวันวานไหลย้อนกลับมาซ้อนทับกันขึ้นม าสีหน้าเขาเปลี่ยนกะทันหันตาสองชั้นเรียวคมสวยจ้องมองนาง นัยน์ตามีประกายขึ้นมาดั่งแสงจากดวงดาว

“อะหึม......”สวินโม่เม้มริมฝีปากแน่น สบทออกมาแล้วดึงสายตากลับอย่างดุ หลับตาลง มือแตะหน้าผาก

“เป็นอะไร?”หรูซูถามอย่างสงสัย

ดูเหมือนเขาจะอึ้งไปเลยประโยคของหรูซูดึงมาลงเขากลับมา

“หนึ่งอย่ารีบวิ่งไปไหนมาไหนเงียบๆหน่อย”สวินโม่ควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองไว้

เมื่อครู่เขาเกือบหลุดพูดชื่อคนๆหนึ่งออกมาชื่อที่เขาเก็บซ่อนไว้มานานนับสิบปี โลกใบนี้ยังมีคนที่หน้าคล้ายกันถึงสองคนเลยหรือไม่ใช่ว่าสวรรค์ส่งนางกลับคืนให้เขาอย่างนั้นหรือ?หรือสวรรค์จะสงสารเขาที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานไม่อยากจะทรมานเขาอีกต่อไป?

จังหวะการก้าวเท้าของสวินโม่ไม่เหมือนเดิมขณะที่กำลังจะเดินผ่านหรูซูเขาก็ถามขึ้น“เจ้าช่อหรูซูใช่ไหม?”

หรูซูรู้สึกแปลกใจยืนอึ้งงงๆแล้วจึงพยักหน้า

เขาไม่ได้พูดอะไรอีกเขารู้สึกอยากเดินหนีไปให้พ้นๆ

หรูซูเห็นร่างของเขาเดินจากไปรู้สึกงงงวยเล็กน้อยพอหมุนตัวกลับก็เหมือนกับจะลืมเรื่องเมื่อครู่ไปอย่างสิ้นเชิงเพราะว่าบนพื้นยังมีของที่นางต้องใส่อยู่

พอเก็บเสื้อผ้าที่ตกตามพื้นอย่างขะมักเขม้นทั้งสองมือก็หยิบเม็ดดินเม็ดทรายที่ติดตามเสื้อผ้าออกนางยื่นมือปัดๆมือกำเสื้อผ้าแน่น

ช่วยไม่ได้ได้แต่อุ้มกะละมังเดินกลับห้องซักล้าง

เหตุการณ์เมื่อครู่ก็เหมือนกับลมพัดผ่านรีบให้นางหายไปจากสมองตัวเองสักที

ออกมาจากห้องกายภาพโล่หวินหลานกับโม่ฉีหมิงเดินคู่กันมาแสงอาทิตย์ด้านนอกสว่างจ้าผสมปนกับลมฤดูใบไม้ผลิกระทบหน้าทั้งคู่อย่างแผ่วเบา

“พักนี้เย้เซียวโหลเป็นยังไงบ้าง?”โล่หวินหลานถามขึ้น

นับตั้งแต่วันที่ร่วมมือกับโม่ฉีหมิงวางกับดักคืนเวินอ๋องกับรัชทายาทแล้วก็ไม่ได้ข่าวคราวของเย้เซียวโหลอีกเลยท่านอ๋องพักฟื้นอยู่แต่ในจวนตลอดและตั้งแต่วันที่เวินอ๋องลักพาตัวนางก็ไม่ยินข่าวคราวของเขา เพราะฉะนั้นจึงไม่รู้ว่าตอนนี้เย้เซียวโหลเป็นอย่างไรแล้วบ้าง

โม่ฉีหมิงค่อยๆเดินทีละก้าวได้ยินโล่หวินหลานถามถึงเย้เซียวโหลมองหน้าเขาด้วยความสงสัยขนตายาวเรียงสวยก็กระพริบตาตามแรงลมอ่อนๆนิดหน่อยจึงตอบเสียงเย็น“นางน่าจะถูกเย้กว๋อกงทำโทษและให้อบรมการปรนนิบัติแล้วล่ะ”

“หมิงพระชายาข้าเคารพท่านถึงได้เรียกท่านเล่นนี้ข้ารู้ว่าท่านกับเวินอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวท่านบอกข้าได้ไหมว่าเขาไปไหน?ถือว่าข้าขอร้องท่านเถิด?”น้ำเสียงของเย้เซียวโหลแฝงด้วยใจแตกสลาย

พอพูดจบโล่หวินหลานก็ก้มหน้ายิ้มออกมาหรี่ตามองไปที่นางดูผิวเผินเหมือนดวงตาโอบอ้อมอารีและไร้เดียงสาแต่ในความเป็นจริงแล้วคำพูดของนางเหมือนกำลังเหน็บแนมอยู่ในนัย“ข้าว่าคุณหนูเย้ตระกูลสามเจ้าไปรู้มาจากไหนว่าข้ามีความสัมพันธ์อันดีกับเวินอ๋อง?เจ้าหาเวิรอ๋องทำไม?หากรัชทายาทรู้ว่าท่านเปผ้นก่วงเป็นใยพี่น้องของตัวเองเขาจะคิดยังไง?”

