ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1289

“ลุงเจ็ด!”

วินาทีที่ซู่เป่าได้พบเจอซูอวิ๋นเจา ก็โผเข้าไปในอ้อมอกของเขาอย่างทนไม่ไหว จากนั้นก็กอดเขาไว้แน่นๆ

“ลุงเจ็ด…” ซู่เป่าทำเสียงสะอื้น “ได้เจอหน้าลุงเจ็ดอีกครั้ง ช่างดีจริงๆ!”

ซูอวิ๋นเจายิ้มและลูบหัวของเธอ “ลุงเจ็ดอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่หรือ!”

ซู่เป่าเงยหน้าสำรวจดูเขา จากนั้นก็ถอนหายใจ “ฉู่เจียงหวังบอกว่าลุงเจ็ดไม่ยอมไปเกิดใหม่”

ซูอวิ๋นเจามองเธอที่ถอนหายใจราวกับผู้ใหญ่ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดตำหนิไปว่า “เธออายุยังน้อย ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทำไม ไหนลองยิ้มให้ลุงเจ็ดดูหน่อย!”

เมื่อเห็นซู่เป่า ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา ความกดดันในใจก็สลายหายไปทันที

ซู่เป่ายิ้มไม่ออก ถามขึ้นอย่างใจเย็นว่า ลุงเจ็ด ลุงไม่ไปเกิดใหม่แล้วเหรอ? เป็นผีบำเพ็ญลำบากมากเลยนะ!

ซูอวิ๋นเจาจ้องมองซู่เป่า ในแววตามีแต่รอยยิ้ม และถามขึ้นว่า “ลำบากยังไง?”

ซู่เป่า “อย่างเช่น…อืม เอ่อ…”

เธอนิ่งไปชั่วครู่ กำลังจะพูดว่าช่วงเริ่มต้นค้นหาการเคลื่อนไหวของพลังหยินยากมาก แต่เหมือนเธอไม่เคยพบเจอกับปัญหานี้มาก่อน

เธออยากจะพูดอีกว่าตามหาสิ่งของฝึกบำเพ็ญนั้นไม่ง่าย แต่ก็นึกได้ว่าตัวเองยังมีสิ่งของอีกหลายอย่างที่ไม่ได้ใช้…

สุดท้ายสิ่งสำคัญในการบำเพ็ญคือการหยั่งรู้ สิ่งนี้ยากที่สุด! แต่ทันใดนั้นก็นึกได้ว่าเธอหยั่งรู้ได้ง่ายมาก

“เรื่องนี้…” ทำให้ซู่เป่าพูดไม่ออก ตั้งใจคิดอย่างสุดความสามารถ “การฝึกบำเพ็ญนั้นยากมาก อย่างเช่น …อืม เอ่อ…”

ซูอวิ๋นเจาหลุดขำออกมา “เอาล่ะ ลุงเจ็ดแค่พูดเล่นกับเธอเท่านั้น”

“ลุงเจ็ด…ไม่เคยหยุดนิ่งเหมือนอย่างตอนนี้มาก่อน ที่ผ่านมาเดินอย่างไม่หยุด บนบ่าแบกรับภาระหนักจนไม่กล้าที่จะวางลงสักวินาทีเดียว”

“แต่ตอนนี้กลับรู้สึกสบายใจอย่างมาก ลุงเจ็ดแค่อยากจะอยู่เป็นเพื่อนคุณยายหนูให้นานๆ อยากไปเที่ยวตรงนี้ ลอยไปตรงนั้นดูบ้าง”

ไม่ต้องคิดอะไร และไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างวิตกกังวล ตั้งแต่วันนี้เขาจะทำในสิ่งที่อยากจะทำ ดูแลรับผิดชอบตัวเองให้ดี ไม่สร้างภาระให้กับคนอื่นก็พอ

ผีบำเพ็ญ…เขารู้สึกสนใจอย่างมาก

“ก็ดี!” ซู่เป่าพยักหน้า

ในเมื่อลุงเจ็ดตัดสินใจดีแล้ว ซู่เป่าก็จะไม่พูดอะไรอีก แต่เมื่อลองคิดๆดู แบบนี้ลุงเจ็ดก็สามารถอยู่กับเธอที่ยมโลก…

สิ่งที่เด็กดีกว่าผู้ใหญ่ก็คือ เรื่องที่ตัดสินใจแล้วก็จะไม่กังวลอะไรอีก ทำให้มีความสุข

ซู่เป่าพูดอย่างดีใจว่า “ไป! ลุงเจ็ด หนูจะพาลุงเจ็ดไปหาอะไรกิน!”

