ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 167

ไอดีสำรองใหม่ของซ่างชิงเป่ยชื่อว่า(พี่เป่ยบรรยายวิดีโอ)

เขาดาวน์โหลดสามวิดีโอในคราเดียว เนื่องจากวิดีโอของเว็บไซต์เล็กๆ นี้ยาวมาก ดังนั้นวิดีโอหนึ่งเขาจึงสามารถตัดต่อแบ่งเป็นตอนแรก ตอนกลางและตอนจบ ทั้งหมดสามพาร์ทได้

จากนั้นดาวน์โหลดเสียงประกอบจากเว็บไซต์เสียงประกอบ แล้วแปลคำบรรยายที่ตัวเองเขียนขึ้น

เขามองดูไอดีใหม่ที่ตัวเองเปิดดำเนินการอย่างพึงพอใจมากเป็นที่สุด

ไอดีนี้ แค่ดูชื่อก็รู้ว่าต้องมีอนาคตไกลมาก

แต่ทว่า...

ครึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ซ่างชิงเป่ยพบว่าไอดีนี้ของเขาไม่มียอดเพิ่มขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ วิดีโอพวกนี้ของฉันล้วนเป็นวิดีโอที่ดีและเป็นวิดีโอคุณภาพสูง”

ขาดเพียงแค่ตัวกระตุ้นยอดวิว เพียงต้องกระตุ้นและดึงยอดสักหน่อย วิดีโอพวกนี้ของเขาต้องดังระเบิดแน่นอน

หนึ่งยอดวิว + แพ็คเกจราคาหนึ่งร้อยหยวน...

ซ่างชิงเป่ยใช้เงินสองพันหยวนที่เพิ่งหามาได้เมื่อสักครู่ลงทุนไปกับการซื้อยอดวิวทั้งหมด

แต่ทว่า ผ่านไปอีกครึ่งวัน...

วิดีโอก็ยังไม่ดัง ยอดกดไลค์เพิ่มขึ้นแต่ก็แค่หนึ่งพันกว่าไลค์เท่านั้น

“ไม่ได้ ช้าเกินไปแล้ว...”

ซ่างชิงเป่ยคลุ้มคลั่ง ต้องทำยังไงดี

ไลฟ์สดตัดนิ้วหนึ่งนิ้วอีกเหรอ

แต่ตัดนิ้วแล้ว รายได้ที่ได้จากยอดวิวไม่เท่ากัน

ซ่างชิงเป่ยกำผม พฤติกรรมของเขาคล้ายโรคจิต และไม่มีใครเห็นดวงตาแดงก่ำของเขา น่ากลัว...

--------

ที่บ้านตระกูลซู

ซู่เป่าเพิ่งทานข้าวเสร็จ เธอเอนตัวอยู่บนโซฟาและใช้สองมือตบท้องน้อยๆ ราวกับตีกลอง

“กลมจังเลยๆ ท้องน้อยๆ กลมจังเลย ท้องน้อยๆ ทานจนอิ่ม” เธอฮัมเพลง

เสี่ยวอู่ที่ยืนอยู่บนราวจับบันไดทั้งยื่นหดคอไปด้วยพลางร้องเพลงตามไปด้วย “เจ้าหมูน้อยทานอิ่มแล้ว นอนหลับหลับตา หูใหญ่ๆ พัดส่ายไปมา หางน้อยๆ กระดิก ดุ๊กดิ๊กๆ ดุ๊กดิ๊กๆ”

ซู่เป่าโพลงออกมาทันทีว่า “เสี่ยวอู่ถึงเป็นหมู ฉันไม่ใช่หมู”

เสี่ยวอู่ “อ้ากๆ”

นายหญิงซูพูดทั้งหัวเราะว่า “ซู่เป่า เพิ่งทานข้าวเสร็จอย่าเอาแต่นั่ง ไปเรียกคุณพ่อหนูมา พวกเราไปเดินเล่นกัน”

ซู่เป่าวิ่งตึงตังขึ้นไปชั้นบนในทันที “ได้ค่ะ”

เสี่ยวอู่กระโดดลงมาทันที แล้วกระพือปีกและเดินตามหลังเธออย่างโซซัดโซเซ

“เดินเล่น เดินเล่น” เสี่ยวอู่ร้องอ้ากๆ อย่างตื่นเต้นดีใจ “เจ้าเต่าแก่ เดินเล่นๆ”

เจ้าเต่าแก่ที่หมอบอยู่หัวบันไดหดคอกลับเข้าในกระดองอย่างเฉื่อยชา

ตอนซู่เป่าวิ่งขึ้นชั้นบนก็บังเอิญเจอกับมู่กุยฝานพอดี จากนั้นดึงมู่กุยฝาน “คุณพ่อคะ ไปเดินเล่นๆ ค่ะ”

--------

คฤหาสน์ตระกูลซูตั้งอยู่รอบคูน้ำของแม่น้ำหย่ง ซึ่งเป็นส่วนที่กว้างที่สุดของแม่น้ำ ตลิ่งรูปตัวยูที่ทอดยาวออกสู่แม่น้ำเป็นเหมือนคาบสมุทร ดังนั้นจึงถูกเรียกว่าคาบสมุทรอู่เซี่ยง

ด้านหลังคาบสมุทรคือสวนอนุรักษ์ป่าที่ใหญ่ที่สุดในเขตเมือง นั่นคือสวนชิงซาน

คฤหาสน์ตระกูลซูตั้งอยู่บนคาบสมุทร ด้านหลังติดกับชิงซานและหันหน้าไปทางแม่น้ำหย่ง

ตอนกลางคืนลมจะพัดผ่านชิงซานค่อยมาถึงริมแม่น้ำ จากนั้นพัดเอาความร้อนอบอ้าวของฤดูร้อนไปและทำให้อากาศดีเยี่ยม

สะพานผีเสื้อที่อยู่ไกลๆ ส่องประกายแสงไฟหลากสีราวกับในจิตนาการ บนผิวน้ำสะท้อนแสงไฟจากบ้านนับหมื่นหลังที่ตั้งอยู่สองริมฝั่งเป็นประกายระยิบระยับ

ซู่เป่าสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็ก ยืนอยู่ข้างรั้วกั้นพร้อมกับยื่นมือออกไป “ว้าว สวยจังเลย”

มู่กุยฝานที่กำลังเข็นนายหญิงซูเงยหน้ามองด้วยสีหน้าเฉื่อยชาแวบหนึ่ง

เขาไม่ได้ผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะคอยดูแลปกป้องดินแดนผืนนี้ แต่กลับไม่ค่อยมีเวลาดื่มด่ำกับความเงียบสงบของภูเขาและแม่น้ำเลย

เสี่ยวอู่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ มันกระพือบินออกไปแล้วบินกลับมา บินออกไปแล้วบินกลับมา...

ในขณะนั้นเอง พลันมีเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกดังมาจากที่ไกลๆ บางคนกำลังกรีดร้องด้วยหัวใจที่แตกสลาย บางคนส่งเสียงดังเอะอะ

นายหญิงซูเงยหน้ามองไปตามเสียง “เกิดอะไรขึ้น”

คนหลายคนทั้งวิ่งไปด้วยพลางตะโกนว่า “มีคนตกน้ำ เป็นเด็กผู้หญิงสองคน”

มู่กุยฝานขมวดคิ้ว จากนั้นรีบวิ่งตามไปทันที

ซู่เป่ากำลังจ้องมองผิวน้ำที่เป็นประกายระยิบระยับจากแสงไฟสะท้อน แล้วรู้สึกกระวนกระวายใจโดยไม่มีเหตุผล