ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 235

ตอนที่พี่หลี่เพิ่งเริ่มฆ่าคนครั้งแรก เป็นเพียงความคิดที่อยากแก้แค้นเท่านั้น

“เพิ่งจะฆ่าคนไป ในใจก็รู้สึกลนเป็นธรรมดา ใครจะไปรู้ว่าคนบ้านนั้นนิสัยดีมาก เห็นฉันดูลน คงคิดว่าฉันเห็นคนแก่ตายต่อหน้าต่อตาแล้วตกใจ แล้วมาปลอบใจฉัน”

“คนแก่คนนั้นร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว เพราะฉันใช้หมอนกด…พวกเขาเลยไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติอะไร…”

อีกทั้งการเผาหรือฝังศพคนแก่นั้น อาชญากรรมของเธอเองก็ถูกกลบฝังมิดไปด้วย!

ในใจพี่หลี่ยินดีปรีดา และยิ่งการแก้แค้นเป็นไปอย่างราบรื่น ตั้งแต่นั้นมาเธอก็เริ่มเข้าสู้เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับคืน

พนักงานสอบสวนตบโต๊ะ ตำหนิเธอว่า ”เจ้าของบ้านดีกับคุณขนาดนี้ นี่คุณไม่รู้สึกผิดสักนิดเลยเหรอ?!”

พี่หลี่เม้มปากเอ่ย รู้สึกผิดอะไร พวกเขารวยขนาดนี้ มีเงินมาจ้างคนให้ไปรับใช้ เธอก็แค่คนจนคนหนึ่งจะไปมีอะไรให้รู้สึกผิด

พนักงานสอบสวนเห็นเขาตอบแบบนี้ก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ พยายามยับยั้งอารมณ์โกรธแล้วพูดว่า ”ต่อเลย”

พี่หลี่กล่าว”หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกเสพติดอะไรแบบนี้…ฮ่าๆ…เดิมทีก็ไม่กล้า กะจะแค่ข่มเหงเล็กๆน้อยๆ โดยเฉพาะกับคนแก่ที่สมองเสื่องพูดไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้”

แต่หลังจากนั้นการข่มเหงทารุณเพียงอย่างเดียวก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกดี เห็นพวกคนน่ารังเกียจพวกนั้นแก่ขนาดนี้ทำไมยังไม่ตาย ยังต้องการให้เธอมาดูแลรับใช้อีก

พวกเขานับประสาอะไร

ดังนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า พี่หลี่ค่อยๆเริ่มทดสอบดูอย่างบ้าคลั่ง เธอก็พบว่าเพียงแค่เธอประพฤติตัวดีแค่ไหน เรตติ้งสูงแค่ไหน ได้วุฒิพยาบาลเยอะแค่ไหน พวกญาติๆก็จะไม่มีทางสงสัยเธอ

เธอก็เลยพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ทำให้คนพวกนั้นมั่นใจที่จะฝากเหล่าคนแก่ไว้ในมือเธอ หลังจากนั้น…

เธอชอบอะไรแบบที่รู้สึกว่าสามารถควบคุมชีวิตคนอื่นได้ ดูเหมือนเธอกำลังเสพติดความรู้สึกนี้เพราะว่าเธอค่อยๆไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ นับประสาอะไรกับแค่ความสุขของตัวเอง?

ดังนั้นเธอจึงหาเพื่อนร่วมอุดมการณ์มากมาย…

พนักงานสอบสวนต่างตกตะลึงกับความวิปริตเช่นนี้ ทนไม่ไหวที่จะพูดว่า”ตัวคุณเองก็ทำอาชีพนี้เอง ทั้งยังรับเงินจากงานนี้ จะโทษคนอื่นเรียกใช้คุณได้ยังไง? คุณไม่ชอบให้คนอื่นเรียกใช้ คุณก็แค่ไม่ต้องทำงานนี้!”

พี่หลี่เบะปาก”ก็ทำงานนี้มันได้เงินเยอะ…”

พนักงานสอบสวนถึงกับสำลัก โกรธจนไม่มีคำจะพูด

ส่วนอีกคนยังคงสงบ พูดเบาๆว่า”แล้วเพื่อนร่วมอุดมการณ์พวกนั้น นอกจากในกลุ่ม【ครอบครัวแสนสุข】แล้ว ยังมีอีกมั้ย?”

พี่หลี่พูดไปตั้งนาน ริมฝีปากเริ่มแห้ง เธอทำปากบ่นพึมพำว่า”มีน้ำให้ดื่มมั้ย?”

