ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 70

เธอดึงกริชออกมาอย่างว่องไว

“หยุดกันเดี๋ยวนี้นะ！”

เธอพูดเสียงดัง เอากริชจี้ไปที่ข้อมือตัวเอง“ถ้าไม่ให้ฉันเข้าไปอีก ฉันจะกรีดข้อมือให้พวกนายดู！”

เหล่าบอดี้การ์ดที่ตะลุมบอนกันอยู่ก็หยุดลงด้วยเสียงตะโกนของเธอ ต่างมองไปที่เธอ

“คุณหนู ไม่ต้องถึงขนาดนี้หรอก คุณทำร้ายตัวเองเพราะเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ไม่คุ้มเสีย”

หวางซิ่งเฉียงตกใจจนเหงื่อไหลกับการกระทำของเธอ“ถ้าคุณบาดเจ็บขึ้นมา ผมจะรายงานประธานฟู่กับคุณหญิงอย่างไรครับ？”

“พวกนายก็เห็นแล้ว ฉันเป็นคุณหนูรองตระกูลฟู่แห่งเมืองS หัวแก้วหัวแหวนของฟู่ซื่อกรุ๊ป ถ้าฉันเป็นอะไรไป พวกนายเดาสิตระกูลฟู่จะโกรธทุกคนที่อยู่ตรงนี้ไหม？พวกนายต้องชดใช้ด้วยอะไร？”

เธอตัดสินว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้จะต้องตกใจกับตัวตนของเธอแน่ เธอขยิบตาให้หวางซิ่งเฉียงไป แล้วก็หัวเราะอย่างเยือกเย็นไปด้วย：“ถ้าพวกนายไม่อยากให้ครอบครัวพินาศ ก็รีบถอยออกไป”

“คุณฟู่ คุณต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยหรือครับ？”บอดี้การ์ดที่เป็นหัวหน้าคนนั้นลังเล“งั้นเอางี้ไหมครับพวกเราถอยกันคนละก้าว คุณพาคนของคุณกลับไป ผมก็จะทำเหมือนว่าคุณไม่ได้มา ว่าไงครับ？”

“ไม่ได้！การมานี้ ฉันถอยกลับไม่ได้”

ฟู่อินทิ้งกริชลงไปที่พื้น

ตอนนี้เอง ความสนใจของบอดี้การ์ดชั้นสามก็มาอยู่ที่ฟู่อิน

พริบตาเดียว หวางซิ่งเฉียงก็พาคนมากำราบบอดี้การ์ดชั้นสามอย่างรวดเร็ว

เดิมทีสองฝ่ายที่เสมอกัน กลับกลายเป็นฟู่อินได้เปรียบในทันที

“คุณฟู่ ผมคุยกับคุณอย่างจริงใจ แต่คุณกลับมีเล่ห์เพทุบายแบบนี้！”

“เล่ห์เพทุบายอะไรหรือ？”ฟู่อินหัวเราะอย่างเยือกเย็น“ฉันเรียกว่าฉลาด”

พูดจบ เธอก็กวักมือให้บอดี้การ์ดที่ตัวเองพามากดดันคนออกไป

ทันใดนั้นข้างล่างบันไดก็มีเสียงผู้ชายทุ้มที่ฟังดูโกรธเข้ามา

“เหอะ ฉลาดจริงๆ ด้วย”

ลู่ฮั๋วเดินขึ้นมาจากบันได ส่งเสียงไม่พอใจ

ตอนมองไปที่ฟู่อิน แววตาเขามีแต่ความไม่ชอบ อย่างเปิดเผย

“เรียนเชิญคุณฟู่ออกไปจากคฤหาสน์ของผมเดี๋ยวนี้ ผมทนคนยิ่งใหญ่แบบคุณไม่ได้”

ฟู่อินหันหน้ามา ร้อนตัวทันที“ไม่ใช่นะ อะฮั๋ว นายฟังฉันอธิบายก่อน……”

“ฟังคุณอธิบายอะไร？อธิบายว่าทำไมคุณบุกบ้านผมกลางวันแสกๆ หรือ？และยังรังแกคนของผมอีก？”

ลู่ฮั๋วเหลือบมองเธอด้วยความรังเกียจ“ผมไม่อยากเห็นคนที่ไม่สำคัญในบ้านผม ถ้าคุณไม่ไป ผมจะให้คนมาไล่คุณออกไป”

“ลู่ฮั๋ว！นายบอกว่าฉันไม่ใช่คนสำคัญ？”

ฟู่อินโกรธจนกระทืบเท้า“ฉันเป็นภรรยาในอนาคตของนาย ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉัน？ฉันจากเมืองS ตามนายมาที่เมืองฟาง นายไม่ตื้นตันใจสักนิดเลยหรือ？”

