ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 309

ชายคนนั้นคว้าแขนของซู่เป่า ทั้งที่ย้อนแสงมืดสลัวแต่ดวงตาคู่นั้นของเขากลับสว่างอย่างประหลาด น้ำเสียงของเขาแหบพร่า เย็นเยือก

“หนูน้อย หนูกำลังมองหาอะไรจ๊ะ...อยากเข้าไปข้างในไหม?”

เขาถือกระสอบเปล่าไว้ในมือ ยกมันขึ้นไปที่ทางหัวของซู่เป่า...

แต่แล้วเขาก็ลอยกระเด็นออกไปก่อนที่จะได้ทันรู้ตัว!

ชายคนนั้นกระแทกเข้ากับผนังอย่างจัง ตู้โชว์ที่อยู่โดยรอบรอบสั่นสะเทือนด้วยแรงกระแทกตุ๊กตาตัวหนึ่งหล่นลงไปด้านข้าง

พอซูเหอเหวินมาถึงก็ได้ยินเสียงดังพอดี เขาจึงรีบวิ่งไปขวางหน้าซู่เป่าโดยสัญชาตญาณ

ซู่เป่าหันกลับมากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา

พอเห็นซูเหอเหวินเธอก็ร้องเอ๊ะ พี่มาตอนไหน?

แล้วก็หันไปมองคนที่ลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง เอ๊ะ ลุงคนนี้ลอยออกไปเองได้ไงนะ?

ซูเหอเหวินถามน้ำเสียงเย็นชา “คุณเป็นใคร?”

ชายในชุดพนักงานสีเทาลุกขึ้น เขาเอามือค้ำหัวเข่าแล้วไออย่างรุนแรง ดวงตาของเขามีแววสยดสยองแวบผ่านไป

เขาไม่แน่ใจว่าเขาถูกเด็กผู้ชายคนนี้ผลักกระเด็นไปหรือว่าผีผลักกันแน่?

“พวกเธอเป็นใคร?” เขาถามกลับ

เมื่อเห็นว่าซูเหอเหวินมองมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชา เขาจึงต้องยอมพูดก่อนว่า “ฉันเป็นพนักงานที่นี่...”

เสียงของเขาแหบพร่าเหมือนเสียงเลื่อยไม้ ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

ชายคนนั้นมองไปที่ซู่เป่าแล้วพูดต่อว่า “ฉันเห็นเธอที่ประตูฉันเลยถามเธอว่าเธออยากเข้าไปไหม”

เมื่อได้ยินคำตอบแบบนี้ ซูเหอเหวินก็ขมวดคิ้วและระมัดระวังมากยิ่งขึ้น

ถ้าพนักงานปกติ ทำไมถึงถามเด็กว่าอยากเข้าไปในห้องทำงานไหม?

เขาควรจะรีบไล่เธอไปโดยเร็วไม่ใช่เหรอ

ซูเหอเหวินรู้ว่ามันแปลกประหลาดอย่างไรบอกไม่ถูก

ซู่เป่าพยักหน้า “ดีเลย หนูอยากเข้าไปดูข้างใน”

ซูเหอเหวินกำลังจะบอกว่าไม่อนุญาตให้ไป แต่กลับเห็นว่าซู่เป่าเข้ามาชิดตัวเขา เธอจับมือเขาเหวี่ยงไปมา “พี่ใหญ่ ซู่เป่าอยากเข้าไปดู พี่ใหญ่เข้าไปเพื่อนซู่เป่าหน่อยนะ!”

พูดจบเธอก็ยกมือเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมา “ไม่ต้องห่วงนะพี่ใหญ่ ซู่เป่าจะปกป้องพี่ใหญ่เป็นอย่างดีแน่นอน!”

ซูเหอเหวิน “...”

ใครต้องปกป้องใครกันแน่?

อย่างไรก็ตามในที่สุดเขาก็พูดว่า “ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ...”

ซู่เป่าจูงมือเขาอย่างมีความสุข “ได้ค่ะ!”

ซูเหอเหวินถูกซูเป่าบังคับจูงมือไป พนักงานรูดการ์ดเปิดประตูกระจก แล้วทั้งสองก็ก้าวเข้าไปในห้องผลิต

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง ซูเหอเหวินก็รู้สึกไม่สบายอย่างบอกไม่ถูก การตกแต่งโดยรวมของที่นี่เป็นโทนสีดำ ตุ๊กตาที่ยังทำไม่เสร็จหลายตัวถูกตรึงไว้ด้านข้าง ทำให้รู้สึกหดหู่และแปลกประหลาด

พนักงานที่กำลังทำ “ดินปั้น” อยู่หน้าตาแข็งทื่อ ที่อยู่ไม่ไกลกันเป็นโต๊ะทำงานสำหรับทำตัวตุ๊กตา ช่างทำตุ๊กตาเหมือนคน BJD คนหนึ่งกำลังก้มหน้าแกะสลักใบหน้าของตุ๊กตาด้วยความตั้งอกตั้งใจ

