ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1365

พระแม่ธรณีนึกว่าตัวเองตาฝาด

เดี๋ยวก่อน เหมือนเคยเห็นตอนที่เธอเดินตามหลังจักรพรรดิตงเยว่！

นี่คือ…วารีสายฟ้าสีทอง?!

ตอนนั้นจักรพรรดิตงเยว่ถูกฟ้าผ่า หลังถูกผ่าเธอก็ไหม้เกรียมอยู่ด้านหลัง แต่ปรากฎว่าบนฟ้ามีหยดน้ำสีทองร่วงลงมาสองหยด

เพราะว่าไม่มีประสบการณ์ หยดน้ำนั้นได้ร่วงลงบนพื้นดิน สุดท้ายต้นไม้เล็กๆต้นหนึ่งก็เติบโตขึ้นมาเป็นต้นไม้สูงใหญ่เทียบฟ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เหี่ยวแห้งแตกหักอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็งอกกิ่งใหม่ออกมาอย่างไว กิ่งใหม่งอกทะลุเมฆกลายเป็นต้นใหญ่สูงเทียบฟ้าอีกครั้ง ไม่นานก็เหี่ยวเฉากลายเป็นตอไม้…

ไม่ถึงหนึ่งนาที การเกิดดับเปลี่ยนแปลงสองรอบ สุดท้ายก็กลายเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่เก็บซ่อนอยู่ในกฎแห่งวิถี

ภายหลังต้นไม้ต้นนี้ถูกจักรพรรดิตงเยว่เก็บไป เขาศึกษามายาวนาน จึงคาดเดาได้ว่าหยดน้ำสีทองนั้นก็คือของล้ำค่าที่ให้ผีบำเพ็ญหลังจากได้ฝ่าด่านเคราะห์อัสนีบาตสำเร็จ…วารีสายฟ้าในตำนาน

ตอนนั้นเธอก็เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก แต่ก็จดจำไว้ในลมหายใจของเธออยู่ตลอด สิ่งของเต็มถังตรงหน้าเธอ ถ้าไม่ใช่วารีสายฟ้าสีทองแล้วจะเป็นอะไร?!

ถ้าได้วารีสายฟ้าเหล่านี้ ก็จะสามารถบำเพ็ญกลับไปสู่เขตแดนจักรพรรดิได้อย่างรวดเร็ว อีกอย่างยังเป็นเขตแดนจักรพรรดิที่มีกฎแห่งวิถีอันใหม่…

เพราะนี่คือวารีสายฟ้าที่ซู่เป่าได้มาตอนที่ฝ่าด่านเคราะห์สำเร็จ ซึ่งก็หมายความว่า วารีสายฟ้าที่เก็บซ่อนไว้นี้เป็นของเธอ กฎแห่งวิถีอันใหม่!

ถึงตอนนั้น เธอก็จะนิพพานเกิดใหม่อย่างรวดเร็ว หลุดพ้นจากภูเขาหลีสักที…

อสูรน้อยได้ยินพระแม่ธรณีพูดว่าไม่ต้องการ จึงอุ้มถังน้ำขึ้นมาทันที เหมือนกำลังจะบอกว่า “ท่านไม่เอาข้าจะเอาเอง!”

พระแม่ธรณีใช้นิ้วดีดอสูรน้อยลอยกระเด็น “ไปไกลๆ!”

อสูรน้อย เฮอะ ผู้หญิงใจโลเล!

พระแม่ธรณีพูดพึมพำอย่างตื่นเต้นว่า “เรื่องนี้มันไม่เหมือนกัน…”

เมื่อก่อนตอนที่จักรพรรดิตงเยว่ได้รับด่านเคราะห์อัสนีบาต ไม่เหมือนกับของซู่เป่า เป็นแค่สายฟ้าเส้นเล็กๆไม่กี่สายเท่านั้น แต่ของซู่เป่าในครั้งนี้ดูเหมือนต้องการจะพลิกคว่ำฟ้าดิน

ฉะนั้นเธอถึงได้รับวารีสายฟ้ามามากมายขนาดนี้?

“มากมายเพียงนี้…เป็นของล้ำค่าอย่างยิ่ง จะไม่ให้รับไว้ได้ไง!”

พระแม่ธรณีเก็บถังที่เต็มไปด้วยวารีสายฟ้าเข้าไปในแหวนด้วยสีหน้าจริงจัง

อสูรน้อยที่อยู่ข้างๆ “…”

เฮอะ ผู้หญิงตอแหล!

มันอ้าขาสั้นๆสองข้างนั่งลงบนโต๊ะอย่างโมโห กรงเล็กสองข้างเกาะอยู่ที่แหวนนั้น

พระแม่ธรณียื่นมือออกมา “ข้าขอดูหน่อยว่ายังมีของอะไรอีก?”

