ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1332

ตอนที่ซืออี้หรันไปถึงถ้ำที่จักรพรรดิชิงหัวสร้างไว้ในอดีตครั้งแรก ซู่เป่าและมู่กุยฝานยังอยู่บนโลกมนุษย์

ซู่เป่าและมู่กุยฝานไปถ้ำนั้นหลังจากที่เขาถูกชายชุดดำลึกลับไล่ล่าจนต้องหนีออกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนไปหุบเหวผีร้อง...

แล้วชายลึกลับก็มาถึงหลังจากที่ทั้งสองคนจากไปหลังค้นจนทั่วถ้ำ

ดังนั้นตอนนั้นทุกคนจึงบังเอิญคลาดกัน ซู่เป่าไม่รู้ว่าซืออี้หรันเคยไปที่ถ้ำของจักรพรรดิชิงหัว ซืออี้หรันก็ไม่รู้ว่าถ้ำนั้นถูกค้นจนทั่ว

ช่วงตรุษจีนทั้งสองคนได้พบกันในเวลาสั้นๆ และไม่มีเวลาพูดคุยกันมากนัก ตอนนั้นซู่เป่าเพียงถามถึงสถานะของซืออี้หรัน ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก แต่ก็ไม่ได้พูดถึงภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน

เมื่อได้ยินพระแม่ธรณีพูดแบบนี้แล้ว ซู่เป่าก็รู้สึกแปลกๆ ถามว่า “ตัวตนอะไรเหรอคะ...”

พระแม่ธรณีจ้องซืออี้หรัน

ในเวลานี้ฝ่ามือของนางกำลังวางราบกับพื้นเพื่อรับรู้ถึงพลังของซืออี้หรัน

หากเดาไม่ผิด เลือดของเขาน่าจะเคยหยดลงบนพื้นดินของภูเขาหลี เลือดนี้ นางแน่ใจว่าเป็นเลือดของจักรพรรดิชิงหัว

และกลิ่นไอนั้นก็เหมือนกับของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

ดังนั้นซืออี้หรันคือจักรพรรดิชิงหัวแน่นอน

พระแม่ธรณีแสยะยิ้ม “เปลี่ยนหมดเลยหรือ... ช่างเก่งกาจเสียจริง พลังทั้งหมดบอกไม่เอาก็ไม่เอา...”

แต่ต้องยอมรับว่าดูเหมือนเขาจะแข็งแกร่งขึ้นมาก

ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ถึงขั้นเดิม แต่พระแม่ธรณีก็รับรู้ได้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่าเดิม

หรือว่าการที่นางเฝ้าปกป้องเสี้ยววิญญาณอย่างสุดชีวิตมาตลอดสามพันปี... เป็นเรื่องที่ผิด?

พระแม่ธรณีเม้มปาก จู่ๆ ก็เงียบไป

ซู่เป่าเม้มปาก “พี่อี้หรัน พี่สถานะอะไร...?”

ซืออี้หรันพูดอย่างใจเย็นว่า “สถานะต่ำต้อย...”

ทันใดนั้นพระแม่ธรณีพลันหัวเราะออกมาอีกครั้ง “หา? สถานะต่ำต้อยหรือ นี่หากตี้จั้งหวัง เอ้ยไม่ใช่ หนูที่สวมชุดดำคนนั้นได้ยินเข้าต้องโมโหโกรธมากแน่ๆ”

“หลายวันก่อนเราเพิ่งพูดกันว่าจะไปหาจักรพรรดิชิงหัวมิใช่หรือ”

พระแม่ธรณียื่นมือออกไป โซ่เหล็กสีเขียวก็พลันปรากฏขึ้นในทันใด และแกว่งไปมา

ซู่เป่านึกขึ้นได้ว่านางเคยพูดว่าไปปลดโซ่ที่จิ่วโยว และมีเพียงจักรพรรดิชิงหัวเท่านั้นที่สามารถเปิดประตูจิ่วโยวได้...

“ที่แท้พี่ก็คือ...” ซู่เป่ามองซืออี้หรันอย่างประหลาดใจ

ซืออี้หรันมีสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาเปล่งประกายเล็กน้อย

อย่างที่คิดไว้?

เธอรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเขาเป็นใคร?

เก่งมาก แม้แต่เขาเองก็เพิ่งมารู้ทีหลัง

และแล้วก็ได้ยินซู่เป่าพูดต่อว่า “ถ้าหนูเดาไม่ผิด พี่ก็คือจักรพรรดิชิงหัวใช่ไหม”

ซืออี้หรันเม้มปากพร้อมยักไหล่เล็กน้อย พยักหน้า และพูดว่า “อืม”

ในแววตาของซู่เป่าแฝงไปด้วยความประหลาดใจ และตกใจเล็กน้อยที่รู้ตัวตนของพี่อี้หรัน แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะสมเหตุสมผล

ทันใดนั้นซู่เป่าพลันนึกถึงตอนที่เจอกับพี่อี้หรันครั้งแรก ภาพที่เธอแบกเขาที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดออกมา

ที่แท้นับตั้งแต่นั้นมาเขาก็เริ่มบังเอิญเจอเรื่องแปลกๆ และเริ่มเดินบนเส้นทางนี้

ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะนับอย่างละเอียด “พ่อของฉันคือจักรพรรดิเฟิงตู บรรพบุรุษของฉันเป็นเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ในยมโลก... พี่ชายของฉันเป็นเทพทิวากรและเทพท่องราตรี สัตว์เลี้ยงของฉันเป็นทูตคุมวิญญาณ...”

พระแม่ธรณีและซืออี้หรันมองเธอแปลกๆ ทันทีที่ได้ยินดังนั้น

เธอรู้ได้ยังไง

ไม่น่าเป็นไปได้...

แต่กลับเห็นซู่เป่าชี้ไปยังโซ่จิ่วโยวที่อยู่ด้านหลังของพระแม่ธรณี “เก็บแตงตามเถาวัลย์... พวกเราเดินตามโซ่เหล็กไป ไม่แน่อาจเจอก็ได้”

ซืออี้หรันมองเธอด้วยแววตาเป็นประกายเล็กน้อย “อืม”

เธอมีความคิดที่ชัดเจนจริงๆ ไม่มีปัญหาอะไรที่จะขัดขวางเธอได้

พระแม่ธรณีพูดไม่ออก แบบนี้ก็ได้?

ง่ายๆ ลวกๆ... แต่ได้ผล

สมองใหม่ใช้งานได้ดีจริงๆ

นางเปลี่ยนสมองใหม่ตอนนี้ทันไหม

ซู่เป่าดึงแขนซืออี้หรันด้วยความรีบร้อน “งั้นเราไปกันเดี๋ยวนี้เลย”

“ไปดูสถานการณ์ก่อน เผื่อว่าจะตัดโซ่ได้”

“แต่ถ้าไม่ได้...”

พระแม่ธรณีถาม “ถ้าไม่ได้จะเป็นเช่นไร”

ซู่เป่าพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าไม่ได้ก็ลำบากคุณติดอยู่ที่นี่ต่อ... เอ้ย ไม่ใช่ อยู่ที่นี่ต่อไปสักพัก แล้วพวกเราจะกลับมาเยี่ยมคุณ”

พระแม่ธรณียิ้มเฝื่อน