ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 106

มองดูรถออฟโรดที่แล่นห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ คนตระกูลมู่ก็หน้าดำคร่ำเครียด เสียใจจนแทบกระอักเลือด

ไม่เหลือแล้ว ตระกูลมู่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

ถ้ารู้แต่แรกว่าซู่เป่าเป็นลูกสาวของมู่กุยฝาน ไม่ต้องรอให้ซู่เป่ามานับญาติ พวกเขาก็พร้อมเสนอหน้าไปหาถึงบ้านอยู่แล้ว

แล้วมู่กุยฝานก็อีกคน ยังไงพวกเขาก็ถือว่าเป็นญาติกัน ทำไมต้องตัดบัวไม่เหลือใยขนาดนี้ด้วย?!

เอาป้ายหน้าบ้านไปยังไม่พอ แถมยังทิ้งคำขู่ไว้อีก ต่อไปใครจะเกรงใจพวกเขาอีก

นี่จะบีบกันให้ตายเลยหรือไง

เป็นไปตามคาด พอคนอื่นเห็นว่ามู่กุยฝานจากไปแล้วก็พากันกลับตาม ๆ กันไป

ไม่ใช่แค่กลับ แต่ยังเอาของขวัญที่เตรียมมาแสดงความยินดีเนื่องในโอกาสวันเกิดกลับไปด้วย

ถ้าเป็นคนอื่น แขกอาจจะไม่ทำกันขนาดนี้

แต่เพราะเป็นนายหญิงมู่...

นายหญิงมู่โมโหแทบคลั่ง “พวก... พวกคุณ! ของขวัญที่ให้ไปแล้วที่ไหนเขาเอากลับกัน?”

“อย่าเพิ่งไปสิ!”

คนตระกูลมู่เครียดทำอะไรไม่ถูก เมื่อกี้เพิ่งดูถูกคนอื่นอยู่หยก ๆ แต่มาตอนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องไปอ้อนวอนเขาเสียงอ่อนเสียงหวาน

แต่แขกที่มาต่างไม่เห็นใจ

“ไป ๆ ๆ ถุย! อัปมงคลชะมัด!”

“หลอกลวงกันทั้งบ้าน ดีนะที่ไม่หลงเชื่อ!”

“คนบ้านนี้น่ะนะ เอาหินปาหน้าหน้ายังไม่แตกเลย”

“กลอนอันนั้นว่าไงแล้วนะ? ด้านนอกศาลา ข้างถนนสายโบราณ หญ้าเขียวขจียาวจรดท้องฟ้า...”

“ฮ่า ๆ ๆ คนหน้าไม่อาย!”

ไม่เท่าไหร่แขกก็พากันกลับจนหมด

รถของตระกูลซือเพิ่งจะมาถึง ซือเย่ต้องเคลียร์งานขั้นสุดท้าย และรายงานการทำงานให้เสร็จก่อนจึงมาช้าไปมากทีเดียว

เขาก้าวลงจากรถ มองดูกรอบประตูเหล็กที่ว่างเปล่าของบ้านตระกูลมู่

“ไปกันเถอะ” ซือเย่เดินขึ้นหน้าเอาเสื้อคลุมไหล่ให้เวินหรูอวิ๋น

พอเสื้อคลุมทหารสีเขียวขี้ม้าที่ยังคงมีไออุ่นของซือเย่หลงเหลืออยู่มาคลุมอยู่บนตัว เวินหรูอวิ๋นก็เม้มปากแล้วเบือนหน้าหนี

ใบหน้าน้อย ๆ ของซืออี้หรันบึ้งตึง จ้องไปทางทิศที่รถออฟโรดขับออกไป

คนตระกูลมู่เปรียบเหมือนเห็นขอนไม้ช่วยชีวิตลอยมา รีบออกมาพูดกับเขาว่า “คุณซือ คุณนายซือ... อย่าเพิ่งไป!”

“คุณเป็นเพื่อนร่วมรบกับเสี่ยวฝานของเราใช่ไหมคะ? เอ่อ รบกวนคุณช่วยบอกเสี่ยวฝานให้หน่อยนะว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น!”

“คุณดูสิเรื่องเป็นถึงขนาดนี้...”

ซือเย่สีหน้าเย็นชา สายตาดุดัน “คิดจะใช้เส้นสายทหารมั่ว ๆ เหรอ พวกคุณรู้ไหมว่าจะมีจุดจบเป็นยังไง?”

คนตระกูลมู่ “...”

ซือเย่บังคับโอบเวินหรูอวิ๋นที่คิดจะหนีขึ้นรถไปก่อนคนเดียวไว้ จากนั้นทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ “หัดมียางอายซะบ้าง”

พอหันกลับมาก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอบอุ่น “หรูอวิ๋น คุณ...”

เวินหรูอวิ๋นไม่รอเขาพูดจบ จ้องหน้าด่าคนตระกูลมู่ “ว่าใครไร้ยางอาย? คิดว่าตัวเองแน่มากนักหรือไงหา” แกล้งโง่อยู่ได้”

ซือเย่ “...”

คนตระกูลมู่ “?”

พวกเขายังไม่ได้ว่าอะไรเลย!