เธอหยิบกระดาษโน๊ตออกมาหนึ่งแผ่น

บนกระดาษมีอักษรไม่กี่ตัวเขียนไว้ ลายพู่กันละเอียดลออ แต่ละขีดดูมีพลังและเข้มแข็ง คิดไม่ถึงว่าเป็นลายมือของซู่เป่า

【พระแม่ธรณี วันนั้นหลังจากที่หนูฝ่าด่านเคราะห์สำเร็จก็ได้หลับไปเพราะความเหนื่อยล้า จึงไม่ได้อำลาคุณก่อนจากไป ต้องขอโทษด้วย! หนูจะไปหาลุงเจ็ดแล้ว ฉะนั้นจึงฝากอสูรน้อยส่งของล้ำค่ามาให้ท่านหนึ่งถัง！】

เมื่ออ่านถึงตรงนี้มุมปากของพระแม่ธรณีก็ยกขึ้น

สิ่งนี้ต้องเรียกว่าน้ำทองคำศักดิ์สิทธิ์?!

ด้านล่างยังได้เขียนต่ออีกว่า ：【หนูหาผีขุนศึกของหนูเจอแล้ว เขาชื่อผีดวงซวย ตอนแรกหนูคิดว่าจะให้เขาส่งไปให้คุณ…แต่ก็ช่างมันเถอะ】

พระแม่ธรณีเอามือเท้าคาง เป็นครั้งแรกที่อ่านจดหมายอย่างตื่นเต้น ยิ้มขึ้นมุมปากพร้อมกับพูดว่า “ทำไมถึงต้องช่างมันเถอะด้วยล่ะ? เพราะว่าดวงซวยเกินไปงั้นหรือ”

ยังได้เขียนต่ออีกว่า 【ผีดวงซวยนั้นดวงซวยมาก หนูกลัวว่าส่งไปถึงครึ่งทาง น้ำศักดิ์สิทธิ์ล้ำค่าในถังจะหกจนหมด เขาเคยเล่นไพ่กับผีขุนศึกตัวอื่น แต่ก็ไม่เคยชนะสักครั้ง แม้แต่กางเกงในก็ต้องถอดชดใช้ไป】

พระแม่ธรณีเลิกคิ้ว “แม้แต่กางเกงในก็ต้องถอดชดใช้ไปหมายความอะไร?”

ข้างกายหญิงสาวยังมีผีชุดแต่งงานแดงอยู่ด้วย ผีทั้งสองต่างอยู่ในระดับไม่ต่ำ จนผีผู้ชายหน้าตาดีที่ถูกขวางทางมีอาการหน้าแดงขึ้นมา

ผีสาวที่ใส่ชุดแต่งงานสีแดง “พี่ชายไม่ต้องกลัวนะ พี่สาวของข้าไม่ใช่คนร้าย นางแค่อยากจะรู้จักพี่เท่านั้น”

ผีสาวเขตแดนยมบาลพยักหน้า “ใช่แล้ว มีเพื่อนเพิ่มขึ้นหนึ่งคนก็เท่ากับมีทางอออกเพิ่มขึ้นหนึ่งทาง! หนุ่มหล่อ ฟังพี่พูดนะ ชีวิตผีนั้นลำบาก คนที่ช่วยเจ้าในยามลำบากหนึ่งครั้งก็คือเพื่อนของเจ้า เจ้าเข้าใจใช่ไหม? ”

หนุ่มหล่อได้แต่ก้มหัว พยักหน้าอย่างเขินอาย “อืม”

จากนั้นผีผู้สาวเขตแดนยมบาลก็ถามขึ้นอีกว่า “คนที่ช่วยเจ้าในยามลำบากหนึ่งครั้งก็คือเพื่อนเจ้า แล้วคนที่ช่วยเจ้าในยามลำบากหลายๆครั้งนั้นคือใคร?”

ชายหนุ่มเหมือนจะสนใจในคำถามนี้ จึงเงยหน้าขึ้น เอ่ยถามอย่างเขินอายและสงสัยว่า “ใครหรือ?”

ผีสาวคนนั้น “ก็คือแฟนของเจ้า”

ชายหนุ่มรู้สึกอึ้ง ทันใดนั้นก็แดงขึ้นมา ไม่รอให้เขาตอบสนองออกมาก่อน ก็มีเสียงเยือกเย็นดังขึ้นมา “หนิง ป๋าย เฟย!”

เพี้ยะ!

ผีสาวเขตแดนยมบาลถูกตบหน้าจนกระเด็นออกไป หมุนวนอยู่กลางอากาศ

อสูรน้อยมองไปตามสิ่งของที่ลอยกระเด็นนั้น และแสดงท่าทางขยะแขยง

อี๋! หญิงอันธพาล!

มีชายสองคนปรากฎขึ้นมากะทันหัน คนหนึ่งอายุยังน้อย ท่าทางกำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น และเป็นคนนี้เองที่ตบผีสาวกระเด็นออกไป

อีกคนหนึ่งสวมชุดสีขาวยาว ผิวพรรณขาวใส และริมปีปากแดงจัด

เขามองผีสาวนั้นอย่างพูดอะไรไม่ออก และหันไปมองชายวัยรุ่นที่ก้มหน้าอย่างหน้าแดง ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรกัน จู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมา

อสูรน้อยขนลุกซู่ทันที “จ๊าก!”