ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 269

กู้ชีชีชาไปหมดทั้งตัว

ก่อนที่จะแสดง ผู้กำกับก็บอกกับเธอว่ามันอันตราย จะต้องใช้ตัวแสดงแทน แต่เธอปฏิเสธ

ทว่าผู้กำกับ สตาฟจัดฉากและสตาฟเตรียมอุปกรณ์เองก็ทำการทดลองก่อนแล้ว ว่าไฟมันจะไประเบิดตรงไหน ให้เธอยืนอยู่จุดที่ปลอดภัย กล้องจะทำการใช้มุมกล้องในการถ่าย เปลวไฟจะอยู่ไกลจากเธออย่างน้อยหนึ่งเมตร

เธอแค่แสดงทำเป็นผงะถอยหลังไปเท่านั้นก็พอ

ทว่าตอนนี้แผ่นกระดานที่ป้องกันไฟตรงหน้านั้นกลับไหม้ขึ้นมาด้วย ไฟลุกขึ้นมาตรงหน้าของเธอ กู้ชีชีได้กลิ่นไหม้ของผมตัวเอง

สตาฟที่ดูแลอุปกรณ์และฉากด้านนอกนั้นก็ตกตะลึงไป เกิดเรื่งอะไรขึ้น? ! ไฟมันลุกขึ้นใกล้นางเอกไปหรือเปล่า!

คนไม่มีทางวิ่งไวกว่าไฟ…….

สตาฟดูแลอุปกรณ์หน้าขาวซีด

กู้ชีชีตะโกนอยู่ในใจ แย่แล้ว!

ตอนนี้เอง กลับมีเงาสีดำพุ่งเข้ามา

เธอเหมือนได้ยินเสียงเล็กๆ ของซู่เป่า ไปเลยกระบะ…..อะไรสักอย่าง? มันคืออะไร

กู้ชีชีรู้สึกว่าโดนแรงอะไรบางอย่างชนจนบินลอยไปไกล

เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่ถึงครึ่งวินาทีเสียด้วยซ้ำ

กู้ชีชีนั้นกระเด็นถอยหลังล้มลงบนพื้นตามบท

สตาฟที่ดูและอุปกรณ์และคนอื่นๆ นั้นยืนอยู่นอกฉาก ตอนนี้พวกเขาแยกไม่ออกแล้วว่ามันเกิดปัญหาขึ้นจนต้องหยุดหรือว่าให้ทำการถ่ายต่อไปได้…….

กู้ชีชีนั้นเป็นคนมีสปิริตมาก พวกเขาเองก็ไม่กล้าตะโกนไปบอกให้หยุด บางครั้งการถ่ายที่สมจริงแบบนี้ก็หายาก ถ้าสั่งคัตลง นักแสดงก็ต้องไปเจอฉากที่อันตรายอีกครั้ง

สิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือคอยมองดูว่ากู้ชีชีไม่เป็นอะไร ต้องเก็บกดความตกใจเอาไว้แล้วทำการดับไฟ

ผู้กำกับที่ใช้มุมกล้องถ่ายทำอยู่นั้นไม่พบความผิดปกติ เขาไม่ได้ตะโกนคัตออกมา ซูลั่วที่อยู่อีกด้านก็เลยหยุดแสดงไม่ได้

ซูลั่วสวมชุดดำ ปิดบังใบหน้า แล้วปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางเปลวไฟ เขาปามีดออกไปแทงลงที่คอของผีอย่างแม่นยำ

หลังจากนั้นก็ใช้ปืนคู่จัดการพวกผีลงไปกว่าครึ่ง

พวกผีที่เหลืออีกหลายสิบตัวนั้น เขาใช้มือเปล่าต่สู้อย่างดุดัน

ตอนนั้นเองก็มีคนเข้าฉากมา อีกฝ่ายก้มหน้าเข้ามาปรากฎตัวต่อหน้าของเขา ซูลั่วคิดว่าเป็นหนึ่งในการแสดง——อุปกรณ์ที่ใช้ในฉากฉีกวิญญาณ

เขาเหลือบมองกู้ชีชี เมื่อเห็นอีกฝ่ายนอนอยู่ที่พื้นไม่ขยับ เขาทั้งร้อนใจทั้งโมโหดวงตาแดงเถือก จากนั้นก็คำรามออกมา——

แคว๊ก!

