ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1273

ซูเยว่เฟยเม้มริมฝีปาก “กลุ่มผีเด็ก! ถ้าแบบนี้ฉันเอาหนึ่งตะเกียบ เผ็ดมากจริง ๆ ใช่ไหม”

ซูอวิ๋นเจาหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นก็ขาดผมไมได้แล้ว!”

ทุกคนหัวเราะกันสนุกสนาน แน่นอนว่าซูอิ๋งเอ่อร์ ซูลั่ว ซูจิ่นม่อ และซูอี้เซินไม่รู้ความจริง

แต่ซูอีเฉิน ซูจื่อหลิน และซูเยว่เฟยกลับสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้ว

ไม่ว่าเหล่าพี่น้องจะรู้หรือไม่ก็ตาม แต่ก็ปิดประเด็นโดยปริยายโดยไม่เปิดเผยข้อบกพร่องใด ๆ

ความสนใจของนายหญิงซูถูกเบี่ยงเบนไปตามที่คาดไว้ เธอเพียงแค่รู้สึกว่าเด็ก ๆ พวกนี้อายุเท่าไรแล้ว และพวกเขาก็ยังดูเป็นเด็กอยู่ดี

“กับข้าวไม่พอให้พวกเธอคนละตะเกียบด้วยซ้ำ!” เธอพูดไม่ออก แต่ก็ยังคงพูดว่า “หรือจะให้ผัดเพิ่มอีก คุณจี้เอากลับมาเยอะเลย”

ซู่เป่าเม้มริมฝีปาก ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ต้องค่ะ!”

“ลุงใหญ่ แบบผัดสุกพวกลุงกินไม่พอ! หญ้าไล่วิญญาณกินดิบ ๆ ได้ หรือจะแข่งกินดิบ ๆ ดีคะ”

เหล่าคุณลุง “...”

ไม่สามารถแยกได้ว่าครู่หนึ่งเธอก่อปัญหาหรือฉวยโอกาสสร้างปัญหา...

ซูจิ่นอวี้เป็นคนแรกที่เห็นด้วย “ใช่แล้ว! ถ้าอยากเล่นก็เล่นใหญ่ ๆ เลย กินแบบผัดมันไม่น่าตื่นเต้น”

ซูอิ๋งเอ่อร์เห็นด้วย “ได้! ลุงห้าของเธอไม่กลัวอยู่แล้ว!”

ซู่เป่านำหม้อหญ้าไล่วิญญาณขนาดใหญ่ออกมาทันที

นายหญิงซู “...”

โชคดีที่หญ้าไล่วิญญาณนั้นสดอ่อนมาก อ่อนกว่าผักกาดแก้วที่เพิ่งเก็บมาเสียอีก ชื่อมีคำว่า ‘หญ้า’ แต่ใบของมันจะแผ่กว้างและหนาซึ่งขนาดเท่ากับใบผักกาดหอม

ซูอิ๋งเอ่อร์ไม่สนใจและพูดว่า “เร็วเข้า พร้อมกันหรือยัง!”

ทุกคนคีบหญ้าไล่วิญญาณที่อยู่ตรงหน้า ซูอีเฉินคีบมาเยอะนิดหน่อย

ซูเยว่เฟยและซูจื่อหลินก็แอบคีบขึ้นมาเยอะเช่นกัน

ซูอิ๋งเอ่อร์ “เฮ้ พี่ทั้งสามเอาใหญ่แล้ว จะดูถูกพวกเราเหรอ จะเกทับเหรอ”

ซู่เป่าถูกเบี่ยงเบนความสนใจเล็กน้อยและเริ่มพูดว่า “งั้นหนูเป็นคนบอกเตรียมตัวนะ!”

“เตรียมตัว ไป!”

