ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 427

ตอนที่427ควันเขม่าดินปืนขึ้นมาทั้งสี่ทิศ

หลังจากเสี่ยวหลงไปแล้วหลินซีนเยียนนั่งลงข้างหน้าต่างนางหยิบกระดาษและพู่กันขึ้นมาแล้วเริ่มตั้งใจวาดบนกระดาษแต่เมื่อคนยุคปัจจุบันเห็นของบนภาพกระดาษวาดรูปนั้นคงมองออกกันทั้งนั้นที่วาดนั่นคือปืน!

แต่ไม่เหมือนกับปืนในยุคปัจจุบันที่นางวาดเหมือนปืนยุคศตวรรษที่สิบแปดเพราะถึงอย่างไรดินปืนดำยังมีความแตกต่างจากดินปืนยุคปัจจุบันเรื่องอานุภาพยังมีหลายด้านที่ควบคุมได้ยาก

ในก้นบึ้งสุดหัวใจเธอแอบดีใจการค้นพบดินปืนเป็นการผลักดันส่งเสริมครั้งยิ่งใหญ่สำหรับมนุษยชาติเป็นสัญลักษณ์สิ้นสุดของสมัยอาวุธเย็นช่วงของอาวุธเย็นนี้วันใดวันหนึ่งก่อกำเนิดดินปืนขึ้นมาไม่ต้องคิดก็รู้ว่าจะสั่นสะเทือนต่อเรื่องสร้างพลังอำนาจของที่นี่อย่างไรบ้าง

ช่วงค่ำในวันที่สองกำลังจ้องมองเสี่ยวหลงที่เบ้าตาดำทั้งสองข้างนำของที่หลินซีนเยียนต้องการมาส่งถึงปลายทางท่ามกลางความมืดทว่าประมาณได้ว่าไม่เป็นไปตามคำร้องขอของหลินซีนเยียน

“เจ้าต้องการสามชุดแต่พวกนายช่างทำออกมาไม่ได้จริงๆจึงทำออกมาได้หนึ่งชุดเจ้ารีบใช้ข้าก็เลยส่งให้เจ้าก่อน”เสี่ยวหลงพูด

หลินซีนเยียนพยักหน้า“ชุดหนึ่งก็ชุดหนึ่งเถิด ช่วงเวลาจุดเป็นจุดตาย มีดีกว่าไม่มี เลยลำบากเจ้าแล้ว”

“ได้ช่วยท่านข้าก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้วขอรับ”เสี่ยวหลงหัวเราะฮ่าๆ

มองรอยยิ้มซื่อๆไร้เล่ห์เหลี่ยมของเสี่ยวหลงหลินซีนเยียนอดยิ้มไม่ได้“ไม่รู้จริงๆว่าเจ้านายของเจ้าเป็นคนอย่างไรกันแน่สามารถเลี้ยงคนคล่องแคล่วว่องไวอย่างเจ้าได้ดูจากประสิทธิภาพที่เจ้าทำภารกิจแต่ไม่เหมือนสายลับทั่วไป

“คนรับใช้?”

เสี่ยวหลงกระพริบตา“คนรับใช้จะเทียบกับข้าได้ที่ใดกัน?ข้าเป็นผู้พิทักษ์ลับที่เก่งกาจที่สุด”

“ผู้พิทักษ์ลับ?”หลินซีนเยียนตาสว่างดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกายระยิบระยับผู้ที่จะเลี้ยงดูผู้พิทักษ์ลับได้ล้วนมีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ไม่มากก็น้อย

เสี่ยวหลงมองสีหน้านางก็รู้ว่าตัวเองถูกเปิดเผยแล้วต้องรีบหาข้ออ้างให้เร็วที่สุดแล้วเป็นไปตามที่คิดพวกเดียวกันก็จะอยู่ด้วยกันมาอยู่กับผู้หญิงของเจ้านายได้ก็ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมแล้วยังฉลาดอีกด้วย

ในห้องหลินซีนเยียนโคมไฟสว่างทั้งคืนจนกระทั่งตอนท้องฟ้าสว่างไส้เทียนมอดโคมไฟถึงดับไปเอง

เพียงแต่หลังจากโคมไฟดับไปไม่นานหน้าจวนก็มีเสียงแตกตื่นดังขึ้นมาไม่นานสวี่ห้าวและอี้เซิงท่าทางจริงจังรีบวิ่งเข้ามาในจวน

“พี่สาว!พี่สาว!”อี้เซิงวิ่งไปตะโกนไปตอนเห็นหลินซีนเยียนหน้าซีดเดินมาออกจากห้องเขารีบพูด“โจว่เฉิงลงมือแล้ว!”

