ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 368

ผีร้ายพวกนี้เคยแต่ทำร้ายคน ไม่เคยช่วยคนมาก่อน เห็นว่าซูจื่อซีต้องทำการยื้อชีวิตก็คิดอะไรไม่ออก เลยได้แต่ต้องออกไปหาซู่เป่า

ซู่เป่าได้ยินแบบนั้น เธอเข้าไปในห้องผ่าตัดไม่ได้ ต้องไปหาท่านอาจารย์ เธอจึงรีบวิ่งออกไปทันที

“ซู่เป่า!” ซูเหอเวิ่นรีบตามไป

นายหญิงซูกำชับซูจื่อหลิน แล้วจะตามพวกเขาไปเอง แต่ซูจื่อหลินให้ท่านเฝ้าอยู่ทางนี้แล้วเขาจะตามไปเอง

ซู่เป่าวิ่งจนรองเท้าหลุดไปแล้ว ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความร้อนใจ ในหัวของเธอมีแค่ความคิดเดียวเท่านั้นคือต้องเร็ว... เร็วกว่านี้อีก

พี่จื่อซีอดทนไว้ก่อนนะ... พี่จะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไม่ได้นะ!

อีกด้านหนึ่ง

จี้ฉางตามหญิงชราคนนั้นไป

หลังจากหญิงชราออกจากชั้นสิบเอ็ดเธอไม่ได้กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย แต่ลงไปเดินวนอยู่แถวศาลานั่งพักข้างล่างโรงพยาบาลแทน

บริเวณนี้มีญาติผู้ป่วยมาพักผ่อน หรือรอคอยอยู่เป็นจำนวนมาก หญิงชราเป็นคนช่างคุย เข้าไปสุมหัวอยู่กับพวกเขาแล้วชวนคุยไปเรื่อย ถามว่าบ้านคุณใครไม่สบายล่ะ ลูกเธอป่วยเป็นอะไรอะไรทำนองนี้

หลังจากคุยกันจนสนิทแล้วเธอก็เริ่มดูโหงวเฮ้งให้คนอื่น แม่นแทบทุกประโยค ทำเอาพวกญาติคนไข้ที่เดิมทีไม่ได้ใส่ใจกลายมาเป็นนับถือศรัทธา ต่างคนก็ต่างบอกวันเดินปีเวลาเกิดของตัวเองหรือผู้ป่วยให้เธอช่วยดูดวงให้

จี้ฉางขมวดคิ้ว คุณยายคนนี้เป็นแม่หมอหรือ?

แต่ว่าเที่ยวถามวันเวลาเกิดของคนอื่นไปทั่วแบบนี้... จี้ฉางรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ในหัวของเขามีความคิดหนึ่งแวบผ่านไป

หลังจากที่มีดวงชะตาของซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีเป็นตัวเทียบแล้ว หญิงชราก็ยังไม่เจอชะตาของใครที่น่าพอใจอีก เธอจึงโบกมือแล้วพูดว่า “ความลับของสวรรค์เปิดเผยไม่ได้” เสร็จแล้วก็หันหลังกลับไปยังห้องพักผู้ป่วย

เธอนึกถึงดวงชะตาของซู่เป่าขึ้นมา ในใจก็เกิดคันยุบยิบเหมือนหมดกัด ทำใจให้สงบไม่ได้เลย ทำใจไม่ได้ที่มีดวงชะตาดี ๆ ขนาดนี้มาอยู่ตรงหน้าแต่คว้าเอามาไม่ได้!

จี้ฉางยังคงตามต่อไป

หญิงชรากลับไปยังห้องพักผู้ป่วย ระหว่างทางไม่มีใครทักทายเธอเลย ตอนที่เธอเดินผ่านหน้าประตูห้องพักของซูจื่อซีเธอชะโงกเข้าไปดูทีหนึ่ง

จี้ฉางเห็นแววตาเธอสั่นไหวเบา ๆ จากนั้นถึงค่อยเดินไปยังห้องตรงสุดทางเดิน

จี้ฉางตามเข้าไป พอเข้าพ้นธรณีประตูห้องห้องนั้นไป สีหน้าเขาก็ชะงักค้างไปทันใด

บรรยากาศในห้องนี้ต่างจากบรรยากาศข้างนอก

จี้ฉางเงยหน้ามองไปทางทางเดินนอกห้องแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น

จู่ ๆ ซู่เป่าก็วิ่งมา ใบหน้าเล็ก ๆ มีคราบน้ำตา เธอพูดอย่างร้อนใจ “ท่านอาจารย์!”

