ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1384

เสียงของผู้หญิงแผ่วเบาและไม่มีแสงสว่างแววตาแล้ว

เธอมองขึ้นไปแล้วพูดว่า “ถ้าคุณมีแรง คุณก็ปีนขึ้นไป ปีนออกไป...”

“ฉันเคยแช่อยู่ในนี้มาสองปีแล้ว จนกระทั่ง “ตาย” อีกครั้ง เลยแกะกระดูกตัวเองแล้วปีนขึ้นไปทีละขั้น”

แต่ก็ปีนออกไปไม่ได้ ไม่มีวันปีนออกไปได้

สัตว์อสูรกับกับสัตว์อสูรระดับเผีสมบูรณ์เก้าระดับกับสัตว์ร้ายที่มีผีสมบูรณ์เก้าระดับนั้นเก้าชื่อต่างกันไม่กี่คำ แต่ระดับของพวกมันจริงต่างกันมาก

สัตว์อสูรระดับเก้าเทียบเท่ากับระดับจักรพรรดิ เทียบเท่ากับยมบาลตอนต้นหรือยมบาลตอนปลายแล้วแต่ความสามารถ

แต่สัตว์ที่ระดับเก้าที่เต็มขั้นแล้ว กลับเทียบเท่ากับระดับจักรพรรดิที่สมบูรณ์ อีกแค่ก้าวเดียวก็ขึ้นสวรรค์ได้แล้ว

เธอก็ผีบำเพ็ญที่ยังไม่ถึงขั้นมหาจักรพรรดิ อยากออกไปจากท้องของคู่ต่อสู้ที่มีอยู่ในชั้นมหาจักรพรรดิที่สมบูรณ์แล้ว... ก็ได้แค่ใช้เวลา 3 ปีเพื่อสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าความสิ้นหวัง

ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายโง่ ๆ ใสซื่อคนนี้เลย

“ใช่แล้ว ผมยังไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไร?” ซูอวิ๋นเจาถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ผู้หญิงก็ไม่มีอะไรปิดบัง เพียงแต่พูดสั้นๆ ว่า “อวิ๋นเหลิ่งซี”

ซูอวิ๋นเจาพูดในใจว่า ชื่อนี้ฟังแล้วหนาวมาก

เขาเดาว่าปกติเธอน่าจะเป็นคนเย็นชา วันนี้มี่เธอพูดกับเขาเยอะขนาดนี้คงว่าตัวเองต้องตายแล้วจริง ๆ

“ผมชื่อซูอวิ๋นเจา” ซูอวิ๋นเจาพูด “คุยกันมาตั้งนานแล้ว งั้นก็มาทำความรู้จักกันใหม่เถอะนะ”

อวิ๋นเหลิ่งซีไม่พูดอะไร สำหรับเธอรู้จักหรือไม่รู้จักก็ไม่ต่างกัน

เธอแค่อธิบายง่าย ๆ ว่าทําไมขึ้นไปไม่ถึง และวิธีต่อกรกับกฎแห่งวิถีของสัตว์อสูรที่สมบูรณ์ระดับเก้า

แล้วบอกว่าเธอเคยอยากทำลายท้องของสัตว์อสูรตัวใหญ่ตัวนี้ แต่อาวุธทั้งหมดใช้แล้วและไม่ได้ผลเลย แม้ว่าจะอยู่ในท้องของมัน แต่ก็ยังถูกตอบโต้ฆ่ากลับได้

เธอยังบอกอีกว่าเธออยากปีนออกไปเลย แต่ก็ไม่สามารถขึ้นไปได้ เพราะเมื่อใดที่สัตว์อสูรตัวใหญ่รู้ตัว เธอก็จะถูกกลืนลงมาใหม่

ยิ่งไม่ต้องพูดว่าระหว่างอยู่ในท้องของมันเราจะถูกหลอมไปเรื่อย ๆ ตัวเองอ่อนแอลงเรื่อย ๆ แต่สัตว์อสูรกลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

“งั้นหาวิธีไม่ให้มันไม่รู้ตัวก็จะออกไปได้ใช่ไหม”

หยุนเหลิ่งซีหัวเราะเยาะ “จะไม่ให้มันรู้ตัวได้ไง เวลาคุณคลื่นไส้หรือมีอะไรจะขย่อนออกมาจากกระเพาะคุณ คุณไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ”

แล้วนี่มันเป็นสัตว์อสูรระดับเก้าเลยนะมันจะไม่รู้สึกตัวได้ไง

“และสัตว์อสูรนี่มีตั้งสี่กระเพาะอาหาร ฉันพยายามดิ้นรนมาสามปี...” ผู้หญิงกำลังจะพูดอะไรและทันใดนั้นก็มีเสียงดังกึก

