ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 190

แม่ของหญิงกระโดดตึกโห่ร้องโวยวาย ทุกคนต่างดูออกทั้งนั้น หากไม่ให้เงินพวกเขาเรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายๆ

ขณะที่ทุกคนกำลังโมโห แม่ของเด็กสาวที่ร้องไห้จน ‘สลบ’ ไปจู่ๆ ก็กรีดร้องขึ้นมา ถีบขาถอยหลังอย่างไว

“ยะ-อย่าเข้ามานะ!”

บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

ทุกคน “???”

ทุกคนมองไปด้านหน้าของเธอ ไม่มีอะไรนี่นา

“เธอทำอะไรน่ะ” ทุกคนต่างถามขึ้นมา

ซู่เป่าถูกซูลั่วอุ้มไว้ มองต่ำไปทางแม่ของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นพร้อมทั้งกรีดร้องไม่หยุด เธอเม้มปากเอ่ยถาม “เธอคือลูกสาวคุณไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ”

คุณลุงคุณป้าเหล่านี้ร้องไห้ไปหลายวัน โดยเฉพาะคุณป้าคนนี้ เธอร้องไห้ตั้งแต่ต้นยันจบทุกครั้ง จนซู่เป่าคิดว่าเธอจะร้องไห้จนสลบแล้ว

เสียใจขนาดนี้ เธอต้องรักลูกสาวของเธอมากแน่ๆ

แต่ตอนนี้ท่านอาจารย์ทำให้เธอได้เจอลูกสาวเธอ ทำไมเธอถึงเป็นท่าทีเช่นนี้แทนล่ะ

พ่อของหญิงสาวตกใจเพราะเสียงกรีดร้องของแม่หญิงสาว จึงรีบกดเสียงเอ่ยถาม “ทำอะไรน่ะ!”

ดวงตาของแม่หญิงสาวเบิกโพล่ง ในปากพูดแต่คำว่า “เจียวเจียว…เจียวเจียว…”

คุณป้าด้านข้างเธอกรอกลูกกระตา ตบต้นขาพร้อมทั้งกล่าวน้ำเสียงสะอื้นทันที “โถ่เอ้ย แม่เจียวเจียวเสียใจเกินไป ดูท่าคงเป็นกระทบรุนแรงเกินไป จนสติของเธอเริ่มมีปัญหา!”

“แย่ล่ะสิ อย่าบอกนะเส้นเลือดในสมองแตกน่ะ รีบพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลสิ”

“เจียวเจียวตายเพราะซูลั่ว ศิลปินชื่อดังของพวกแก ตอนนี้แม่เจียวเจียวยังกลายเป็นแบบนี้อีก

เพราะเรื่องที่ลูกสาวตายมันกระทบต่อจิตใจของเธอรุนแรงเกินไป รอบนี้ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ต้องชดใช้เงิน!

ดูสิ แสดงได้สมจริงมากเลย!

ไม่มีใครรู้ว่า ไม่ใช่เพราะการแสดงของแม่เจียวเจียวสมจริง แต่เป็นเพราะเธอตกใจจวนตายจริงๆ

เจียวเจียวใส่ส้นสูงสีแดงสดคู่นั้น ยืนอยู่หน้าเธอเช่นนี้ สีหน้าซีดเผือด น้ำเสียงเยือกเย็น

“แม่…แม่ทำอะไรกัน…”

“เป็นห่วงหนูขนาดนี้ จะลงมาอยู่เป็นเพื่อนเจียวเจียวค่ะ

แม่เจียวเจียวหวาดกลัวจนราวกับถูกคนบีบคอเอาไว้ นอกจากรู่ม่านตาที่เบิกโพล่ง กับการกระตุกเท้าอย่างสุดกำลัง เธอพูดอะไรไม่ออกสักคำ

สายตาของเจียวเจียวดุดันขึ้นมา เธอพูดด้วยเสียงกรีดร้อง “ทำไมกัน ไม่ได้เป็นห่วงฉันจริงๆ จะมาก่อเรื่องที่นี่ทำไม ใครอนุญาตให้แกมาหาเรื่องพี่ซูลั่วของฉันกัน!”

