ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 287

เฉินถิงเซียวนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย ท่าทีของมู่น่อนน่อนก็น้อยลงไปทีละนิดทีละน้อย

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และยื่นมือออกไปเพื่อปิดใบหน้าของเธอ เพื่อปิดบังน้ำตาของเธอ

เฉินถิงเซียวเอื้อมมือออกไป และดึงเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ไม่ว่ามู่น่อนน่อนจะต่อยจะเตะเขายังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อย

ทั้งสองคนเพิ่งกลับจากการเดินทางบนเครื่องบินระยะไกล ก็มีความเหนื่อยล้าอยู่แล้ว หลังจากที่มู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียวทะเลาะกันเป็นเวลานาน พวกเขาก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

เฉินถิงเซียวอุ้มเธอไปที่ห้องนอน แล้ววางเธอลงบนเตียง

เขานอนในห้องนอนนี้มากว่าครึ่งปีแล้ว และในที่สุดก็ได้คุณผู้หญิงสักที

เฉินถิงเซียวมองไปที่มู่น่อนน่อนครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหน้าให้เธอ

มู่น่อนน่อนเคยร้องไห้แล้ว บนใบหน้ายังคราบน้ำตาอยู่เลย ถ้าไม่เช็ดออกเดี๋ยวอาจจะรู้สึกแย่

ทันทีที่เขาเช็ดใบหน้าของมู่น่อนน่อน โทรศัพท์มือถือของเฉินถิงเซียวก็ดังขึ้น

เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อปิดเสียง

เขาเงยหน้ามองดูมู่น่อนน่อน ก็พบว่าเธอไม่มีวี่แววจะตื่นขึ้นมา เขาจึงลุกขึ้นเดินไปรับโทรศัพท์อย่างเบาเสียง

สือเย่เป็นคนโทรมา

ตลอดเวลาที่อยู่ซิดนีย์ในเดือนนี้ สือเย่ยุ่งอยู่กับการตรวจสอบเรื่องของลูกตลอดเวลา แต่ก็ไม่พบอะไรเลย

เพราะ เป็นเด็กทารกที่เพิ่งเกิด ก็เลยหาตัวได้ยาก

เฉินถิงเซียวเดินไปที่มุมหน้าต่าง เขารับโทรศัพท์ และถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “มีความคืบหน้าอะไรไหม?”

สือเย่กล่าวว่า "มีเบาะแสเล็กน้อย แต่ก็ไม่แน่นอน ในตอนนี้ ตอนนี้ความเกี่ยวข้องโดยตรงกับคนในตระกูลเฉิน..."

สือเย่ก็ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนจากทางโทรศัพท์

เฉินถิงเซียวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มาคุยกันที่นี่”

สือเย่มาถึงที่อย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาเข้าไป เขาก็พูดด้วยความเคารพ "คุณชาย"

เฉินถิงเซียวเหลือบมองเขา และทำท่าบอกให้เขาพูดเบาๆ

ต่อมา เขาบอกสือเย่ว่า "นายไปที่ห้องหนังสือก่อน"

สือเย่พยักหน้า และตรงไปที่ห้องหนังสือทันที

เฉินถิงเซียวกลับไปที่ห้องนอน เขามองดูมู่น่อนน่อนที่กำลังนอนหลับอย่างสงบ ก่อนที่เขาจะปิดประตูและไปที่ห้องหนังสือ

เมื่อประตูห้องนอนปิดลง มู่น่อนน่อนที่หลับอยู่บนเตียง ก็ลืมตาขึ้นมา

ตอนที่เฉินถิงเซียวเช็ดหน้าของเธอก่อนหน้านี้ เธอได้ตื่นขึ้นมาแล้ว และเธอก็แกล้งทำเป็นหลับ

การที่เฉินถิงเซียวไม่ยอมให้เธอเจอลูกของเธอ มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก

แม้ว่าเฉินถิงเซียวจะเฉยเมยมาก แต่เขาก็ดีกับเธอมากๆ ดังนั้นการที่เขาจึงยืนกรานที่จะไม่ให้เธอเจอลูกในตอนนี้ มันค่อนข้างแปลก

เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนแล้วเดินออกไป

ก่อนหน้านี้ เธอได้ยินเสียงประตูเปิดปิดหนักๆ ตรงด้านนอก ซึ่งน่าจะเป็นเสียงประตูคอนโด แม้เธอจะอยู่ในห้องนอนเธอก็ยังสัมผัสได้

