ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 237

เหวยหว่านหลับตา พูดเสียงแข็งว่า “พวกเธอไปเถอะ！ตอนนั้นฉันไม่ได้ฆ่าซูจิ่นอวี้จริงๆ ถึงซูจิ่นอวี้ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู๋ฉันก็ไม่กลัว”

ซู่เป่า “จริงเหรอ？”

เหวยหว่าน ‘ยืดหยัดเสียงแข็ง’ น้ำเสียงแน่วแน่ “จริง！”

ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา！

เธอโบกมือทำเสียงงึมงำ เหวยหว่านเห็นเขาพูดจาเพ้อๆก็นึกอยากขำขึ้นมา

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผ่านเบาๆดังขึ้นมา “จริงเหรอ…”

เหวยหว่านไม่มีตอบสนองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบกลับไปว่า “บอกไปแล้วจริงก็คือจริง！”

ตอนที่เธอจะกำลังจะถามกลับว่าแล้วเมื่อก่อนเคยทำอะไรไม่ดีกับซูจิ่นอวี้หรือไง…

เธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยผ่านหูเบาๆว่า “ก็ดีนะ…”

เหวยหว่านตะลึง หุนหันพลันหันกลับมา！

ก็เจอแค่ผู้หญิงสวมชุดขาวคนหนึ่ง ผมยาวสลวย ลอยมายังข้างหลังหัวของเธอ

ใบหน้าของหญิงสาวซีดเซียว จ้องตรงมาที่เธอ

ใบหน้านี่มัน…จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากซูจิ่นอวี้？！

“อ้าๆๆ——ผี นี่มันผี！”เหวยหว่านกลัวจนลุกขึ้นยืน หัวเข่าชนเข้ากับโต๊ะอย่างแรง แล้วล้มลงกับพื้นทันที！

พัศดีก็ตกใจไปด้วย พูดเสียงดัง “เอาดีๆ！”

พวกเขามองไม่เห็นซูจิ่นอวี้ เป็นเพราะเวทย์มนต์ของซู่เป่า ทำให้มีแค่เหวยหว่านที่มองเห็นผี

“เธอ…เธอ！ซู…ซู…”เหวยหว่านลนลานจนพูดจาฟังไม่รู้เรื่อง

ซูจิ่นอวี้ค่อยๆยกมือขึ้น แล้วลอยไปหาเหวยหว่านเอ่ย “พี่สะใภ้รอง ฉันตายอย่างน่าสังเวช…ป่วยตายจากมะเร็ง พี่รู้ใช่มั้ย…”

จี้ฉางยกมุมปาก

ซูจิ่นอวี้ปรากฏตัวครั้งแรก และหลอกคนครั้งแรก

ที่เล่นไปคือการทักทาย เมื่อกี้ผมยังเรียบร้อยอยู่เลย ตอนนี้กลายเป็นยุ่งเหยิงไปหมดจนบังตา

เดิมทีชุดที่ใส่เป็นเดรสลายดอกสีน้ำเงิน แวบหนึ่งก็กลายเป็นชุดเดรสยาวสีขาว

เขย่งเท้าตั้งตรง เดินโดยใช้หัวแม่เท้าเข้าไปมาเหวยหว่านทีละนิดๆ

เหวยหว่านกรอกตา โดนหลอกจนเป็นลม

พัศดีใช้ฝ่ามือตบหน้าเหวยหว่านเข้าอย่างไม่นุ่มนวล คิ้วขมวดเรียก “เหวยหว่าน ตื่นๆ อย่าทำตัวแกล้งบ้า！”

ได้ยินมาว่าตอนที่จับกุมตัวผู้หญิงคนนี้ เขาก็แกล้งบ้าไปรอบหนึ่งแล้ว

ตอนนี้ยังจะทำอีก？

พัศดีเห็นว่าเหมือนเธอจะไม่ได้แกล้ง แต่ก็เป็นดูแปลกๆ

แค่รู้สึกว่าการแสดงของเธอนั้นเว่อร์มาก หลายปีมานี้มีนักโทษแกล้งป่วยกันเพื่อที่จะได้ออกไป บ้างก็กลืนแปรงสีฟันบ้างก็กลืนใบมีด พวกเขาเห็นมาเยอะแล้ว

