ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 227

ณ คฤหาสน์ตระกูลซู

ซูจื่อซีทรุดตัวลงบนโซฟา มองไปข้างนอกอย่างเบื่อหน่าย จากนั้นหันไปมองเต่าในมือของเขา

“น่าเบื่อจริงๆ เลย...” เขานำเต่าไปวางไว้บนโต๊ะและมองไปรอบๆ ห้อง

เสี่ยวอู่ยืนอยู่ยืนอยู่บนราวบันได กระพือปีกและส่งเสียง “เฮ้! เจ้าคนบาป! ท่านปู่อยู่ที่นี่! มาจับฉันสิถ้าทำได้! แกว๊กๆ ! จับเต่าไปแค่ตัวเดียวจะไปได้อะไร!”

ซูจื่อซีชำเลืองมองไปยังนกแก้วสีเขียวที่โตเต็มวัยตัวนี้

“เพราะแกมีปีก ฉันเลยจับนายไม่ได้” ซูจื่อซีพูด “ไม่อย่างนั้น ฉันจับถอดเสื้อผ้าหมดแล้ว!”

กระพือปีกและบินออกไปข้างนอก “ไอ้เจ้าโง่! ฉันเป็นตัวผู้! ฉันเป็นตัวผู้!”

ซูจื่อซี “...”

ซูเหอเวิ่น ซึ่งกำลังซ่อมอวนตกปลาอยู่ หัวเราะเสียงดัง "ซูจื่อซี นายบ้าไปแล้วเหรอ ถึงขั้นจะเปลื้องผ้านก"

ซูจื่อซีโกรธ "ฉันกำลังพูดถึงการถอนขนไม่ใช่การถอดเสื้อผ้าจริงๆ !"

ซูเหอเหวิน เงยหน้ามองเขาอย่างเงียบ ๆ และพูดเบา ๆ ว่า "หายากนะเวลาที่นายไม่ได้เล่นเกม รอซู่เป่าอยู่เหรอ”

หลังจากชะงักไปชั่วคราว เขาก็พูดต่อว่า "เพื่ออะไร"

หากซู่เป่ากลับมาจะมีเสียงดังให้ได้ยินเสมอ และพวกเขาต่างก็ยืดคอรออยู่ที่นี่

ซูจื่อซีรู้สึกกระอักกระอ่วนพูดขึ้นว่า "ฉันแค่เบื่ออยู่ในห้อง เลยออกมาเล่นกับเต่า ไม่ได้เหรอ"

ซูเหอเหวินยิ้ม

ซูเหอเวิ่นถามย้อนไปยังซูเหอเหวิน “นายเองก็ไม่ได้รอเธออยู่เหรอ”

ซูเหอเหวินก้มหน้าไม่สบตา “ฉันก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่นี่มาตลอด ใครรอเธอกัน”

หานหานคว้าน่องไก่แล้ววิ่งออกมาจากในครัว "หา? พวกพี่พูดว่าอะไรนะ ซู่เป่ากลับมาแล้วเหรอ"

ซูจื่อซีกลอกตา “เธอหูหนวกหรือยังไง”

หานหานหมุนตัวและวิ่งออกไป “ฉันมีญาณหยั่งรู้ว่าซู่เป่าจะกลับมา!”

หานหานเธอเรียนรู้ประโยคนี้จากซู่เป่าแน่นอน เธอไม่มีทางที่จะรู้จักคำยากๆ พวกนี้

แต่ทันทีที่มองไปที่สนามหญ้าเขาก็เห็นรถสองสามคันขับเข้ามาซู่เป่ากลับมาจริงๆ!

ทันทีที่ซู่เป่าลงจากรถ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือเสี่ยวอู่ที่พุ่งเข้ามาหาเธอ "ช่วยด้วย! มีคนบ้าพยายามจะเปลื้องเสื้อผ้าฉัน!"

ทันทีหลังจากนั้น น่องไก่ก็ถูกโยนเข้าปากของเธอ "นี่ เอาไปเลย กิน!"

ซู่เป่าเธอดูมึนงง

ก่อนที่เธอจะทันได้ทันตอบโต้ ก็มีนกตัวหนึ่งมายืนอยู่บนหัวของเธอ และมีน่องไก่อยู่ในปากของเธอ

ซู่เป่าหยิบน่องไก่ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและกัด "ว้าว อร่อยจริงๆ!"

หานหานพูดอย่างภาคภูมิใจ: "อร่อยสิ ฉันอบด้วยเกลือเลยนะ!"

ซูจื่อซีแสร้งทำเป็นวิ่งไล่จับเสี่ยวอู่และวิ่งออกมา "เจ้านกแก้วบ้า หยุดก่อนฉัน... เฮ้ ซู่เป่า เธอกลับมาแล้วเหรอ!"

