ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 275

ซูลั่วกำลังอาบน้ำอยู่ ความอ่อนล้าตลอดทั้งวันถูกชะล้างไปกับสายน้ำ คนก็กลายเป็นสดชื่นขึ้นมา

ช่วงก่อนและหลังสองวันของวันที่สิบสี่เดือนเจ็ดไม่ต้องถ่ายหนัง นี่คือกฎอย่างไม่มีลายลักษณ์อักษรของกองถ่ายแนวนี้ประมาณนี้

ถึงละครเรื่องสารทจีนไม่ใช่แนวเหนือธรรมชาติ แต่จะมีการตั้งค่าให้นางเอกในเรื่องแกล้งเป็นผีอะไรบ้าง ดังนั้นกองถ่ายก็เลยหยุด

หรือก็หมายถึงเขามีวันหยุดสี่วัน

จะพาเสี่ยวซู่เป่าไปเที่ยวที่ไหนดีนะ

ขณะซูลั่วกำลังคิด อยู่ๆ ก็เหลือบไปเห็นเงาสีชมพูจากกระจกที่อยู่ข้างหลัง

ตัวเขาแข็งทื่อทันที

ท่ามกลางความขมุกขมัว มีเสียงอ่อนหวานของผู้หญิง “ฮี่ๆๆ...พี่ชาย มาสิ มาเล่นกัน”

ซูลั่วตัวแข็งไปทั้งตัว ไอน้ำในห้องน้ำหนาแน่นมากขึ้นทุกที คลุมเครือไปหมด แทบทำให้เขาหายใจไม่ออก

สมองของเขากลายเป็นแล่นช้า มือเท้าแข็งเกร็ง

ชั่วขณะ ซูลั่วนึกถึงถุงหอมที่เพิ่งถอดวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง...

เขาเอี้ยวคอด้วยความลำบาก

ด้านหลังมีเท้าคู่หนึ่งย่างออกมาจากอ่างอาบน้ำ เกิดเสียงน้ำดังซ่า เสื้อผ้าบางราวกับผ้าตาข่ายสีชมพูหล่นลงมาอยู่ข้างเท้าของเธอ

กำลังเข้าใกล้เขาทีละน้อยอย่างช้าๆ...

มือหนึ่งเอื้อมมาจากข้างหลังเขา “ท่านพี่...”

ซูลั่วขนลุกซู่ไปทั้งตัว และไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่รอให้มือนั้นแตะต้องโดนเขาก็ถอนเท้าวิ่งจู๊ดทันที!

ปังทีหนึ่ง ประตูห้องน้ำแทบพัง

ผีสวาทอ้าปากจะพูด เบิกตาโพลงอึ้งงัน

เขาดูท่าทางเหมือนผู้ชายที่หยิ่งผยอง หล่อแบบชั่วร้าย ทั้งที่มีหน้าตาสุภาพ แต่ดวงตากลับเกียจคร้านไม่ยี่หระ เห็นแวบเดียวก็ชวนให้คนหวั่นไหว

สุดท้ายที่เห็นตรงหน้าคือสองเท้าตะบี้ตะบันวิ่งออกไป นี่มันอะไรกันเนี่ย!

ผีสวาทสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็ตามออกไปทันที

กลับเห็นซูลั่วคลุมชุดคลุมอาบน้ำ กำถุงหอมอยู่ในมือแน่น

ผีสวาทยังไม่ทันเปลี่ยนท่าที่กระโจนเข้าไปก็ถูกแสงสีเขียวพัดปลิวออกไปแล้ว

ผีสวาท “...”

ความรักคือแสงดวงหนึ่ง เขียวจนเธอใจสั่น...

ซูลั่วเพิ่งหยิบถุงหอมก็เห็นเงาสีขาวสายหนึ่งลอยมาทางเขา จากนั้นถุงหอมในมือก็เปล่งแสงสีเขียวออกมาพัดผีสาวปลิวออกไป

หัวใจของเขาเป็นทุกข์ ทำไมเขาต้องเจอผีผู้หญิงทุกทีเลยนะ

ซูลั่วคิดเลย เปิดประตูวิ่งไปทางห้องของซู่เป่า

ซูจิ่นอวี้ที่เพิ่งเอาหูแนบกับประตู

ผลคือพอประตูเปิดออกพรึบ พี่สี่ของเธอก็วิ่งอ้าวไปอย่างกับพายุ

ซูจิ่นอวี้ “...”

แหม เธอทายถูกแฮะ

ซู่เป่าส่ายหน้า “ลุงสี่เป็นอะไรไปคะ”

ซูลั่วเดินมาหา เอื้อมมือลูบศีรษะน้อยๆ ของเธอ “ไม่มีอะไร จู่ๆ ก็อยากมาอยู่เป็นเพื่อนซู่เป่าน่ะ”

ซูจิ่นอวี้ที่อยู่นอกประตูมุมปากกระตุก

ปากกับการกระทำไม่ตรงกันนะ!

ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นพี่สี่วิ่งอ้าวออกไปกับตา เธอยังไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ก็คือผู้ชายที่ขนหน้าแข้งปลิวว่อนเมื่อกี้

ทันใดนั้นใบหน้าซูลั่วก็แข็งทื่อ

ท่ามกลางความขมุกขมัว เขาเห็นเงาผีตนหนึ่งอยู่ที่ปากประตู คราวนี้เป็นผีผู้หญิงในชุดสีขาวปลอด

เขาอดนวดระหว่างคิ้วไม่ได้ ไม่จบไม่สิ้นสักที

กลับได้ยินซู่เป่าพูดขึ้น “แม่ แม่ไปไหนมาเหรอคะ”

ซูลั่วตัวแข็งทื่อ เงยหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ผีผู้หญิงที่ลอยมาอยู่ตรงหน้ายิ้มแป้น “ฮาย พี่สี่ เมื่อกี้พี่หนีอะไรมาเหรอ!”

อารมณ์บนใบหน้าของซูลั่วหยุดนิ่ง เม้มปากเป็นเส้นตรงทีละน้อย น้ำเสียงแหบพร่า “อวี้เอ๋อร์”

ซูจิ่นอวี้รอยยิ้มแป้นจางหาย ลอบถอนหายใจทีหนึ่ง

เธอรู้จักพี่สี่ของเธอ ดูเหมือนจะเลวร้าย แต่ความจริงกลัวผีมาก

และตอนนี้เธอกลายเป็นผีแล้ว แต่เขากลับไม่กลัวเธอ...