ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 426

ตอนที่426รวบรวมวัตถุดิบ

ใช่สิคนตระกูลหรงไม่ใช่พวกที่น่าคบหาด้วยถ้าหลินซีนเยียนตกอยู่ในกำมือตระกูลหรงไม่ใช่แค่โม่จื่อเฟิงที่มีอันตรายกลัวว่าหลินซีนเยียนก็เอาชีวิตรอดยาก

“แต่ว่า........พระชายาแย่งหญ้าจื่ออวี๋นไปตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?ต้นหญ้าจื่ออวี๋นนั่นเป็นของล้ำค่าในร้านยาวิเศษมีเพียงพี่สาวหลีฉวนถึงจะหยิบมาได้แต่เดิมข้าน้อยคิดว่าด้วยมิตรภาพที่พี่สาวหลีฮวนมีต่อท่านเรื่องนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องที่ยากนักแต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้พระชายาแย่งชิงไปกลางทางเสียแล้วแล้วยังทำร้ายพี่สาวหลีฮวนจนตาย......”

พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาหนีหว่านอดร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ได้ถ้าองครักษ์มังกรกลับมาบอกข่าวด้วยตัวเองนางไม่เชื่อว่าหลินซีนเยียนตัวคนเดียวแบบนั้นจะทำร้ายชีวิตคนบริสุทธิ์เพื่อหญ้าจื่ออวี๋นก้านเดียว

โม่จื่อเฟิงเงียบไปชั่วครู่ไม่สนใจจะมองหนังสือเขามองให้คนรับใช้หนุ่มปิดหนังสือคนรับใช้หนุ่มปิดหนังสือแล้วก็จากไปในห้องเหลือเพียงโม่จื่อเฟิงและหนีหว่าน

“นายท่านพวกเราต้องนั่งรอรับความพ่ายแพ้เช่นนี้หรือ?”ยิ่งหนีหว่านเป็นทุกข์นายท่านจึงตกลงทำพันธะสัญญากับตระกูลหรงได้ยากทำให้ตระกูลหรงเปิดบึงน้ำเย็นให้เขาถ้าเวลานี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันนางคงไม่ยอมจริง!

โม่จื่อเฟิงมองหิมะปลิวว่อนที่นอกหน้าต่างผ่านสักพักถึงพูด“บางทีเรื่องทั้งหมดพรหมลิขิตกำหนดเอาไว้แล้วหล่ะ........”

“พรหมลิขิต?”หนีหว่านแปลกใจ“นายท่านตั้งต่ไหนแต่ไรมาท่านไม่เคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิต?”

“บางทีคนแก่ตัวลงแล้วล่ะเมื่อก่อนไม่เชื่อเรื่องพวกนี้นึกไม่ถึงว่าตอนนี้เริ่มจะเชื่อเสียแล้ว”โม่จื่อเฟิงโศกเศร้าเป็นอย่างยิ่งหลังจากผ่านไปสักพักเขาค่อยๆพูด“เจ้าส่งคนไปที่ร้านยาวิเศษอีกครั้งถามดูยังมีหญ้าจื่ออวี๋นต้นอื่นหรือไม่ตอนนี้ทำได้แค่เสี่ยงเพื่อกาลเวลาข้างหน้าแล้วถ้าหากสวรรค์จะรับข้าไปเช่นนั้นข้าก็คงจนปัญญาแล้วแต่ทว่าสุดท้ายต้องตายในเงื้อมมือของนางข้าก็เต็มใจอยู่แล้ว”

คนเหมือนโม่จื่อเฟิงกลัวความตายที่ไหนกัน?เริ่มตั้งแต่อายุห้าขวบเขาพร่ำบอกตัวเองไม่ขาดช่วงหลายปีนี้ใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่าในเมื่อใช้ชีวิตอย่างสูญเปล่าแล้วเช่นนั้นก็เผด็จการตามใจตัวเองเสียเลย!