ซู่เป่า "ใช่แล้ว พี่กำลังทำอะไรน่ะ"

ซูจื่อซีชี้ไปที่เสี่ยวอู่ที่เกาะอยู่บนหัวของเธอ "ฉันกำลังจับมันอยู่"

ซู่เป่า หานหาน ซูจื่อซีและเพื่อนตัวน้อยสองสามคนหยุดพูดคุยกันชั่วขณะ

ซู่เป่าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้วจึงโบกมือแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ ตามฉันมา!”

ตอนนี้เจ้าเด็กน้อยมีผู้ติดตามตัวน้อยเพิ่มอีกสองคน แถมผู้ติดตามตัวน้อยสองคนนี้ก็ยังเป็นพี่ชายและพี่สาวของเธอ...

ทั้งสามคนรีบวิ่งไปที่อาคารหลัก

ซูเหอเหวิ เอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง เดินออกไปอย่าง "เย่อหยิ่ง" เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่เมื่อเห็นซูจิ่นอวี้ เธอก็ถอนหายใจและพูดว่า “อา...หรืออยู่ที่นี่ดีน้า”

พอเธอได้เห็นซูเหอเวิ่นก็เข้าไปลูบหัวแล้วพูดว่า “เฮลโหล เหอเวิ่นตัวน้อย”

เธอลูบหัวเขาขณะพูดไปด้วย

หลังจากนั้นเธอก็ทะลุผ่านหน้าของเขาไป และเข้าไปด้านใน

ซูเหอเวิ่น “!!!”

มือของซูจิ่นอวี้ทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นเหมือนมีหมอกหนาวพัดผ่าน เขาอดไม่ได้ที่จะสั่น

ช่วยด้วย!

จู่ๆ ก็โดนวิญญาณของน้าจู่โจม!

นายหญิงซูออกจากโรงพยาบาลแล้ว บ้านเต็มไปด้วยความปิติยินดี และกลิ่นไก่อบก็ตลบอบอวนไปทั่วทุกมุมบ้าน

ซูจิ่นอวี้ “หา ยังมีอีกเหรอ!”

ฮู้ ไม่นานก็ “กินหมดแล้ว”

ซู่เป่าขมวดคิ้ว และเอามือนับเลขอย่างเงียบๆ

หนึ่งมื้อแม่ต้องกินไก่หนึ่งตัว หนึ่งวันอย่างน้อยเก้าร้อยเจ็ดสิบบาท หนึ่งเดือนก็เท่ากับ...หนึ่งปีก็เท่ากับ...

อา นับวันเธอยิ่งเลี้ยงแม่เธอไม่ไหว!

เมื่อมองเห็นแม่ที่กินทุกอย่างจนหมด ซู่เป่าก็เปิดกระเป๋าสตางค์ด้วยความเจ็บปวด มีซองสีแดงที่เหลืออยู่เพียงสองร้อยหยวน!

ผีตัวอื่นๆ ต้องรองานเทศกาลประจำปีเท่านั้นถึงจะได้อิ่มท้อง

ตัดภาพมาที่แม่เธอล่ะ...ฮือๆๆ เลี้ยงยากเหลือเกิน

ผู้ใหญ่คุยเรื่องบางอย่างกันบนโต๊ะอาหาร ประมาณว่าพ่อของเพื่อนคนหนึ่งเข้าโรงพยาบาล ต้องไปหาเขาหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซูอีเฉินบอกว่าให้เขาไปเป็นตัวแทนของครอบครัวของซูคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องแห่กันไปมากมายอะไร...

ซู่เป่าหันไปมองลุงใหญ่แล้วพูดว่า “ลุงใหญ่ หนูก็อยากไปด้วยค่ะ”

ซูอีเฉินต้องการปฏิเสธแต่เขาตอบได้เพียง “โอเค”

สำหรับซู่เป่าแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลอะไรเลย

**

สามวันผ่านไปในพริบตานายหญิงซูได้ไปฝังเข็มอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าการฝังเข็มครั้งนี้เจ็บกว่าครั้งที่แล้ว

แต่ซู่เป่าบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากไม่ถามอะไรต่อ

ในวันที่สี่ ซู่เป่ายังคงฝังเข็มต่อไป และเข็มสีเงินดูเหมือนจะกระทบและสะท้องกับแสงแดด

ในที่สุดนายหญิงซูก็เข้าใจถึงความกลัว ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาของการฝังเข็ม ขาของเธอไร้การตอบสนองมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนแรกเธอยังสามารถยืนได้ แต่ตอนนี้เธอทำได้เพียงนอนบนเตียง และร่างกายของเธอก็เจ็บปวดรวดร้าวไปหมด

ซู่เป่าดูเหมือนจะทุ่มเทและตั้งใจมากเช่นกัน หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงก่ำ

“ซู่เป่า ถ้าหนูทำไม่ได้ก็ช่างมันเถอะลูก”

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นทันที “อะไร ไหน ใครว่าหนูทำไม่ได้ ยืนขึ้นมาซิ!”

นายหญิงซู “...”