ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 323

นายหญิงซูจัดการมู่กุยฝานด้วยมือเปล่าต่อหน้าฝูงชนที่ได้ยินเสียงกลางดึก

โชคดีที่มู่กุยฝานได้เปรียบเรื่องขายาว และในขณะที่พูดว่า “ผมจะไปดูซู่เป่า” เขาก็เดินจากไปอย่างเงียบ ๆ

ก้าวเดินอย่างไม่เร่งรีบ แต่หนึ่งก้าวสามารถก้าวได้ไกลถึงครึ่งเมตร

นายหญิงซูไม่ได้ไล่ตามเขาไป แต่เธอกลับหัวเราะแทน

ซูอีเฉินพูด “โอเค แม่รีบไปพักผ่อนเถอะ ซู่เป่าเดี๋ยวผมดูแลเอง”

นายหญิงซูบ่นพึมพำ “แกไม่ต้องห่วงจะดีกว่า! ให้ฉันดูมู่กุยฝานให้ดี นี่มันไว้ใจไม่ได้ เป็นพ่อจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย...”

ซูอีเฉินพยักหน้า “ไม่ต้องห่วงครับ”

นายหญิงซูกลับไปที่ห้องของเธอและบ่นพึมพำ

เธอเองก็อยากไปดูซู่เป่าเหมือนกัน แต่คิด ๆ ดูแล้วเด็กน้อยก็เสียหน้าเหมือนกัน งั้นก็ช่างมันเถอะ

ไม่เห็นจะเป็นไร...พรุ่งนี้ค่อยทำหมั่นโถวให้เธอ!

ซู่เป่ารีบวิ่งกลับไปที่ห้อง โยนเป้ใบเล็กทิ้ง ถอดรองเท้า รีบเหวี่ยงตัวเองลงบนเตียงและกลิ้งตัวห่อตัวเองด้วยผ้าห่มผืนบาง

แสร้งทำเป็นหลับสนิท

แน่นอนว่าเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูดังคลิกและมีคนเดินเข้ามา ซู่เป่าก็รู้สึกประหม่ามาก คุณยายดุด่าจริง ๆ!

มันจบแล้ว!

ในตอนนี้ซู่เป่าก็คิดไว้แล้วว่าจะถูกทำโทษด้วยวิธีไหน

เมื่อเห็นดวงตาของเด็กน้อยปิดแน่นและเปลือกตาของเธอย่นอย่างแรง มู่กุยฝานก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ

“ฮ่า...คุณยายหนูไม่ได้มา ไม่ต้องแกล้งแล้ว”

เมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงของพ่อ เจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้นและมองไปข้างนอกอย่างกระวนกระวาย “คุณยายล่ะคะ”

มู่กุยฝานเหลือบมองเป้ใบเล็กบนพื้น “เธอไปนอนแล้ว”

ซู่เป่าพ่นลมหายใจออกมา

มู่กุยฝานถาม “จะไปไหน”

ซู่เป่าพูดอย่างตรงไปตรงมา “พ่อ พ่อยังจำพี่สาวตัวเล็กที่ชนเราเมื่อตอนกลางวันได้ไหมคะ”

มู่กุยฝานพยักหน้า “อืม ทำไมเหรอ”

ซู่เป่าตอบ “ข้างตัวเธอมีผี จะมาแทนที่วิญญาณของเธอ หนูเลยอยากจะไปจับผีให้เร็วที่สุด”

นี่เลยเป็นเหตุผลที่อยากจะปีนกำแพง

ใครจะไปรู้ว่ากำแพงนั้นสูงเสียจนเธอไม่สามารถปีนข้ามได้เลย...

มู่กุยฝานยืนขึ้นและพูดว่า “รอพ่อสองนาที”

ซูอีเฉินเข้ามาทันเวลาพอดี และถามด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “จะไปไหน”

ดวงตาของมู่กุยฝานเป็นประกายเล็กน้อยและพูด “ซู่เป่า พ่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ลุงใหญ่สุดหล่อและรวยมากของหนูจะพาเราออกไป หนูรอกับลุงใหญ่ก่อน”

ซู่เป่าพยักหน้าทันที “ได้ค่ะ!”

ลุงสุดหล่อและรวยมาก “...”

โยนหม้อใบนี้ได้สวย

‘รู้กฎ แต่ทำผิดกฎ’ ภายใต้การคุ้มกันของซูอีเฉิน มู่กุยฝานก็พาซู่เป่าออกจากตระกูลซูได้สำเร็จ

แม้ว่าจะมีวิธีเป็นพันวิธีในการพาเจ้าตัวเล็กออกจากตระกูลซูโดยไม่มีเสียงได้ แต่ก็ดีกว่าหากมีเพื่อนร่วมทีมคอยคุ้มกันจริงไหม

พ่อและลูกสาวกำลังเดินไปตามถนนเส้นเลียบแม่น้ำกลางดึก ซู่เป่าพูดขึ้น “โอ้โห ถ้าหนูบินได้เหมือนเสี่ยวอู่ก็คงจะดี!”

มู่กุยฝานไม่ได้สนใจ “นั่นคือลูกน้องของพ่อ”

ซู่เป่า “...”

พ่อเป็นคนโกหก พ่อเป็นคนนิสัยไม่ดี

เจ้าตัวเล็กโกรธจัดและคิดว่าพ่อขโมยมอเตอร์ไซค์ไปจริง ๆ จนเกือบจะร้องไห้

มอเตอร์ไซค์บูมบูม ซู่เป่าไม่เคยขี่มอเตอร์ไซค์มาก่อน และในไม่ช้าก็กลับมาร่าเริงอีกครั้ง ลืมเรื่องโกหกเมื่อครู่นี้ไปเลย

ในตอนเช้าตรู่ไม่มีรถบนถนนแล้ว

ปกติมู่กุยฝานไม่วิ่งบนถนนเขตเมือง ดังนั้นเขาจึงเลือกถนนเส้นนอก

“ลูกรัก บ้านพี่สาวคนนั้นอยู่ที่ไหน” จู่ ๆ มู่กุยฝานก็นึกคำถามสำคัญนี้ขึ้นได้

พ่อและลูกสาวขับรถไปตามถนนเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรโดยลืมไปว่ากำลังจะไปที่ไหน

ซู่เป่ากอดถังน้ำมันมอเตอร์ไซค์ด้วยมือเล็ก ๆ ข้างเดียว และยื่นมืออีกข้างออก “สั่งทหาร ใครก็ตามที่ถูกสั่งจะต้อง...”

ทันใดนั้นเธอก็ชี้ไปทางหนึ่ง “ทางนี้ ๆ!”

การพูดตามใจคิดแบบนี้เหมือนเธอกำลังพูดเพ้อเจ้อเอามาก ๆ

แต่มู่กุยฝานไม่สงสัยเลย เขาบิดคันเร่งพุ่งออกไปเสียงดัง

ขี่ไปประมาณสิบกิโลเมตร มู่กุยฝานก็ไปตามเส้นทางที่ซู่เป่าชี้จนมาถึงหน้าชุมชนซิ่งซินชุมชนเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

ในขณะนั้น เด็กสาวยังคงนอนอยู่บนเตียงและไถหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ หัวเราะคิกคักเป็นระยะ ๆ

เธอลืมคำปฏิญาณเมื่อเช้านี้ไปแล้วว่าจะเข้านอนแต่หัวค่ำและไม่เล่นโทรศัพท์...

ชั่วพริบตาก็ไถมือถือจนถึงตีสาม