ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1266

ซูเหอเวิ่น หานหาน และคนอื่น ๆ ไม่เคยเห็นใครที่สามารถกินได้มากกว่าน้องสาวและแม่/ป้าของพวกเขามาก่อน ทั้งหมดมองดูฉู่เจียงหวังด้วยความตกตะลึง

ซู่เป่ามองดูฉู่เจียงหวังอย่างเงียบ ๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้ม “อิ่มแล้วเหรอคะ อีกสักพักอาน่าจะรู้สึกไม่สบายขนาดนั้น”

ฉู่เจียงหวัง “เป็นไปได้ยังไง!”

ยังมีเรื่องอะไรที่มีความสุขกว่าการกินให้อิ่มอีกเหรอ จะมีอะไรไม่สบายอีก

นายหญิงซูยกขนมมาหลังอาหาร

ดวงตาของฉู่เจียงหวังเป็นประกาย “ว้าว! ของหวาน!”

ในยมโลกไม่มีของหวาน!

คนอื่น ๆ ในตระกูลซูหนังตากระตุก พยายามหยิบชิ้นที่เล็กที่สุดมากินอย่างไม่เต็มใจ แต่ฉู่เจียงหวังไม่ใช่ เขาเอาแต่กินเค้กชิ้นแล้วชิ้นเล่าไม่หยุด!

นายหญิงซูรู้สึกพอใจมาก ทุกครั้งพวกเขาจะไม่ชอบกินของหวานหลังอาหาร ซึ่งทำให้เธอไม่ได้แสดงความสามารถออกมาอย่างเต็มที่

ตอนนี้มีเสี่ยวฉู่แล้ว อืม ทีนี้เธอก็สามารถทำอะไรได้มากมายแล้ว!

นายหญิงซู “กินเสร็จแล้วเหรอ เอาชานมไหม”

ฉู่เจียงหวัง “เอา!”

ผ่านไปสักพัก “ดื่มหมดแล้วเหรอ อื่มหรือยัง กินโยเกิร์ตให้ย่อยหน่อยไหม”

ฉู่เจียงหวัง “ได้!”

ผ่านไปอีกสักพัก “เอาไอศกรีมไหม ได้ไม่เลี่ยน”

ฉู่เจียงหวัง “ไอศกรีม? เอา ๆ!”

เป็นเวลาดึกมากแล้ว นายหญิงซูกล่าว “เธอกินเยอะขนาดนั้น กินผลไม้ช่วยย่อยสิ...”

ฉู่เจียงหวัง “...ได้...”

ก่อนเข้านอน นายหญิงซูกล่าว “ต้มบัวลอยไว้มื้อดึก นี่ของเธอนะ!”

ฉู่เจียงหวัง “...”

เมื่อทุกคนเข้านอน ฉู่เจียงหวังที่อิ่มแปล้ก็เดินวนอยู่ในลานไม่หยุด...

เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่า ‘กินไม่หมดก็ห่อกลับ’ นั้นเป็นอย่างไร...

สงสัยเรื่องชีวิตอยู่นิดหน่อย

ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่านายหญิงซูเก่งในการยัดเยียดมาก สุนัขที่เดินผ่านมาก็ถูกดึงมายัดไปสองคำ!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉู่เจียงหวังก็เห็นหมาป่านอนอยู่ในคอกและทำท่าทีเหมือนว่า ‘ฉันเป็นสุนัขไง ฉันแค่มองดูเธอเงียบ ๆ เพื่อดูว่าเธอจะทนได้กี่วัน”

ยมโลก ทางตอนเหนือ วังจักรพรรดิ

เสี่ยวอู่ยืนอยู่บนไหล่ของจี้ฉางและเร่งเร้าเสียงดัง “ฉันไม่ใช่นกตัวโปรดของเธออีกต่อไป! เธอไม่พาฉันกลับไปกับเธอด้วย!”

จี้ฉางพูดอย่างไม่แสดงอาการ “ขนาดแม่เธอเองเธอยังลืม”

เสี่ยวอู่ “ว้าว ไม่รักแล้ว! เดี๋ยวก่อน อ่าฮ่า? ท่านอาจารย์ก็ถูกทิ้งเหมือนกัน ท่านอาจารย์ก็ถูกทิ้งเหมือนกัน! จู่ ๆ ก็ไม่รู้สึกเศร้าแล้ว!”

โลกยุติธรรม!

จี้ฉางไปที่ด้านหลังของวังจักรพรรดิและเดินไปรอบ ๆ...เดินจนไก่บินเตลิดหมาวิ่งพล่าน ปลาเทราท์พันลี้ในแม่น้ำว่ายกันอุตลุด

“เห็ดอีกแล้ว”

“หญ้าไล่วิญญาณนี้ดี เขียวมัน ใช้เป็นผักได้”

“หืม? ทำไมที่นี่ถึงมีดอกอู๋จี๋ขนาดใหญ่ล่ะ...คงจะดีถ้าเก็บมาทำเหล้าดอกไม้”

หลังจากที่จี้ฉางเก็บเสร็จ เขาก็มองไปรอบ ๆ และเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก่อนจะออกจากวังจักรพรรดิไป

ฟังเสี่ยวอู่พูดพึมพำกับตัวเอง และรีบกลับไปที่บ้านของตระกูลซูในวันส่งท้ายปีเก่า

**

หิมะสีขาวโพลน ซู่เป่านอนคว่ำหน้าอยู่บนหน้าต่างแล้วมองออกไปด้านนอก

ภายในห้องอบอุ่นมาก ซูเหอเวิ่นหานหานและคนอื่น ๆ กำลังพูดคุยกันอยู่ข้าง ๆ เกี่ยวกับโรงเรียน และเพื่อนร่วมชั้นคนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

เหยาหลิงเยว่เหมือนเด็กโตที่เบียดเสียดอยู่ท่ามกลางเด็ก ลุงคนอื่น ๆ ยังคงคุมอาการ พวกเขาเข้ามาเอาของกินให้เป็นบางครั้งและพูดคุยสองสามประโยคก่อนจะออกไป เหยาหลิงเยว่ไม่ได้เป็นแบบนั้นและยังอยู่ตราบเท่าที่เธออยากอยู่

เหตุผลหลักคือซูจิ่นอวี้กลับมาแล้ว และพวกเขาก็มีเรื่องให้คุยกับซูจิ่นอวี้มากมาย ผู้ใหญ่พูดเรื่องผู้ใหญ่ ส่วนเด็กก็พูดถึงเรื่องเด็ก

เหยาหลิงเยว่นั่งอยู่ที่โต๊ะเด็ก

เสี่ยวสวินสวินยังคงนอนอยู่บนเตียง กลิ้งไปรอบ ๆ และเล่นเท้าของเขาขณะที่ฟังพวกพี่ชายพี่สาวคุยกัน มีเสียงพูดอ้อแอ้เป็นครั้งคราวราวกับว่ากำลังคล้อยตาม

ซู่เป่ามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งและมองที่กระจกวิเศษ

ทำไมท่านอาจารย์ยังไม่กลับมาอีก