ฮูเร่

ทุกคนก้มหน้าก้มตากิน รสชาติเผ็ดฉุนของหญ้าไล่วิญญาณก็ปะทุขึ้น ทันใดนั้นในห้องอาหารก็มีเสียงไอสำลักไม่หยุด และทุกคนก็เต็มไปด้วยน้ำตา

ดวงตาของซูอีเฉินเป็นสีแดง เขายกมือขึ้นปิดตรงหัวคิ้วเพื่อซ่อนสีหน้าของตัวเองไว้

ซูเยว่เฟยเช็ดน้ำตาด้วยทิชชู่แล้วพูดว่า “มันสำลักจริง ๆ...”

น้ำตาของเขาไหลไม่หยุดแต่เขาก็หัวเราะอีกครั้ง ซึ่งทุกคนก็ดูเหมือนจะเป็นคล้าย ๆ กัน

ซูจื่อหลินซึ่งนิ่งเงียบมาตลอดก็เงียบมาก ๆ ขณะที่น้ำตาไหล เขาก้มศีรษะลง และเช็ดน้ำตาด้วยกระดาษทิชชู่อย่างเงียบ ๆ

ซูอิ๋งเอ่อร์น้ำตาไหลและพูดว่า “โอ้ย ฉุนมากจริง ๆ!”

ซูจิ่นม่อพยายามกลั้นไว้อย่างเต็มที่ “ไม่ ๆ มันไม่เผ็ดเลยสักนิด!”

นายหญิงซูพูดอย่างร่าเริง “ตรุษจีนแล้ว ของทั้งหมดนี้ไม่ใช่ที่อยากกินเหรอ พวกเธอไม่กินก็ให้เสี่ยวฉู่กิน! ใช่ไหมเสี่ยวฉู่!”

ฉู่เจียงหวังลูบท้อง

ใช่!

พยุงเขาขึ้น เขายังกินได้อีกโต๊ะ

“ใช่แล้ว ๆ! บอกตามตรงฉันเองก็ไม่ได้ฉลองปีใหม่มานานแล้ว” ฉู่เจียงหวังถอนหายใจ และดูดสาลี่แช่แข็ง “อา..ฟิน!”

ป้าอู๋และคนอื่น ๆ กำลังเคลียร์โต๊ะ ส่วนนายหญิงซูก็นั่งลงและฟังเรื่องไร้สาระของพวกเขาขณะดูทีวีไปด้วย

เธอถอนหายใจอย่างมีความสุข มันช่างดีเหลือเกิน

ครอบครัวกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

แม้ว่าอวี้เอ๋อร์จะไม่ใช่ ‘คน’ แต่เธอก็ยังกลับมา ซึ่งคนอื่นอาจกลัวและถือเป็นเรื่องต้องห้าม

แต่เธอก็พอใจจริง ๆ

ดูลูกชายทั้งแปดคน แต่ละคนมีข้อดีของตัวเอง บางคนนั่งทำงานกับคอมพิวเตอร์บนโซฟา บางคนนั่งยอง ๆ เล่นกับเสี่ยวสวินสวิน บางคนนั่งอยู่บนโซฟาพูดคุยกับคุณท่าน หรือบางคนกำลังกระซิบกับซู่เป่าและคนอื่น ๆ

ลูกสาวยังเป็นคนที่ไม่คิดอะไรมาก ไม่ต้องพะว้าพะวงตอนที่ป่วยอีกต่อไป และตอนนี้ก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แม้ว่าหลานสาวและหลานชายจะโต้เถียงบ้างเป็นบางครั้ง แต่พวกเขาก็ไม่ได้แย่งอะไรกัน ต่างเข้ากันได้ดีและรักกันมาก

ชายชรา...เงินไม่สามารถซื้อเพื่อนแท้ได้ แม้ว่าปกติเขาจะทำให้คนพูดไม่ออก แต่ก็ยังอยู่ข้าง ๆ

มีครอบครัวและลูกหลานแบบนี้ ยังต้องขออะไรอีก