ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 156

ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้าน ซู่เป่ามีความสุขมาก

เธอพูดกับซูจิ่นอวี้ว่าหลังจากที่เธอมาอยู่กับตระกูลซูคุณยายของเธอดีกับเธอมาก และพวกลุง ๆ ก็ดีกับเธอมากเหมือนกัน

เธอเองสุขสบายดี คุณปู่เต่าก็สบายดี เสี่ยวอู่ก็สบายดีเหมือนกัน...

ดวงตาของซูจิ่นอวี้มีความว่างเปล่าและมึนงง แต่ก็ขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก

เธอจำอะไรไม่ได้เลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมาอยู่กับกับซูเสี่ยวอวี้ได้อย่างไร

หรือว่า... ก่อนตายเธอจะมีลูกสาวจริง ๆ ก็คือเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้?

ซูเสี่ยวอวี้มองไปที่ซู่เป่าที่พูดคนเดียวอยู่แล้วถอนหายใจยาว ๆ

เธอคงคิดถึงแม่ของเธอมาก ๆ เลยใช่ไหม? ดูเหมือนสภาพจิตใจจะมีปัญญา...

เธออดไม่ได้ที่จะลูบหัวของซู่เป่าและพูดว่า “ตัวเล็ก พี่เป็นแม่ของหนูไม่ได้หรอก แต่เราเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันได้นะ เป็นพี่สาวกับน้องสาวดีไหม?”

ซู่เป่าร้องห๊ะขึ้นมาน้ำเสียงมึนงง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งรู้สึกตัว แล้วถามว่า “พี่น้องร่วมสาบานคืออะไรคะ?”

ซูเสี่ยวอวี้บอกว่า “เป็นเพื่อนที่พอเจอกันก็รู้สึกถูกชะตามาก แล้วก็สาบานเป็นพี่น้องกัน! จากนั้นหนูก็จะเป็นน้องสาวพี่ พี่ก็จะเป็นพี่สาวหนู แล้วเราก็จะใกล้ชิดสนิทกันมากขึ้น!”

ซู่เป่าพยักหน้าเพิ่งจะเข้าใจ “โอเค ๆ!”

ซูเสี่ยวอวี้ชูไอศครีมขึ้น “มา กินไอติมนี่ให้หมดแก้ว แล้วเราก้จะเป็นพี่น้องกัน”

ซู่เป่าชูไอศครีมขึ้นสูง “หมดแก้ว!”

พวกเขาทั้งสองกินไอศครีมคำใหญ่จนพ่นไอเย็นออกจากปาก

จี้ฉาง “…”

มู่กุยฝาน “...”

ซูเสี่ยวอวี้เห็นซู่เป่าที่ดูน่ารักมาก ๆ เธอเองก็มีความสุข

ในที่สุดก็ไม่เป็นลูกสาวแล้ว ถ้าเธอออกไปข้างนอกแล้วมีเด็กมาเรียกว่าแม่แบบนี้ แล้วเธอจะไปตามจีบเทพบุตรของเธอยังไง?

เธออดไม่ได้ที่จะหยิกใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าพูดว่า “จากนี้เราก็เป็นพี่น้องกันแล้ว!”

ซู่เป่า “พี่สาว!”

ซูเสี่ยวอวี้พูดอย่างมีความสุข “เฮ้!”

จี้ฉาง “นี่ ๆ...”

มันไม่หุนหันพลันแล่นไปหน่อยเหรอ?!

เจ้าสองคนยังไม่รู้จักชื่อของกันและกันเลยด้วยซ้ำนะ!

จี้ฉางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นซู่เป่าก็ชี้ไปที่มู่กุยฝาน

“พี่คะ นี่คือพ่อของหนู ถ้าพี่เป็นพี่สาวของหนูพ่อของหนูก็คือพ่อของพี่ด้วย” “เรียกพ่อสิค่ะ!”

ซูเสี่ยวอวี้สำลักพ่นไอศครีมออกมาจากปาก

มู่กุยฝานเม้มปาก ไม่จำเป็นหรอกมั้ง!

ซูเสี่ยวอวี้มองไปที่มู่กุยฝานและพูดว่า “สวัสดี ๆ เอ่อ... คือ… พี่ใหญ่”

ก่อนที่มู่กุยฝานจะได้พูดอะไร หานหานก็พูดขึ้นมาเสียงดังว่า “ไม่! เรียกพี่ไม่ได้สิ! ต้องเรียกพ่อ!”

“พ่อของพ่อเรียกว่าปู่ พี่สาวน้องสาวของพ่อเรียกว่าป้ากับน้า พ่อของพี่สาวเรียกว่าพ่อ!”

ซู่เป่า “ใช่!”

ซูเสี่ยวอวี้ นี่มันเกินไปมาก

เธอเพิ่งนับน้องสาวเพิ่มมาคนนึง นี่ต้องนับพ่อใหม่ด้วยเหรอ?