คำพูดแสนเสแสร้งของนางใช้ได้ผลที่เดียวแค่ประโยคเดียวก็ตัดความสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใยแต่เย้เซียวโหลไม่ใช่คนโง่เสียหน่อยเป็นหมิงพระชายามานานขนาดนี้ไม่มีทางที่นางจะไม่เรียนรู้อะไรจากตัวหมิงอ๋องเลยหรือ!

“โล่หวินหลานเจ้ารู้ดีอยู่เต็มอกยังจะมาถามข้ากลับ?ข้าตั้งใจมาถามข่าวคราวของเวินอ๋องเจ้าอย่าเบี่ยงประเด็น”น้ำเสียงของเย้เซียวโหลเริ่มดุดันขึ้นหรือหลายวันมานี้เอาแต่ดูแลเย้ฮองเฮ่าจึงทำให้นางเริ่มเหมือนเย้ฮองเฮ่า

“นี่คือการขอร้องของเจ้าหรอ?คุณหนูสาวตระกูลเย้เจ้าดูสิตอนนี้ท่านยังเป็นคุณหนูผู้สูงส่งอยู่อีกหรือ?พ่อแม่เจ้าหากรู้ว่าเจ้าเป็นอย่างนี้เพื่อผู้ชายเพียงคนเดียวพวกเขาจะรู้สึกเสียใจไหม?”

นางแสร้งทำเหมือนเจ็บปวดแทนพ่อแม่ของนางแต่มันคือการจุดให้ไฟที่มีอยู่แล้วในเดิมทียิ่งทวีความรุนแรงขึ้นนางมีสิทธิ์อะไรมาว่าตนเอง?เพียงแค่อาศัยตำแหน่งว่านางเป็นหมิงพระชายาอย่างนั้นเองเถอะ

เย้เซียวโหลยื่นมือผลักไปที่โล่หวินหลานหนึ่งทีโล่หวินหลานที่ไม่ได้เตรียมตั้งรับก็ไม่คิดว่านางจะกล้าลงมือกับนางท้องน้อยของตัวเองกระแทกโดนกับราวจับอย่างจังนางขมวดคิ้วขึ้นด้วยความเจ็บปวด

เย้เซียวโหลมองหน้าอย่างวางตัวสายตาในนั้นมีความโหดร้ายซ่อนอยู่ในแววตาความป่าเถื่อนนี้พุ่งตรงมาทางนางอย่างรวดเร็วนางยื่นมือหมายจะคว้าบีบคอนาง นางหลบอย่างไวและก็ไวดังสายฟ้าฟาดคว้ามีดตรงรองเท้าสูงจี้ลงบนคอของเย้เซียวโหลอย่างไวมืออีกข้างหนึ่งก็จับเองนางไว้แน่น

“คุณหนูสามตระกูลเย้ดูแล้วพ่อแม่เจ้าไม่ได้สอนเรื่องมารยาทที่ควารมีต่อผู้ใหญ่!”โล่หวินหลานที่ถูกนางผลักเมื่อครู่ท้องน้อยยังคงเจ็บระบมอยู่น้ำเสียงมีความเยือกเย็น“เจ้าเชื่อไหมว่าถ้ามีดนี้กรีดลงไปไม่เพียงแค่ชีวิตน้อยๆของเจ้าจะรักษาไว้ไม่ได้ข้ายังสามารถกำจัดเจ้าให้หายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ชาตินี้ก็ยังหวังว่าจะได้แต่งงานกับเวินอ๋องเลย”

มีดเล็กเย็นเฉียบวางลงบนคอนี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่นางถูกคนขู่อย่างนี้มีดเรียวแหลมเหมือนถูกว่ดไปมาตรงช่วงเส้นเลือดบนคอนางไปมาอย่างหวาดเสียวนางกลัวว่าโล่หวินหลานจะไม่ระวังจนมีอันตรายต่อชีวิตของนาง

ข้างหลังนางกลับรู้สึกสั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อยมือข้างหนึ่งจับตรงราวแน่นในน้ำเสียงมีความสั่นเครืออย่างหวาดกลัว“โล่หวินหลานเจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้นะ”

“ออหรอ?”

“หากเจ้าฆ่าข้าคนตระกูลเย้ไม่ปล่อยท่านลอยนวลแน่”

“โล่หวินหลานยิ้มเย็น“เจ้าคิดว่าจะขู่ข้าได้หรือ?ตระกูลเย้ของพวกเจ้าแค่ลูกสาวมีสิทธิ์ต้องแต่งงานกับรัชทายาทนอกนั้นกผ้ไม่มีอะไรแล้ว?พ่อของเจ้าก็ไม่พูดความจริงกับเจ้าเลยหรือพี่ชายของเจ้าก็ไม่มีอำนาจอะไรหากไม่มีเจ้าแล้วเจ้าคิดว่าตระกูลเย้ของพวกเจ้าจะมีประโยชน์อะไรอีก?”