ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1314

จู่ๆ ก็มีไอหยินจากบนร่างลู่เหรินเจี่ย ยิงไปบนหน้าของซู่เป่าตรงๆ

สีหน้าของบรรพบุรุษเปลี่ยนไปฉับพลัน “ซู่เป่า”

เขาพุ่งตัวออกไปโดยไม่ทันคิด

ซูอวิ๋นเจาเองก็วิ่งพุ่งตัวออกไปโดยสัญชาตญาณ ลืมไปเลยว่าตนเป็นเพียงผีบำเพ็ญมือใหม่ คิดเพียงแต่จะบังให้ซู่เป่า

ม่านตาของซู่เป่าหดเกร็ง เธอยกมือสะบัดให้บรรพบุรุษและลุงเจ็ดกระเด็นออกไปก่อน จากนั้นเธอก็ถอยหลังอย่างรวดเร็ว

ไอหยินนี้ไม่เหมือนไอหยินทั่วไป มันไม่เหมือนไอหยินที่พญาผีระดับต้นๆ จะปล่อยออกมาได้แต่นิด

หนำซ้ำลู่เหรินเจี่ยยังถูกมัดตัวอยู่ เธอไม่ได้แกะเชือกให้เขา ต่อให้เป็นเขาในช่วงที่แข็งแกร่งที่สุด ก็ไม่น่าจะทำร้ายเธอได้แม้แต่นิดสิ

ซู่เป่าหลบไม่พ้น ไอหยินเริ่มก่อเป็นแท่ง ราวกับหนอนกัดเซาะกระดูก วิ่งตามมาด้านหน้าเธออย่างรวดเร็ว

ในใจซู่เป่าตะลึง เธอสังเวยตำหนักพญายมออกมาโดยสัญชาตญาณ แต่แล้วตำหนักพญายมเพิ่งจะบดบังร่างเธอ ไอหยินนั้นก็พุ่งชนเข้ามาอย่างแรงในทันที

ปึ้ง!

ไอหยินชนกับตำหนักพญายม ตำหนักพญายมกระแทกร่างซู่เป่า ซู่เป่ากระอักเลือดออกมาในทันที และกลิ้งไปอยู่อีกด้านหนึ่ง

“ซู่เป่า!” บรรพบุรุษเกรี้ยวกราดถึงขีดสุด

ซูอวิ๋นเจาอยากตะครุบเข้าไป แต่กลับถูกบรรพบุรุษที่ร้อนใจราวกับฟืนไฟเตะออกไปไกล

“อย่ามาวุ่นวาย”

ซูอวิ๋นเจากระเด็นไปทิศไกล เขาทำได้เพียงมองดูเรื่องทุกอย่าง เวลานี้เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นที่สุด เขาไปก็มีแต่จะทำให้เรื่องมันยุ่งยากมากกว่าเดิม แต่ยิ่งนั่งมองเฉยๆ เขายิ่งรู้สึกปวดใจ

มือของเขากำเป็นหมัดแน่นอย่างอดไม่ได้

เวลานี้บรรพบุรุษก็ไม่มีเวลามาเป็นห่วงว่าซูอวิ๋นเจากระแทกโดนตรงไหนบ้าง ผีบาดเจ็บน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่นักหรอก ตอนนี้ใจของเขาร้อนรนราวกับกำลังถูกแผดเผา หากต้องการปกป้องหลานๆ ทั้งสอง เขาทำได้เพียงเตะซูอวิ๋นเจาออกไปไกลๆ

ส่วนเขาที่เข้าใกล้ซู่เป่า เมื่อกำลังจะอุ้มซู่เป่าขึ้น ไอหยินนั้นก็กลายเป็นไอหยินดุดัน พุ่งโจมตีมาทางเขาทันที

สีหน้าของบรรพบุรุษเปลี่ยนไปฉับพลัน วินาทีนี้เขาเพิ่งรู้สึกได้ว่าไอหยินนี้อยู่ระดับมหาจักรพรรดิขึ้นไป

