ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 170

มู่กุยฝานนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนซู่เป่านั่งยอง ๆ ตรงหน้าเขา และจับเท้าเพื่อตรวจดู

และเห็นว่ารอยมือสีม่วงอมน้ำเงินที่เท้าของมู่กุยฝานมีสีเข้มขึ้น ราวกับว่ามันถูกกัดกร่อน

ซู่เป่าหยิบยันต์สีเหลืองออกมาเผา จากนั้นก็เอาน้ำใส่อ่างไว้ครึ่งหนึ่ง โรยขี้เถ้าของยันต์ลงในอ่าง แล้วคนให้เข้ากันด้วยดาบไม้ท้อขนาดเล็กของเธอ

เธอจับเท้าของมู่กุยฝานและใส่ลงในอ่าง และในขณะที่ล้างด้วยน้ำของยันต์เธอก็พึมพำว่า “เท้าเหม็นมาก เท้าพ่อเหม็นเน่ามาก เท้าเหม็นเน่ามาก กลิ่นเหม็นหึ่งมาก...”

มุมปากของมู่กุยฝานกระตุก

เขาไม่มีกลิ่นเท้าโอเคไหม

เมื่อน้ำยันต์สาดลงบนรอยมือสีม่วงอมน้ำเงิน มู่กุยฝานก็รู้สึกแสบเล็กน้อย และรอยทาบบนข้อเท้าของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไป

หลังจากนั้นไม่นาน น้ำในอ่างครึ่งหนึ่งก็กลายเป็นสีดำ

“ว้าว ผีตายโหงอะไรเนี่ย!” ซู่เป่าอุทาน “แบบนี้ถึงไม่ดึงพ่อลงไป พ่อนี่สุดยอดเลยจริง ๆ!”

มู่กุยฝาน “...”

ชั่วขณะหนึ่งก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเจ้าเด็กน้อยกำลังยกย่องเขาหรือผีตายโหงตนนั้น

ซู่เป่าวิ่งไปที่ห้องน้ำพร้อมกับอ่างในมือ เทน้ำลงในชักโครก ล้างสิ่งปฏิกูลออก และเทน้ำอุ่นใส่อีกครึ่งอ่าง

หลังจากทำซ้ำสองครั้ง เท้าของมู่กุยฝานก็กลับมาเป็นปกติ ซู่เป่าหยิบเสื้อคลุมสีเหลืองที่ด้านหลังของเธอขึ้นมาพันรอบเท้าของเขา

มู่กุยฝานมองไปที่ซู่เป่าที่กำลังยุ่งอยู่ตรงหน้าเขา เจ้าตัวเล็กจริงจังมาก เอาน้ำมาล้างเท้าและเช็ดด้วยเสื้อคลุมสีเหลืองจนสะอาด

ทันใดนั้น ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก็เกิดขึ้นในใจ ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะมีแก้วตาดวงใจแบบนี้

“เสร็จแล้ว!” ซู่เป่าตบมือ “พ่อถอดผ้าสีเหลืองนี้ออกตอนกลางคืนไม่ได้นะ”

มู่กุยฝานพยักหน้า อุ้มซู่เป่าขึ้นมา “ขอบคุณนะซู่เป่า ลำบากหนูเลย”

ซู่เป่ากอดคอของมู่กุยฝาน จูบที่แก้มเขาและพูดว่า “ไม่ต้องขอบคุณค่ะ!”

เสียงที่นุ่มใส ดวงตากลมโตกระพริบปริบ ๆ ใบหน้าที่นุ่มนวลและน่ารัก

จากนั้นเธอก็กระโดดไปด้านข้างอย่างสนุกสนาน กระเด้งตัวขึ้นลงบนเตียง นอนลงเหยียดเท้าออกเสียงดังอั้ก แล้วตบลงบนที่ว่างข้าง ๆ

“พ่อมาเร็ว มาล้มตัวลงนอนด้วยกันสิคะ!” เธอพูด

มู่กุยฝานหัวเราะเบา ๆ และนอนลงบนที่ว่างถัดจากซู่เป่า

ซู่เป่าเหยียดขาออกสักพักหนึ่ง จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นเป็นตัววายและใช้มือเล็ก ๆ จับไว้

หลังจากเล่นไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อมู่กุยฝานหันหน้ามามอง เขาก็พบว่าเธอหลับไปแล้ว

มู่กุยฝานก็ค่อย ๆ ห่มผ้านวมผืนบางให้เธอ ใช้นิ้วเคาะจมูกเธอเบา ๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ราตรีสวัสดิ์ ลูกรักของพ่อ”

**

หลังจากครุ่นคิดมาทั้งคืน เหตุการณ์ที่เด็กหญิงสามคนตกลงไปในแม่น้ำหย่ง จู่ ๆ คำพูดของหญิงวัยกลางคนที่ว่า ‘ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยฉัน’ ก็กลายเป็นกระแสการค้นหา

‘เด็กหญิงสามคนตกน้ำ ชายหนุ่มกระโดดลงแม่น้ำเพื่อช่วยชีวิต แม่ของเด็กหญิง ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วย’

‘เด็กหญิงตกน้ำเป็นตายไม่แน่ชัด แม่ของเด็กหญิงตะโกนใส่ผู้ที่ช่วยชีวิต คุณสมควรตาย’

‘เด็กหญิงสามคนตกน้ำพร้อมกัน หนึ่งคนสูญหาย แม่เด็กหญิงที่หายไปตะโกนใส่ผู้ช่วยชีวิต ทำไมคุณไม่ช่วยลูกสาวของฉันก่อน!’

