ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 249

ซู่เป่ามองคุณพ่อที่อยู่ต่อหน้า ไหนจะลุงใหญ่กับคุณอาคนที่ผีดวงซวยสิงอยู่อีก ทำไมทุกคนไอขึ้นมาพร้อมกันหมดเลย?

เธอถามต่อ “เตียงน้ำเป็นเตียงที่ทำจากน้ำเหรอคะ? หรือว่าเอาเตียงตั้งบนผิวน้ำ? แล้วจะจมไหมคะ? หรือว่าใส่น้ำไว้ในเตียงให้เต็ม แล้วน้ำจะไม่รั่วเหรอคะ? งั้นคนก็นอนในน้ำเหรอคะ?”

เจ้าตัวเล็กทำหน้าฉงนงงงวย ถามสิ่งที่สงสัยรัวเป็นชุด

แต่ทุกคนกลับไอหนักกว่าเดิม คุณพ่อถึงกับบอกว่า “เด็กห้ามถามเยอะ”

แปลกจริง... ผู้ใหญ่อยากให้เด็กรู้เรื่องรู้ราว แต่ถ้าเด็ก ๆ ไม่ถามมากขนาดนั้น จะรู้เรื่องรู้ราวได้ยังไง?

ในหัวเล็ก ๆ ของซู่เป่าเต็มไปด้วยคำถามต่าง ๆ มากมาย เธอมองไปที่แม่ใครจะไปคิดว่าแม่ทะเลาะกับผีดวงซวยอย่างรุนแรงกว่าเดิมอีก

ควรจะบอกว่าแม่ตีผีดวงซวยแรงขึ้นกว่าเก่ามากกว่า

ซู่เป่าถามว่า “แม่ค่ะ เตียงน้ำคืออะไรคะ?”

ซูจิ่นอวี้พูดว่า “เอ่อ อันนี้... แม่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน”

เธอพูดคลุมเครือ และเพื่อปกปิดความอึดอัดของตัวเองเธอจึงลงมือทึ้งผมของผีดวงซวยอย่างบ้าคลั่ง

ผีดวงซวย “เป่า หนูเลิกถามเถอะ แม่หนูจะทำทรงผมฉันพังหมดแล้วเนี่ย!”

ซู่เป่าแบะปาก ก็ได้!

พวกผู้ใหญ่นี่แปลกจริง ๆ ไม่บอกก็ไม่บอกสิ เธอกลับไปถามพี่เหอเวิ่นก็ได้

ซู่เป่าเดินไปที่เกาหย่วนหางอย่างโกรธกรุ่นจากนั้นเอื้อมมือไปจับเท้าของผีดวงซวย

“พี่จะไปเองดี ๆ หรือจะให้หนูเชิญ” เจ้าตัวเล็กพูดอย่างวางอำนาจ

มองปราดเดียวก็รู้ว่าเรียนมาจากซูอีเฉินและมู่กุยฝาน

เกาหย่วนหางไม่รู้ว่าเธอพูดกับผีดวงซวยจึงยืนขึ้นและพูดว่า “ผมไปเอง...”

อนิจจาเรื่องในวันนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของความโชคร้ายจริง ๆ ด้วย ไม่ว่าเขาจะไปสัมภาษณ์บริษัทไหนก็ผลก็เหมือนกัน...

แล้วก็เห็นว่าซู่เป่าจับมือเขากดเขาลงบนที่นั่ง “คุณอานั่งลงค่ะ! ไม่ต้องห่วงนะคะ! ซู่เป่าจะรับผิดชอบคุณอาเอง”

เกาหย่วนหาง “?”

แม้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กกำลังพูดถึงอะไรอยู่...

แต่ว่า... ช่วยด้วย เด็กน้อยคนนี้น่ารักมาก！

เด็กน้อยน่ารักตัวนิดเดียว แต่กลับสีหน้าจริงจังบอกเขาว่าจะรับผิดชอบ

เกาหย่วนหางน่าสนใจขึ้นมา แต่ก็อดถามไม่ได้ว่า “แล้วหนูจะรับผิดชอบอายังไงคะ?”

ซู่เป่านึกถึงท่าทางของท่านอาจารย์ตอนโกหกแล้วก็ทําหน้าเคร่งขรึมพูดว่า “ซู่เป่านับนิ้วทำนาย คุณอาอาจะมีเหตุให้นองเลือด... ถ้าอยากให้เคราะห์เบาลง ต้องทําตามที่หนูบอกนะคะ”

เกาหย่วนหางอดไม่ได้ขำพรวด

เจ้าแก้มก่อนนี่ทำอย่างกับพวกนักต้มตุ๋นไปได้ แถมเลียนแบบได้เหมือนมากซะด้วย

คนปกติจะเชื่อเรื่องว่ามีดวงต้องนองเลือดได้ไง เจ้าตัวเล็กนี่ต้องดูทีวีมากเกินไปแน่ ๆ

เกาหย่วนหางยิ้ม “ขอบคุณนะเด็กน้อย! แต่...”

เขาพูดไม่ทันจบ ก็รู้สึกเจ็บตรงต้นคอขึ้นมาแล้วก็สลบไปเลย

เนื่องจากไม่มีใครรับตอนเขาสลบเลยบังเอิญไปกระแทกกับมุมโต๊ะ ริมฝีปากถูกบาดเห็นเลือดไหล

นองเลือดจริง ๆ นั่นแหละ

ซู่เป่าอึ่งไป

มู่กุยฝานหมุนข้อมือไปมา “ตัวเล็กลูกจับผีไม่ใช่เหรอ จับสิ”

เรื่องแรงเยอะยังพอกลบเกลื่อนไปได้ แต่เรื่องจับผีคงพูดยาก

เรื่องน้อยดีกว่าเรื่องมาก ดังนั้นมู่กุยฝานจึงทุบเกาหย่วนหางจนสลบ

แค่อธิบายก็ขี้เกียจอธิบายแล้ว โกหกยิ่งไม่จำเป็นเลย

(เกาหย่วนหาง ขอบใจมาก...)