ผีระดับมหาจักรพรรดิตนหนึ่งยืนอยู่หน้าเขา หากไม่แสดงท่าทีใดๆ ผู้ที่อยู่ระดับต่ำกว่าจะมองระดับของผู้ที่อยู่ระดับสูงกว่าไม่ออกเลยก็จริง แต่ทันทีที่พวกเขาโจมตี จะสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน

“ระดับมหาจักรพรรดิเชียวเหรอ” หัวใจของบรรพบุรุษจมสู่หุบเหวลึก ความรู้สึกสิ้นหวังและหมดเรี่ยวแรงอย่างบอกไม่ถูกเข้ามาแทนที่

ตอนนี้เขาอยู่เพียงระดับยมบาลขั้นสูง ต่อกรกับระดับมหาจักรพรรดิไม่ได้แม้แต่นิด

ต่อให้เขาจะบรรลุระดับยมบาล หรือกระทั่งอยู่ระดับมหาจักรพรรดิขั้นต่ำ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไอหยินนี้อยู่ดี

ใครกันแน่

บรรพบุรุษไม่มีเวลาคิดมาก เขากัดลิ้นของตนจนเป็นแผล ตะครุบขึ้นไปด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

ดูท่าครั้งนี้เขาจะมาถึงจุดจบแล้วจริงๆ สงสารหลานทั้งสองของเขา หลังจากนี้เขาคงอยู่คุ้มครองเหล่าหลานๆ ไม่ได้แล้ว

ของอย่างกระทะ หมั่นโถวทอดอะไรแบบนี้ เธอสามารถ ‘ปั้น’ ขึ้นมาได้ แต่อาวุธร้ายที่จะสามารถรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าได้ กลับไม่ได้อยู่ในขอบเขตนี้

บัดนี้ความคิดเดียวของซู่เป่าคือล่อไอหยินออกไป จากนั้นวิ่งหนี เมื่อตอนวิ่งหนีเธอก็ถือว่ามีเวลาตั้งตัวบ้าง ขอแค่มีเวลาก็จะมีโอกาส

บรรพบุรุษมองดูซู่เป่า เธอได้ถูกไอหยินล้อมรอบแล้ว

แม้ว่าเขาและซูอวิ๋นเจาจะยืนอยู่ด้านข้าง ไอหยินก็ไม่แม้แต่จะพุ่งเข้ามาสังหาร

“ท่านบรรพบุรุษ ช่วยคิดวิธีหน่อยสิครับ” บัดนี้ซูอวิ๋นเจานอกจากร้อนใจก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้ว “ท่านบรรพบุรุษ!”

บรรพบุรุษกัดฟัน “ไปกันเถอะ”

ซูอวิ๋นเจาไม่อยากจะเชื่อ “ว่าไงนะครับ เราจะทิ้งซู่เป่าแบบนี้เหรอ”

บรรพบุรุษเหยียบหัวของเขาลอยจากไป และพูดกัดฟัน “ไม่เช่นนั้นล่ะ อยู่แสดงละครฆ่าฉันแทนเถอะ ขอร้องอย่าฆ่าน้องสาวฉันเลยเรอะ!?”

ตอนนี้ไอหยินยังไม่อยากที่จะฆ่าเขาและซูอวิ๋นเจา แต่หากรอไปพักหนึ่ง หากมันทำอะไรซู่เป่าไม่ได้ ไม่มีใครสามารถรับรองได้ว่ามันจะไม่จับตัวเขาและซูอวิ๋นเจาเพื่อไปขู่ซู่เป่า

นอกจากไม่สร้างปัญหาให้กับซู่เป่าแล้ว พวกเขาจะทำอะไรได้อีก

บรรพบุรุษอึดอัดและรู้สึกตนไร้ประโยชน์จนถึงขีดสุด เมื่อเขาจากไปเขาทิ้งไว้เพียงสัตว์ปีศาจน้อยตัวหนึ่ง ช่วยเขามองเฝ้าทุกอย่างด้านซู่เป่า

เขาและสัตว์ปีศาจน้อยได้จดพันธะวิญญาณไว้ แม้สัตว์ปีศาจจะไม่ได้เก่งกาจนัก แต่ดวงตาของมันเจ๋งมาก ทุกอย่างที่มันเห็นเขาเองก็สามารถมองเห็นเช่นกัน