มู่น่อนน่อนเดินไปที่โถงทางเดิน และเธอก็เห็นรองเท้าหนังผู้ชายคู่หนึ่งของเฉินถิงเซียว

ผู้ชายที่มาหาเฉินถิงเซียวที่บ้านได้ นอกจากกู้จือหยั่นแล้ว ก็คือสือเย่

กู้จือหยั่นเป็นคนที่เสียงดัง และถ้าเขามาที่บ้านจริงๆ เขาก็คงไม่มีทางเงียบขนาดนี้

ถ้าอย่างนั้น คนที่มาก็น่าจะเป็นสือเย่เท่านั้น

มู่น่อนน่อนเหลือบมองที่ทางห้องหนังสือ ก่อนจะย่องเข้าไปเบาๆ

ประตูห้องหนังสือทำจากไม้ และเสียงที่เธอหมุนลูกบิดประตูก็เบามาก

เธอดูจากร่องตรงประตู เธอเห็นเฉินถิงเซียวและสือเย่ยืนคุยกันแบบหันหน้าเข้าหากัน

สือเย่ยื่นของบางอย่างคล้ายกับเอกสารให้เฉินถิงเซียวดู "คุณชาย ผมตรวจสอบเจอสถานการณ์ที่ผิดปกติทางการเงินของตระกูลเฉิน ซึ่งหนึ่งในนั้น คุณชายใหญ่มีการโอนเงินจำนวนหนึ่งไปยังบัญชีต่างประเทศ ผมคิดว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของคุณหนูน้อย”

เฉินถิงเซียวนั่งลงข้างเตียง "ตื่นแล้วเหรอ"

มู่น่อนน่อนไม่เงยหน้าขึ้นมอง “อืม”

แม้ว่าเธอจะจ้องไปที่โทรศัพท์ แต่เธอก็กำลังให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของเฉินถิงเซียวอย่างเงียบๆ

เฉินถิงเซียวยกมือขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเขาต้องการจะจับหัวของเธอ แต่หลังจากยกขึ้นเพียงไม่กี่วินาที เขาก็เก็บกลับเข้าไปที่เดิมอีกครั้ง

จากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงที่ราบเรียบของเฉินถิงเซียว "หิวไหม? คุณอยากทานอะไรไหม?"

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา "คุณทำอาหารเป็นไหม?"　

เฉินถิงเซียวไม่ได้คาดหวังว่ามู่น่อนน่อนจะถามเรื่องนี้ หรือบางทีเขาอาจจะไม่คิดว่ามู่น่อนน่อนจะพูดกับเขาอย่างปกติขนาดนี้ เขาก็ผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะไอเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ผมทำไม่เป็น ผมจะให้ทางโรงแรมจีนติ่งส่งมาให้”

มู่น่อนน่อนกล่าวว่า "ในตู้เย็นมีอาหารอะไรไหม? ฉันจะทำเอง"

เฉินถิงเซียวส่ายหัว

“งั้นออกไปซื้อด้วยกันเถอะ” มู่น่อนน่อนเลิกผ้าห่มออก

เฉินถิงเซียวยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขาก็ไม่แสดงท่าทีอะไร แต่ดวงตาของเขาจ้องมองตรงไปที่มู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนอยากจะออกไปซื้อวัตถุดิบกับเขา

แม้ว่าก่อนหน้านี้มันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่หลังจากผ่านสงครามเย็นกันมาเป็นเวลานาน เฉินถิงเซียวก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนสวมรองเท้าแตะ และเมื่อเธอเห็นเขายังคงยืนมองเธออยู่ เธอก็ถามว่า “เป็นอะไรไป? ฉันออกไปไม่ได้เหรอ”

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร เขาทำแค่จูงมือเธอออกไปข้างนอก

เฉินถิงเซียวขับรถพาเธอไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ใกล้ๆ

มู่น่อนน่อนรู้ว่าเฉินถิงเซียวชอบทานอะไร ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องถามเขาเกี่ยวกับวัตถุดิบ เธอหยิบทุกอย่างใส่ลงในตะกร้าทันที

เฉินถิงเซียวเข็นรถเข็นอยู่ข้างหลังเธออย่างเงียบๆ เขาดูเป็นชายหนุ่มที่ดูเย็นชา แต่ท่าทีแบบนี้ของเขากลับดูเหมือนสิงโตที่อ่อนโยนที่เลี้ยงจนเชื่อง