พาดหัวข่าวเหล่านี้แต่ละอันเป็นกระแสร้อนแรง เมื่อมนุษย์ที่ชอบเมาท์มอยมาเห็นก็รู้สึกเลือดสูบฉีดจนต้องทิ้งข้อความไม่พอใจกล่าวประณามแม่ของเด็กหญิง

หากมีความคิดเห็นมากขึ้นความนิยมจะเพิ่มขึ้น และสักพักข่าวนี้ก็ระเบิดความแรงทั่วทั้งแพลตฟอร์ม

ซ่างชิงเป่ยซึ่งกำลังทำใจอยู่นานว่าจะจับประเด็นร้อนนี้ได้อย่างไรก็ตามประเด็นร้อนนี้ทันทีราวกับแมลงวันได้กลิ่นไข่เน่า

เขาสร้างวิดีโอสองสามรายการในคราวเดียวเพื่อแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ โดยวิจารณ์แม่ของเด็กหญิงโดยอ้างหลักศีลธรรม แต่...

มีแอดมินที่หวังเกาะกระแสมากเกินไปจนเขาตามกระแสไม่ทัน

แม้ว่าจำนวนไลค์จะสูงกว่าวิดีโออื่น ๆ ของเขา แต่ก็ยังไม่ถึงหนึ่งพัน และจำนวนการดูในเบื้องหลังมีเพียงสองถึงสามแสนเท่านั้น

ดื่มซุปไม่ได้

ซ่างชิงเป่ยเกิดความคิดขึ้นมาอย่างเฉียบไว “ฉันทำสิ่งที่ตรงกันข้ามได้นี่!”

“มันไกลเกินไปจนมองไม่เห็นเลย” ซู่เป่าวางมือเล็ก ๆ ไว้เหนือคิ้วแล้วมองออกไป

ทันใดนั้นมู่กุยฝานก็หยิบกล้องส่องทางไกลขนาดเล็กออกมาและส่งให้ซู่เป่า

จู่ ๆ ซูเป่าก็ร้องว้าวออกมา “กระเป๋าพ่อเป็นกระเป๋าโดราเอมอนเหรอ”

มู่กุยฝาน “อือฮึ หนูอยากได้อะไรไหม”

ซู่เป่าพูดทันที “อมยิ้ม!”

มู่กุยฝานพลิกมือของเขาและส่งอมยิ้มรสสตรอเบอร์รี่ให้เธอ

ซู่เป่าดีใจ อมอมยิ้มไว้ในปากและถือกล้องส่องทางไกลมองไปที่แม่น้ำ

เรือกู้ชีพสามลำแล่นไปมาในแม่น้ำ และมีอีกสองลำที่อยู่ไกลออกไป

เรื่องนี้กำลังเป็นที่นิยมในการค้นหา และหน่วยงานที่เกี่ยวข้องต่างก็ให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

“ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นเลย” ซู่เป่าพูด “ใช่สิ พ่อคะ เกิดอะไรขึ้นกับศพผู้ชายคนนั้นคะ”

มู่กุยฝานตอบ “เรื่องศพผู้ชายคนนั้น ตำรวจยังคงสืบสวนอยู่”

แต่เรื่องนี้จะทำให้เขายุ่งยากไหม

“พ่อตรวจสอบดูแล้วและพบว่าศพชายคนนั้นเป็นเด็กผู้ชายอายุสิบแปดปี ยังเป็นเด็กหนุ่มอยู่เลย เขาเดินผ่านแม่น้ำหย่งเมื่อคืนนี้และเห็นคนตกลงไปในน้ำ เขาเลยกระโดดลงไปช่วยพวกเขาโดยไม่ลังเล”

น่าเสียดายที่ช่วยเด็กผู้หญิงขึ้นมาได้แค่สองคน แต่ตัวเขาเองกลับขึ้นมาไม่ได้

“ที่แปลกคือเขาเพิ่งตกน้ำและเสียชีวิต เมื่อคืนนี้ตอนที่พ่อจับแขนเขามันเหนียวแล้วก็ลื่น เหมือนกับว่าเขาแช่อยู่ในน้ำมาสองสามวันแล้ว”

ถ้ามู่กุยฝานไม่เห็นเด็กชายคนนั้นกระโดดลงมาจากถนนกับตาเมื่อคืนนี้ มู่กุยฝานก็คงไม่เชื่อว่าศพชายคนนี้จะเป็นเด็กชายผู้กล้าหาญคนนั้น

ซู่เป่าตอบ “มันแปลกมากเลย...”

เด็กหญิงทั้งสามคนตกน้ำจริงเหรอ