ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 291

สวนสุสานชิงซาน

ผู้จัดการหลีได้ยินว่าตระกูลซูย้ายไปที่สวนสุสานผิงฉาง คู่อริของเขาผู้จัดการจ้าวต้องกำลังยุ่งหัวหมุนเรื่องทำป้ายสุสานให้ตระกูลซูแน่

ได้ยินว่าพวกเขาจะทำหลายๆ ทรงด้วย ทั้งทรงผีเสื้อ ทรงเมฆมงคล ทรงลูกท้อ…

เขาโมโหจนด่าผู้จัดการจ้าวว่าขี้ประจบ เวลาต่อจากนั้นเขาก็ทำได้เพียงมองแรง

ตระกูลซูย้ายไปสวนสุสานปผิงฉาง สรุปว่าที่ดินสุสานที่พวกเขาขายไม่หมดมาทั้งปี จู่ๆ ก็ขายหมดในทีเดียว

ส่วนทางเขานอกจากจะถูกคืนที่ดิน ยังเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง…

สวนสุสานชิงซาน ถูกตระกูลซูฟ้องเพราะพวกเขาใช้ชื่อเสียงตระกูลมาเรียกลูกค้าโดยไม่ได้รับอนุญาต

ผู้จัดการหลีกัดฟัน รู้สึกว่าต้องเป็นเพราะผู้จัดการจ้าวแอบนินทาเขาลับหลังแน่ๆ…

แผนกจำหน่ายตึก

พนักงานจำหน่ายต่างทำทุกวิถีทาง พูดจาหลอกล่อ

เมื่อเช้ายังดูถูกลูกค้าที่ไม่มีเงินซื้อ ตอนนี้กลับเคารพนอบน้อม เทน้ำเสิร์ฟชาให้ เรียกได้ว่ากระตือรือร้นสุดๆ

พนักงานจำหน่ายคนหนึ่งกำลังแนะนำให้พี่น้องตระกูลหวังอย่างสุดกำลัง พูดเอาใจหวังอี้กวงไม่หยุด

ในมือหวังอี้กวงถือน้ำชาแก้วหนึ่ง นั่งไขว่ห้าง มองพี่สาวของตนที่กำลังลังเล จึงพูดเร่ง “พี่ เลิกดูเถอะ ตอนเช้าก็ดูเสร็จหมดแล้วไม่ใช่หรือไง รีบเคาะได้แล้ว”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ พนักงานขายยิ่งกระตือรือร้นกับเขาเข้าไปใหญ่ คิดว่าเขาเป็นคนที่ตัดสินใจได้

หวังอี้กวงดื่มด่ำกับท่าทีแบบนี้มาก เขากล่าวยิ้มๆ “พวกเรามองสวนสุสานของคุณมานานแล้ว โดยรวมแล้วถือว่าพอใจเป็นอย่างมาก…”

ยังพูดไม่ทันจบ หวังเจียเจียกลับวางสัญญาลง พร้อมกล่าว “ฉันขอเปรียบเทียบต่ออีกนิด”

คำพูดของหวังอี้กวงสะอึกในทันที เขารู้สึกโมโห

จะลังเลไปทำอะไร

เขาขมวดคิ้วพร้อมกล่าว “พี่ พี่คิดจะทำอะไรกันแน่ นี่มันลดไปถึงสองแสนแล้วนะ ผมรู้สึกว่าราคานี้มันเหมาะสมมาก พี่รีบเซ็นสิ!”

อีกเดี๋ยวถ้ามันหมด เธอได้เสียใจแน่!

หวังเจียเจียยิ้มเยือก “งั้นแกเซ็นสิ ฉันไม่ห้ามแกแน่”

หวังอี้กวงรู้สึกอึดอัดสุดๆ ถ้าเขามีเงินคิดว่าจะมาปรึกษาเธออีกงั้นเหรอ

งานตัดสินใจที่ดินสุสานให้พ่อเดิมทีก็เป็นเรื่องที่ลูกชายต้องตัดสินอยู่แล้ว เขาคิดไม่ออกว่าพี่สาวเขาจะเข้ามายุ่งเรื่องนี้ทำไม

เมื่อหลายวันก่อนเธอบอกจะให้เงินเขาและให้เขาจัดการ แต่ตอนนี้เธอกลับมาพูดแบบนี้กับเขา

หวังเจียเจียไม่สนใจเขา ลุกขึ้นพร้อมเดินจากไป

พนักงานขายเองก็รู้สึกโมโห

คุยมาตั้งนาน แต่กลับประจบผิดคน

ส่วนมากคนที่ตัดสินใจเรื่องแบบนี้จะเป็นผู้ชาย ผู้หญิงเป็นแค่ตัวประกอบ เลยไม่คิดว่ารอบนี้เขาจะมองผิด

“ก็ได้ครับ พวกคุณลองคิดดูดีๆ โปรลดราคามันมีถึงแค่วันนี้ พรุ่งนี้พวกคุณมาผมไม่กล้ารับรองว่าจะเหลือที่ให้พวกคุณอีก!” พนักงานขายพูดอย่างเจ็บใจ

หวังอี้กวงพยักหน้า เขาวิ่งตามพี่สาวไป ในใจรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก

ออกจากประตูเขาจึงถามอย่างหมดความอดทน “พี่กำลังทำอะไรน่ะ”