พัศดีเลยไปเอาขวดเล็กๆมาแตะที่จมูกของเหวยหว่านไปมา

น่าสงสารเหวยหว่านที่อุตส่าห์เป็นลมไปแล้ว แต่ก็ถูกปลุกขึ้นมา

พอลืมตาก็เห็นหน้าของซูจิ่นอวี้มาแนบอยู่ที่หน้าเธอ ลูกกระตาดิ้นไปมา

“ฮ่า…ฮ่าๆ…พี่สะใภ้รอง พี่ตื่นแล้วเหรอ！”

เหวยหว่านร้องกรี๊ดแล้วถอยหลังอย่างต่อเนื่อง “แกๆๆๆ อย่าเข้ามานะ！ออกไปๆ！”

พัศดี “……”

ว่าแล้ว ว่าแกล้งป่วย！

พวกเขากลับไปยืนที่ของตัวเอง แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ยังมีเวลาอีกสิบนาที！รีบหน่อย！”

ซูจิ่นอวี้ได้ยินก็รีบโชว์ท่าไม้ตายต่อทันที

เหวยหว่านร้องไห้บอก “ยังไงเธอก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน！แต่ว่าหานหานเพิ่งกำลังจะเกิด…”

“ก่อนหน้านั้นฉันคิดว่าเธอคงทนได้แป๊ปเดียวแล้วคงตาย แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอยังทนอยู่ได้วันแล้ววันเล่า… ฉันรอไม่ไหวแล้วจริงๆ！”

“จิ่นอวี้ เธออย่าโกรธพี่สะใภ้เลยได้มั้ย？หานหานเองก็เป็นหลานสาวเธอนะ！ถ้าหานหานยังอยู่ดี ทั้งตระกูลซูก็จะดี ถือว่าฉันทำเพื่อตระกูลซูนะ！ หรือว่าเธอไม่หวังให้พี่ชายเธอสบายดี？”

ซูจิ่นอวี้ตกตะลึง

เธอไม่คิดไม่ถึงจริงๆว่า เหวยหว่านจะกำจัดเธอเพียงเพราะเหตุผลไร้สาระแบบนี้

ซู่เป่าตกใจ ปัญหาที่รบกวนเธอได้รับการคลี่คลายไปแบบนี้

แต่เธอกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด

เพียงเพราะความโลภของตัวเองแล้ว คนเราจะสามารถเห็นแก่ตัวได้ถึงขั้นนี้เลยหรือ？

ซูอีเฉินได้ยินเหวยหว่านพูดเรื่องพวกนี้ สายตาของเธอเย็นเฉียบ จนคนรอบข้างรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งด้วย

ดี…ดีมาก！

คาดไม่ถึง…！

เหวยหว่านรู้ว่าพอพูดเรื่องพวกนี้ออกมาแล้ว เธอก็คงไม่มีทางได้ออกจากคุกแล้ว อีกทั้งชีวิตหลังจากนี้ในคุกคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ

เธอทำได้แค่เปลี่ยนเรื่องไปแบบดื้อๆ ร้องไห้เอ่ย “ช่างมันเถอะ ยังไงมันก็เป็นความผิดของฉัน พี่ใหญ่ จริงๆฉัน…ในฐานะแม่ก็แค่อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก…ฉันทำผิดไปแล้วพอใจหรือยัง？！ฉันก็แค่อยากถามว่าหานหานยังสบายดีมั้ย？”

พูดถึงหานหาน เหวยหว่านตาเริ่มแดง ร้องไห้หยาดน้ำตาไหลพรากลงมา

“ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น…จริงๆ！แต่ฉันคิดถึงหานหานมากจริงๆ พี่ใหญ่ขอร้องล่ะ ให้ฉันได้เจอหน้าหานหานสักครั้งได้มั้ย？”

แค่ให้เธอได้เจอหานหาน เธอจะก็สอนเขาร้องไห้ให้มาเยี่ยมเธออีก

ไปๆมาๆ หานหานก็จะไม่มีทางลืมแม่ของเขา

ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว ตอนออกจากคุกอายุเธอก็คงปาไปหกเจ็ดสิบ ถึงตอนนั้นแล้วก็คงทำอะไรไม่ได้ คงต้องพึ่งพาหานหาน

เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอต้องรีบคว้าหานหานไว้…