ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1178

ซู่เป่าถอนหายใจ “ถ้าข้าไม่ควรนั่ง ถ้าอย่างนั้นเจ้ามานั่งไหมล่ะ?”

ขณะนี้การขนานนามตัวเองของเธอมีความลื่นไหลมากขึ้น เธอกล่าวต่อ “เจ้ากล้าดีอย่างไรมาบอกว่าข้าตัดสินผิด ไม่ใช่เจ้าเหรอที่ผิด?”

ฉินก่วงหวังสติหลุดกระเจิง ดังนั้นเขาจึงลืมหลักการณ์และเหตุผลไปสิ้น เขาหัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมกล่าวว่า “ข้าอยู่ในนรกมากี่พันปีแล้ว แต่นี่เป็นเพียงวันแรกที่ท่านกลับมาจากโลกมนุษย์! ข้าจะผิดได้อย่างไร?”

ซู่เป่าจ้องไปยังเขา “หากเจ้าทำผิดล่ะ”

ฉินก่วงหวังตะคอก “หากข้าผิดจริง ข้าจะยอมขออภัยท่านต่อหน้าพญายมทั้งแปด!”

ซู่เป่ายิ้มขึ้นมาทันทีพร้อมพูดว่า “นั่นไม่จำเป็น ตอนนี้นอกจากข้าและเจ้า ก็เหลือเพียงพญายมหกคนเท่านั้น”

ฉินก่วงหวัง “...”

ไม่ใช่พญายมทุกคนที่จะสามารถมองเห็นเรื่องราวทั้งชีวิตของผีตนนั้น แต่หากผีตนนั้งพูดจาโกหกพวกเขาก็ต้องดูออก

นี่คือความสามารถของพญายม!

เพื่อเป็นการร่นเวลา ก่อนที่ผีจะเข้าไปยังตำหนักพญายม จะทำการเทซุปหลงลงภวังค์ให้หนึ่งชาม เช่นนี้ผีก็จะพูดตรงไปตรงมาตามความจริงแล้ว

คนล้วนกล่าวว่าชีวิตหลังความตายทั้งหมดล้วนว่างเปล่า อะไรที่ไม่เคยนึกถึง เมื่อมาถึงตำหนักพญายมกลับคิดออกหมด...เป้นเช่นนั้นจริงๆ น่ะหรือ

ซู่เป่าได้เห็นทุกแง่มุมของชีวิต ช่วงชีวิตขณะยังไม่ถึงความตาย มนุษย์เหล่านั้นล้วนเต็มไปด้วยกิเลสราคะ ตอนนี้เธออยากรู้ว่า...ผีจะมีแง่มุมแบบไหนบ้าง

“พี่หลายใจ เทซุปหลงลงภวังค์ให้เธอสักชามสิ” ซู่เป่ากล่าว

ผีชุดแต่งงานแดง “อ๋า เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเอง!”

เธอลอยไปทันที นำชามซุปหลงลงภวังค์กรอกใส่ปากยายของหานหาน

ยายของหานหานขัดขืนดิ้นรน แต่สุดท้ายก็มีท่าทีเฉื่อยชาลง และเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วน

ตามคาด ซู่เป่าไม่ใช่เด็กน้อยที่เข้ามาสร้างความร้าวฉาน แต่กลับเป็นเธอเอง

และลูกสาวของเธอก็ฆ่าคนเพื่อต้องการจะแต่งงานกับคนที่มีฐานะ ต่อมาเธอรู้เรื่องนี้แต่ก็เลือกที่จะปกปิดเอาไว้

ซู่จิ่นอวี้ที่พลัดพรากกับครอบครัวของตน ก็นับว่าเป็นการ ‘ทำให้ครอบครัวแตกแยก’

หลังจากได้สติยายของหานหานก็รู้ตัวว่าตัวเองได้เล่าทุกอย่างจนหมดเปลือกไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่ได้เต็มใจที่จะไปลงนรก ยังคงดื้อดึงยืนกรานกับฉินก่วงหวังว่าตัวเองถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม...

