ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 98

ตอนที่98มีดอันตราย

คำพูดนางทำเอาเหย่เซียวหวัวอึ้ง

เหย่เซียวหลัวถึงจะรู้ว่านอกจากจะเป็นท่านจื่อเฟยตัวเองก็กลับไม่ค่าอะไรเลยคนที่เกิดมาบนโลกนี้ถ้าไม่มีค่าให้ถูกใช้งานอยู่ไปก็หนักโลกเปล่าๆ

ในใจนางเย็นชาลงหันไปทางโล่หวินหลานและใช้มีดสั้นปลายที่กรีดตัวเองทีล่ะนิดเลือดก็ค่อยๆไหลซึมออกมาโล่หวินหลานเห็นเช่นนี้ก็ตกใจรีบเก็บมีดและใช้ผ้าพันแพลให้นาง

“เจ้าทำอะไรกัน?จะตายก็อย่ามาตายที่ดาบข้าชีวิตไม่ได้มีไว้เพื่อมาทิ้งขว้างอย่างไร้ค่าเช่นนี้นะ”โล่หวินหลานพูด

เหย่เซียวหลัวก็ปัดมือนางออกและพูดว่า:“หึ!ข้าไม่ต้องการความเป็นห่วงจอมปลอมของเจ้าออกไป”

นางยื่นมือไปดึงผ้านั้นออกโยนลงไปในน้ำเห็นแต่ผ้าสีขาวลอยขึ้นมาเหนือน้ำ

ตัวเองกลับเอามือไปจับคอตัวเองไว้มองตาขวางใส่โล่หวินหลานและพูดอย่างไม่พอใจว่า:“โล่หวินหลานเจ้าจะเก่งแล้วยังไง?ตอนนี้ก็โดนข้าควบคุมอยู่เจ้าสู้ข้าไม่ได้อยู่แล้วอย่างน้อยร่างกายข้าก็เป็นเช่นนี้แล้ว”

ฟังคำพูดนางที่จับใจความแทบไม่ได้โล่หวินหลานยิ้มมุมปากและพูดว่า:“ถ้าเจ้าคิดว่าเป็นเช่นนี้งั้นข้าก็ไม่มีทางข้าเสียใจแทนพ่อแม่เจ้าเสียจริง”

เหย่เซียวหลัวปากซีดขึ้นมาและพูดด้วยปากที่สั่นเทาว่า:“เสียใจเรื่องอะไร?”

แสงส่องเข้าตาโล่หวินหลานเลยต้องหลับตาลงและเบิกตามองเล็กๆแต่เวลานางทำท่าทางเช่นนี้เหมือนมีอันตรายกำลังจะเกิดขึ้น:“คลอดเจ้ามาก็ว่ายากแล้วยังหวังอยากให้เจ้าเป็นท่ายจื่อเฟยแต่เจ้ากลับไม่เป็นห่วงความบริสุทธิ์ตัวเองกลับมาคลุกอยู่กับเวิ่นอ๋องทั้งวันยังมีหน้ามาถามข้าว่าเวิ่นอ๋องอยู่ที่ใดเจ้าว่านี้เป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจไหมเล่า?”

“เจ้า……เจ้า……”เหย่เซียวหลัวพูดไม่ออกความเจ็บปวดที่คอบวกกับความเจ็บปวดทางใจทำให้ร่างกายนางเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด

มาหาโล่หวินหลานทำเอานางทั้งโมโหและยังทำให้ตัวเองบาดเจ็บอีกเหย่เซียวหลัวเลยเดินออกไปด้วยความโกรธ

แต่ว่ายังไม่ทันเดินออกไปก็ได้ยินเสียงเตือนของโล่หวินหลานตะโกนมาว่า:“เวิ่นอ๋องไม่เหมาะกับเจ้า เจ้าก็ไม่เหมาะกับเขาความรักต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป”

พอพูดจบเหย่เซียวหลัวก็หยุดนิ่งและใบหน้าเริ่มขาวซีดลงขมวดคิ้วเข้าหากันแต่พอได้สติอีกครั้งนางก็เดินไปทันที