รถของตระกูลซือก็ขับออกไปแล้วเหมือนกัน

นายหญิงมู่มองดูพื้นรกรุงรังระเนระนาด ก็นึกถึงภาพตอนรับของขวัญหน้าชื่นตาบานเมื่อครู่

ของมีราคาตั้งมากมาย ท่านเพิ่งได้จับทีเดียวก็หายไปหมดแล้ว เจ็บใจแทบกระอัก

นายท่านมู่มองดูวัตถุโบราณที่โดนทุบแหลกไม่เหลือชิ้นดี ถึงกับเป็นลมล้มพับไป

งานเลี้ยงวันเกิดที่ควรจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเขามีตำแหน่งสูงขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่านอกจากจะไม่ได้กำไรสักแดงเดียว ยังขาดทุนไปอีกร้อยล้าน วัตถุโบราณสมบัติชิ้นสุดท้ายก็โดนทุบแหลกไม่เหลือ

จะร้องก็ไม่มีที่ให้ร้อง...

————————

หลังจากซู่เป่าโดนหิ้วขั้นรถก็ลืมคุณลุงใหญ่ไปชั่วขณะ

เพราะว่า...

เธอนอนหมอบอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ หันไปมองที่นั่งด้านหลังอยู่เนือง ๆ

รถของคุณพ่อขายาว มีไอ้นี่เพิ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

มู่กุยฝานขับไปพลางกดหูฟังบลูทูธสองสามที

“ว่านเทา ช่วยส่งพี่ชายภรรยาฉันกลับไปทีนะ” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเสริมว่า “บอกพี่ชายภรรยาฉันให้ด้วยว่า พรุ่งนี้จะกลับมาแน่นอน”

ว่านเทาที่เป็นผู้รับสาย “...” คุณบอกเองดีไหมครับ?

ชวีเสี่ยงสตาร์ทรถ ถามงง ๆ “เอ่อ ประธานซูครับ กลับคฤหาสน์หรือครับ?”

ซูอีเฉินกดหัวคิ้วลงต่ำ นี่ยังมีหน้ากลับไปได้อีกเหรอ?

“กลับบริษัท”

“ทำงาน”

ชวีเสี่ยง “...”

โอเค วันนี้ใครอย่าคิดจะได้นอนเลย...

**

รถออฟโรดสีดำขับผ่านเขตในตัวเมืองเข้ามายังลานบ้านสไตล์จีนโบราณตกแต่งแบบเรียบง่าย

ลานบ้านสร้างตามแบบสิ่งปลูกสร้างสมัยราชวงศ์หมิงราชวงศ์ชิง หลังคามุงกระเบื้องแบบจีนสีเทาดำ ขื่อคานกรอบประตูหน้าต่างล้วนเป็นสีเนื้อไม้ ดูดีมีระดับ

ดูมีบารมีกว้างขว้างทั่งยังประณีตงดงาม แตกต่างกับนิสัยของมู่กุยฝานราวฟ้ากับเหว

มู่กุยฝานลงจากรถ เปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ อุ้มซู่เป่าขึ้นมา

จากนั้นเปิดประตูหลังรถ หยิบป้ายหน้าบ้านอันนั้นขึ้นมา

ซู่เป่าเกาะอยู่บนบ่าของมู่กุยฝาน จ้องเงาสีขาวที่คอยตามมาอย่างช้า ๆ

เธออุ้มหัวตัวเองอยู่ เล็บยาวเฟื้อยสีแดงแปร๊ดจู่ ๆ สายตาเหม่อลอยคู่นั้นก็ขยับจ้องตรงมาที่ซู่เป่า

ซู่เป่าไม่ได้กลัว เพียงแต่ว่าท่านอาจารย์ไม่อยู่ เธอไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าผีที่อยู่ตรงหน้านี่คือผีอะไร

“นายท่าน” เพิ่งก้าวเข้าประตูก็มีผู้ชายสวมชุดยาวสีเทาหม่นก้มหน้าทักทาย

มู่กุยฝายยื่นป้ายหน้าบ้านที่หยิบมาส่งให้ชายคนนั้น “เอาไปที่ห้องโถงกลาง เอาไปแขวนไว้”

“ครับ” ผู้ชายสวมชุดสีเทาขานรับแล้วรับเอาป้ายหน้าบ้านอันนั้นถือเข้าไปข้างใน

ทางที่เดินเข้ามาเลี้ยวลดคดเคี้ยว มีคนเยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นคนสวมชุดยาวสีเทาเฝ้ายามอยู่

ซู่เป่าเบิ่งตากว้าง รู้สึกเหมือนตัวเองทะลุเข้ามาในละครย้อนยุค... ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็น่าจะเป็นคำว่าทะลุมิติหรือเปล่านะ?”

ทุกอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้า เหมือนได้ย้อนกลับไปสมัยโบราณแบบที่ฉายในทีวีเลย

คุณพ่อขายาวก็เหมือนกับท่านอ๋องในละคร แล้วคนที่สวมชุดยาวสีเทาเหล่านั้นก็เป็นองครักษ์

พอเห็นสายตาของซู่เป่า มู่กุยฝานก็เอามือลูบหัวเธอ

“ที่นี่ก็คือบ้านของเรา” เขาบอก “เรากลับบ้านแล้วนะซู่เป่า”