“หนีหว่าน.......”หลังจากโม่จื่อเฟิงสั่งเสร็จแล้วเขาอดพูดไม่ได้“ถ้าข้าพบกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดจริงๆส่งวี่จิ่งน้อยไปอยู่กับนางหลังจากนั้น.....มอบองครักษ์มังกรให้แก่นาง”

นี่เป็นคำสั่งสุดท้าย?

ดวงตาหนีหว่านแดงก่ำแต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยเห็นโม่จื่อเฟิงหมดอาลัยตายอยากนางอยากพูดปลอบใจเขาสักสองสามคำริมฝีปากขยับแต่สุดท้ายไม่ได้พูดออกมาจวบจนสุดท้ายนางยอมพยักหน้าอย่างกล้ำกลืน

ดูเหมือนหิมะกลางภูเขาเพิ่มขึ้นมาบ้างไม่รู้ว่าบรรพบุรุษตระกูลหรงคิดอย่างไรถึงเลือกที่เยี่ยงนี้เป็นถิ่นตั้งหลักปักฐานจากรุ่นสู่รุ่น

ลมหิมะยังคงอยู่ต่อไปแต่ใจคนแข็งตัวจนกลายเป็นน้ำแข็งไปเคลื่อนไหวไม่ได้อีกต่อไป

หลินซีนเยียนจิตใจดีเผยหน้าตาอ่อนโยนต่อเขาอธิบายไม่ปิดบังกลับหยิบพู่กันขึ้นมาวาดเสียด้วยซ้ำผ่านไปสักพักนางยกกระดาษขึ้นมาส่งให้เสี่ยวหลง“ข้าทำอะไรรอให้เสร็จแล้วเจ้าจะรู้เองตอนนี้ยังต้องรบกวนเสี่ยวหลงไปที่โรงตีเหล็กในเมืองเพื่อหาของสองสามอย่างให้ข้าอีกครั้ง”

เสี่ยวหลงหยิบกระดาษขึ้นมาดูอย่างละเอียดแต่ยิ่งดูยิ่งสงสัยมากกว่าเดิมของที่ถูกวาดบนกระดาษวาดรูปเขามองแล้วไม่เข้าใจแต่เป็นคนเรียนวิทยายุทธเขาเดาออกว่าน่าจะเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง“อาวุธชนิดนี้แปลกนักปลายด้านหน้าเป็นกระบอกไม้ไผ่เล็กๆทั้งไม่คมไม่ยาวอาวุธเช่นนี้จะทำร้ายคนได้หรือขอรับ?”

“ได้ไม่ได้ถึงเวลาทำออกมาเจ้าก็จะรู้เองแต่เป็นเพราะเวลาเร่งนักถ้าเป็นไปได้ข้าหวังว่าจะออกไปหาของพรุ่งนี้ได้”หลินซีนเยียนพูด

“พรุ่งนี้?”เสี่ยวหลงอดพูดออกมาไม่ได้“แม่นางของพวกนี้ข้าดูไม่เข้าใจไม่รู้ว่านายช่างจะทำออกมาได้หรือไม่ให้เวลาแค่หนึ่งวันยากเสียยิ่งยากแล้วขอรับ”

“ข้าก็รู้ว่าให้เวลาน้อยเกินไปแต่พวกเราไม่มีเวลาแล้วข้ารู้สึกว่าสองวันนี้จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นถ้ามาไม่ทันกลัวว่าพวกเราทั้งหมดคงไม่ได้ออกไปจากแคว้นหมัน”หลินซีนเยียนแสดงสีหน้าหนักแน่นบรรยากาศเช่นนี้ต้องพูดโน้มน้าวเสี่ยวหลงทันที

เขาขมวดคิ้วพูดอีก“ข้าจะทำให้เต็มที่แล้วกันขอรับค่ำวันนี้ข้าจะเฝ้าพวกนายช่างรีบทำแต่สุดท้ายจะทำออกมาได้หรือไม่ข้าไม่กล้ารับประกันขอรับ”

“รีบไปเถิด”หลินซีนเยียนพยักหน้าว่าเข้าใจแต่ในมือกลับสั่นเทาเห็นชัดว่าในใจนางตื่นเต้นตึงเครียดจริงๆ