บนโต๊ะทำงานตรงหน้าเธอมีชิ้นส่วนตุ๊กตาจำนวนมาก มีข้อต่อ มีมือ มีกะโหลกศีรษะ มันสมจริงมากหากไม่ใช่ว่าชิ้นส่วนเหล่านี้มีขนาดเล็กกว่าของจริงสักสองไซส์ อาจจะทำใหรู้สึกเหมือนอยู่ในสถานที่ชำแหละศพเลยก็ว่าได้

นับดูดี ๆ แล้วก็มีเพียงสามคนในห้องทำงานนี้ ไม่รวมเขากับซู่เป่า

แต่นั่นกลับทำให้เขารู้สึกถึงอัตรายที่ร้ายแรง

ซูเหอเหวินกระซิบว่า “ซู่เป่า เรากลับไปก่อนเถอะ”

“ซู่เป่า?”

เขาหันกลับมาถึงสังเกตเห็นว่าซู่เป่าหายไปไหนแล้วไม่รู้

ซูเหอเหวินรีบหันกลับมาทันที ถึงได้เห็นว่าซู่เป่าไปนั่งยอง ๆ อยู่ไม่ไกล อยู่ตรงหน้าพนักงานที่กำลังผสม ‘ดินปั้น’

นาฬิกาของเขามีฟังก์ชั่นแจ้งตำรวจซ่อนอยู่ และหากเขาไม่กดปุ่มอีกครั้งเพื่อปิด ระบบจะแจ้งตำรวจและส่งตำแหน่งของเขาไปให้ตำรวจโดยอัตโนมัติในอีกห้านาที

ชายคนนั้นพูดว่า “ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไปกันเถอะ”

เขาบังคับพาทั้งคนสองคนไปหาช่างทำตุ๊กตาเหมือนคนและพูดว่า “นี่คือช่างฝีมือของเราเป็นช่างทำตุ๊กตาเหมือนคน BJD ที่จบการศึกษามาจากต่างประเทศ เจินเจิน”

ซู่เป่าโบกมือให้ “สวัสดีค่ะ พี่เจินเจิน! พี่เป็นคนทำเยาเยาให้พี่ชีชีใช่ไหมคะ?”

ซูเหอเหวิน “...” พูดอะไรของเขาเนี่ย...

เจินเจินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอวางมีดในมือลงและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “พวกหนูเป็นเพื่อนกับคุณหนูกู้เหรอจ๊ะ? ทำไมพวกเธอถึงมากันเองล่ะ ผู้ปกครองของหนูอยู่ที่ไหน?”

ซู่เป่ากอดซูเหอเหวินพูดว่า “อยู่นี่ไงค่ะ!”

ซูเหอเหวินเหลือบมองซู่เป่าทีหนึ่งก่อนพูดว่า “เราจะมาสั้งทำตุ๊กตา ก็เลยแวะมาดูน่ะครับ”

เจินเจินพยักหน้า “งั้นก็เชิญดูตามสบาย ๆ นะ ฉันเผลอทำมีดบาดมือ ฉันขอไปทำแผลก่อนนะ”

ซู่เป่าพยักหน้าและโบกมือให้เธอ

หลังจากที่เจินเจินออกไปซูเป่าก็ดิ้นหลุดจากซูเหอเหวินแล้วหยิบข้อต่อตุ๊กตาที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา

บนแผ่นรองตัดสีเขียวมีลูกตาสองลูกที่กำลังทำค้างอยู่และใบหน้าตุ๊กตาที่ยังไม่ได้ติดลูกตา ข้าง ๆ กันก็มีฝากระโหลกวางอยู่

คิ้วของซูเหอเหวินขมวดเป็นปมมาตั้งแต่ต้น เมื่อมองไปที่โต๊ะทำงาน นอกจากตุ๊กตาตัวที่กำลังทำแล้วก็ยังมีตัวตุ๊กตาครึ่งตัวอีกสองสามตัว ตัวหนึ่งเงยหน้าหลับตา ตัวหนึ่งผมดำและตรง ตัดหน้าม้าตรง

ตัวหนึ่งเบิ่งตากว้าง แต่ยังไม่ได้วาดตา ทำให้ดูว่างเปล่าอย่างน่าประหลาด

ซูเหอเหวินเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ไม่รู้ว่าทั้งสามคนในห้องทำงานหายไปตอนไหน ในสตูดิโอขนาดใหญ่ตอนนี้มีเพียงเขากับซู่เป่าสองคน

ประตูกระจกก็ถูกปิดและล็อคอย่างแน่นหนา

ซูเหอเหวิน “...”