“เร็วกว่าที่ข้าคาดคิดไว้”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วแน่นถามอีก“เขาทำอย่างไร?”

“เมื่อครู่อาจารย์เห็นบนถนนใหญ่มีกองกำลังคุมกำลังเข้มงวดแล้วพูดกันว่าพูดกันว่ารอบเมืองหลวงรวบรวมกองกำลังทหารได้ห้าหมื่นคนตอนนี้กองทัพกำลังล้อมเมืองในกลางเมืองแม่ทัพวี่หลินจัดเตรียมป้องกันทุกประตูเมืองตอนนี้คนในเมืองใจหวาดหวั่นยิ่งมีไก่ขันสุนัขเห่าผสมโรงไปด้วยเหล่าประชาราษฎร์วุ่นวายกันไม่สงบนิ่งตอนนี้คนในราชสำนักไม่มาดูแลประชาชนฉะนั้นตอนนี้ทุกที่ทุกหนแห่งมีแต่ความโกลาหล”อี้เซิงเล่าเหตุการณ์อย่างคร่าวๆ

“ไม่ใช่ใช่ว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรมก็คนอย่างเขาสร้างภัยบางอย่างและต่อต้านอำนาจตระกูลหรงได้แต่โชคดีเขาอยู่ในสถานที่เช่นนี้ไม่นั้นข้าจะรอสาวน้อยของตระกูลหรงไปด้วยเหตุใดกัน?”

“เขาอยู่เอ้อระเหยไปวันๆแล้วยังไง?ไม่ใช่สิ่งสุดท้ายที่ขอร้องตระกูลตัวเองรึ?แต่หัวหน้าตระกูลก็เป็นคนเอาจริงบึงน้ำเย็นช่างมีค่าเหลือเกินปีหนึ่งเปิดได้แค่ครั้งเดียวและคนที่เข้าไปล้างไขกระดูกก็เพียงแค่คนเดียวเหตุใดปีนี้ต้องการเด็กกำพร้าไร้ค่านี่อีกอย่างนะเขาแยกจากตระกูลหรงตั้งแต่วัยเยาว์กำลังภายในของตระกูลหรงก็ทำไม่ได้งั้นเขาลงไปในบึงน้ำเย็นจะไม่ตายรึ?”

“ใครจะรู้ล่ะจะลงบึงน้ำเย็นได้ต้องฝึกฝนกำลังภายในตระกูลหรงสิบปีขึ้นไปถ้าหากไม่บำเพ็ญตนตามหลักกำลังภายในของตระกูลหรงเลือดลมไหลจะทวนกระแสทำลายร่างกายและตายได้ง่ายดายเขายังคิดไปต้านทานด้วยร่างกายอัมพาตอีกหรือ?”

“ดูท่าเขาเป็นได้เท่านั้นแม้แต่เหตุผลนี้ก็ยังไม่เข้าใจก็คงโง่เสียเต็มประดาแล้วล่ะ”

ในห้องโถงที่อยู่เหนือทางเดินได้ยินเสียงคนสองสามคนคุยกันเสียงดังชัดเจนสองสามคนนั้นยืนอยู่ริมหน้าต่างท่าทีเจรจาไม่เลี่ยงใช้คำพูดแม้แต่น้อยเหมือนกับจงใจพูดคำพวกนั้นออกมาหาโอกาสให้โม่จื่อเฟิงอับอายขายหน้าเท่านั้นเอง

โม่จื่อเฟิงแหงนหน้ามองสองสามคนนั้นไม่หลบตาแม้แต่น้อยยืนอยู่ที่หน้าต่างหน้าด้านๆเหมือนเดิมชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มทำท่าทางกระแอมยั่วยุใส่โม่จื่อเฟิง

โม่จื่อเฟิงไม่เพียงไม่โกรธแต่ยังยิ้มแปลกเขาพูดเสียงดังกังวาน“ดูท่านายน้อยตระกูลหรงในตอนนี้ก็เป็นได้แค่นั้น”

มีคนหนึ่งทำหน้าอวดดีบ้าระห่ำสำหรับคนกลับกลอกปลิ้นปล้อนอย่างโม่จื่อเฟิงอยากจะทำร้ายเขาให้ตายแต่มีปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น