พนักงานสอบสวนมองเธออย่างเย็นชา

เธอถึงได้ตอบว่า”ไม่มีแล้ว…ฉันมีแค่กลุ่มนี้นี่แหละ ฉันชอบกลุ่มนี้ พวกเขาเป็นเหมือนครอบครัวฉัน…พูดจาก็น่าฟัง ยังมีอารมณ์ขันอีก…เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ได้เปลี่ยนกลุ่มเลย

พวกที่เอาชีวิตคนอื่นมาเล่นเป็นเรื่องตลก แต่เธอกลับมองว่าคนพวกนั้นมีอารมณ์ขันและตลก

พนักงานสอบสวนตกอยู่ในความเงียบ

แต่ก็ยังดีที่”ครอบครัว”ของเธอเหล่านั้นถูกจับหมดทุกคน ไม่มีเหลือ

หลังจากการจับกุมอย่างเข้มข้นในช่วงสองวันมานี้ พี่น้องในหน่วยงานต่างๆร่วมมือกันทำการจับกุมพวกอาชญากรที่อยู่ในกลุ่มที่พี่หลี่อยู่

จนพวกที่ถูกจับเริ่มจะเกลียดพี่หลี่แล้ว

เดิมทีก็ยังอยู่ดีๆ จู่ๆกลับถูกจับเข้าคุกกัน

แม้แต่ตัวหลักฐานการก่อเหตุต่างๆก็มาจากตัวพี่หลี่เอง

พี่หลี่ให้ปากคำเสร็จก็กลับเข้าไปในคุก สุดท้ายเธอก็เจอพวกคนที่เธอเรียกว่า”ครอบครัว”…

เธอต้อนรับพวกเขาด้วยความดีใจ อีกฝ่ายก็จำเธอได้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ตบเธอฉากใหญ่จนล้มลง เหยียบบนร่างกายเธอและกระทืบเธอซ้ำๆอย่างรุนแรง

พี่หลี่กรีดร้องโหยหวน…

กลางคืนในคุกอากาศมักหนาวกว่าที่พักปกติเป็นธรรมดา

พี่หลี่นอนขดบนที่นอนตัวเอง ดวงตาเธอบวมจนลืมตาไม่ได้

เธอเกือบจะโดนกระทืบตาย ก็เลยได้รับการจัดสรรให้อยู่ในห้องขังเดี่ยว

“อ้ะๆ…เจ็บ เจ็บจัง” เธอกระหายน้ำ เจ็บจนทนไม่ได้ อยากให้มีคนมาดูแลเธอบ้าง

【ได้ยินว่าเรื่องนี้ถูกคนๆนึงเปิดโปง คือฮีโร่คนไหนเนี่ย ออกมาให้เราคารวะที】

【ต้องเป็นพี่ชายรูปหล่อที่รักความยุติธรรมแน่ๆ…】

【ความสุขที่ยิ่งใหญ่ ความสุขที่ยิ่งใหญ่】

**

เทอมแรกของการเข้าอนุบาลของซู่เป่าใกล้จะจบลงแล้ว วันหยุดกำลังจะมาถึง

ขาของคุณนายซูก็ดีขึ้นแล้ว เมื่อมองไปที่คุณยายที่อาการดีขึ้นเรื่อยๆ ซู่เป่าคิดว่าน่าจะถึงเวลาให้คุณยายเจอกับแม่แล้วล่ะ…

“จริงสิแม่ ตอนนั้นแม่ไปที่หนานเฉิงตัวคนเดียวได้ยังไง?” ซู่เป่าจู่ๆก็คิดถึงเรื่องนี้

ซู่จิ่งอวี้ขณะกำลังหยอกเล่นกับเสียวอู่ จากคำล่ำลือ”ตอนนั้นป่วยจนไม่มีสติ ก็วิ่งออกไปทั้งอย่างนั้นแหละ…”

ซู่เป่าเอียงคอมองไปที่นาฬิกาในโทรศัพท์” เสียวเป่าๆ จากตรงนี้ไปที่หนานเฉิงไปยังไง”

โทรศัพท์กระพริบๆ “แนะนำให้คุณไปเส้นทางดังนี้: เส้นทางที่หนึ่ง นั่งรถไฟสาย2 ไปยังถนนหมิงซือ แล้วเปลี่ยนไปสาย3 ถึงถนนหลู่เคอ แล้วเปลี่ยนไปสาย4 เพื่อไปยังสถานีรถไฟแล้วตรงไปทางหนานเฉิง เส้นทางที่สอง เรียกรถแท็กซี่ไปยังสนามบินนานาชาติxx…”

ซู่เป่าแค่รู้สึกว่าสมองอันน้อยนิดของเธอนั้นใส่ข้อมูลทั้งหมดนี้ไม่พอ“ยุ่งยากขนาดนี้ หนูจำไม่ได้ แม่จำได้ยังไง?”

ซูจิ่นอวี้หยุดการเคลื่อนไหว

ใช่แล้ว ตอนนั้นที่เธอป่วยจนไม่มีสติ ไม่ต้องพูดถึงไปสถานีรถไฟหรือสนามบินยังไง เพราะว่ามันเป็นเรื่องยากมาก!

ถ้าเกิดเดินเท้าไปถึงหนานเฉิง…ก็ไม่เป็นไปได้ เพราะด้วยร่างกายของเธอ คงไปไม่ถึงแล้วตายระหว่างทางแทน

เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำไมเธอถึงไม่มีความทรงจำหลงเหลือเลย?

ซูจิ่นอวี้คิดอย่างละเอียดรอบคอบ จู่ๆก็สงสัย “ใช่แล้ว…มีคนๆนึง ส่งฉันขึ้นรถออกไป…”

พอนึกถึงคนนั้นแล้ว สีหน้าของซูจื่ออวี้ก็เปลี่ยนเป็นหน้าเสียทันที