ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 56

ชุดเดรสทำงานเข้ารูปสีขาวกับปอร์เช่ 911 สีแดงที่อยู่ด้านหลังสีตัดกันอย่างชัดเจน แต่กลับดูกลมกลืนอย่างคาดไม่ถึง และสวยงามอย่างมาก

ทำให้คนอยากจะถอนหายใจออกมา นี่มันสาวสวยกับรถแสนสวยที่เข้ากันจริงๆ！

แต่ภาพอันสวยงามนี้กลับถูกทำลายลงด้วยเสียงหัวเราะของใครบางคนที่อยู่ด้านข้าง

ที่จริงไต้ลี่โกรธมาก โกรธคำพูดนี้ของเซิงเกอ“เธอเนี่ยนะ？”

เธอพูดไป ก็หันหน้าไปมองโลโก้ร้านด้านข้างอย่างไม่รู้ตัว เป็นปอร์เช่ หลังจากที่แน่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ ก็หัวเราะเสียงดังขึ้น

“เซิงเกอ ปกติเธอชอบเสแสร้งกับฉันก็ว่าไปแล้วนะ นี่ไม่ดูหน่อยเหรอว่าที่ไหน ถ้าเธอเป็นเจ้าของร้านของปอร์เช่ 4S นี้จริงๆ ฉันก็คงเป็นเจ้าของร้านเฟอร์รารีแล้ว！”

ติงเหลยก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้เลย จึงหัวเราะตามไต้ลี่ สายตาที่มองสำรวจเซิงเกอก็ยิ่งดูหยิ่งผยอง

เซิงเกอยังคงพิงรถ มุมปากยกขึ้นมาเล็กน้อย“ฉันไม่ใช่เจ้านายของร้านนี้จริงๆ”

ไต้ลี่ได้ยินก็ภูมิใจ ยังไม่ทันพูดเสียดสี เซิงเกอก็พูดต่อ

“แต่ฉันเป็นเจ้าของทั้งโชว์รูมรถนี้ สองนาทีก่อน ฉันเพิ่งซื้อมา”

ไต้ลี่เหมือนได้ยินเรื่องตลก“เธอกินยามาผิดสินะ？เธอที่กระเป๋ากับเสื้อผ้าแบนด์เนมยังซื้อไม่ได้เนี่ยนะ จะมาซื้อทั้งโชว์รูมได้？น่าตลกเสียจริง”

เธอได้กลิ่นเหม็นบนตัว ยิ่งโมโหพฤติกรรมที่เซิงเกอให้คนมาสาดน้ำใส่เธอ

“คิดหรือว่าโดดเด่นในโลกอินเทอร์เน็ตแล้ว เธอก็จะเจ๋งมาก？ทางที่ดีตอนนี้เธอก้มหัวขอร้องฉันเถอะ ฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้”

ใบหน้าร้ายกาจอันแท้จริงของเธอปรากฏออกมา“ไม่อย่างนั้น แฟนฉันมีเส้นสายในเมืองฟางตั้งเยอะ เธอก็รอชื่อเสียงฉาวโฉ่ในเมืองฟางได้เลย！”

สายตาติงเหลยที่อยู่ด้านข้างที่มองสำรวจเซิงเกอก็ยิ่งดูทำตามอำเภอใจอย่างไม่เกรงกลัวใคร เดินมาที่เธอ ยิ้มพร้อมกับความไม่ประสงค์ดี

“ใช่คนสวย คุณขอโทษลี่ลี่ตอนนี้สิ ผมรองประธานหยุนจี้ก็จะปล่อยคุณไป ไม่อย่างนั้น……”

รอยยิ้มบนใบหน้าเขาสับปลับมากขึ้น มองหุ่นของเซิงเกอ ในหัวมีความคิดลึกซึ้งหลายอย่างผุดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย เลียริมฝีปากอย่างห้ามไม่อยู่

เซิงเกอยิ้มบางๆ ท่าทางยังคงเย่อหยิ่ง：“งั้นพวกเราก็มาดู ว่าใครจะไม่ปล่อยอีกฝ่าย”

ไต้ลี่กอดอกส่งเสียงฮึดฮัด ให้ติงเหลยเรียกคนมาจัดการเซิงเกอ

ห้านาทีต่อมา

คนจะจัดการเซิงเกอยังไม่มา แต่กลับเป็นผู้จัดการทั่วไปของโชว์รูมรถแห่งนี้ขับรถเข้ามาทางนี้

ไต้ลี่กับติงเหลยเห็นผู้จัดการทั่วไปดูตื่นตระหนก นึกว่าเขารู้ว่าไต้ลี่โดนพนักงานธรรมดาๆ สาดน้ำใส่ เลยตั้งใจมาขอโทษโดยเฉพาะ

ท่าทีของทั้งสองก็ยิ่งจองหอง

ไต้ลี่：“เรื่องวันนี้ จะอธิบายกับฉันอย่างไร？”

เธอเงยคางขึ้น กอดอก รอผู้จัดการทั่วไปมาขอโทษ

กลับเห็นว่าอีกฝ่ายดันเมินพวกเธอ แล้วไปตรงหน้าเซิงเกอโดยเฉพาะ ด้วยท่าทางนับถือ“คุณเพิ่งซื้อโชว์รูมรถในราคา 5 พันล้าน ช่างเป็นการกระทำที่ยิ่งใหญ่เสียจริง ผมไม่ได้ออกมาต้อนรับเจ้านายตรงเวลา ผมละเลยในหน้าที่เอง อย่าติดใจเอาความผมเลยนะครับ”