บรรพบุรุษ “นี่ๆ!”

แกลืมเรื่องอะไรไปหรือเปล่า!

ซู่เป่าถอยหลังกลับมา ก้มหัวลงขอขมาต่อหน้าบรรพบุรุษ “ขอโทษด้วย! บรรพบุรุษ ที่ลืมท่านไป!”

บรรพบุรุษพยุงเธอลุกขึ้น “อย่าทำแบบนี้ๆ!”

ตอนนี้เธอเป็นถึงพญายมตัวน้อย!

ให้พญายมก้มหัวต่อหน้าเขา?

เรื่องเศร้าที่ต้องเจอยังไงก็ต้องเจออยู่ดี แต่ทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้นเอง

บรรพบุรุษพยักหน้า “งั้นก็ดี! เรื่องการเกิดใหม่ของลุงเจ็ด ฉันยังอยากจะพูดอีกหน่อย”

เขาถอนหายใจหนึ่งที ก่อนจะพูดว่า “เกิดใหม่ยังไงก็ดีกว่าอยู่ต่อ การเวียนกลับไปเป็นวิธีอมตะที่ง่ายที่สุด”

แม้จะต้องเวียนกลับไปทีละชาติ จนตัวเองจำเรื่องที่เคยเกิดขึ้นไม่ได้ แต่วิญญาณนี้ยังคงอยู่ตลอดไป

“แต่ถ้ายังอยู่ในยมโลกต่อไป ดวงวิญญาณจะค่อยๆจางลง ถึงแม้จะฝึกบำเพ็ญได้…แต่ก็เต็มไปด้วยอุปสรรคมากมาย ”

“ถึงแม้ว่าจะบำเพ็ญจนถึงขั้นจักพรรดิ วันหนึ่งก็ต้องดับสูญไป เหมือนกับเทวดายุคโบราณที่ดับสูญไป…”

ยมโลกยังคงตั้งอยู่ตลอด แม้ว่าจะค่อยๆจมลง แต่วิญญาณยังคงเวียนว่ายกลับมา วัฒนธรรมมนุษย์ไม่มีดับสูญ พวกเขาก็ไม่มีวันดับสูญเช่นกัน

ทันใดนั้นบรรพบุรุษก็ยิ้มขึ้นมา แล้วพูดว่า “สิ่งที่น่ากลัวคือหัวใจที่ทะเยอทะยาน รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเติมเต็มความทะเยอทะยานของตัวเองได้ นั่นคือสิ่งที่ทรมานอย่างที่สุด”

ซู่เป่าสงสัย “เป็นไปได้ยังไง?”

บรรพบุรุษยิ้มขึ้นมา แล้วหันไปถามเธอว่า “งั้นฉันขอถามเธอหน่อย…เธอกับพ่อ ทำไมถึงต้องทำลายวิธีสวรรค์ด้วยล่ะ?”

“เพื่อทำลายวิธีสวรรค์จนต้องสูญสิ้นปฐมจิต ไม่เสียดายที่ต้องเริ่มต้นใหม่…ถึงแม้ความหวังจะริบรี่ ทำไมพวกแกถึงไม่หยุดสักที ด้วยความสามารถในตอนนี้ อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไปไม่ดีหรือ?”

ตอนนี้เธอกับคุณพ่อจักรพรรดิใหญ่ได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของยมโลกแล้ว ทำไมยังต้องทำลายวิถีสวรรค์ด้วยล่ะ?

ดำเนินต่อไปอย่างมีความสุขเช่นนี้ไม่ดีตรงไหน?

ซู่เป่าถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ เมื่อต้องเจอกับคำถามที่ยากเย็นแบบนี้