จี้ฉางหยุดเดิน รีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ซู่เป่าร้อนใจจนร้องไห้ “พี่จื่อซีจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนแล้ว...”

จี้ฉาง “...”

เป็นไปไม่ได้

ดวงชะตาของซูจื่อซีดีมาก การผ่าตัดครั้งนี้จะไม่ทำให้เขาเป็นอะไรไปหรอก แล้วก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิตด้วย

จี้ฉางรีบเปิดสมุดดู เปิดดูคราวนี้จู่ ๆ ก็พบว่าเส้นชีวิตของซูจื่อซีแตกแยกออกเป็นเส้นเล็ก ๆ ออกมาเส้นหนึ่ง ส่งผลให้ดวงชะตาโดยรวมของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง...

“ยืมดวง?!” จี้ฉางโพล่งออกมา เขาเข้าใจทันทีว่าความคิดที่แวบผ่านหัวสมองเขาไปเมื่อกี้คืออะไร!

เจ้าเล่ห์มาก ระวังตัวดีมากด้วยแม้แต่เขาเองยังจับสังเกตไม่ได้

สมุดเล่มนี้ถึงจะดูเล่มบางมาก ๆ แต่ถ้าจะเปิดให้หมดจริง ๆ คงต้องใช้เวลาราวสามปีกว่าจะเปิดหมด จี้ฉางเองก็ไม่ได้เปิดดูทุกวันเวลาไม่มีอะไรทำเสียด้วย

อีกอย่างวันนี้ตอนที่ซูจื่อซีเข้าห้องผ่าตัด เส้นชีวีตของเขายังปกติดีอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะซู่เป่าวิ่งมาเขาก็ยังไม่เห็น...

หญิงชราได้ยินเสียงซู่เป่าดังมาจากหน้าประตูจึงรีบออกมาดู ก็เห็นว่าซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นยืนอยู่นอกและไม่มีผู้ใหญ่มาด้วย

ความดีใจผุดขึ้นบนใบหน้า เธอร้องทัก “แม่หนู พวกเธอมาได้ไงจ๊ะ มานี่สิ...”

ซู่เป่าไม่อยากจะยุ่งด้วย ตอนนี้เธออยากช่วยพี่จื่อซีเท่านั้น

แต่จี้ฉางกลับบอกว่า “ซู่เป่า เข้าไปดูหน่อย! เรื่องไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นกับจื่อซีอาจจะเกี่ยวกับยายคนนี้!”

เขานึกถึงตอนที่หญิงชราชะโงกหัวเข้าไปดูในห้องพักของซูจื่อซี ประกอบกับที่เธอไปเที่ยวถามวันเวลาเกิดของคนอื่นไปทั่ว

แล้วก็มองดูเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย...

จี้ฉางขยับนิ้วเบา ๆ มีลำแสงเส้นหนึ่งเชื่อมระหว่างเด็กชายกับสมุดของเขา สมุดเล่มนั้นก็เปิดขึ้นมาเอง แล้วไม่นานก็หยุดอยู่ที่หน้าของเด็กผู้ชายคนนั้น

“ชะตาที่เดิมทีควรจะขาดไปแล้ว ตอนนี้ได้รับการต่อแล้ว”

จี้ฉางตัดสินใจได้ทันทีแล้วบอกว่า “ซู่เป่า ยกหมอนของเด็กผู้ชายคนนั้นออกมาดูสิ ดูใต้หมอน”

ซู่เป่าไม่พูดไม่จาอะไรแต่พุ่งเข้าไปเลย

หญิงชราอึ้งไป นังหนูนี่ทำไมวิ่งมาหาเธอเองเสียได้

พอเห็นว่าเธอวิ่งเข้าไป ซูเหอเวิ่นก็ตามเข้าไปด้วย

หญิงชราดีใจจนลืมตัว เกือบจะหัวเราะออกมาแล้วด้วยซ้ำ

สวรรค์ท่านช่างเมตตาฉันจริง ๆ

เธอรีบปิดประตู จากนั้นก็คลำกระเป๋าอยู่พักหนึ่งแล้วหยิบเอาขวดสเปรย์เล็ก ๆ ออกมา

จี้ฉางชี้ไปที่ตุ๊กตาฟางตัวหนึ่งในนั้น บอกว่า “ซู่เป่า เผามัน!”

