ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 87

ตอนที่ 87 เตรียมเงินมาห้าสิบล้าน ไม่อย่างนั้นก็ฆ่าตัวประกัน

พอมู่น่อนน่อนพูดเสร็จ ในรถก็ตกอยู่ภายใต้ความเงียบผิดปกติ

เธอมองสือเย่ที่ขับรถอยู่แล้วหันมามอง“เฉินเจียฉิน” เห็นเขากำลังคิดอะไรเหม่อลอยอยู่ เธอเลยยื่นมือไปตบเขาทีนึง：“คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ ว่าพี่ชายคุณชอบทานอะไรกันแน่！ ”

เฉินถิงเซียวดึงสติกลับมา มองเธออย่างลึกซึ้งทีนึง ผ่านไปหลายวินาทีถึงเอ่ยปากพูด：“เขาเป็นคนง่ายๆไม่เรื่องมาก ทานอะไรได้หมด”

ที่เขาพูดคือความจริง ฝีมือทำอาหารของมู่น่อนน่อนเยี่ยมมาก เขาทานอาหารที่เธอทำมานานขนาดนี้ รู้สึกรสชาติแต่ละอย่างอร่อยไปหมด

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าที่เขาพูดออกมานั้น เหมือนไม่ได้คำตอบจากคำพูดของเขาเลย

หลังจากนั้น “เฉินเจียฉิน”ก็เงียบมาตลอด ไม่พูดอะไรอีกเลย

ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เรื่องแรกที่มู่น่อนน่อนกลับถึงบ้านก็คือไปหาเฉินถิงเซียว

เธอวิ่งไปเคาะประตูห้องทำงานของเขา นานพักนึงก็ไม่มีคนมาเปิดประตู

ตอนที่ลงบันไดมา เธอเห็น“เฉินเจียฉิน” เลยแปลกใจถามเขา：“พวกคุณบอกว่าเฉินถิงเซียวเขาอยู่บ้านไม่ใช่หรอ？เมื่อกี้ ฉันไปเคาะประตูห้องทำงานของเขา ไม่เห็นมีคนมาเปิดเลย”

เฉินถิงเซียวหันไปมองทางอื่น พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของมู่น่อนน่อน：“คงกลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้วมั่ง สุขภาพของพี่ไม่ค่อยดี เลยเหนื่อยง่าย”

หลังจากพูดโกหกไปครั้งนึง ก็จำเป็นต้องพูดโกหกอีกต่อไปเพื่อที่จะได้ไม่ถูกจับได้

ก่อนหน้านี้ ที่หลอกมู่น่อนน่อนก็แค่รู้สึกว่าเธอสนุกดี เลยล้อเล่นกับเธอ

ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ก็ได้ยินที่เธอคอยปกป้อง“เฉินถิงเซียว”คนๆนี้ตลอดเวลา

เฉินถิงเซียวเกิดในตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวย ฟังเรื่องราวคำพูดมาตั้งมากมาย คำพูดของมู่น่อนน่อนเป็นคำพูดที่จริงใจหรือหลอกลวง แค่มองทีนึงเขาก็รู้แล้ว

ก็เพราะมองออกว่าคำพูดของมู่น่อนน่อนพูดจากใจจริง อารมณ์และความรู้สึกของเขาในตอนนี้ซับซ้อนจนตัวเองก็อธิบายไม่ถูก

“อ๋อ”มู่น่อนน่อนพยักหน้าแล้วเดินลงไปชั้นล่างไปเลย

เฉินถิงเซียวมองเธอเดินเข้าไปในครัว แล้วก็ได้หยิบมือถือออกมาโทรหากู้จือหยั่นด้วยอารมณ์หงุดหงิด：“ออกมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนฉันหน่อย！”

“ฉันจะ……”กู้จือหยั่นอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ก่อนเข้าจะมีโอกาสพูดออกมา เฉินถิงเซียวก็ตัดสายทิ้งไปก่อนแล้ว

……

สถานบันเทิงระดับสูงจีนติ่ง

กู้จือหยั่นเขย่าแก้วเหล้าอย่างไม่เต็มใจแล้วยื่นตัวมาตรงหน้าของเฉินถิงเซียว：“ไหนรองบอกมาซิ มีเรื่องเครียดอะไรที่ทำให้ต้องตามฉันมาดื่มเหล้ากลางวันแสกๆแบบนี้ ？”

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร กรอกเหล้าใส่ปากตัวเองไปแก้วนึงอย่างเงียบๆ

กู้จือหยั่นเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว ก็ตระหนักถึงเรื่องอาจจะร้ายแรง และไม่ทำเป็นเล่นอีกต่อไป สีหน้าจริงจังพูดขึ้นมา：“ยังไงแล้ว นายก็ควรจะเล่าหน่อยว่ามันเรื่องอะไร？”

เฉินถิงเซียวยอมหันหน้ามามองเขาได้สักที

แต่เขามองกู้จือหยั่นได้ไม่กี่วินาที สายตาก็หันไปทางอื่นต่อ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ”

“……”นั้นนายเรียกฉันมาดื่มเป็นเพื่อนของนายทำไมวะ？

……

ตอนที่มู่น่อนน่อนทำอาหารเสร็จ บอดี้การ์ดกลับบอกกับเธอว่าเฉินถิงเซียวออกไปพร้อมกับ“เฉินเจียฉิน”ไปแล้ว

