ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 118

ตอนที่ 118 ราชาภาพยนตร์ซือเป็นพี่ชายนาย

มู่น่อนน่อนหยิบกระดาษทิชชู่สองใบอย่างเงียบๆแล้วยื่นให้กับเสิ่นเหลียง

เธอยังไม่ได้เล่าเรื่องของเฉินถิงเซียวให้เสิ่นเหลียงฟัง ดังนั้นเสิ่นเหลียงได้ยินคำพูดของเฉินเจียฉินถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้

เฉินเจียฉินไม่รู้เรื่องที่วกไปวนมาพวกนี้เลยสักนิด เห็นได้ชัดว่าเขาก็ถูกปฏิกิริยาของเสิ่นเหลียงทำเอาตกใจ หลังจากเขานั่งลง ก็ถามมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้ามึนงง:“ชื่อของผมมีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ไม่มีอะไรจ้า ชื่อของนายเพราะดี”มู่น่อนน่อนลูบศีรษะเขาเบาๆ

 เฉินเจียฉิน“อ๋อ”คำนึง จากนั้นก็นั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆและเป็นเด็กดี ไม่ป่วนเหมือนปกติตอนที่อยู่กับเธอเลยสักนิด

คนแซ่เฉินนี่ คนนึงแสดงเก่งกว่าคนนึงจริงๆ

“เฉินเจียฉิน ลูกพี่ลูกน้องของเฉินถิงเซียว”มู่น่อนน่อนเรียบเรียงคำพูดไปครู่นึง พูดต่อในขณะที่แววตาของเสิ่นเหลียงเบิกตาโตอย่างตื่นตะลึง:“เฉินเจียฉินที่เธอเจอก่อนหน้านั้น ก็คือเฉินถิงเซียวตัวจริง”

“ห๊า?”เสิ่นเหลียงฟังจนสีหน้ามึนตึ๊บ

สักพัก เธอขมวดคิ้วและพูด:“เธอหมายความว่า ‘เฉินเจียฉิน’ก่อนหน้านั้นคือเฉินถิงเซียว ส่วนเจ้าน่ารักคนนี้ถึงเป็นเฉินเจียฉินที่แท้จริงงั้นเหรอ?”

“ใช่ แบบนี้แหละ”มู่น่อนน่อนพยักหน้า

หันสายตาไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ มู่น่อนน่อนก็เห็นเฉินเจียฉินหน้าแดงแล้ว

“นายหน้าแดงอะไร?”มู่น่อนน่อนตกใจ

“ก็อายไง”ตอนนี้เสิ่นเหลียงก็ยังมีสีหน้ามึนงงสับสน:“ไม่ใช่ ทำไมเฉินถิงเซียวต้องแกล้งแสดงว่าตัวเองคือเฉินเจียฉินด้วย? เขาเป็นโรคจิตเภท？แยกหลายบุคลิกภาพ? ไม่ถูก พวกนี้ล้วนไม่ใช่จุดสำคัญที่สุด จุดสำคัญที่สุดคือเขาไม่เพียงแต่ไม่ได้เสียโฉมแถมยังหล่อโคตรๆด้วย!”

เฉินเจียฉินที่แยกแยะสถานการณ์ไม่ออกมาโดยตลอด ในที่สุดนาทีนี้ก็เข้าใจแล้ว

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปที่มู่น่อนน่อน มู่น่อนน่อนรินน้ำให้เขาแก้วนึง:“เด็กดี ดื่มน้ำนะ”

พอพูดจบ เธอก็เงยหน้ามองไปที่เสิ่นเหลียงอีก:“เธอเบาเสียงหน่อย”

เสิ่นเหลียงรีบยื่นมือกุมปากตัวเองไว้ แถมยังทำท่าทางรูดซิปปากอย่างโอเวอร์

ไม่นึกเลยว่า“เฉินเจียฉิน”ก็คือเฉินถิงเซียว เขาไม่เพียงไม่ขี้เหร่ อีกทั้งยังโคตรหล่อด้วย ด้านนั้นก็คงไม่มีปัญหามั้ง!

เธอคำนึงถึงว่ายังมีเฉินเจียฉินเด็กคนนี้อยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้พูดออกมา แต่ได้ใช้มือถือส่งวีแชทให้มู่น่อนน่อน:“งั้นสมรรถภาพทางเพศของเขาคงไม่ได้เสื่อมมั้ง? เธอเคยลองมั้ย?”

มู่น่อนน่อนไม่ได้ตอบคำถามลามกของเธอ

เสิ่นเหลียงหยอกเฉินเจียฉินอย่างยิ้มแฉ่ง:“พ่อหนุ่มน่ารัก นายอายุเท่าไหร่แล้ว?”

