ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1275

ซืออี้หรันบอกพ่อแม่ของเขาว่าอยากไปบ้านตระกูลซูเพื่ออวยพรปีใหม่หลังวันปีใหม่

ซือเหย่นิ่งไปชั่วคราวและถอนหายใจ “ครั้งหน้าเถอะ ปีนี้ตระกูลซูอาจจะไม่สะดวก”

ซืออี้หรันรู้สึกแปลกใจและถาม “ทำไม”

เสียงของซือเหย่หนักใจ “ลูกชายคนที่เจ็ดของตระกูลซูเสียชีวิตในระหว่างปฏิบัติหน้าที่รักษาเสถียรภาพที่ต่างประเทศ”

หัวใจของซืออี้หรันยังคงเต้นแรงและจมดิ่งลง รู้สึกว่ามันกะทันหันเกินไปและยากที่จะยอมรับ

“มีคนตายเยอะหรือเปล่า...” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

ซือเหย่ส่ายหัว “แค่เขาคนเดียว”

เวินหรูอวิ๋นตกตะลึงและรีบถาม “ทำไมถึงเป็นเขาคนเดียว...ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันหมายถึง...”

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ความคิดของเธอตีกันสับสน

ซือเหย่กล่าว “ปฏิบัติการรักษาเสถียรภาพในครั้งนั้นอันตรายมาก กองกำลังต่าง ๆ ถูกแบ่งแยก และไม่ใช่ทุกคนที่จำประเทศของเราได้”

“เพียงแต่ว่าซูอวิ๋นเจากล้าหาญมาก เขานำเพื่อนร่วมชาติทั้งหมดออกมาและคุ้มกันการล่าถอยของเพื่อนร่วมรบทั้งหมด”

เขาเป็นคนสุดท้ายที่ล่าถอย

ทุกคนเห็นเขาแสดงปาฏิหาริย์ราวกับเทพเจ้าแห่งสงคราม สร้างขวัญกำลังใจ และเชื่อมั่นว่าเขาจะรอดพ้นจากอันตรายในที่สุด

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะล้มลงในระเบิดลูกสุดท้าย

ขณะที่เวินหรูอวิ๋นฟังอยู่ เธอก็รู้สึกแสบจมูก ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างช่วยไม่ได้

สิ่งที่ซืออี้หรันกำลังคิดคือ นายหญิงซูจะทำอย่างไร

ตอนที่ซูจิ่นอวี้เสียชีวิตด้วยอาการป่วย จนกระทั่งซู่เป่ากลับมาเธอจึงลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

นายหญิงซูจะสามารถรอดจากเรื่องนี้ไปได้ไหม

ไม่ได้ เขาต้องไปดู...

ซืออี้หรันค้นแหวนและพบยาลูกกลอนที่เหมาะสมสำหรับการรักษาจิตวิญญาณ และหวังเพียงว่านายหญิงซูจะผ่านด่านนี้ไปได้

**

ตั้งแต่วันแรกถึงวันที่ห้าของการสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า ตระกูลซูจะไม่แบ่งตระกูล ทุกคนที่ถูกเรียกว่าลุง ป้า น้า อาต่างก็อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลซู

คนรับใช้คนอื่น ๆ ของตระกูลซูกลับบ้านไปแล้วในช่วงวันหยุด แต่ป้าอู๋และอาเนี่ยไม่ได้กลับไป

ทุกคนกำลังดื่มชาและพูดคุยกันในห้องนั่งเล่น ซู่เป่าเล่นอยู่พักหนึ่งจึงออกมาสูดอากาศ เมื่อเห็นป้าอู๋กำลังทำความสะอาดห้องอาหารก็เข้าไปร่วมด้วย

“ป้าอู๋ ทำไมไม่กลับไปฉลองปีใหม่ล่ะคะ” ซู่เป่าถาม

นายหญิงซูรู้เรื่องบ้านป้าอู๋ แต่ซู่เป่ายังไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ

ป้าอู๋บ่นพึมพำ “จะกลับไปทำไมล่ะคะ ลูกชายของป้าแต่งงานแล้ว ปีใหม่ก็ไปฉลองที่บ้านแม่ยาย บอกจะมารับป้าไปฉลองที่บ้านแม่ยายเขาด้วย แต่ป้าไม่อยากไป”

สามีของป้าอู๋จากไปเร็ว ในบ้านจึงเหลือเพียงป้าอู๋และลูกชาย

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและลูกชายไม่ค่อยดีนัก หลังจากเรียนจบลูกชายของเขาก็ได้งานที่มีหน้ามีตามากและให้ความสำคัญกับเรื่องหน้าตามาก ๆ

เมื่อได้ยินว่าเธอทำงานเป็นแม่ครัวในจิงตู เขาก็รู้สึกว่าเธอทำให้เขาอับอาย

ซู่เป่าจึงนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง เท้าคางมองดูป้าอู๋แล้วถามว่า “แล้วอาเนี่ยล่ะคะ”

อาเนี่ยก็ไม่กลับไปฉลองปีใหม่เหมือนกัน

ป้าอู๋กล่าว “อาเนี่ยมีลูกสาวคนเดียว เธอแต่งงานที่ต่างประเทศ ที่ภูเขาสูงและแม่น้ำอยู่ไกล...”

นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

ซู่เป่าร้องอ๋อและพูดอย่างขอบคุณ “ขอบคุณป้าอู๋และอาเนี่ยนะคะ เพราะมีพวกคุณอยู่ด้วย คุณยายอยู่บ้านเลยไม่เบื่อเลย”

ป้าอู๋พูดอย่างร่าเริง “นี่ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเราเหรอคะ”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เลียนแบบคำพูดซุกซนของคนหนุ่มสาวว่า “พวกเราไม่ต้องการ แต่ตระกูลซูให้พวกเรามากเกินไป!”

ซู่เป่าระเบิดหัวเราะออกมา

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เธอไม่ค่อยใช้โทรศัพท์มือถือ ในยมโลกแทบไม่มีการติดต่อสื่อสารเลย ปกติแล้วเธอจะไม่มีใครติดต่อมา

เพื่อน ๆ ในชั้นเรียนได้สร้างกลุ่มขึ้นมา และเฉาเสี่ยวเหนียนก็ดึงเธอเข้ากลุ่มเพื่อนร่วมห้องส่วนตัว แต่เธอไม่ค่อยได้อ่านข่าวอะไร พวกเขามีเรื่องพูดคุยกันเยอะมาก 99+ เสมอ เธอจึงปิดเสียงแจ้งเตือนกลุ่ม

ซู่เป่าเปิดโทรศัพท์แล้วพบว่ามันมาจากซืออี้หรัน

พี่อี้หรัน [ซู่เป่า อยู่บ้านหรือเปล่า ฉันอยู่ที่หน้าประตูบ้านเธอ]

ซู่เป่ารู้สึกประหลาดใจ

เขามาที่นี่ทำไม ไหนบอกว่าจะมาอวยพรปีใหม่หลังจากปีใหม่ไปแล้วสองสามวันไม่ใช่เหรอ