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “ไม่ใช่ ๆ พี่ไม่ได้เกิดมาจากพ่อของหนู เรียกพ่อไม่ได้!”

เมื่อมองไปที่ผู้ใหญ่สองเด็กสองที่กำลังคิดหนักเรื่องสรรพนาม จี้ฉางพูดไม่ออกจริงๆ...

เขามองไปที่ซูจิ่นอวี้และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ซูจิ่นอวี้”

ซูจิ่นอวี้ขานตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “หืม?”

จี้ฉางพยายามพูดรหัสลับกับเธอ “จำได้ไหม? ไร้เทียมทานตั้งแต่ในท้องแม่?”

เมื่อเห็นว่าซูจิ่นอวี้ไม่ได้ตอบสนองเขาก็พูดว่า “ไร้เทียมทานตั้งแต่ไข่ปฏิสนธิ?”

ซูจิ่นอวี้ “...”

ผู้ชายคนนี้เป็นพวกวิตถารใช่ไหมเนี่ย?

เธอออกห่างจากจี้ฉางทำหน้ารังเกียจ

จี้ฉาง “…”

เขาจอดรถที่หน้าถังขยะและกำลังจะบอกให้ซู่เป่ากับหานหานส่งถ้วยไอศครีมเปล่ามาให้เขา

แต่กลับเห็นซู่เป่ามองซ้ายทีขวาทีประหม่าจนเหงื่อออก “พ่อ เราต้องทำยังไงคะ? ทำลายหลักฐานให้สิ้นซากยังไง?”

ซู่เป่ารู้สึกประหม่าราวกับว่ากำลังเตรียมตัวทำการใหญ่

มู่กุยฝานหัวเราะ “การทำลายหลักฐานหมายความว่าเราจะทิ้งขยะก่อนที่เราจะกลับเข้าบ้าน อย่าให้คุณยายเห็น...”

ซู่เป่าเพิ่งจะเข้าใจก็ตอนนี้เอง จากนั้นก็ลงจากรถพร้อมหานหาน ซูเสี่ยวอวี้เดินตามพวกเขาไปอย่างไม่วางใจ

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าพระอาทิตย์กำลังตกดิน ที่เห็นอยู่ไกล ๆ คือปลายสุดของแม่น้ำ พระอาทิตย์ตกดินย้อมท้องฟ้าเป็นสีแดงไปครึ่งฟ้า

“ว้าว สวยจังเลย...” ซูเสี่ยวอวี้อดไม่ได้ที่จะชื่นชม

ซูจิ่นอวี้ที่เกาะอยู่บนหัวของเธอมองทิวทัศน์ตรงหน้าสีหน้าตกตะลึง รู้สึกคุ้นเคยแบบข้ามภพข้ามชาติ

ทิวทัศน์ข้างหน้านี้เหมือนเธอเคยเห็นมาก่อน ราวกับว่าชาติก่อนเธอเดินบนถนนสายนี้บ่อย ๆ...

ยิ่งรถเข้าใกล้คฤหาสน์ตระกูลซูมากขึ้น ซูจิ่นอวี้ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก

หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลซูนายหญิงซูนั่งบนรถเข็นเหมือนหญิงชราที่กำลังรอลูกกลับบ้าน

แสงอาทิตย์ตกกระทบบนเรือนผมสีขาวของเธอ ทำให้ดูเหมือนคนผ่านโลกมาอย่างโชกโชนและโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก

ซูจิ่นอวี้จ้องไปที่นายหญิงซู เหมือนมีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ทำให้เธอปวดหัวเจียนตาย...

“แม่...” ซูจิ่นอวี้พึมพำโดยไม่รู้ตัว

ซู่เป่าตาเป็นประกาย “แม่จำได้แล้วใช่ไหม?”

ซูจิ่นอวี้ส่ายหัว เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ก็นึกคำนี้ขึ้นมา

ซู่เป่าให้กำลังใจเธอ “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพอซู่เป่าหาชิ้นส่วนวิญญาณที่เหลือของแม่เจอ แม่ก็จะจำทุกอย่างได้เอง”

เธอเขย่งเท้าแล้วยื่นมือออกไปจับมือซูจิ่นอวี้ไว้

ซูจิ่นอวี้รู้สึกเพียงว่ามีกระแสความอบอุ่นที่ไหลผ่านจิตวิญญาณของเธอไป ถ้าเจ้าตัวเล็กนี่เป็นลูกสาวของเธอจริง ก็คงเป็นลุกสาวที่ใส่ใจพ่อแม่เอามาก ๆ...

แต่วินาทีต่อมาเธอถูกซู่เป่าบีบข้อมือแน่นแล้วกระดูกดึงอย่างแรง!

ซูจิ่นอวี้รู้สึกว่าเธอโดนหมุนติ้วและลอยฟิ่วออกไป!

“???”