มองดูเหย่เซียวหลัวที่เดินออกไปโล่หวินหลานก็เก็บมีดในมือตัวเองลงและปลายมีดก็มีเลือดติดหน่อยๆนางใช้แขนเสื้อเช็ด

มีดเล่มนี้เป็นมีดที่โม่ฉีหมิงให้นางเอาไว้ป้องกันตัว ตอนนั้นคิดว่าคงไม่ได้ใช้แต่ไม่คิดว่ากลับได้มาใช้มันเร็วขนาดนี้นางไม่ได้นำมาใช้กับคนที่อันตรายแต่นำมาใช้กับหญิงที่บ้าความรัก

แต่ว่านางก็ไม่เป็นเรื่องการต่อสู้เป็นแต่การแพทย์หรือว่านางควรจะทำให้มันเท่ากัน?

ตอนที่คิดคนก็เดินไปถึงหน้าประตูแล้วเมื่อกี้บนที่นั่งที่นั่งกับโม่ฉีหมิงก็ไม่มีใครแล้วเขาไปไหนกัน

โล่หวินหลานถึงจะรู้สึกเจ็บท้องมากยิ่งเดินนางก็ยิ่งเจ็บที่ท้องและนางก็จับตรงท้องไว้

“เหย่หวินเจ้ารอที่นี่อย่าให้ใครเข้ามา”โล่หวินหลานสั่งตัวเองก็เปิดประตูเข้าไป

ให้เหย่หวินเฝ้าตรงหน้าประตูนางคิดไปต่างๆนาๆพระชายาไม่เคยให้นางได้รออยู่ด้านนอกเช่นนี้ถ้ามีเรื่องอะไรก็จะมาปรึกษากับตัวเองไม่เหมือนกับวันนี้

“พระชายาท่านไม่เป็นไรใช่ไหมเพคะ?ต้องการความช่วยเหลือไหมเพค่ะ?”เหย่หวินถาม

ยื่นมือไปปล้นเสื้อออกท้องขาวใสที่มีปานสีแดงเหมือนกับรอยล้อรถนางสัมผัสเบาๆและรู้สึกเจ็บอย่างมากยิ่งไม่ต้องพูดถึงกดเลย

ดูแล้วเริ่มช้ำแล้วน่าจะไม่มีบาดแผลด้านในไม่เช่นนั้นคงไม่เจ็บเพียงแค่นี้หรอกนางขมวดคิ้วนั่งลงและคิดว่าควรใช้ยาอะไรดีสมัยโบราณก็ไม่มียาทานางก็ผสมไม่เป็นพอคิดแล้วก็เรียกเหย่หวินดีกว่า

“เหย่หวินเจ้าไปต้มไข่มาให้ข้าสองฟองสุกแล้วก็รีบนำมาให้ข้าทันที”โล่หวินหลานมองนางและพูด

“หลังเฟยท่านหิวเหรอเพค่ะ?หม่อมฉันให้ห้องครัวจัดอาหารมาให้ไหมเพคะ”กินแค่ไข่สองฟองได้ยังไงโหวินหลานคิดพระชายาชอบกินถั่วเหลืองต้มและทำผักมาหน่อย ยังไงก็ใกล้ถึงเวลากินข้าวแล้ว ถึงเวลาก็กินข้าวพร้อมกับท่านอ๋องเลย

โล่หวินหลานส่ายหัว:“ไม่ต้องเอาอย่างอื่นมาเอาไข่สองฟองมาพอรีบไปเถอะ”

เหย่หวินไม่รู้จะพูดอย่างไงต่อก็เลยไปห้องครัวต้มไข่มาสองฟอง

ใช้ไข่ในการประคบเป็นวิธีการอีกอย่างหนึ่งแต่ว่าผลที่ได้ก็ออกมาดีเอาไข้ต้มมาเตาะเปลือกออกวางไว้ที่รอยช้ำและถูไปมาก็จะทำให้หายช้ำได้

โล่หวินหลานเก่งวิชาแพทย์ด้านอื่นไม่ค่อยรู้ว่าถูยังไงใช้ไข่ถูตั้งนาน ไข่ขาวแตกไม่ว่า ท่าทางนางคือดันท้องไว้ มือข้างหนึ่งจับเอวไว้ มืออีกข้างก็ใช้ไข่ถูที่ท้องอีก เสื้อด้านบนก็ไล่ลงมาถึงหน้าท้องกระโปรงก็หลวมๆและไล่ลงมาเรื่อยๆเป็นท่าทางที่แปลกมาก