คนด้านหน้านั้น ‘โดนฉีกออกเป็นสองท่อน’ !

มีควันสีดำลอยขึ้นบนอากาศ ซูลั่วม่านตาหดเล็กลง

จากบทที่เขาได้รับมา สิ่งที่เขาฉีกน่าจะเป็นเสื้อตัวหนึ่ง ทว่าหัวของอีกฝ่ายที่อยู่บนแท่นวางเสื้อนั้นกลับเงยหน้าขึ้น แล้วจ้องมองมาที่เขา

ดังนั้น…..สิ่งที่เขาฉีกมัน…..

คือผีจริงๆ? !

ซูลั่วนิ่งอึ้งไป

ตามบทเล้วผู้กำกับบอกว่า หลังจากที่เขาฉีกผีออกเป็นสองท่อนแล้ว จะไม่มีเลือดไหลทะลักออกมา มีเพียงควันสีเขียวพวยพุ่ง จากนั้นค่อยเสริมเติมแต่งอื่นๆ ให้สมจริงอีกทีที่หลัง

ควันสีดำยังไม่ทันจางหายไป ควันสีเขียวที่กองละครเตรียมไว้ก็ถูกปล่อยออกมา

ตอนนั้นเองเด็กน้อยได้ทำการนึกถึงหลุมศพของลุงสี่แล้วว่าจะให้เป็นยังไงดี น้ำตาของเด็กน้อยไหลพราก

ผู้กำกับหันกลับมาถามพร้อมรอยยิ้ม “เป็นยังไงบ้าง? ฉากฉีกวิญญาณสนุก….ไหม….อั๊ยย่ะ เด็กดีของลุง ทำไมร้องไห้ซะแล้วล่ะ!”

ผู้กำกับตกใจขึ้นมาทันที ทุกคนพยายามที่จะเข้ามาปลอบเด็กน้อยในทันที “เด็กดี นั่นเป็นแค่เสื้อตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่ใช่คนจริง!”

“เป็นของปลอมๆ!”

เพราะตามบทแล้วสิ่งที่โดนฉีกนั้นเป็นแค่เสื้อตัวหนึ่ง ควันที่พ่นออกมาก็เป็นแค่ควันดำ ไม่ได้เป็นภาพที่น่ากลัวและสยดสยองอะไร ดังนั้นทุกคนก็เลยให้เด็กน้อยเข้ามาดูว่าเขาทำการแสดงกันยังไง

ใครจะรู้ว่าจะทำให้เด็กน้อยตกใจเข้าเสียได้

ทุกคนรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก คุณนายซูเองก็เริ่มรู้สึกผิดแล้ว

ตอนแรกเธอแค่อยากให้ซู่เป่าลองมาเจออะไรใหม่ๆ ที่ไม่เคยเห็น ความคิดนี้ผิดไปหรือเปล่า เด็กน้อยตกใจจนร้องไห้ออกมาแล้วเนี่ย……

เธอไม่น่าตามใจมากเกินไปเลย!

ซูเหอเวิ่นตกใจมาก เขาพยายามเปิดกระเป๋าหาของทันที หลังจากค้นอยู่พักนึงก็หยิบกระดาษทิชชู่ออกมา แล้วดึงออกมาอย่างรีบร้อนช่วยเช็ดน้ำตาให้กับซู่เป่า

น้ำตาของซู่เป่ากลับไหลลงมาไม่หยุด ราวกับก๊อกน้ำ

ซูเหอเวิ่นทำอะไรไม่ถูก “อย่าร้องนะ อย่าร้อง…..”

นายหญิงซูอุ้มซู่เป่าไว้ในอ้อกอดอย่างรู้สึกผิด “เด็กดีไม่ร้อง เป็นอะไรไป! ตกใจใช่ไหม?”

ซู่เป่าชี้ไปทางกล้องถ่ายทำแล้วเอ่ยออกมาพร้อมสะอึกสะอื้น “ถ้าพวกเขาแสดงให้คนตาย ก็ต้องให้ตายจริงเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นเวลาลุงสี่จะแสดงเป็นคนตาย ซู่เป่าก็ไม่มีลุงสี่แล้วน่ะสิ….ฮือ…..”

ทุกคนตะลึงงัน

อ้อ ที่แท้เด็กน้อยคิดอย่างนี้นี่เอง?