เธอเลยได้แต่ทานข้าวตัวคนเดียว เพิ่งจะหยิบตะเกียบขึ้นมา โทรศัพท์ของเธอก็ได้ดังขึ้น

เธอหยิบมือถือออกมาดู เห็นว่าเป็นเซียวชู่เหอโทรมา

เธอยื่นนิ้วไปแตะที่หน้าจอ สุดท้ายก็ยอมกดเลื่อนรับสาย

มู่น่อนน่อนเปิดปุ่มแฮด์ฟรีบนมือถือ น้ำเสียงเรียบเฉยมาก：“ ฮัลโหล？”

เสียงรบกวนที่แสบแก้วหูดังมาจากปลายสายพักนึง จากนั้นก็มีเสียงผู้หญิงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ：“น่อนน่อน ช่วยฉันด้วย……”

มู่น่อนน่อนมองเบอร์ถือมืออีกที ใช่เบอร์ของเซียวชู่เหอไม่ผิด

“คุณหนูสาม？”สีหน้าคนใช้ดูเหลือเชื่อ แต่ดูดีๆแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าก็หน้าคล้ายคุณนายอยู่บ้าง

คนใช้ไม่กล้าห้ามเธอไว้ต่อ

มู่น่อนน่อนเดินไปด้วยแล้วถามเธอไปด้วย ：“พ่อฉันและมู่หวั่นขีอยู่ไหน？”

“คุณผู้ชายกับคุณหนูรองกำลังทานข้าวอยู่ค่ะ ” คนใช้พูดจบ แล้วถามขึ้นมาอีกคำ：“คุณหนูสามคุณหนูเล็กทานข้าวมาหรือยังคะ？”

มู่น่อนน่อนได้ยินแบบนี้แล้ว ยังจะมีกระจิตกระใจมาสนใจเธอที่ไหนอีก ความโกรธในใจได้ลุกท่วมขึ้นมา

คนปกติที่หมาตัวนึงหายยังต้องไปตามหา และนี่อะไร ตอนนี้ เซียวชู่เหอถูกลักพาตัวไปทั้งคน！

มู่น่อนน่อนคุ้นเคยกับบ้านตระกูลมู่อย่างดี เธอได้ตรงไปที่ห้องอาหารโดยตรง

“พ่อคะ กุ้งวันนี้อร่อยมากเลยค่ะ ท่านรองชิมดูซิคะ”

“อืม อร่อยกว่าปกติจริงด้วย……”

ตอนที่เธอเข้าไป เห็นมู่หวั่นขีกับมู่ลี่เหยียนกำลังนั่งทานข้าวอยู่อย่างมีความสุขดูเอร็ดอร่อยมาก

มู่หวั่นขีเป็นคนแรกที่เห็นมู่น่อนน่อน แล้วมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ：“ปกติ แม่เรียกเธอกลับมาทานข้าวที่บ้านเชิญเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมมา วันนี้ แม่ไม่อยู่บ้าน เธอกลับมาซะเอง？”

มู่น่อนน่อนก้าวเท้าใหญ่เดินไป ยื่นมือไปหยิบถ้วยที่วางตรงหน้าของมู่หวั่นขีแล้วเขวี้ยงลงที่พื้น：“แม่ถูกลักพาตัวไปทั้งคน เธอยังมีอารมณ์มานั่งทานข้าวอยู่อีกหรอ ！”

มู่หวั่นขีลืมตาโตค้าง สีหน้าบนใบหน้ายิ่งดูตกใจโอเวอร์มาก：“อะไรนะ แม่ถูกลักพาตัว？”

“คนร้ายไม่ได้โทรหาเธอเลยหรอ？”มู่น่อนน่อนหรี่ตามองหน้ามู่หวั่นขี

“ก่อนหน้านี้ แม่ยังบอกว่ามีนัดไปเสริมสวยกับเพื่อนอยู่เลย บอกให้เราไม่ต้องรอเธอกลับมาทานข้าว จะถูกลักพาตัวไปได้ยังไง”มู่หวั่นขีทำหน้าไม่เชื่อที่เธอพูด

“มีคนโทรมาหาฉัน บอกว่าเขาลักพาตัวแม่ไป ให้ฉันเตรียมเงินห้าสิบล้านภายในสองชั่วโมง ไม่อย่างนั้นก็จะฆ่าเธอ ！ ”น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนดูจะกังวล

หลังจากที่มู่หวั่นขีฟังที่เธอพูดแล้ว ปฏิกิริยาแรกไม่ใช่เป็นห่วงเซียวชู่เหอ กลับขมวดคิ้วพูดว่า：“ห้าสิบล้าน？เงินมากขนาดนั้น！ช่วงนี้ การเงินของบริษัทขาดแคลนอย่างหนัก จะไปหาเงินจากที่ไหนในเวลาสั้นแบบนี้！”

มู่น่อนน่อนหน้าดำลงมา:“ไม่มี ก็ไปหายืมสิ！แม่ฉันคอยรับใช้ที่บ้านตระกูลมู่เหมือนวัวเหมือนควายมาหลายปี หรือเธอไม่คู่ควรที่จะให้พวกคุณหาเงินห้าสิบล้านไปช่วยเธอเลยงั้นหรอ？”