อะไรนะ？！เจ้าของ！

เซิงเกอเป็นเจ้าของคนใหม่ของโชว์รูมรถจริงๆ หรือ？！

ซื้อ 5 พันล้าน？！

จริงหรือเปล่าเนี่ย？？？นี่มันอวดรวยไปแล้ว！

ทั้งสองตะลึงงัน ใบหน้าแสดงออกราวกับสิ่งสวยงามปรากฏออกมา

กลับกันบนใบหน้าของเซิงเกอกลับนิ่งสงบ

“คุณยืนด้วยรองเท้าส้นสูงจะเหนื่อยได้ รีบมานั่งด้านในเถอะ！”

ผู้จัดการทั่วไปเห็นเธอไม่พูด ไม่แน่ใจกับอารมณ์เธอ จึงโค้งตัวอย่างประจบประแจง แล้วทำท่า“เชิญ”

“อีกอย่าง ตอนนี้ทั้งโชว์รูมรถเป็นของคุณแล้วด้วย ไม่ใช่แค่ฟ็อลคส์วาเกิน แค่คุณชอบรถคันไหน ก็ขับไปได้เลย！คุณเปลี่ยนรถทุกวันก็ไม่มีปัญหา”

เปลี่ยนทุกวันก็ไม่มีปัญหา นี่มันชีวิตที่แสนจะหรูหราขนาดนั้น！

ไต้ลี่ไม่อยากจะคิดเลย ความอิจฉาและไม่ยินยอมทำให้หัวใจเธอแทบระเบิด

เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่ออกมาจากสถานสงเคราะห์เมืองฟางเหมือนกับเธอ จะมีถึง 5 พันล้านแล้วซื้อโชว์รูมรถทั้งหมดได้อย่างไร

ติงเหลยเวียนหัวจากการตบสองฉาดของเธอ จับหน้าไว้ แล้วด่าอย่างแรงอย่างไม่อยากจะเชื่อ：“แม่เอ๊ย กล้าตบฉันหรือ！ถ้าไม่ใช่ว่าแกยังพอหุ่นดีแบบนี้ ฉันจะเลี้ยงดูแกเป็นแสนหรือไง！แกดูสิลืมแล้วหรือไงว่าแกเป็นใคร เฮงซวยจริงๆ แม่เอ๊ย！”

แล้วทั้งสองก็ตะลุมบอนขึ้นมาตรงนั้น

“นี่มันหมากัดเองจริงๆ”

เซิงเกอพิงปอร์เช่ ปรบมือ“แต่น่าเสียดาย ที่หนวกหูไปหน่อย”

“ยาม”

เธอตะโกนออกไป“เอาตัวเสียงดังสองตัวนี้ออกไป ยืนเหม็นทะเลาะกันอยู่หน้าร้าน ส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์โชว์รูมรถมาก”

“ยัยสารเลว！แกกล้าหรือ！แกได้เจอดีแน่！”ไต้ลี่กรีดร้อง

พวกยามไม่ใช่คนใจบุญอะไร เดินมาด้านข้างทั้งสองคนนี้ทันที ยกแขนของพวกเขา แล้วลากออกไปอย่างไม่มีเหตุผล จากนั้นโยนทิ้งไปบนถนนราวกับขยะ

ไต้ลี่รับแรงผลักมหาศาลของยามไม่อยู่ จึงนั่งลงไปที่พื้น จากนั้นจึงด่าแรงมากขึ้น

“ยัยสารเลว！อย่าคิดว่าแกไต่เต้าไปจนสูงแล้ว จากไก่ป่าจะกลายเป็นหงส์ได้ เลวอย่างไรก็เลวอย่างนั้นแหละ！ไม่ว่าไปไหนแกก็สารเลวทั้งนั้น！”

เธอยืนอยู่ด้านนอกประตูและด่าไม่หยุด ดึงดูดสายตาผู้คนมากมายให้มองมา

เดิมทีเซิงเกอเห็นว่าเธอเคยเป็นคนรู้จักที่สถานสงเคราะห์ แค่ลงโทษเล็กๆ น้อยๆ ก็พอ

แต่เธอกล้ามาทำตัวโง่ๆ เอื้อผมประโยชน์ให้ศัตรูเอง อย่าหาว่าเธอไม่ไว้หน้าละกัน

เซิงเกอเดินออกมาอย่างสบายๆ ร่างเล็กๆ นั้นกลับมีออร่าอันทรงพลัง สายตามีความเย่อหยิ่งและเยือกเย็น ทำให้ ไต้ลี่ที่เห็นอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

“พูดจบแล้ว？”เซิงเกอถาม

ไต้ลี่เชิดคอ พยายามให้ตัวเองดูมีอำนาจ：“ยัยสารเลว ฉันด่าแกเป็นร้อยครั้งก็ยังไม่พอ！แก……”

“ตาฉันแล้ว”

เซิงเกอเหลือบมองเธออย่างเยือกเย็น แล้วตัดบทเธอ