ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1443

เดี๋ยวนะ เธอจะเอากระทั่งก้อนเมฆของมันเลยเหรอ

ขนหน้าแข้งรู้สึกโกรธเคือง มันฉีกขา...บดบังก้อนเมฆไว้เบื้องหลังของมัน

[ไม่ให้ห่อกลับไป]

ซู่เป่ามองหน้าแข้งน่าขบขันฉีกขาดังเป็นเสียงปึ้ง คิดภาพคนกำลังกางแขนหักห้ามผู้อื่น...มุมปากของเธอกระตุก

มันไม่มีแขน ดังนั้นจึงได้แต่ฉีกขา เธอรู้สึก...อยากหัวเราะ แต่เหมือนจะเสียมารยาทเกินไป

“แฮ่ม...ถ้าห่อกลับไม่ได้ งั้นฉันกินเลยได้ไหม” ซู่เป่าถามหยั่งเชิง

ขนหน้าแข้งยืนตรง ส่ายตำหนักพร้อมพยักหน้าเพื่อบอก [ได้สิ]

นายท่านบอกแล้ว เมื่อนายท่านใหม่ที่ว่าของมันมา ต้องช่วยเขาบรรลุการบำเพ็ญอย่างสุดกำลัง

ในฐานะที่เป็นตำหนักที่มีนามว่าเทียนถิง รอบด้านมันจะไม่มีก้อนเมฆลอยอยู่ได้อย่างไร

มันเคยเจอความเร็วในการกอบโกยของของเด็กสาวตรงหน้ามาก่อน ทุกที่ที่เธอผ่านต่างสะอาดหมดจด ใครจะกล้าให้เธอห่อกลับไปกัน

ไม่มีทางแน่ อย่างมากก็ได้เพียงให้เธอบำเพ็ญตนในนี้

บัดนี้เอง ลำแข้งไม่รู้เลยว่ามันได้ทำการตัดสินที่จะทำตนเองเสียใจในอนาคตมากขนาดไหน

ซู่เป่าเห็นมันตกลง จึงลูบหัวมันอย่างดีใจ “ขอบคุณมาก รักนะๆ”

ลำแข้งชะงัก หันหน้าหนีอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

ธะ-เธอ...บอกรักมันงั้นเหรอ

ยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย

เชอะ อย่าคิดว่าบอกรักมันแล้วมันจะไปกับเธอ ไม่มีทางแน่

“จริงด้วย” ซู่เป่าคิดถึงบางอย่าง จึงเอ่ยถาม “เมื่อกี้แกบอกว่าที่นี่คือเทียนถิง ตามที่ฉันรู้แล้ว เทียนถิงอยู่ในแดนเทพ แดนเทพเป็นที่พักอาศัยของเหล่าทวยเทพ ส่วนเทียนถิงคือที่พักของจักรพรรดิเหล่าเทพเซียน...อวี้ตี้และหวังหมู่ ทำใมแกจึงบอกว่าที่นี่คือเทียนถิงล่ะ”

ขนหน้าแข้งตอบ “เพราะข้าชื่อเทียนถิง”

ซู่เป่า “......”

“......”

ซวยแล้ว มุมปากของเธอกระตุกแบบหยุดไม่ได้เลย

เธอคิดว่าเป็นเทียนถิงจริงๆ เทียนถิงที่แปลว่าที่พักของเหล่าทวยเทพ

ไม่คิดเลยว่า เป็นเทียนถิงเพราะลำแข้งนี่ชื่อ “เทียนถิง”

ลำแข้งทำสีหน้าเหยียดหยาม พร้อมเอ่ย [มีแดนเทพหรือไม่ แดนเทพอยู่ที่ไหน สิ่งเหล่านี้ข้าต่างไม่รู้......แต่ข้าคิดว่าหากเทพเซียนเหล่านั้นสามารถบำเพ็ญตนจนบรรลุเป็นเซียนได้ ใครจะมาแต่งตั้งจักรพรรดิและจักรพรรดินีเพื่อให้ตนเองบูชาอีก]

