ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1633

เมิ่งหมิงเยว่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มองดูผีพนันที่อยู่ในมือของซู่เป่าด้วยความหวาดกลัว

“เธอ...เธอ...”

เธอตกใจจนพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว

ซู่เป่าพูดว่า “กลัวไหม? ถ้ากลัว ก็น่าจะรู้ว่าห้ามเล่นพนันอีก”

“ถ้าเธอยังเล่นพนันต่อไป วันนี้ถึงฉันจะจับผีพนันไปได้ตัวหนึ่ง แต่พรุ่งนี้มันก็อาจจะมาเพิ่มอีกเป็นสองตัว”

เมิ่งหมิงเยว่กำแขนเสื้อตัวเองแน่น

ซู่เป่ามองไปที่ผีพนันและพูดอย่างเย็นชาว่า “บอกมาซิ ชื่ออะไร มาจากไหน แล้วตายได้ยังไง?”

พอเห็นเมิ่งหมิงเยว่ก้มหน้าก้มตาด้วยความกลัว ซู่เป่าก็ตะโกนอย่างดุดันว่า “เงยหน้าขึ้นมา! และตั้งใจฟังดีๆ ว่าผีพนันตายได้ยังไง!”

เมิ่งหมิงเยว่เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

จากนั้นเธอก็เห็นผีพนันจ้องมองเธอด้วยความอาฆาต

ผีพนันรู้สึกถึงอำนาจของพญายมก็เลยไม่กล้าต่อต้านซู่เป่า แต่ก็ได้ระบายความแค้นทั้งหมดลงที่เมิ่งหมิงเยว่

“ฉันน่าจะกินแกเสียไปตั้งแต่แรก...” เขาพูดด้วยความโกรธ “แกทำให้ฉันตาย!”

เมิ่งหมิงเยว่ทั้งกลัวและรู้สึกโกรธ เธอรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน เธอต่างหากที่ถูกผีเข้าสิง ผีต่างหากที่ทำร้ายเธอ แล้วทำไมตอนนี้ผีกลับบอกว่าเธอเป็นคนทำให้เขาตาย?!"

แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร

ซู่เป่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดนั้นผีพนันก็รู้สึกได้ทันทีว่าพญายมเริ่มไม่พอใจแล้ว

เขารีบเล่าทันทีว่า “ฉันชื่อหาวเสวียเจี้ยน เป็นคนจากเมือง X ตายตอนอายุ 39...”

ซู่เป่ากอดอกพิงกำแพงแล้วถามว่า “แล้วตายยังไง?”

ผีพนันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และพูดอย่างเศร้าโศกว่า "ตอนแรกฉันก็เป็นคนหนุ่มที่มีอนาคตไกล เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยคนแรกของหมู่บ้าน...ชีวิตเคยรุ่งโรจน์ อนาคตสดใสแท้ๆ"

"แต่พอฉันติดการพนัน ชีวิตของฉันก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว อนาคตที่เคยสดใสกลับกลายเป็นความตกต่ำในพริบตา..."

เดิมทีหาวเสวียเจี้ยนเกิดในยุค 80 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนยังอยู่ในความยากจน ทุกคนต่างพยายามสร้างฐานะและหารายได้

เขามุ่งมั่นที่จะเรียนต่อในมหาวิทยาลัยด้วยความตั้งใจแน่วแน่ แต่ในปีแรกที่เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัย เขากลับล้มเหลว

พ่อแม่ของเขาสนับสนุนให้เขาอ่านหนังสือรอซิ่วในปีหน้า

ที่บ้านมีน้องชายและน้องสาวอีกสี่คน ทุกคนยอมหลีกทางให้เพราะเขาต้องรอซิ่วปีหน้า เนื่องจากในตอนนั้นครอบครัวสามารถส่งเสียได้เพียงคนเดียว

"น้องสาวคนโตของฉันลาออกจากโรงเรียนก่อนและไปทำงานที่มณฑลกวางตุ้ง เราสอบเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกัน เธอสอบติด แต่เลือกไปทำงานที่กวางตุ้งเพื่อหาเงินมาช่วยครอบครัว และยังส่งค่าใช้จ่ายให้ฉันที่รอซิ่วปีหน้าด้วย..."

