ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1224

ซู่เป่าพินิจพิจารณาก่อนจะพูดว่า

“วันนี้ลำบากทุกคนแล้ว... แต่อดทนอีกนิดนะ พอดีวันนี้อยู่กันครบ เรามาจัดการเรื่องทั้งหมดให้เสร็จ แล้วตอนเย็นไปกินมื้อใหญ่กัน”

ฉู่เจียงหวังที่เดิมไม่ได้สนใจ แต่พอได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นทันทีว่า “ในเมื่อมีตำแหน่งว่างสามขุม ข้ากลับคิดว่าใต้เท้าจี้ฉางเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะเป็นยมบาลคนใหม่”

“ใต้เท้าจี้ฉางเป็นยมทูตระดับปลาย คงไม่มีใครคัดค้านหากจะขึ้นเป็นยมบาล?”

ฉู่เจียงหวังรีบหันไปมองคนอื่นๆ

เปี้ยนเฉิงหวังพยักหน้าและพูดว่า “เดิมทีใต้เท้าจี้ฉางเป็นผู้พิพากษา ตัดสินความดีความชั่วและให้ความสำคัญกับความเท่าเทียม ข้าขอเสนอให้เลื่อนตำแหน่งเขาเป็นผิงเติ่งหวังนรกขุมที่เก้าคนใหม่”

ซ่งตี้หวังไม่ออกความเห็น อู่กวงหวังก็เช่นกัน

ซู่เป่าถึงกับมึนงง แย่แล้ว... ชาติก่อนของลุงเปี้ยนเฉิงหวังคงไม่ได้เป็นพยาธิในท้องของเธอหรอกนะ?

ฉู่เจียงหวังพูดอีกว่า “น้องชายที่เพิ่งยกผลไม้มาเมื่อครู่ก็เป็นยมทูตระดับต้น ถือว่ามีแววเป็นยมบาล ข้าคิดว่าเขาเหมาะสมที่จะเป็นยมบาลขุมที่สิบ”

เอิ่ม... ยังขาดอีกหนึ่ง

รีบๆๆ!

เขารีบไปกินข้าว

“เอ่อใช่สิ ตอนกินข้าวเมื่อคราวก่อน ข้าเห็นเด็กสาวคนหนึ่ง อายุยังน้อยก็ได้เป็นพญาผี คาดว่าตอนนี้คงบรรลุขั้นยมทูตแล้ว นางเหมาะสมที่จะเป็นยมบาลขุมที่แปด”

โอเค!

สมบูรณ์แบบ!

ฉู่เจียงหวังกล่าวความคิดทั้งหมดออกมาในรวดเดียว ช่างกระตือรือร้นเสียจริงเพื่อการกิน

พวกเปี้ยนเฉิงหวัง “...”

เจ้ากล้าพูดแบบขอไปทีกว่านี้อีกไหม?

ซู่เป่าไม่พูดอะไร

หากพูดในแง่ของความสามารถ แม้ว่าพี่พันและอาเจียจะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นยมบาล

แต่การจะเป็นยมบาลนั้นไม่ได้ใช้แค่ความสามารถเพียงอย่างเดียว

จะต้องสามารถแยกแยะผิดชอบชั่วดี ไม่ถูกอารมณ์ครอบงำ และละทางโลกได้...

สิ่งสำคัญที่สุดคือแยกแยะ ไม่ใช่ขัดแย้ง

ซู่เป่าคิดว่าพี่พันอาจจะเรียนรู้งานได้เร็วและรับหน้าที่ได้ แต่อาเจียไม่ได้ เพราะอาเจียขี้เล่นเกินไป ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดในการเป็นยมบาล

เธอจะให้คนของตัวเองรับตำแหน่งตามอำเภอใจเพียงเพราะเธอเป็นหัวหน้าขุมนรกทั้งสิบไม่ได้

ผีขี้ขลาดกลับชิงพูดก่อนโดยไม่รอให้ซู่เป่าเอ่ยปากพูด

เขาส่ายหน้าก่อนจะพูดว่า “ข้าน้อยโง่เขลา และรักอิสระจึงไม่สามารถเป็นยมบาลนรกขุมที่สิบได้”

จี้ฉางก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ข้าน้อยบําเพ็ญตบะยังไม่พอ และเป็นคนเลื่อนลอยจึงไม่เหมาะสมที่จะเป็นยมบาลนรกขุมที่เก้า”

เขาสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองซู่เป่า

แท้จริงแล้ว สายตาที่เธอมองเขาเมื่อครู่หมายความว่าอย่างนี้นี่เอง...

ทันใดนั้น จี้ฉางพลันนึกถึงตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอเคยพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่ทั้งน่ารักและใสซื่อทั้งจริงจังมากว่า

จะเลื่อนขั้นให้ท่านอาจารย์เพื่อที่จะได้ร่ำรวยและแต่งเมียได้

ใต้เท้าจี้เผลอยิ้มเล็กน้อย แววตาอ่อนโยนมาก

อืม!

ออกคำสั่งแล้ว... วันนี้เป็นอีกวันที่ตั้งใจทำงาน

ฉู่เจียงหวังรู้สึกดีใจ พวกเขาก่อไฟ ฆ่าไก่ ฆ่าปลาตรงนั้น และร่วมกินมื้อใหญ่อย่างมีความสุข

ที่ขนรกขุมที่หนึ่ง

วันถัดมา ฉินก่วงหวังถึงเห็นประกาศคำสั่ง

เขาที่เดิมทีไม่สบายยิ่งไม่สบายไปกันใหญ่

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ พวกซ่งตี้หวังก็อยู่ด้วย แต่ไม่ควรเรียกเขาไปด้วยอย่างนั้นหรือ

ซ่งตี้หวังและอู่กวงหวัง ต้องเป็นสองคนถึงดูแลนรกขุมที่สิบร่วมได้ แต่ฉู่เจียงหวังและเปี้ยนเฉิงหวังมีสิทธิ์อะไรดูแลขุมนรกเพียงคนเดียว

ไม่ถามเขาเลยด้วยซ้ำ เอาเขาไปไว้ที่ไหน!

ถึงแม้ความสามารถของเขาจะไม่สู้พวกเขาจริง แต่เขาก็มีความรับผิดชอบและตั้งใจทำงาน ไม่เคยทำผิดพลาดตลอดหลายปี เป็นยมบาลที่ดีและรับผิดชอบหน้าที่อย่างเต็มที่ ข้อนี้คงปฏิเสธไม่ได้?

“มีสิทธิ์อะไร เหยียนหลัวหวัง นางรังแกผู้อื่นเกินไปแล้ว” ฉินก่วงหวังคว่ำโต๊ะด้วยความโกรธ

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการกีดกันเขา ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

ยมทูตที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าก้มตาและไม่พูดไม่จาอยู่นานก่อนจะพูดตะกุกตะกักว่า “ใต้เท้า บิดาของเหยียนหลัวหวังคือจักรพรรดิเฟิงตู...”

ฉินก่วงหวังที่กำลังอยากจะคว่ำโต๊ะอีก “...”

“อะไรนะ!?”

ฉินก่วงหวังถลึงตาโต...