ผู้ที่เป็นเทพเป็นเซียนได้จริงๆ พวกเขาศึกษาธรรม ค้นคว้าความลับอวกาศยังดีกว่า

ใครจะแต่งตั้งฮ่องเต้เพื่อคุกเข่าให้เขา คอยส่งเครื่องบรรณาการ และทำงานให้เขากัน

ไม่สมกับคาแร็คเตอร์เทพเซียนแต่นิด

ซู่เป่าลองคิด พร้อมเอ่ยตอบ “อาจไม่ได้มีระบบศักดินาอย่างในอดีต แต่มนุษย์ต้องการเอาตัวรอด ผู้อ่อนแอย่อมต้องถูกผู้ที่แข็งแกร่งกว่าล่า หากผู้อ่อนแอไม่สามารถป้องกันตัวด้วยความสามารถของตนเองได้ ก็จะไปหาผู้เก่งกาจมาคุ้มครอง”

ดังนั้นจึงมีจักรพรรดิขึ้นมา

ลำแข้ง “......”

ทำไมเธอพูดได้มีเหตุผลขนาดนี้

วินาทีนี้ ลำแข้งเริ่มเกิดการไขว้เขว ให้ยัยเด็กนี่เป็นนายท่านใหม่ของมัน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้...

ไม่ได้ๆ แม้นายท่านจะทิ้งมันแล้ว แต่มันไม่มีวันไม่ซื่อสัตว์ต่อนายท่าน

ไม่ว่านายท่านจะกลับมาหรือไม่ มันก็ไม่มีทางไปแน่ มันจะรอนายท่านที่นี่ ตราบจนมันสลาย...

ซู่เป่าได้นั่งขัดสมาธิ และเริ่มตั้งสมาธิบำเพ็ญแล้ว

เธอ “กิน” อย่างอิ่มหนำ

ลำแข้ง “!”

ให้เธอห่อกลับแต่แรกเลยยังดีกว่า

ให้เธอห่อกลับ บางทีอาจยังมีเหลือให้มันสักนิด

พอหมุนเป็นพายุแบบนี้ ขนหน้าแข้งคิดว่าสุดท้ายคงไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียว

อ๊ากก...ยัยผู้หญิงตัวร้าย

ขนหน้าแข้งกอดเมฆก้อนแล้วก้อนเล่าไว้อย่างร้อนรน พยายามยัดเมฆเหล่านั้นเข้าไปในตำหนัก

แต่น่าเสียดายที่มันกอดไว้ก้อนหนึ่ง เมฆก้อนที่ใหญ่กว่าก็ลอยไปหาซู่เป่า และหายไปบนร่างซู่เป่าภายในพริบตา

ภายในเวลาไม่กี่วิ “เทียนถิง” ถูกกวาดโล่งอีกครั้ง

ลำแข้ง T^T

ไปร้องไห้ที่ไหนได้บ้าง

เวลานี้เอง จู่ๆ มันส่งเสียงหืมทีหนึ่ง

บนตัวซู่เป่าเริ่มมีวิถีโอบล้อม อักขระโบราณนับไม่ถ้วนทอเป็นแสงขึ้นที่เบื้องหลังเธอ จากหมุนรอบตัวเธอช้าๆ...

วิถีใหม่เหรอ นี่มันวิถีใหม่นี่นา

ไม่เพียงแค่อักขระซับซ้อนที่ลอยอยู่รอบตัวเธอ แต่ของในแหวนก็เริ่มล่องลอยขึ้นมาเช่นกัน

อาวุธ แหวน กระทั่งหินอุดฟ้าที่มีวิถีอยู่แล้ว...

ของที่ไม่ใช่วิถีของเธอ ต่างล่องลอยขึ้นมา ล้อมอยู่วงนอกสุด

เวลานี้เอง ขนหน้าแข้งเห็นเส้นผมที่กำลังล่องลอย มันลองสัมผัสโดยสัญชาตญาณ จากนั้นชะงักไปโดยสิ้นเชิง