เธอยื่นมือทั้งสองข้างบีบไปที่คอของแม่เจียวเจียวอย่างดุดัน นิ้วของเธอทาเล็บสีแดงสดเอาไว้ทุกนิ้ว แม่เจียวเจียวตกใจจนลูกตากรอกขึ้น…

คุณป้าที่กอดเธอไว้มองไป อัจฉริยะ แสดงได้สมจริงมากเลย สมจริงจนในใจของเธอรู้สึกรนราน

ป้าของเจียวเจียวจะกดไปที่ใต้จมูกของแม่เจียวเจียวตามความเคยชิน

แม่เจียวเจียวที่อุตส่าสลบไป ทีนี่ดีล่ะ ได้ตื่นขึ้นมาอีกรอบ

เธอตื่นมาก็เห็นลูกสาวเกาะอยู่ด้านหน้าเธอ ใบหน้าแนบติดกัน ดวงตาจ้องกลมโตมาที่เธออย่างไม่กระพริบ

แม่เจียวเจียว “!!”

เธอส่งเสียงกรีดร้องในลำคออีกครั้ง เสียงกรีดร้องนี้ราวกับเครื่องยนต์เก่าที่ถูกใช้งานจนลอก ราวกับเสียงแสบแก้วหูที่ช็อกถูกับกระดานดำ ทำเอาคนได้ยินรู้สึกขนลุก

เจียวเจียวยกมุมปากเผยยิ้ม “แม่ที่แสนดีของฉัน แม่ก่อเรื่องเพราะอยากให้ฉันฟื้นคืนชีพไม่ใช่งั้นเหรอ ทำไมตอนนี้เจอฉันกลับกลัวจนเป็นลมล่ะ”

พวกเขาเสียลูกสาวไปแล้ว จะเสียเงินไปอีกไม่ได้ ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ต้องได้เงินชดใช้สักหนึ่งล้านถึงสิบล้าน มิฉะนั้นเรื่องนี้ไม่จบแน่

คลิปเสียงจบที่ตรงนี้พอดี

พ่อแม่ของหญิงสาวและเหล่าญาติของพวกเขาต่างตกตะลึง บทสนทนาพวกนี้ อัดไว้ตั้งแต่ตอนไหนกัน!

สีหน้าของแม่เจียวเจียวยังคงเต็มไปความหวาดกลัว พ่อของเจียวเจียวนิ่งอึ้งไป เขาคิดได้ว่าตอนนั้นเจียวเจียวเพิ่งตาย แม่ของเจียวเจียวอารมณ์สั่นคลอนมากไป อาจจะเผลอจิัมโดนเมื่อตอนร้องได้

แต่นี่บังเอิญเกินไปหรือเปล่า…

ต่อให้เผลออักเสียง โทรศัพท์ก็ไม่น่าจะตกแล้วเปิดแผ่นเสียงนี้พอดีสิ

พิลึกเสียจนราวกับมีอะไรบางอย่างควบคุมมันอยู่…

กลุ่มคนที่มาหาเรื่องนั้นไม่รู้ทำไม จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นๆ ที่ก้านคอ

เจียวเจียวนั่งอยู่ข้างโทรศัพท์ กล่าวเยาะเย้ย “แม่ นี่น่ะเหรอรักฉันที่แม่พูด ฉันคิดว่าที่แม่มาหาเรื่อง เป็นเพราะเสียใจปางตายจริงๆ ซะอีก……”

อีกด้าน พ่อเจียวเจียวรีบเก็บจดหมายลาตาย เจียวเจียวกลับโบกมือ ชุดแต่งงานตัวโคล่งพัดจดหมายลาตายจนปลิวว่อนขึ้นมา

ทุกคนเห็นเพียงมีลมพัดผ่าน ถุงพลาสติกเปิดออก จดหมายลาตายปลิวออกมา…

แปะลงไปดัง พรึบ ที่หน้ากล้องไลฟ์สดที่ใกล้ที่สุด

เจ้าของช่องคนนั้นเห็นเข้า ยอดวิวที่ให้เสิร์ฟถึงที่ไม่เอาสิแปลก เขารีบหยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมา กางออกในทันที

บัดนี้ ในห้องไลฟ์ของเจ้าของช่องคนนั้น เต็มไปด้วยคอมเม้น [บ้าเอ้ย ตกใจหมด] และ [แคปหน้าจอเรียบร้อย]…

หัวใจของพ่อเจียวเจียวเย็นลงทันที

ราวกับผ้าปกปิดชิ้นสุดท้ายถูกกระชากออกอย่างแรง เผยให้เห็นโฉมหน้าเห็นแก่เงินของพวกเขาอย่างจัง เวลานี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำ รู้สึกราวกับตนไม่มีที่ยืน ทั้งร้อนตัวและละอาย แฝงไปด้วยความโกรธเคืองเล็กน้อย…