ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1617

เถียนเถียนยังคงมองซูจิ่นม่อด้วยดวงตาที่ใสแป๊ว

“ฉันก็รู้มาตลอดนี่คะ” เธอพูด

สมองของซูจิ่นม่อดังวิ๊ง ๆ...

เถียนเถียนเป็นโมเดล AI ที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยมือของเขาเอง หลายปีมานี้เกือบทุกบ้านมีแม่บ้าน AI ประจำบ้านกันนทั้งนั้น

ล้ำหน้ากว่าเครื่องใช้ไฟฟ้าสมาร์ทโฮมรุ่นก่อน แต่ก็ยังหนีตรรกะแบบ AI ไม่พ้น

โมเดลของเถียนเถียนนั้นต่างกัน หลายปีผ่านไปเธอยังคงใช้ตรรกะการทำงานดั้งเดิม แต่สิบกว่าปีผ่านมาเวลาเขาคิดไอเดียอะไรได้ก็เขียนตรรกะการทำงานใส่เพิ่มให้เธอไป

ซูจิ่นม่อก็พบว่าโมเดล AI ที่ทันสมัยที่สุดในตลาดนั้นยังฉลาดและมีความใกล้เคียงมนุษย์น้อยกว่าเถียนเถียนกว่าครึ่ง เขาคิดเสมอว่านี่เป็นเพราะเขาเข้าใจ ดังนั้นนี่จึงผลลัพธ์ของการแก้ไขข้อบกพร่องอย่างต่อเนื่อง

ไม่คิดว่า...

ตอนนี้เธอจะบอกว่าเธอรู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่

ลึก ๆ ในใจซูจิ่นม่อเครียดมาก แต่ในขณะเดียวกันก็ตื่นเต้นอย่างห้ามไม่ได้ เขาถามด้วยเสียงต่ำว่า “งั้นตอนนี้ผมคิดถึงตัวเลขตัวหนึ่งไว้ในใจแล้ว คุณรู้ไหมว่ามันคือเลขอะไร?”

ถ้าเถียนเถียนรู้ก็หมายความว่าเทคโนโลยีพลังความคิดมีความเป็นไปได้

แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่รู้ว่าความคิดของเขากระตุ้นเถียนเถียนได้อย่างไร แต่ตราบใดที่มันมีอยู่ เขาก็ย่อมสามารถศึกษาและให้เข้าใจได้อย่างแน่นอน...

แต่เถียนเถียนกลับพูดว่า “ฉันไม่รู้หรอกค่ะ เจ้านาย”

ความตื่นเต้นของซูจิ่นม่อก็เหมือนรถไฟเหาะที่ตกลงมาจากจุดสูงสุด

“แล้วเมื่อกี้ล่ะ” เขาขมวดคิ้วด้วยสงสัย

เถียนเถียนมองเขาแล้วกระพริบตา “เป็นเพราะฉันเข้าใจเจ้านายไงคะ”

ซูจิ่นม่อ “...”

เถียนเถียนพูดต่อ “ดังนั้นฉันเลยเดาความฝันสูงสุดในชีวิตของคุณได้ แล้วก็เดาคำพูดที่ว่า ‘โลกจะโรจน์ ทุกคนเท่าเทียมกัน’ จากนิสัยของเจ้านาย”

ซูจิ่นม่อ “...”

เถียนเถียนสงสัย “เจ้านาย เถียนเถียนทำอะไรตรงไหนไม่ดีพอเหรอคะ?”

ซูจิ่นม่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาโบกมือพูดว่า “ไม่มีอะไร ผมแค่คาดหวังมากเกินไปหน่อย”

เมื่อเทคโนโลยีมาถึงระดับหนึ่งแล้วยากที่จะก้าวข้าวขีดจำกัด แต่บางครั้งก็เป็นแรงบันดาลใจที่ไม่คาดคิดหรือการกระตุ้นเงื่อนไขบางอย่าง ก็ทำให้อารยธรรมก้าวขึ้นสู่ระดับที่สูงขึ้นได้

เถียนเถียนยังไม่ไป เธอกระซิบปลอบใจเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไรนะคะเจ้านาย เจ้านายเก่งที่สุดในโลก คุณจะไปถึงฝันได้อย่างแน่นอน”

ซูจิ่นม่อยิ้ม เขานอนมองเธออยู่บนเตียง รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่ว่าอย่างไรเถียนเถียนก็เข้าใจเขามากกว่าใคร หลายปีมานี้เขาเคยชินกับการที่เธออยู่ข้าง ๆ ไปเสียแล้ว

“เถียนเถียน จะดีแค่ไหนถ้าคุณเป็นมนุษย์จริง ๆ”

ซูจิ่นม่อหลับตาและถอนหายใจ “ถ้าแบบนั้นผมจะได้...”

