ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1813

มังกรหยกไม่ยอมปล่อยซูอวิ๋นเจา มันพุ่งเข้าใส่เขาอย่างดุร้าย แม้จะถูกกดดันจากกฎแห่งวิถีสวรรค์แบบใหม่แต่มันก็ยังคงต้องการจะกลืนซูอวิ๋นเจา

อวิ๋นเหลิงซีออกจากไม้ศักดิ์สิทธิ์โดยสิ้นเชิง เธอสะบัดแส้สายฟ้าระดับเก้าเฆี่ยนใส่ปากมังกรหยกอย่างแรง

มังกรหยกเจ็บปวดและโกรธจัด มันสะบัดหางใส่อวิ๋นเหลิงซีจนปลิวกระเด็นออกไป

วิญญาณของอวิ๋นเหลิงซีลอยอยู่กลางอากาศ เกือบถูกเม็ดทรายสีน้ำเงินฉีกเป็นชิ้นๆ

เธอสะบัดแส้ที่มีตะขอเกี่ยวหัวของมังกรหยก แล้วหมุนตัวกลับไปหามัน!

ดวงตาของเธอเย็นเยียบ ใบหน้าแสดงถึงความโกรธและเยือกเย็น เธอเหยียบอยู่บนหัวมังกรหยก

"คิดว่าตัวเองเก่งมากใช่ไหม? มีฝีมือแค่นี้เองเหรอ!" อวิ๋นเหลิงซีตะโกน

มังกรหยกรู้ว่าเธอจงใจยั่วยุเพื่อให้มันละความสนใจจากซูอวิ๋นเจา

แต่มันก็โกรธจริงๆ

มังกรหยกร้องคำราม แสงสีทองจากตัวมันสว่างจ้าขึ้น อวิ๋นเหลิงซีรู้สึกราวกับถูกเผาด้วยเปลวไฟ

และร่างวิญญาณ สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือไฟ!

อวิ๋นเหลิงซีกัดฟันแน่น

แม้เธอจะเป็นร่างวิญญาณ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะถูกทำลายได้ง่ายๆ

อย่างน้อยเธอก็ต้องถ่วงเวลาให้ซูอวิ๋นเจาได้สักหน่อย

หม้อดำได้พาซูอวิ๋นเจากลิ้งออกไปแล้ว แต่ยังไม่ไกลพอ อวิ๋นเหลิงซีไม่แน่ใจว่ามังกรหยกจะตามไปถึงได้หรือเปล่า

แม้จะไม่ถึง แต่ถ้ามังกรหยกพ่นไฟได้ล่ะ?

ซูอวิ๋นเจาที่อยู่ในหม้อดำก็อาจถูกต้มจนสุกเลยก็ได้

อวิ๋นเหลิงซีจับจ้องไปที่หางของมังกรหยก เธอตรวจดูหลายครั้งแล้วคำนวณในใจ

ในวินาทีถัดมา เธอจับแส้ในมือแน่น และใช้แส้เกี่ยวตัวเองแล้วแกว่งไปตรงตาของมังกรหยก

เธอหัวเราะเยาะเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความดูแคลน "ก็แค่แมลงตัวใหญ่โง่ๆ!"

ครั้งนี้มังกรหยกโกรธจัดจนถึงขีดสุด มันแยกเขี้ยวและยกกรงเล็บพุ่งเข้าหาเธอ

อวิ๋นเหลิงซีมองไปที่หางของมัน เธอใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว แต่ยังขาดอยู่นิดเดียว

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอภาวนาให้ฟ้าให้โชคแก่เธอบ้าง

อวิ๋นเหลิงซียังคงกัดฟันทน แม้วิญญาณของเธอจะถูกแสงสีทองเผาจนเกือบเลือนหายไปแล้ว

เหลืออีกแค่นิดเดียว!

เธอตะโกนเสียงต่ำ ก่อนจะพุ่งตรงเข้าใส่หยกมังกรทันที!