หวังเจียเจียอธิบาย “เมื่อเช้าตอนเรามา ที่นี่เอะอะก็เอาตระกูลซูมาพูดโอ้อวด แต่ตอนนี้กลับปิดปากเงียบไม่พูดถึงตระกูลซูสักคำ ต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ”

หวังอี้กวงหมดคำพูด

แค่นี้เหรอ

พวกเขาพูดถึงตระกูลซูไหม เกี่ยวอะไรกับการซื้อที่ดินของเรา

“พี่จะไปสนใจคนอื่นทำไม ต่อให้จะมีปัญหาจริงๆ ยิ่งแสดงให้เห็นเลยว่าเราได้ราคากิจกรรม ซื้อตอนนี้เหมือนพวกเราได้กำไรจากพวกเขา!” หวังกวงอี้กล่าว

“อีกอย่าง เมื่อกี้เสี่ยวหลี่ก็บอกแล้วไงตอนเย็นพวกเขามีประชุม ที่ดินวันนี้พวกเขาจะต้องขายให้หมด มิฉะนั้นจะถูกลงโทษ พวกเขาถึงได้ลดเยอะขนาดนี้ หากพ้นวันนี้ไปจะขึ้นเป็นราคาเดิม…”

หวังเจียเจียหัวเราะเย้ยหยัน “นายเชื่องั้นเหรอ ฉันไม่เชื่อ ฉันจะรอดูต่อ”

หวังอี้กวงร้อนรน “ดูอีกมันจะหมดแล้ว พี่เห็นไหมว่าด้านในมีคนเซ็นสัญญาตั้งเท่าไร หรือพี่ไม่รู้ว่าพ่ออยากได้ที่ตรงนี้ แค่พ่อดีใจเท่านี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง!”

หวังเจียเจียพูดอย่างหมดหนทาง “เขาบอกว่า เงินซื้อที่สุสานพวกเราควรร่วมกันรับผิดชอบ อย่างน้อยก็ต้องออกสักห้าหมื่น มิฉะนั้นกลับไปเขาจะหย่ากับฉัน”

หวังอี้กวงหมดคำพูด

เขาพูดอย่างไม่พอใจ “พี่เขยก็ไม่รู้เรื่องเลย นี่มันเรื่องของครอบครัวเรา เขาเข้ามาแทรกแซงทำไม เงินพวกนั้นก็เป็นเงินที่พี่หาได้ ไม่ใช่เงินเขาสักหน่อย เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ”

“ผมจะบอกให้นะพี่ คนแบบนีัน่ะหย่าๆ ไปก็ดี อย่าตามใจเขา!”

หวังเจียเจียไม่โต้ตอบสักคำ

หย่าเหรอ เขาก็พูดง่ายน่ะสิ

หวังเจียเจียเองก็รู้สึกรำคาญใจมาก เงินนี้เธอออกได้ ออกเงินเพื่อแสดงความกตัญญู แต่กลับต้องหย่ากับสามี

ไม่ออกเงิน แล้วด้านคุณพ่อเธอจะพูดกับเขายังไง

หรือเธอทำผิดจริงๆ การที่เธอมีเงินมีความสามารถในการส่งบั้นท้ายให้กับคุณพ่อที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย มันผิดจริงๆ งั้นเหรอ

ชีวิตของเธอเหมือนมองไม่เห็นเส้นทางอนาคต หวังเจียเจียรู้สึกสับสนสุดๆ

ในขณะที่เธอกำลังสับสน จู่ๆ ในหัวของเธอก็คิดถึงประโยคของซู่เป่าเมื่อครู่

คุณป้า คนเราตอนซื่อบื้อก็ควรซื่อบื้อ ตอนไม่ควรซื่อบื้อคุณน้าต้องคำนวณให้ชัดเจนนะคะ!

หวังเจียเจียทำการตัดสินใจในทันที เธอกล่าว “จะเซ็นที่ดินวันนี้ก็ได้ สองแสนห้า ฉันออกให้แสนห้า นายที่เป็นลูกชายออกหนึ่งแสนคงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม”

หวังอี้กวงตะลึงในทันที

วินาทีต่อมา เขาพูดอย่างตื่นเต้น “ผมจะไปเอาเงินมาจากไหนตั้งหนึ่งแสน ผมไม่มีสักหน่อย ทำไมพี่ต้องฟังพี่เขยทุกเรื่องเลยด้วย พ่อเราไม่สำคัญไปกว่าเขาเหรอ!”

หวังเจียเจียตัดสินใจแล้ว จึงไม่ยอมแม้แต่นิด “นายไปยืมได้ ไมได้จริงๆ ก็ขายบ้านเอา”

ก่อนหน้านี้เธอจ่ายเงินดาวน์บ้านให้เขา หลายปีที่ผ่านมาราคาบ้านพุ่งสูง ขายออกตอนนี้อย่างน้อยๆ ก็ต้องได้สักหนึ่งล้าน

อารมณ์หวังอี้กวงรุนแรงขึ้น “ไม่มีทาง ทำไมผมต้องขายบ้านของผมด้วย ทั้งๆ ที่พี่มีเงินแต่ยังให้ผมขายบ้าน มีพี่สาวแบบนี้ที่ไหนกัน”

“พี่ดูพี่สาวคนอื่น อย่างพี่สาวเพื่อนผม เธอทั้งซื้อบ้านทั้งซื้อรถให้ สินสอดตอนแต่งงานพี่สาวของเขาก็จัดการให้ แต่พี่มีเงินไม่ออกเงินไม่พอ หนำซ้ำยังจะให้ผมขายบ้านอีก…”