ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 282

เมื่อกินข้าวเสร็จ คนใช้ก็ซื้อกุ้งแม่น้ำที่ซูลั่วสั่งให้ซื้อกลับมา

สองกะละมังใหญ่เต็มๆ ไม่รู้ว่ากี่กิโลกรัม

นายหญิงซูเดินมาดูทีหนึ่งจากนั้นก็ถามขึ้นว่า “นี่แกจะเอาไปทำอะไร”

ซูลั่วกำลังเลือกไข่กุ้งอยู่ จึงตอบไปอย่างลวกๆ ว่า “ซู่เป่าอยากกินบะหมี่หกกุ้งน่ะครับ”

นายหญิงซูอึ้ง และมองซูลั่วด้วยความสงสัย

แน่ใจเหรอว่าจะทำบะหมี่หกกุ้ง ของที่ทำยากทำเย็นพรรค์นี้น่ะนะ

ซู่เป่าทอดตัวอยู่บนม้านั่งตัวเล็กข้างๆ มองลุงสี่ทำบะหมี่หกกุ้ง

ขั้นตอนแรกต้องเลือกไข่กุ้งแม่น้ำออกมาก่อน ไม่ใช่ว่ายาก แต่จะลำบากลุงมาก

ซูลั่วเลือกอยู่สิบนาที ตอนนี้มองอะไรก็เห็นเป็นไข่กุ้งไปหมด

ซู่เป่าวิ่งออกไป ไม่นานก็ลากตัวซูอีเฉินที่เพิ่งประชุมเสร็จ ซูจื่อหลิน ซูอิ๋งเอ่อร์และซูอีเซินที่กำลังทอดตัวนอนอยู่บนเตียง และมู่กุยฝานที่ไม่รู้กำลังอ่านหนังสืออะไรอยู่ในห้องออกมา

ดังนั้น...

ลุงๆ ที่เมื่อเช้าเพิ่งได้รับโทษทรมานวิดพื้นหนึ่งพันครั้ง จนถึงตอนนี้มือก็ยังสั่นอยู่ ถูกบังคับให้มาเลือกไข่กุ้งอีกแล้ว

ในห้องครัว เสียงตังๆๆ ดังสนั่น

ช้อนที่ใช้เลือกไข่กุ้งกระทบกับถ้วย กะละมัง ถาดผลไม้ เลือกไข่กุ้งในท่วงท่าต่างๆ นานา เสียงตังๆๆ ที่ดังขึ้นแตกต่างกันต่างๆ นานา

ซู่เป่าเองก็ช่วยด้วย ไม่นานหานหาน ซูจื่อซี ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินก็ลงมา ทั้งสามคนเองก็เข้าร่วมในศึกครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

มีเพียงมือของมู่กุยฝานที่ทั้งเร็วและมั่นคง จนได้รับคำชมจากซู่เป่าไม่ขาดปาก “พ่อเก่งมากๆ!”

มู่กุยฝานพูดขึ้นอย่างสุขุมท่ามกลางสายตาอันเคียดแค้นของซูอิ๋งเอ่อร์และคนอื่นๆ “มันจำเป็นน่ะ”

ซูจิ่นอวี้ออกมาเห็นภาพนี้ ทุกคนโง่เง่ากันไปหมดแล้ว

พวกพี่ๆ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ซูอิ๋งเอ่อร์ถึงขั้นทำหน้าตาโหดเหี้ยม

นี่ๆๆ เลือกไข่กุ้งมันทรมานขนาดนี้เลยเหรอ

พวกซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นเขากลับมีความสุขเป็นอย่างมาก บางทีเด็กๆ ทำเรื่องแบบนี้จะละเอียดกว่าคนใหญ่เสียด้วยซ้ำ

มู่กุยฝาน...คิดคำนวณแล้ว เรื่องนี้ไม่ควรค่าให้พูดถึง

(มู่กุยฝาน ?)

คนเยอะกำลังแยะ ประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ก็เลือกไข่กุ้งเสร็จแล้ว

“ต่อไปต้องแกะเปลือกกุ้งออก” ซูลั่วดูวิดีโอไปด้วยพลางพูดขึ้นไปด้วย “แกะเนื้อกุ้งออกมา...”

เหล่าพี่น้องมองกุ้งแม่น้ำสองกะละมังใหญ่ ใช้สายตาประเมินน่าจะหลายพันตัว หมดคำพูดไปชั่วขณะ

ทำอะไรไม่ทำ ทำไมต้องมาทำอันนี้ด้วย

ซูลั่วกระซิบขึ้นว่า “อวี้เอ๋อร์บอกว่าอยากกิน”

เขาแบมือ ทำหน้าจนปัญญา “ยังมีน้ำแข็งชุบแป้งทอด ลูกพรุนย่างเตาถ่าน ซาชิมิปลาแซลมอน”

สิ่งที่อวี้เอ๋อร์อยากกินน่ะ...

เหล่าพี่น้องที่ตอนแรกอยากจะเรียกคนใช้มาแล้วแกะเปลือกกุ้งอย่างเงียบๆ

ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง

แกะกุ้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ซูลั่ว “ต่อไปควักหัวกุ้ง”

เหล่าพี่น้องขยับมาใกล้ๆ ดูวิดีโอ บล็อกเกอร์ที่ชื่อหนานเซียงไม่ขับรถแมคโครตักดินแต่กลับทำอาหารเลิศรส เห็นเพียงแค่เขาหยิบช้อนน้อยๆ มาควักหัวกุ้งออก

ทุกคน “...”