หยกมังกรคำรามลั่น ก่อนจะฟาดหางสร้างกระแสลมที่ซัดหม้อดำซึ่งใส่ซูอวิ๋นเจาออกไปไกล

หม้อดำปลิวไปไกลมากจนกระทั่งอวิ๋นเหลิงซีมองไม่เห็นมันอีกต่อไป

เธอมองเห็นหม้อดำลอยหายไปต่อหน้าต่อตา สุดท้ายก็เผยรอยยิ้มออกมา

แค่นี้ก็พอแล้ว ซูอวิ๋นเจาปลอดภัยแล้ว

เขาแข็งแกร่งขนาดนั้น ยังไงก็ฟื้นขึ้นมาได้แน่นอน

ระยะห่างขนาดนี้คงยังไม่ถึงเขตนอก ไม่น่ามีผีบำเพ็ญตัวใดเข้ามาขณะที่เขายังสลบอยู่

และหยกมังกรก็จะไปไม่ถึงตัวเขาเช่นกัน

ถ้าไม่ถึงวินาทีสุดท้าย อวิ๋นเหลิงซีก็คงไม่ยอมละทิ้งตัวเอง เมื่อมั่นใจว่าซูอวิ๋นเจาปลอดภัย เธอก็คิดจะถอยกลับทันที

แต่น่าเสียดายที่เธอช้าไปก้าวหนึ่ง พลังของเธอหมดลง ความเร็วของเธอถูกหยกมังกรกดเอาไว้

วินาทีต่อมา เธอก็ถูกหยกมังกรกัดอย่างแรง

หยกมังกรเป็นวิญญาณ และเธอก็เป็นร่างวิญญาณเช่นกัน

อวิ๋นเหลิงซีร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนจะรีบกลั้นเสียงของตัวเอง

เธอกลัวว่าซูอวิ๋นเจาจะได้ยิน

ความเจ็บปวดไม่รุนแรงมาก แต่ก็เจ็บ และตัวเองก็เอื้อมไม่ถึง

หยกมังกรโกรธจัด มันใช้กรงเล็บข่วนปากตัวเองจนมีเลือดออก แต่ก็ยังสลัดอวิ๋นเหลิงซีไม่หลุด

วิญญาณตนนี้ไม่เพียงแต่สลัดไม่หลุด แต่กลืนก็ไม่ได้ และยังไม่สามารถใช้แสงสีทองในปากเผาเธอได้อีก

เดิมทีอวิ๋นเหลิงซีแค่ต้องการแก้แค้นเล็กน้อย แต่ไม่คิดว่าจะได้ผลดีขนาดนี้

เธอฟันเพิ่มอีกครั้ง กรีดอีกแผลแล้วดื่มเลือดอีกคำ เสียงดังกรึบกรับเหมือนสัตว์ป่าตัวน้อยที่แย่งอาหาร

ไม่นานเธอก็ดื่มเลือดมังกรจนอิ่ม และที่น่าประหลาดใจคือร่างวิญญาณที่เริ่มจางของเธอกลับฟื้นตัวกลายเป็นรูปร่างชัดเจนขึ้นอีกครั้ง

แบบนี้...ก็ได้เหรอ?!

อวิ๋นเหลิงซีไม่สนใจแล้ว เมื่อก่อนตอนอยู่ในท้องสัตว์อสูรวิญญาณเธอทำอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้กลับกัน กลายเป็นหยกมังกรที่ไม่มีทางออก

ต้องรีบดูดเลือด..ไม่ใช่สิ ฟื้นพลังต่างหาก!

ถึงจะอิ่มจนท้องจะแตก เธอก็ยังต้องกินต่อไป

อวิ๋นเหลิงซีเริ่มค้นพบวิธีในการกลั่นเลือดมังกร

วิญญาณของเธอเริ่มกลับมามั่นคงขึ้นเรื่อยๆ ความพยายามทั้งหมดที่เธอและซู่อวิ๋นเจาทำเพื่อสร้างร่างหยินก็เริ่มเห็นผลในตอนนี้

สร้างกล้ามเนื้อในร่างหยินด้วยไม้ศักดิ์สิทธิ์ และสร้างสายโลหิตด้วยเลือดมังกร…

แต่น่าเสียดายที่ไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้ผุพังไปแล้ว แม้จะยังพอใช้ได้อยู่บ้าง แต่ไม้ท่อนนั้นก็นอนอยู่กลางผืนทะเลหลานซาด้านนอก

เธอไม่สามารถออกไปได้ เพราะถ้าออกไปก็คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมังกรหยก

【แย่แล้ว...】

อวิ๋นเหลิงซีรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถทนได้อีกแล้ว

เธอกับซูอวิ๋นเจาพยายามมาตลอดเพื่อจะหลอมรวมร่างหยิน แต่ไม่คิดว่าช่วงเวลานี้จะเป็นช่วงเวลาที่สำเร็จ!

ตอนนี้เหลือแค่ไม้ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น...