สีหน้าของฉินก่วงหวังดูทุกข์อกทุกข์ใจมาก

เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองมาที่นี่เพื่อจัดการเรื่องราวต่างๆ ให้ถูกต้องตามครรลองของกฎเกณฑ์ ไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกยายแก่หลอกเข้าจนได้

“หุบปาก!” เขาหัวเสีย “ที่เหยียนหลัวหวังพิพากษาถูกต้องทั้งหมด! เอาตัวไป!”

ยายของหานหานช็อคราวกับฟ้าผ่า...

ไม่ ไม่ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้

ยายแก่ไร้ประโยชน์ ขู่เข็ญโกงเงินคนอื่นอย่างไม่สำนึกเพื่อความอยู่รอด น่าอนาถเสียจริง

ตายแล้วยังต้องมาตกนรกอีกเหรอ

ไม่คิดเลยว่าการทำเรื่องพวกนั้นตอนยังมีชีวิตอยู่ จะได้มาตกนรกหมกไหม้ร้ายแรงถึงเพียงนี้ แค่ยุงแยงตะแคงรั่วเพียงไม่กี่คำแค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ...

หากรู้แต่แรกว่าซู่เป่าเป็นพญายม เธอคงไม่กล้าทำแบบนี้! เธอคงไม่ยุยงให้หานหานแก่งแย่งแข่งขันเป็นที่โปรดปราดกับเธอหรอก มีแต่จะสนับสนุนเธอด้วยซ้ำ!

ยายของหานหานทั้งเสียใจทั้งไม่อยากตาย ร้องโหวกเหวกโวยวาย สุดท้ายก็โดนผีน้าสาวขี้เหร่ลากลงมา

“หึหึ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่ฉันได้แก้แค้นด้วยมือของตัวเอง...” ผีน้าสาวขี้เหร่กระซิบข้างหูยายของหานหานและแสยะยิ้ม “แกดูสิว่าฉันคือใคร? ฉันก็คือหลี่เหมย คนที่ถูกลูกสาวของแกทำร้ายจนตายยังไงล่ะ...”

ซู่เป่ายิ้มอย่างเย็นชา “เจ้าพึ่งจะโกรธข้าอย่างไม่มีเหตุผล แล้วข้าต้องมีเหตุผลในการปรานีเจ้าไหม?”

ฉินก่วงหวัง “...”

ขี้เหนียว...ขี้เหนียวจริงๆ!

ฉินก่วงหวังกำลังจะละทิ้งหน้าที่ของตน วิธีนี้จะทำให้เขาเดินออกไปได้อย่างง่ายดาย

ขอโทษงั้นเหรอ...?

ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด!

ขณะนี้ดันมีผีสาวสองตนเดินหยุมหัวกันเข้ามา ขณะที่ฉุดกระชากลากถูกันอยู่นั้น ก็ดันไปโดนขาของฉินก่วงหวังดังกึกก้อง

“...”

ซู่เป่า (•o•)

พญายมหนึ่งคนถึงกับถูกผีสาวตัวเล็กๆ สองตนทำให้ทรุดลงไป...

ซู่เป่ากลั้นหัวเราะ เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกมา

หึหึ เจ้าคนหัวโบราณ คอยดูเถิด วันหนึ่งเธอจะทำให้เขาก้มหัวขอโทษเธอดีดีให้ได้!

ซู่เป่าเลิกสนใจฉินก่วงหวังและถามขึ้นมาว่า “พวกเจ้าสองตนเป็นใคร ทำไมถึงเข้ามาทะเลาะกันในตำหนักพญายม”

เมื่อเห็นหน้าผีสาวสองตนนี้ชัดเจนแล้ว ซู่เป่าก็ชะงักไปเล็กน้อย

ผีสาวสองตนนี้ไม่มีหน้า