ซู่เป่าได้สติกลับมาก็หยิบยันต์ออกมาแปะลงบนตุ๊กตาตัวนั้น

มีเสียงดังซู่... เปลวไฟสีเขียวลูกซู่ขึ้นมา พริบตาเดียวก็เผาตุ๊กตาที่ปักชื่อกับวันเวลาเกิดของซูจื่อซีไว้จนมอดไหม้หมดจด

ซูเหอเวิ่นพะงาบปาก

คนที่สุดยอดคือน้องสาวเขาอยู่ดี จุดไฟจากกลางอากาศเจ๋งสุด ๆ ไปเลย!

ซู่เป่าเผาตุ๊กตาฟางตัวนั้นเรียบร้อยแล้วก็มองไปที่ตุ๊กตาอีกสามตัว

เธอไม่รอช้าหยิบพวกมันขึ้นมาเผาทิ้งทั้งหมด

ตอนนี้เธอรู้ดีว่า...

ถ้าเผาตุ๊กตาเหล่านี้แล้ว น้องชายคนนี้อาจจะไม่รอด

แต่ว่า... ถ้าจะช่วยน้องชายคนนี้แล้วต้องแลกกับชีวิตพี่จื่อซีล่ะก็

เช่นนั้นเธอจะเลือกปกป้องพี่จื่อซีโดยไม่ต้องลังเลเลย

หลังจากตุ๊กตาถูกเผา มนต์ดำก็ย้อนเข้าตัวหญิงชรา เธอรู้สึกเจ็บหน้าอก เจ็บเหมือนโดนมีดปัก

ทันใดนั้นเธอก็ฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นซู่เป่าเผาตุ๊กตาฟางพอดี

เธอโกรธขึ้นมาทันที ตุ๊กตาพวกนี้... ก็คือชีวิตของหลานชายเธอ!

นังหนูนี่ทำแบบนี้ได้ไง ในเมื่อเธอรู้จักการยืมดวง งั้นเธอก็ต้องรู้ว่าแบบนี้จะทำให้หลานชายเธอต้องตาย!

“ไม่... ไม่นะ!” หญิงชราตะโกนเสียงดังแต่ก็ไม่ช่วยอะไร

เธอเอามือกุมหน้าอกล้มลงบนพื้นแล้วร้องไห้ฟูมฟาย “เธอทำแบบนี้ได้ไง... เธอทำแบบนี้หลานฉันจะตาย ทำ... ทำไมเธอเห็นแกตัวแบบนี้!”

ซู่เป่าหน้าตานิ่งเฉย เธอรู้ว่าพี่จื่อซีไม่เป็นไรแล้ว ก้อนหินที่จุกอกอยู่ก็หล่นลงมาสักที

เธอเม้มปากพูดว่า “คุณยายทำร้ายชีวิตของพี่ชายหนูเหมือนกัน ไม่เห็นแก่ตัวหรือไง?”

หญิงชราร้องไห้ฟูมฟายแทบขาดใจ “ฉันไปทำร้ายชีวิตพี่เธอตอนไหน? ฉันก็แค่ขอยืมชะตาชีวิตเขามาหน่อยเท่านั้นเอง! อย่างมากก็ทำให้เขาบาดเจ็บ ไม่มีทางถึงตายหรอก!”

“แต่เธอเผาตุ๊กตาฟางพวกนั้น หลานฉันจะต้องตาย!”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมเย็นชาแบบนี้ เห็นแก่ตัวแบบนี้? พวกเธอชะตาดีขนาดนั้น แบ่งให้หลานฉันหน่อยจะเป็นไรไป... พวกเธอมันโหดร้าย พวกเธอมันเห็นแก่ตัว! พวกเธอไม่เข้าใจความเจ็บปวดทรมานของคนธรรมดาตาดำ ๆ อย่างเราหรอก...”

หญิงชราหมอบลงกับพื้นน้ำตาไหลพราก ก่นด่าด้วยความเสียใจ...