ซี่โครงที่เพิ่งเสียบเข้าไปในผนังกระเพาะอาหารถูกกัดกร่อนเกือบหมดแล้ว ซูอวิ๋นเจาจับส่วนเล็ก ๆ ที่เหลือนั้นและตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

หยุนเหลิ่งซีจึงต้องเอาหน้ามาช่วยพยุงเขาอีกครั้ง แต่ทั้งสองก็ตกลงไปในน้ำย่อยดังตูม ใบหน้าของหยุนเหลิ่งซีก็หายไปครึ่งหนึ่ง

เธอดันเขาขึ้นไปเล็กน้อย ซูอวิ๋นเจารีบใช้ซี่โครงเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่ในมือเสียบเข้าไปในผนังกระเพาะอาหารอีกครั้ง แต่ตัวเขาเองรู้สึกโซเซและคาดว่าจะประคับประคองได้ไม่ถึงสองนาที

อวิ๋นเหลิ่งซีถอนหายใจ: “ฉันคงช่วยคุณได้อีกไม่นาน ที่เหลือคงต้องหาทางไปเองแล้วล่ะ”

“ไม่คิดเลยว่าก่อนตายจะได้รู้จักคุณ อย่าน้อยก็ไม่ได้ตายอยู่คนเดียวแล้ว” เธอหัวเราะเยาะตัวเอง

ซูอวิ๋นเจากําลังหาวิธีอยู่ เขามองด้านบนและรอบ ๆ อีกครั้ง

เขารู้ดีว่าอวิ๋นเหลิ่งซีทะลุออกไปไม่ได้ งั้นเขาก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน

เธอสิ้นหวังแล้ว แต่ส่วนลึกของจิตใจก็ยังปรารถนาที่จะออกไป เธอนึกถึงชีวิตของเธอ กว่าที่จะฝึกฝนมาถึงจุดนี้ได้ต้องยากลำบากเพียงใด ใครจะยอมตายง่าย ๆ ล่ะ?

ดังนั้นตอนนี้เธอยังเหลือใบหน้าอยู่ และความหวังจากจิตสํานึกทั้งหมดที่เหลือก็ฝากไว้ที่นี่ จริง ๆ แล้วเธอยังคิดอยู่เสมอว่าจะออกไปอย่างไร แต่เธอจะบุ่มบ่ามไม่ได้อีกต่อไป จึงต้องคิดความเป็นไปได้ของแผนต่าง ๆ อย่างต่อเนื่อง แต่แล้วก็โดนเธอปฏิเสธ

ออกไปอีกช่องทางหนึ่งผ่านกระเพาะอาหารทั้งสี่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิด เพียงแต่เธอได้รู้ฤทธิ์ความเก่งของกระเพาะสุดท้ายแล้ว สุดท้ายก็ขย่อนกลับไปที่กระเพาะแรกทุกครั้ง

ก่อนที่เธอจะ “ตาย” เธอก็ลองมาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้เหลือความสามารถแค่นี้ ทำอะไรก็คงไร้ประโยชน์

แต่ช่างมันเถอะ...

ยังไงก็ตายอยู่ดี มีแรงเหลือแค่นี้คงไม่มีทางทำอะไรได้อีกแล้ว ไม่สู้ช่วยให้ซูอวิ๋นเจาได้สมหวังดีกว่า

ตายก็ตายด้วยกัน ไม่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครรู้ว่าเธอมีอยู่ และไม่เคยมีใครรู้ว่าเธอตาย ฟังดูน่าเศร้าใจมาก...

อยู่ดี ๆ ก็มีคนอยู่เป็นเพื่อน เหมือนจะดีเหมือนกัน คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว

“ได้ ไปกันเถอะ”

ซูอวิ๋นเจายิ้มพูดว่า “ขอบคุณ”

อวิ๋นเหลิ่งซีไม่ได้ตอบ แต่ทันใดนั้นทั้งใบหน้าก็ละลายกลายเป็นไอหยิน

ซูอวิ๋นเจาเข้าใจดีว่าเธอดึงพลังหยินทั้งหมดออกมาแล้ว และไม่ได้พยายามรักษาใบหน้าของเธออีกต่อไปแล้ว

เขารู้สึกประทับใจ ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังแบบนี้ คนแปลกหน้าคนหนึ่งสามารถทำให้กันได้ในขนาดนี้ ถือเป็นความเมตตากรุณาจริง ๆ

ซูอวิ๋นเจาปล่อยมืออย่างกะทันกันและตกลงไปในในกระเพาะอาหารทันที

ไอหยินห่อหุ้มซูอวิ๋นเจาทันที พาเขาพุ่งลงไปในน้ำย่อยอย่างแรง