ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 385

มู่น่อนน่อนมองแผ่นหลังของมู่หวั่นขี ผ่านไปนานก็ยังไม่ได้พูดอะไร

เสิ่นเหลียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ในที่สุดก็ไปแล้ว”

เธอหันกลับมา เห็นว่ามู่น่อนน่อนยังคงมองไปยังทิศทางที่มู่หวั่นขีหายไป แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง “น่อนน่อน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

ตอนนี้มู่น่อนน่อนไม่เหมือนกับเมื่อก่อน เธอจำอะไรไม่ได้แล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะตกใจเพราะว่ามู่หวั่นขีก็ได้

เสิ่นเหลียงรู้สึกว่า เธอยังไม่รอบคอบพอ

มู่น่อนน่อนหันหน้ากลับมา แล้วถามเสิ่นเหลียง “เธอชื่อมู่หวั่นขี เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเหรอ? ”

เสิ่นเหลียงเห็นว่าเธอสงบขนาดนี้ ก็เลยสบายใจ แล้วตอบว่า “พี่สาวต่างแม่ของเธอ”

“แม่ของฉันเป็นแม่เลี้ยงของเธอเหรอ? ”แววตาของมู่น่อนน่อนดูแปลกไปเล็กน้อย

เสิ่นเหลียงพยักหน้า “อืม”

มู่น่อนน่อนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ปกติแล้วแม่เลี้ยงจะไม่ค่อยดีกับลูกติดของสามี มู่หวั่นขีดูท่าทางจะเกลียดฉันมาก หรือว่าแม่ของฉันปฏิบัติกับเธอไม่ดีงั้นเหรอ? ”

เสิ่นเหลียงปากกระตุก เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เซียวชู่เหอยังดีกับมู่หวั่นขีมากกว่าลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองอีก จะปฏิบัติกับเธอไม่ดีได้ยังไงกัน?

ภายใต้สายตาที่สงสัยของมู่น่อนน่อน เสิ่นเหลียงก็ตอบว่า “เปล่า พูดได้ไม่ค่อยชัดเจนหรอก แต่ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุด……”

มู่น่อนน่อนเหมือนกับรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ ก็เลยตัดบทเธอ “แต่ว่าลี่จิ่วเชียนบอกว่าเขาคือคู่หมั้นของฉัน ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้โกหกฉัน ถ้าเกิดว่าเขาเป็นคู่หมั้นของฉัน แล้วฉันจะไปเป็นสามีภรรยากับเฉินถิงเซียวได้ยังไงกัน? ฉันไม่ได้บอกว่าเธอโกหกฉันนะ ฉันแค่รู้สึกว่า……”

“คุณน้ามู่”

ทันใดนั้นเสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อยเฉินมู่ก็ดังขึ้น

มู่น่อนน่อนหันกลับไป ก็เห็นเฉินถิงเซียวกับเฉินมู่กำลังเดินเข้ามา

ใบหน้าของเฉินมู่ดูกระตือรือร้นมาก พยายามออกแรงดึงเฉินถิงเซียวให้เดินมาทางนี้ ขาสั้นๆ ก้าวอย่างไว

ข้างหลังคือเฉินถิงเซียว เขาดูใจเย็นกว่ามาก เขาถูกเฉินมู่ลากอย่างช้าๆ เดินมาที่นี่

มู่น่อนน่อนเห็นเฉินมู่แล้วก็รู้สึกประหลาดใจ “มู่มู่ หนูมาที่นี่ได้ยังไง? ”

“มากินข้าวค่ะ”เฉินมู่เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของมู่น่อนน่อนแล้วก็ปล่อยมือเฉินถิงเซียวในทันที เงยหน้าขึ้นมองมู่น่อนน่อนแล้วก็ตอบคำถามอย่างเชื่อฟัง

พอเสิ่นเหลียงเห็นเฉินถิงเซียว ก็ถอยไปข้างหลังโดยอัตโนมัติ

เฉินถิงเซียวเองก็สังเกตเห็นเสิ่นเหลียงเหมือนกัน

เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้เสิ่นเหลียงบอกว่าซูเหมียนไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเฉินมู่ ไม่คิดว่าเธอจะรู้จักมู่น่อนน่อนด้วยเหมือนกัน

สิ่งต่าง ๆ เริ่มน่าสนใจมากขึ้น

มู่น่อนน่อนนึกถึงคำพูดของเสิ่นเหลียงเมื่อกี้นี้ แล้วตอนที่เห็นเฉินมู่อีกครั้ง อารมณ์ของเธอก็เริ่มซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

เฉินมู่คือลูกสาวของเธอจริงๆ รึเปล่า?

เธอเคย……เป็นสามีภรรยากับเฉินถิงเซียวอย่างนั้นเหรอ?