โม่ฉีหมิงยิ้มออกมาเขาเชื่อว่าโล่หวินหลานกรีดไปที่คอเหย่เซียวหลัวจริงเพราะยังไงเขาก็นึกถึงอดีตขึ้นมา

“นางมาหาข้าและถามเรื่องของเวิ่นอ๋องตอนนี้เหมือนทั่วเมืองกำลังตามหาเวิ่นอ๋องอยู่”โล่หวินหลานนึกย้อนไปนึกเรื่องที่โม่ฉีหมิงได้พูด

โม่ฉีหมิงไม่คิดถึงเรื่องของเวิ่นอ๋องเลยสักนิด:“ทำไมนางถึงมาหาข่าวของเวิ่นอ๋อง?”โม่ฉีหมิงถามขึ้นและมือที่เอาไข่ถูอยู่นั้นก็หยุดลงช้าๆ

คำถามนี้ทำเอาโล่หวินหลานอึ้งเหย่เซียวหลัวไม่ถูกกับนางอยู่แล้วทำไมถึงมาใกล้นางและถามเรื่องของเวิ่นอ๋องนางอาจจะมีหลักฐานไม่เช่นนั้นนางคงไม่มาถามโล่หวินหลาน

โล่หวินหลานปัดมือของโม่ฉีหมิงที่จับท้องนางเอาไว้มองเขาและพูดว่า:“เจ้ากำลังสงสัยข้างั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ทำหรอกต้องมีคนบอกเหย่เซียวหลัวให้มาหาเจ้าแน่พวกเราต้องหาคนๆนั้นให้เจอ”โม่ฉีหมิงจับมือนางเอาไว้และพูด

โล่หวินหลานไม่ได้ตอบโม่ฉีหมิงมองนางด้วยสายตาที่อ่อนหวานต่อมาก็เอามือไปวางไว้ที่ท้องนางต่อรอยแดงนั้นทำให้เขาดูแล้วก็เจ็บปวดใจมากไม่ว่าใครแค่มาแตะต้องนางเขาจะไม่ปล่อยไว้แน่ถ้าทำได้ก็ต้องรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างได้

“โกรธเหรอ?”โล่หวินหลานมองนางหน้านางแดงระเรื่อ พอฟังคำของเขาก็ส่ายหัวอย่างเขินอายไม่นานโม่ฉีหมิงทนไม่ไหวก็เลยจูบนางจูบลงที่ปากนางไว้แน่น

โล่หวินหลานไม่คิดว่าเขาจะจูบนางและนางก็คิดว่าปอดนางโดนดูดอากาศไปหมดมือทั้งสองข้างตีเขาจนนางเริ่มหายใจไม่ออกเขาถึงจะผละออกจากปากนาง

ทั้งสองคนหายใจแรงโม่ฉีหมิงใช้มือสัมผัสหลังของนางเบาๆเหมือนจะกอดร่างกายที่บอบบางของนางไว้ในอ้อมกอด

คืนนั้นเหมือนมีบรรยากาศและความทรงจำที่อบอุ่นผุดขึ้นมาในสมองนางเรื่อยๆความรู้สึกเจ็บก็มาอีกแล้วโม่ฉีหมิงก็ใช้มือจับร่างกายนางเอาไว้เหมือนพานางไปตะลอนโลกอื่น

มือวิเศษนั้นสอนแทรกเข้าไปในร่างกายทุกส่วนของนาง มือที่เย็นเฉียบสัมผัสลงที่เนื้อหนังที่อุ่นของนางความรู้สึกนั้นก็เหมือนดั่งโลกไฟและน้ำแข็งมาเจอกัน

“อย่า……”โล่หวินหลานจับมือเขาเอาไว้

แต่ว่าพอพูดก็โดนเขาจูบอีกครั้ง

ช่างเถอะนางไม่ขัดแล้วก็ให้เขาทำตามใจตัวเองแบบนี้ไป