“นายก็รู้ว่าตัวเองหมั้นกับฉัน รู้ว่าฉันจะหึง แต่ก็ยังดีกับยัยสารเลวเซิงเกอนั่นอยู่อีก！ไม่สนใจแค่ฉัน！เพื่อกินข้าวเที่ยงกับเธอในห้องทำงาน นายปฏิเสธเจอฉัน！ฉันต้องทำอย่างไรกันแน่ นายถึงยอมรับฉัน？ต้องให้ฉันเอาหัวใจออกมาให้นายดูไหม？！”

“จนกระทั่งตอนนี้ นายยังเลี้ยงผู้หญิงคนอื่นในคฤหาสน์！ลู่ฮั๋ว！ในใจฉันมีฉันบ้างไหม？”

เบ้าตาฟู่อินแดงอย่างรวดเร็ว

เธอกัดริมฝีปาก พุ่งเข้ามา

ลู่ฮั๋วหลบอย่างรวดเร็ว ฟู่อินไม่ได้แตะต้องเขาแม้แต่ปลายเสื้อ

“กรุณาเคารพตัวเองด้วย”

“ฉันเคารพตัวเอง？นายลืมแล้วหรือไง ฉันต่างหากที่เป็นคู่หมั้นของคุณอย่างถูกต้อง！ฉันปรากฏตัวที่บ้านของคู่หมั้น ก็สมเหตุสมผลดี！ฉันอยากกอดคู่หมั้นของฉัน มีใครกล้าพูดว่าผิดบ้าง！”

ฟู่อินโกรธจนแทบจะกระอักลือด ย้ำสถานะตัวเองไปมา

สีหน้าลู่ฮั๋วดูแย่ขั้นสุด

“งั้นคุณก็ลองดูได้”ลู่ฮั๋วปลดล็อกโทรศัพท์ โทรหาฮัวหยุน

“ฉันทำผิดอะไรหรือ นายถึงได้ไร้ความรู้สึกถึงขั้นนี้？”

เบ้าตาของฟู่อินเต็มไปด้วยน้ำตา“หรือเพื่อผู้หญิงอย่างเซิงเกอ？เธอเคยหย่า ไม่มีพื้นเพไม่มีอำนาจ ผู้หญิงที่มีความสามารถแบบนี้เอาประโยชน์อะไรมาให้นายได้？นายถึงได้มีใจให้เธอถึงขั้นนี้？”

“คุณกับเธอไม่อาจเทียบกันได้เลย อย่าทำให้ตัวเองอับอายเลย”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ต้องบอกข่าวร้ายนายอย่างหนึ่ง”

ฟู่อินกัดฟันด้วยความเกลียดชัง คิดอะไรได้ ในใจเธอก็รู้สึกมีความสุขมาก แต่แกล้งทำเป็นพูดอย่างเสียใจ

“เครื่องบินที่ยัยสารเลวนั่นนั่งไปเมื่อคืนตก เธอตายแล้ว เป็นไง？เป็นข่าวใหญ่ที่ทำให้ช็อกเลยใช่ไหม？”

เธอหัวเราเสียงดังออกมา เห็นอาการของลู่ฮั๋วค่อยๆ ช็อก ก็สะใจอย่างมาก

“น่าเสียดายจริงๆ เซิงเกอที่รักของนาย ตอนนี้กลายเป็นศพที่เย็นไปแล้ว！”

ลู่ฮั๋วไม่เชื่อเลย สีหน้าดูเหยเก

“เป็นไปไม่ได้”

“ความจริงอยู่ตรงหน้านาย นายไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ”

ฟู่อินเห็นเขาดูเจ็บปวด ในใจก็เริ่มหึง

ยัยสารเลวนั่นมีสิทธิ์อะไรที่จะได้ความอ่อนโยนและความรักทั้งหมดจากเขาไป ถึงตายแล้ว ก็ไม่สามารถทำให้ลู่ฮั๋วเปลี่ยนใจต่อเธอได้ใช่ไหม？

“ฉันบอกนายให้ ถึงวันนี้นายจะถอนหมั้น ฉันก็ต้องพามู่ซิ่นซินไป！”

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบไปที่พื้น ทันใดนั้นก็มีเสียงเข้ามา

เสียงผู้หญิงที่ฟังดูขี้เกียจและมีความแทรงซึมดังขึ้นมาจากชั้นล่าง

“ได้ยินว่ามีคนปล่อยข่าวลือว่าฉันตายแล้ว ฉันก็สงสัยว่าสุนัขตัวไหนมันกำลังเห่าอยู่ พอเห็นเป็นคุณฟู่ ฉันก็ไม่แปลกใจเลย”