พอคิดแบบนี้ สายตาของเธอก็เผลอหันไปมองเฉินถิงเซียว

เธอมองไปที่เฉินถิงเซียวอย่างระมัดระวัง

ไม่ว่าจะมองยังไงก็รู้สึกว่า เฉินถิงเซียวไม่เหมือนกับคนที่น่าจะมีความสัมพันธ์กับเธอได้

แล้วอีกอย่าง เธอยังรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวไม่ได้มีตรงไหนที่ดึงดูดเธอเลย

เหมือนกับว่าสัมผัสได้ถึงสายตาของมู่น่อนน่อน เฉินถิงเซียวก็เงยหน้าขึ้นมองมู่น่อนน่อนเหมือนกัน

ดวงตาของเขาลึก และดวงตาของเขาเย็นชาและเฉียบแหลมเมื่อมองผู้คน

เฉินมู่ก็เหมือนกับเขา แต่ว่าน่ารักกว่าเยอะ

สือเย่ที่พึ่งจะจอดรถเสร็จ เห็นว่าเสิ่นเหลียงกับมู่น่อนน่อนก็ต่างอยู่ที่นี่ หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “คุณเสิ่น คุณมู่”

มู่น่อนน่อนก็พยักหน้าให้กับสือเย่ ก็ถือว่าเป็นการทักทายแล้ว

เสิ่นเหลียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “สือเย่？”

“ลี่จิ่วเชียน ผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าเป็นคู่หมั้นของน่อนน่อนอย่างนั้นเหรอ? ”เสิ่นเหลียงมีความรู้สึกต่อลี่จิ่วเชียนค่อนข้างมาก

สือเย่เห็นดังนั้น ก็เอ่ยปากถาม “คุณยังจำเรื่องเมื่อสามปีก่อน ที่คุณหญิงน้อยเคยมีข่าวกับผู้ชายคนหนึ่งได้ไหม? ”

“จำได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่แล้ว” ตอนนั้นเสิ่นเหลียงยุ่งมาก ก็เลยไม่ค่อยแน่ใจเรื่องของมู่น่อนน่อนเท่าไหร่นัก

สือเย่ขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม “ผู้ชายที่มีข่าวว่าคบกับคุณหญิงน้อยในตอนนั้น ก็คือลี่จิ่วเชียน ตอนนั้นคุณผู้ชายได้ให้ผมไปสืบประวัติของเขา แต่หลังจากนั้นซือเฉิงหยู้ก็สร้างเรื่องขึ้นก่อน เรื่องนี้ก็เลยถูกดองเอาไว้”

“ถ้าพูดแบบนี้แสดงว่า สามปีมานี้ ลี่จิ่วเชียนเคยตามหาน่อนน่อน ความหมายก็คือ ลี่จิ่วเชียนรู้จักน่อนน่อนจริงๆ ”

“ไม่มีใครจะช่วยผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติมาเป็นเวลาสามปี "

เสิ่นเหลียงกับสือเย่เงียบ

เสิ่นเหลียงกัดริมฝีปาก และพูดว่า “ตอนนี้เรื่องที่สำคัญ ก็คือให้พวกเขาจำกันได้”

“ให้ใครจำกันได้？”

เสียงที่ทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวดังขึ้น

เสิ่นเหลียงกับสือเย่ก็หันหน้าไปพร้อมกันในทันที ก็เห็นว่าเฉินถิงเซียวยืนด้วยหน้าตาจริงจังอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้ว

หลังจากที่สือเย่อึ้งไปแป๊บหนึ่ง เขาก็เรียกเบาๆ “คุณผู้ชาย”

สายตาของเฉินถิงเซียวเหลือบมองระหว่างใบหน้าของทั้งสองคน หลังจากนั้นก็ออกคำสั่งว่า “เข้ามา”

สือเย่กับเสิ่นเหลียงสบตากัน แล้วก็เข้าไปด้านใน

เฉินถิงเซียวค่อยๆ เปิดโทรศัพท์ออกช้าๆ แล้วก็เปิดการ์ตูนไว้ตรงหน้าเฉินมู่

พอเฉินมู่ได้โทรศัพท์ ก็เริ่มดูการ์ตูนอย่างสนุกสนาน ตั้งใจเป็นพิเศษ

หลังจากจัดแจงเฉินมู่ให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว เฉินถิงเซียวก็หันกลับมามองพวกเขา เสียงของเขาทุ้มลงเล็กน้อย “พูดมา”

เฉินถิงเซียวนั่งพิงเก้าอี้ ขาทั้งสองข้างไขว่ห้าง อิริยาบถสบายๆ คิ้วคม ดูไม่โกรธเคือง