ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1300

ผู้ดูแลโรงเตี๊ยมลูบเคราตัวเองแล้วจิบชาคำหนึ่งก่อนจะพูดเสียงเบาว่า

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าหลายที่ในยมโลกนั้นยังป่าเถื่อน” หลงจู๊หลีถาม

เถ้าแก่หง นั่นก็คือเถ้าแก่เนี้ยร้านเสื้อผ้าพยักหน้า “รู้”

ในยมโลก นอกจากโลกใต้พิภพและเฟิงตูเมืองผีแล้ว ยังมีสิบสามด่านในยมโลกและสถานที่อื่นๆ อีก ส่วนพื้นที่ที่เหลือแทบจะเป็นดินแดนร้างจึงถูกเรียกว่าดินแดนไร้อารยะ

บนดินแดนไร้อารยะนี้มีสถานที่หลายแห่งสามารถบำเพ็ญเพียรเพื่อสั่งสมบุญได้ ถึงแม้เฟิงตูเมืองผีจะกว้างใหญ่ แต่ด้วยจำนวนผีที่หนาแน่นทำให้เกิดการแข่งขันกันสูง การสั่งสมบุญจึงไม่ใช่เรื่องง่าย

บวกกับไม่ใช่ผีทุกตัวที่ตายแล้วจะได้ไปโลกใต้พิภพ ยังมีผีเร่ร่อน ผีที่ไม่ยอมไปเกิดใหม่ และผีที่หนีโทษมากมาย...

เมื่อมีผีมากก็ย่อมมีมาเฟีย เกิดเป็นดินแดนไร้อารยะ กฎเกณฑ์ของโลกใต้พิภพเข้าไม่ถึง การเข่นฆ่า ปล้น ข่มเหงรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าถือเป็นเรื่องปกติของที่นี่

“จนกระทั่งในที่สุดก็มีผีบำเพ็ญตนหนึ่งออกมาสร้างระบบกฎเกณฑ์ใหม่นอกโลกใต้พิภพ”

“เขายึดครองพื้นที่ใกล้เคียงสถานที่ที่สามารถสั่งสมบุญได้ จากนั้นสร้างเมืองผี ตลาดผีขึ้นมากมาย ดูเหมือนตลาดผีที่เราอยู่ตอนนี้ก็เป็นที่ที่เขาสร้างขึ้น”

เขาเป็นคนขุดดิน สร้างบ้านเรือน และเป็นคนสร้างบารมี

ตลาดผีแห่งนี้จัดว่าเล็กที่สุด เป็นสถานที่ที่ผีธรรมดารวมตัวกันมากที่สุด กิจวัตรประจำวันของพวกเขาก็คือสั่งสมบุญ ทำงาน และเที่ยว...

“แต่ไม่ว่าจะเป็นผีธรรมดาหรือผีบำเพ็ญต่างก็รักษากฎที่คนๆ นั้นกำหนดไว้ เพราะเขามีพลังที่แข็งแกร่งและทุกคนก็ต้องการสถานที่ปักหลัก”

เถ้าแก่หงอุทานด้วยความตกใจว่า “หลงจู๊หลี คนที่ท่านพูดถึง... คงไม่ใช่บรรพบุรุษของพญายมตัวน้อยหรอกนะ”

หลงจู๊หลีพยักหน้า “เป็นเขา! ซูเหยียนซี ตอนนี้เป็นบรรพบุรุษของเหยียนหลัวหวังแห่งนรกขุมที่ห้าในโลกใต้พิภพ”

ตอนแรกเขาก็ไม่รู้จักหรอก เขาเป็นเพียงผู้ดูแลของโรงเตี๊ยม แต่เพราะทำงานที่นี่มานานก็เลยรู้ว่ามีคนๆ นี้อยู่ แต่ก็ไม่เคยเห็นตัวจริง

“หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ข้าก็ตามเถ้าแก่ไปสารภาพผิดกับเหยียนหลัวหวัง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าชายชราที่ยืนอยู่ข้างๆ นางจะเป็นซูเหยียนซี”

“เดิมซูเหยียนซีก็มีบารมีอยู่แล้วในดินแดนไร้อารยะ ตอนนี้เรื่องที่เขาเป็นบรรพบุรุษของเหยียนหลัวหวังคงจะแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วแล้ว ข้าหมายถึงในหมู่ชนชั้นสูงนะ สถานะของเขาจะยิ่งสูงขึ้นไปอีก”

ดินแดนไร้อารยะกว้างใหญ่ไพศาลขนาดนั้น ย่อมมีผีบำเพ็ญจำนวนไม่น้อยขาย “สินค้าพื้นเมือง” เปิดโรงเตี๊ยม จัดการประมูล และเปิดร้านทำธุรกิจเลียนแบบซูเหยียนซี บ้างก็พึ่งพาซูเหยียนซี บ้างก็ยืนหยัดได้ด้วยตัวเองเพราะมีความสามารถหน่อย มีบางครั้งที่ทำเลดี ใครๆ ก็อยากแย่งจึงมักมีข้อพิพาทเกิดขึ้น

“แต่ตอนนี้เขามีสถานะใหม่เพิ่มขึ้นมา ต่อไปภูตผีที่ต้องการประจบเขาก็จะเยอะขึ้น หากเจ้าอยากรักษาร้านเสื้อผ้าของเจ้าไว้ จริงๆ แล้วแค่เขาพูดคำเดียวก็จบเรื่อง”

แต่เถ้าแก่หงรู้จุดประสงค์ที่สามของหลงจู๊หลีตั้งแต่แรกแล้ว

เฮ่อ ผู้ชายบางคนช่างน่ารังเกียจจริงๆ ไม่เพียงแค่ต้องการเงิน แต่ยังต้องการตัวด้วย คิดคำนวณถึงขนาดนี้แล้วยังตีหน้าซื่อเป็นคนดี

นางพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่จริงใจว่า “ข้อมูลที่หลงจู๊หลีให้ข้าในวันนี้มีประโยชน์มากจริงๆ ตอนนี้ข้าสามารถให้ค่าตอบแทนหลงจู๊หลีสิบล้าน แต่ถ้าต้องการปันผลสิบส่วนจากร้านทุกเดือน ข้าให้ไม่ได้”

นางต้องลงทุน ต้องซ่อมบำรุง ต้องจ่ายค่าเช่า และยังต้องจ่ายเงินเดือนให้คนงานอีก

หลังจากหักค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานแล้ว นางจะได้ประมาณสามสิบส่วน แต่จู่ๆ เขาก็จะมาแบ่งไปสิบส่วน นางเอาปันผลนี้ไปเอาใจพญายมตัวน้อยยังจะดีกว่า

เมื่อเถ้าแก่หงคิดถึงตรงนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีเหตุผล

ใช่สิ พญายมตัวน้อยไม่รับเสื้อผ้าของล้ำค่าของนางเพราะถือว่าเป็นการติดสินบนซึ่งขัดต่อหลักการของนาง

แต่หากยอมแบ่งปันผลห้าส่วนหรือสิบส่วนเพื่อแลกกับความช่วยเหลือของนางล่ะ

เอาเงินมาให้ถึงหน้าตัก... คงไม่มีผู้ใดไม่เอาหรอกนะ?