ใบหน้าของเฉินเจียฉินแดงก่ำอีกแล้ว:“สิบสี่ครับ”

“อ๋อ อายุสิบสี่ก็สูงขนาดนี้แล้ว ต่อไปโตขึ้นต้องเป็นหนุ่มหล่อแน่นอน”

เฉินเจียฉินก็ไม่ถ่อมจนเลย:“น่าจะมั้งครับ”

มู่น่อนน่อนที่เคยรู้ระดับการหลงตัวเองของเฉินเจียฉิน ได้เกิดภูมิคุ้มกันแล้ว

เสิ่นเหลียงประหลาดใจก่อน จากนั้นก็กุมท้องหัวเราะขึ้นมา

มู่น่อนน่อนเอียงศีรษะ เรียกเฉินเจียฉินคำนึง:“พ่อหนุ่มน่ารัก?”

เฉินเจียฉินหน้าแดง:“ไม่ต้องเรียกแล้ว……”

“อายจริงๆเหรอเนี่ย?” มู่น่อนน่อนสีหน้าประหลาดใจ ที่แท้เฉินเจียฉินถูกชมแล้วอาย

ไม่อยากจะเชื่อเลย......จริงๆ

นิสัยของเสิ่นเหลียงร่าเริง เฉินเจียฉินก็เป็นเด็กที่พูดมาก ทั้งสามทานข้าวได้อย่างมีความสุขมาก

ตอนที่ทานข้าวอิ่มพอสมควรแล้ว เฉินเจียฉินลุกไปเข้าห้องน้ำ มู่น่อนน่อนถึงมีโอกาสพูดเรื่องของเฉินถิงเซียวให้เสิ่นเหลียงฟัง

“มีเรื่องนึงที่ผ่านมาฉันไม่เคยเล่าให้เธอฟังเลย เฉินถิงเซียวเคยถูกปืนยิง ฉันผ่าเอากระสุนออกให้เขา ทั้งกระบวนการเขาไม่ร้องเลยสักแอะและไม่สลบด้วย”

มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็เห็นสีหน้าของเสิ่นเหลียงเปลี่ยนเล็กน้อย

ตระกูลเฉินคือตระกูลไฮโซ สืบทอดมาเป็นร้อยปี ในตระกูลสลับซับซ้อนยากแก่การแก้ไขมาก

“ไม่รู้ ดูกันไปทีละก้าวเถอะ”มู่น่อนน่อนหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา

ตั้งแต่ตอนที่เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูลเฉิน เธอก็ใช้ชีวิตตามใจตัวเองไม่ได้แล้ว

บางครั้ง ชีวิตของคนเราคือถูกโชคชะตาบีบบังคับ

คุณหยุดลงมาไม่ได้ และถอยหลังกลับไปไม่ได้ คุณได้เพียงถูกบีบบังคับให้เดินไปข้างหน้า บางทีข้างหน้าอาจจะมีทางออก บางทีข้างหน้าอาจจะเป็นเหวลึก ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้

เสิ่นเหลียงไม่รู้พูดอะไรดี ทั้งสองเงียบลงมาในชั่วขณะ

ในขณะนี้ เฉินเจียฉินกลับมาแล้ว

ข้างหลังเขายังมีคนตามมาด้วยคนนึง

หลังจากเฉินเจียฉินเดินเข้ามาใกล้ หลีกทางไปข้างๆ ก็ได้เผยคนที่อยู่ด้านหลังออกมา:“พี่น่อนน่อน นี่คือพี่ชายของผมครับ”

มู่น่อนน่อนเงยหน้า ที่เห็นคือใบหน้าอ่อนโยนที่คุ้นเคย

“ราชาภาพยนตร์ซือ!”

“ซือเฉิงหยู้!”

เสิ่นเหลียงกับมู่น่อนน่อนส่งเสียงตกใจออกมาพร้อมเพรียงกัน

เสิ่นเหลียงถามก่อน:“ราชาภาพยนตร์ซือเป็นพี่ชายนาย?”

เฉินเจียฉินเกาหัว:“ก็ใช่น่ะสิครับ พี่ชายผมเอง”

“ทำไมเขาแซ่ซือ แล้วนายแซ่เฉินล่ะ?”มู่น่อนน่อนเคยเจอซือเฉิงหยู้หลายครั้ง แต่ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเขาก็มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินด้วย

เฉินเจียฉินอธิบาย:“พี่ชายผมใช้นามสกุลตามพ่อ ส่วนผมใช้นามสกุลตามแม่ครับ”

ซือเฉิงหยู้ยิ้มให้มู่น่อนน่อน:“เสี่ยวฉินซุกซน สร้างความวุ่นวายให้คุณแล้วครับ”

“……ไม่หรอกค่ะ”สมองของมู่น่อนน่อนวุ่นไปหมดแล้ว