นี่คือเรื่องที่คนทำได้เหรอ

หลังจากต้มหัวกุ้งจนสุกก็เริ่มควักหัวกุ้ง ควักไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็ควักหัวกุ้งนับหลายพันตัวจนเสร็จ

ซู่เป่ายกมือน้อยๆ ของตัวเองขึ้น “ฮายยา นิ้วของหนูเหี่ยวหมดแล้ว!”

หานหาน “สนุกจัง!”

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่น “...”

ที่ควรเลือกก็เลือกจนสะอาดแล้ว ซูลั่วหยิบหม้อออกมา เทไข่กุ้งลงไปในหม้อ จากนั้นผัดด้วยไฟอ่อนจนเป็นสีส้มแดง เมื่อเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มก็ตักออก เท่านี้ไข่กุ้งก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

ต่อไปทำกุ้งที่แกะเปลือกออกแล้ว ใส่เนื้อกุ้งที่แกะเปลือกออกแล้วลงไปในน้ำเดือด ใส่ต้นหอม ขิงและกระเทียมลงไปดับคาว รอกุ้งเปลี่ยนเป็นสีแดงที่สวยงามตาก็ตักออกมา เท่านี้เนื้อกุ้งก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

วางหัวกุ้งที่เหลือลงไปผัดในหม้อที่มีน้ำมัน ผัดจนมันกุ้งออกมา มันกุ้งหนึ่งในหกกุ้งก็เสร็จแล้วเช่นกัน

ต่อไปใส่น้ำลงไปในหม้อที่ผัดหัวกุ้งเพื่อต้มซุปกุ้ง

ก็แค่ลำบากลุงนิดหน่อย

อัตราเฉลี่ยหนึ่งร้อยกิโลเมตรเปลืองลุงใหญ่ไปหนึ่งคน...อ้อไม่สิ อัตราเฉลี่ยบะหมี่หกกุ้งหนึ่งถ้วยเปลืองลุงหนึ่งคน

ซูลั่วลุกขึ้นยืน “ฉันจะไปทำน้ำแข็งชุบแป้งทอด”

ซูจิ่นอวี้ยกมือ “ฉันเอารสนม!”

ซูลั่วพูดขึ้นอย่างตามใจ “ได้”

ซูอีเฉินเลื่อนดูวิดีโอของบล็อกเกอร์ในมือถือ จากนั้นพูดขึ้นอีกว่า “ฉันจะทำลูกพรุนย่างเตาถ่าน”

เทียบกับบะหมี่หกกุ้งแล้ว เมนูนี้ทำง่ายกว่าเยอะเลย

ซูอี้เซินลุกขึ้น “ฉันจะไปทำแซลมอน”

มีใครจะเหมาะกับการถือมีดมากไปกว่าเขาอีก

ซูลั่วให้คนไปซื้อปลาแซลมอนมาไว้ก่อนหน้าเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ปลาแซลมอนคุณภาพดีถูกแช่แข็งเอาไว้เกินยี่สิบสี่ชั่วโมง เพื่อฆ่าพยาธิส่วนใหญ่เสียก่อน

ปลาแซลมอนที่หั่นเป็นชิ้นวางไว้บนน้ำแข็ง จากนั้นค่อยฆ่าเชื้อด้วยอินฟราเรด แบบนี้นอกจากจะเป็นการรักษาความสดใหม่ของปลาแซลมอนแล้ว ยังรับรองสุขอนามัยสูงสุดอีกด้วย

นายหญิงซูกำลังถือถ้วยอยู่ ยากจะเจอที่เธอจะไม่พูดอะไรเลย เธอเพียงแค่มองเหล่าพี่น้องที่วิ่งวุ่นไปมาอย่างเงียบๆ

อาหารเลิศรสที่ทำมาหนึ่งวันเต็มๆ แล้วยังเตรียมข้าวและอาหารเอาไว้เต็มโต๊ะ แม้จะกระแทกกระทั้น อาหารหินๆ บางอย่างป้าอู๋สอนครึ่งหนึ่งทำเสร็จเอาไว้แล้วครึ่งหนึ่ง แต่ก็น่าชื่นชมยินดี ถึงยังไงพวกเขาก็ลงมือทำด้วยตัวเอง

อาหารทั้งหมดแทบจะเป็นสิ่งที่อวี้เอ๋อร์ชอบกินตอนมีชีวิตอยู่...

นายหญิงซูหันหน้าไป ตาแดงเล็กน้อย

ตอนค่ำ ซูเยว่เฟย ซูอวิ๋นเจาและซูจิ่นม่อก็กลับมาเช่นกัน คนในครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

วันนี้ซูจิ่นอวี้พอใจแล้ว ความรู้สึกเสียดายครั้งเมื่อตอนยังมีชีวิตทั้งหมด ล้วนถูกเหล่าพี่ชายกับลูกสาวที่น่ารักเติมเต็มแล้ว

ไม่มีความเสียดายอีกต่อไป

“พรุ่งนี้คือวันที่สิบสี่เดือนเจ็ด ฉันจะไปแล้วนะ” ซูจิ่วอวี้มองตระกูลซูอย่างตัดใจไม่ลง

ราวบันไดที่คุ้นมือ ห้องรับแขกชั้นล่างที่คุ้นเคย ต้นไม้ใบหญ้าที่คุ้นตา

ลูกสาวสุดที่รักสุดสวาท เหล่าพี่ๆ ที่รักอย่างสุดซึ้ง พ่อแม่ที่รักจากก้นบึ้งของหัวใจ...

ช่างตัดใจไม่ลงเสียจริงๆ...