"น้องสาวคนรองของฉันฝืนเรียนจนจบมัธยมปลาย แต่ในปีนั้นที่บ้านลำบากมากจริงๆ เธอเลยไปทำงานที่มณฑลกวางตุ้งอยู่หนึ่งปี หลังจากที่ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ในปีต่อไป ฉันก็เริ่มทำงานพาร์ทไทม์ระหว่างเรียนในมหาวิทยาลัย"

หาวเสวียเจี้ยนรู้สึกว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณน้องสาวสองคนของเขา ดังนั้นตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย เขาเลยเรียนไปด้วยและทำงานพาร์ทไทม์หลายๆ งานพร้อมกันไปด้วยอย่างสุดชีวิต เพื่อที่จะส่งน้องสาวคนรองที่ต้องหยุดเรียนให้สามารถกลับไปเรียนมหาวิทยาลัยอีกครั้ง

หาวเสวียเจี้ยนเห็นโอกาสทำเงิน จึงคิดจะลงทุนทำธุรกิจนี้

“แล้วก็โดนหลอกใช่ไหม!” ซู่เป่าพูดขึ้นมา

เธอมองเห็นชะตากรรมของหาวเสวียเจี้ยน ว่าเขาไม่เหมาะกับการทำธุรกิจเลย หากเขาแค่ทำงานไปเรื่อยๆ จนได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการหรือผู้บริหารสูงสุดก็พอได้ แต่ในชะตาของเขาไม่มีโชคด้านการทำธุรกิจ

จริงอย่างที่เขาพูด "ตอนแรกให้เงินไปหมื่นสองหมื่น ได้โทรศัพท์มาสิบกว่าเครื่อง เลยได้กำไรมาเบาๆ หนึ่งหมื่น"

ยอดขายดี เงินเข้ามาเร็ว แค่พูดว่ามีโทรศัพท์ 3G อยู่ในมือ ทุกคนก็แย่งกันซื้อ ความฮอตนั้นยิ่งกว่าโทรศัพท์รุ่นล่าสุดในตอนนี้อีก

“ฉันกัดฟันตัดสินใจที่จะลงทุนเพิ่มอีกเจ็ดแปดหมื่นหยวน”

“แต่ฉันเป็นคนที่เชื่อใจคนอื่นง่ายเกินไป พอโอนเงินไป พวกเขาก็ไม่ส่งโทรศัพท์มาให้ และฉันก็ไม่ได้เงินคืน...”

บางทีอาจเป็นเพราะได้ยินว่าหาวเสวียเจี้ยนเหมือนจะเป็นพี่ชายที่ดี เมิ่งหมิงเยว่ทนไม่ไหวจึงแทรกขึ้นมาถามว่า "แล้วไม่ไปฟ้องศาลเหรอ?"

ซู่เป่าถามว่า “แล้วคุยเรื่องธุรกิจกับพวกเขายังไง?”

หาวเสวียเจี้ยนพูดด้วยท่าทีเขินอาย "คือว่า...พวกเขาชวนฉันไปกินข้าวดื่มเหล้า พอกินเสร็จแล้วก็เริ่มคุยเรื่องธุรกิจ แล้วก็โอนเงินไปตอนนั้นเลย"

ไม่ได้มีการเซ็นสัญญา และไม่มีหลักฐานอะไรเลย

การ ‘ลงทุน’ ครั้งแรกของหาวเสวียเจี้ยนจบลงด้วยการสูญเงิน แต่ในตอนนั้นมันยังไม่ถือว่าเป็นการพนัน เขายังพอจะเรียกมันได้ว่าเป็นการลงทุน