ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1195

เธอมองท่าทางซู่เป่า พลางมองจี้ฉาง "..."

เหนื่อยแล้ว เอาให้พังไปเลย

หลังจากเขียนยันต์ในความว่างเปล่า เธอก็ได้เรียนรู้วิธีตีวัวจากระยะไกลอีกด้วย

ผู้แข็งแกร่งสามารถควบคุมความเป็นความตายของผู้อ่อนแอจากระยะไกลได้ ตถาคตมองเห็นจุดสิ้นสุดของท้องฟ้าทันทีที่ลืมตา ซุนหงอคงปัสสาวะบนเสาใหญ่ห้าต้น...

อะไรประมาณนี้แหละ จี้ฉางรู้สึกว่าเขาเข้าไม่ระดับที่แท้จริงของซู่เป่าแล้ว!

**

โลกมนุษย์

ซูจื่อซีและซูเหอเวิ่นออกแรงหนักมาก พวกเขาจับด้ายแดงแน่นแล้วดึงอย่างแรง!

และในวินาทีนั้นเอง...

"โอ๊ะ"

ไม่รู้ทำไมอยู่ดีด้ายแดงที่แน่นดึงไม่มาก็คลาย...

ผีร้ายลอยฟิ่วออกมาจากห้องผู้ป่วย

"???"

ซูจื่อซีกับซูเหอเวิ่นออกแรงมากเกิน เลยล้มก้นจ้ำเบ้า แถมผีร้ายก็กระเด็นมานั่งบนหัวพวกเขาอีก

"????"

ต้วนเหม่ยซวนผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด "¿¿¿¿¿¿"

คนสองคนแลพผีสองตัวต่างก็งง...

ในขณะนี้ต้วนเหม่ยซวนยังคงถูกปกคลุมไปด้วยแสงจาง ๆ ซู่เป่ากังวลว่าเธอกลับมาเจอผีร้ายแล้วอาจจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ดังนั้นเธอเลยซ่อนตัวเธอไว้

คนเรามักเชื่อสิ่งที่คนอื่นพูด ซู่เป่าอยากให้ต้วนเหม่ยซวนได้เห็นชัด ๆ ด้วยตาตัวเอง

เมื่อผีร้ายถูกจับ แสงจาง ๆ ที่ปกคลุมตัวของต้วนเหม่ยซวนต้วนเหม่ยซวนอยู่ก็ค่อย ๆ จางหายไป

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีเห็นผีผู้หญิงปรากฏตัวขึ้นมาช้า ๆ แล้วเธอก็มายืนอยู่ข้างอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา...

ซูเหอเวิ่นอึ้ง "ต้วนเหม่ยซวนเหรอ?"

ผีภักดีที่ถูกกระชากออกมาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าพันธนาการระหว่างเขากับต้วนเหม่ยซวนขาดออกจากกันแล้ว!

เขาตะโกนอย่างตื่นเต้น ทำท่าจะวิ่งหนีไป!

"ฉันเป็นอิสระแล้ว! ฮ่า ๆ! ฉันเป็นอิสระแล้ว!"

วินาทีต่อมา ซูจื่อซีเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า เขาหยิบเอายันต์ยัดเข้าไปในปากของผีภักดีโดยไม่ต้องคิด

ผีภักดี "ฮ่า ๆ ๆ ฉันเป็นอิสระแล้ว... แค่ก ๆ ๆ!"

ซูเหอเวิ่นเตะตัดขา ผีร้ายโดนเขาสกัดขาจนหงายหลัง เขาพลิกตัวอย่างรวดเร็วและขึ้นคร่อมผีร้าย!

ซูจื่อซีจับอาวุธของเขา ตะขอด้ายแดง เขาเอาตะขอเกี่ยวคอผีภักดี จากนั้นก็กระตุกด้ายแดง!

ด้ายแดงราวกับมีชีวิต แวบเดียวก็มัดผีภักดีไว้ได้ทันที!

ในที่สุดซูเหอเวิ่นก็หยิบยันต์สะกดวิญญาณออกมาและตบลงบนหัวผีภักดี!

เขาทำทุกอย่างเร็วมากจนต้วนเหม่ยซวนตื่นตาลาย ผีภักดีถูกมัดด้วยยุ่งเหยิงไปหมด ตอนนี้มันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกแล้วเลย

ซูจื่อซียืนขึ้นมาด้วยท่าทางสงบนิ่ง และก็ดึงซูเหอเวิ่นที่กำลังขี่ผีภักดีขึ้นมาด้วย

ซูเหอเวิ่นจับมือของซูจื่อซีพลิกตัวอย่างเท่ เขาดึงหมวกลงมาปิดหน้าแล้วยิ้มพลางหัวเราะเยาะ "ฮึ ในที่สุดฉันก็จับแกได้สักที!"

ดีใจจัง!

ซูจื่อซีชะงักไปครู่หนึ่งแล้วถามอย่างระมัดระวังว่า "ยมบาลพูดอะไรกับเธอบ้าง?"

ต้วนเหม่ยซวนหน้าจ๋อย เธอเล่าสิ่งที่ได้ยินตอนอยู่ที่ยมโลกทั้งหมดให้เขาฟัง

คิดไม่ถึงว่าเธอเพิ่งลงไปแค่แป๊บเดียว บนโลกมนุษย์จะผ่านไปตั้งสี่วันแล้ว

หลังจากพูดจบต้วนเหม่ยซวนก็พบว่าวัยรุ่นสองคนที่อยู่ตรงหน้าเธอเงียบไป พวกเขาเอาแต่มองเธออยู่อย่างนั้น

ต้วนเหม่ยซวนร้องเอ๊ะ "ฉันพูดแบบนี้พวกนายไม่เชื่อใช่ไหมล่ะ..."

ก็จริง คนปรกติที่ไหนจะเชื่อ

ลงไปวนรอบยมโลก ไปที่ตำหนักพญายม แล้วพญายมบังส่งเธอกลับขึ้นมาเองอีก

แล้วพญายมยังเตือนเธอว่าอย่าคลั่งรักอีก...

แต่แล้วกลับได้ยินซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า "ฉันเชื่อ!"

คราวถึงตาต้วนเหม่ยซวนอึ้งบ้าง "?"

ซูจื่อซีพูดเรียบ ๆ "ฉันเคยผ่าตัดสมองมาก่อน และฉันเคยลงไปเดินอยู่ข้างใต้นั่น"

หลังจากหยุดไปแป๊บหนึ่ง เขาก็เสริมอีกว่า "ฉันเคยผ่านตำหนักพญายมด้วย"

ต้วนเหม่ยซวนเบิกตากว้าง!

ราวกับได้เจอเพื่อนร่วมทาง?

เธอถามอย่างกระตือรือร้นว่า "แล้วนายเคยเจอพญายมไหม" "แล้วนายกลับมาได้ไง" "นายกลัวไหม?"...

น่าเสียดายที่ในขณะนี้ เธอเพียงรู้สึกได้ว่าเธอถูกดึงอย่างแรง เธอถูกดึงเข้าไปในห้องอย่างแรงได้ยังไงก็ไม่รู้ เธอล้มลงบนร่างของตัวเองดังโครม!