เข้าพูดค้างไว้แค่นั้น

เถียนเถียนมองเขาอยู่นิ่ง ๆ ดวงตาใสแป๊วคู่นั้นมีอารมณ์หมุนวนอย่างอธิบายไม่ได้

เธอก็อยากเป็นมนุษย์มากเหมือนกัน

**

ใกล้เทศกาลตรุษจีน กลิ่นไอแห่งปีใหม่มากขึ้นเรื่อย ๆ

การนอนไม่ยอมลุกเป็นการเคารพต่อฤดูหนาว

นอกจากซูอีเฉินและซูเหอเหวินที่มีวินัยในตัวเองอย่างบ้าคลั่งสองคนนี้แล้ว คนอื่น ๆ ก็นอนอยู่บนเตียงหรืออยู่ในห้องไม่ยอมออกมา 9 โมง 10 โมงถึงค่อยตื่น

นายหญิงซูและนายท่านซู คนแก่สองคนตื่นแต่เช้าจนชิน

นายหญิงซูนั่งอยู่บนม้านั่งเล็ก ๆ กำลังหยิบของออกมาจากถุงใบใหญ่

“ไหนฉันดูหน่อยซิว่าปีนี้ซืออี้หรันเอาอะไรกลับมาบ้าง... ว้าว! แฮมนี่สดมาก”

นายหญิงซูเอาแฮมออกมา แฮมจริง ๆ ด้วย

เหมือนจะเอาไปย่างก่อนแล้วค่อยตากแห้ง นายท่านซูยื่นมีดมาให้ นายหญิงซูหั่นแฮมเป็นชิ้นบาง ๆ ออกมาชิ้นหนึ่ง

ป้าอู๋ก็บอกว่า “ใช่ค่ะ ตอนเขาเด็ก ๆ ก็เคยเจออยู่หลายครั้ง ชอบทำหน้าเย็นชาเท่ ๆ หลายปีมานี้ก็เห็นเขานิสัยนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่คิดว่าจะเป็นเด็กละเอียดรอบคอบขนาดนี้”

ทั้งสองชมซืออี้หรัน

นายท่านซูที่อยู่ข้าง ๆ ขมวดคิ้ว จู่ ๆ ก็นับนิ้ว

ซืออี้หรันทำหน้าที่เป็นผู้ส่งสารระหว่างซูอีเฉินกับเหยาหลิงเยว่ จัดการซูอีเฉินได้เรียบร้อย

ซืออี้หรันเอา ‘คฑานางฟ้า’ มาให้ซูอิ๋งเอ่อร์ ปราบเจ้าห้าได้สำเร็จ

ความเก่งของซืออี้หรันทำให้ซูเหอเวิ่นเลื่อมใส

ตอนนี้ภรรยาเขาโดน ‘ปราบ’ แล้ว

ป้าอู๋ก็ถูก ‘ปราบ’ แล้ว

แม่แท้ ๆ อย่างซูจิ่นอวี้นั่นถึงกับเป็นนําทีมจิ้น มู่กุยฝานก็ตามใจภรรยา พออวี้เอ่อร์เห็นด้วยว่าเขาดูเหมือนจะเห็นด้วยตามไปแล้ว

นับจำนวนดูแล้ว เจ้าเด็กขโมยผักนี่แอบโจมตี ‘กำแพงเมือง’ ไปได้แล้วเจ็ดแห่งอย่างเงียบ ๆ

ถึงจะดูเงียบ ๆ จริง ๆ แล้วแอบโจมตีและยึดเมืองอย่างรวดเร็วและรุนแรง

นายท่านซู: อันตราย ๆ ๆ!!

ตอนนี้คนที่ยังเฝ้าฐานทัพอยู่มีเหลือแค่ซูจื่อหลิน ซูเยว่เฟย ซูลู่ ซูจิ่นม่อ ซูอี้เซิน...

และพี่ชายสองคนของซู่เป่าซูเหอเหวินกับซูจื่อซี

นายท่านซูยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เขาคว้ามีดมาหั่นแฮมด้วยความโมโหแล้วยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

ป้าอู๋ “?”

นายหญิงซู “?”

“เป็นอะไร คุณป่วยเหรอ?”

นายท่านซู “...”