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างจริงจัง เข้าใจแล้ว นี่คงเป็นสิ่งที่พ่อเคยพูดเสมอว่า การแก้ปัญหาไม่ต้องยึดติดกับวิธีการสินะ?

เธอจับเท้าของผีดวงซวยไว้ กระชากข้ามไหล่ฟาดลงพื้น “อะจ้า!”

เร็ว ๆ จับผีด้วยความรวดเร็ว!

ซู่เป่าคิดไปก็ร้องฮ่าจับผีดวงซวยที่โดนฟาดลงพื้นพลิกกลับด้าน

ผีดวงซวยถูกบังคับให้ออกจากร่างเกาหย่วนหาง ทั้งอึ้งทั้งงง!

“ตีฉันทําไม!” เขากระอักเลือดแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ไปสักหน่อย”

ซู่เป่ากระพริบตาปริบ ๆ “แต่พี่ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปเองนี่นา!”

ผีดวงซวย “...”

ก็ถูกของเธอแฮะ!

ผีดวงซวยไม่มีใครรักเลยจริง กว่าจะหาคนให้สิงร่างได้ ผลสุดท้าย!

ยังไม่กี่วันก็โดนจับได้แล้ว!

ซู่เป่าเอาน้ำเต้าวิญญาณโยนออกมา “ไปเลยน้ำเต้าปิกกาจู!”

ทุกคน “...”

เจ้าตัวเล็กพึ่งโทษตัวเองว่า เผลอปล่อยผีดวงซวยไปเมื่อวันก่อน จนมันไปทำให้เกาหย่วนหางตกงาน

ในฐานะที่เป็นลุงเขาย่อมต้องจบเรื่องนี้ให้เธอ พอดีห้องทำงานท่านประธานขาดผู้ช่วยทั่วไปพอดี งั้นก็เกาหย่วนหางนี่แหละ

**

บ้านตระกูลซู

นายหญิงซูกัดพายแอปเปิ้ลที่ทําเองและพึมพําว่า “ก็อร่อยนี่นา ซู่เป่าจะหนีทำไม!”

แม่อู๋พูด “คุณหนูเล็กอาจจะแค่มีเรื่องต้องรีบไปมั้งคะ!”

นายหญิงซูแบะปากพูดว่า “เธอยังเป็นเด็กอยู่เลย จะมีเรื่องเร่งด่วนอะไรได้”

ในเวลานี้มีเสียงดังมาจากนอกประตู ซู่เป่าก็วิ่งเข้าอย่างเร็วมา “คุณยาย ซู่เป่ากลับมาแล้วค่ะ!”

นายหญิงซูมีสีหน้าดีใจและรีบพูดทันทีว่า “กลับมาพอดีเลย ชิมพายแอปเปิ้ลที่คุณยายทําดูไหม?”

ซู่เป่ากัดงั้มเข้าไปหนึ่งคําอย่างไว้หน้า ชูนิ้วโป้งแล้วชมว่า “พายแอปเปิ้ลที่คุณยายทําอร่อยมากเลยค่ะ!”

ทันทีที่นายหญิงซูฟังแบบนั้นก็ดีใจหยิบมาอีก 4-5 อันยัดใส่มือเธอ

ซู่เป่ารีบวิ่งออกไปทันควัน หยิบมาอันหนึ่งยัดเข้าไปในปากของมู่กุยฝาน

แล้วหยิบอีกอันยัดเข้าปากซูอีเฉิน

เอ่อ ยังเหลืออีกสองอันแหน่ะ

ซู่เป่าจ้องมองซูอีเฉินและเห็นว่าซูอีเฉินฝืนกินอันที่อยู่กินในปากเลยยัดอันที่เหลือในมือตามเข้าไปทันที

มู่กุยฝาน “แค่ก ๆ...น้ำ”

ซู่เป่าจึงไปหยิบน้ำมาให้ด้วยความใส่ใจ พอเห็นมู่กุยฝานกินพายในปากหมดแล้ว เธอก็รีบยัดอีกอันหนึ่งเข้าไปในปากเขาอย่างรวดเร็ว

หลังจากเสร็จเรื่องก็วิ่งไปที่ห้องครัวอย่างอารมณ์ดี “คุณยายคะ พวกเรากินหมดแล้วค่ะ”

นายหญิงซูหัวเราะอย่างร่าเริง “พอดีเลย ซุปเม็ดบัวเห็ดหูหนูขาวก็เสร็จแล้ว”

ซู่เป่า “ค่ะ!”

มู่กุยฝานทำท่าจะไปทันที “อืม... เพิ่งนึกออกว่า มีเรื่องต้องไปรายงานกับหัวหน้าหน่อย”

ซูอีเฉินหยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมา “ผมลืมเซ็นเอกสารฉบับหนึ่ง ต้องกลับไปที่บริษัทอีกรอบ”

นายหญิงซูถือซุปเม็ดบัวเห็ดหูหนูขาวออกมาพอดี ท่านพูดว่า “หยุดเลย กินเสร็จแล้วค่อยไป”

มู่กุยฝาน “...”

ซูอีเฉิน “...”