ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 376

หน้าห้องหลักนั้นมีชุดแต่งงานตั้งอยู่

ใช่แล้ว มีแค่ชุด ไม่มีคน

แต่แขนเสื้อชุดแต่งงานนั้นวางไว้ตรงหน้าท้อง ราวกับว่ามีคนมายืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ เฝ้ารอพวกเขาตามมารยาท

ผีดวงซวยนั้นอุทานออกมา “ฉันเป็นผี ยังตกใจเลย!”

ผีขี้ขลาดหันไปพูดกับซู่เป่า “ที่รัก ถ้าไม่ไหวพวกเราไม่ต้องเล่นแล้ว เดี๋ยวพี่จะอุ้มเราออกไปเอง”

ผีหลายใจยืดหัวออกมายาวเหยียด “ฮาโหลฮาเหล ที่รัก ปล่อยฉันออกไป ให้ฉันไปดูหน่อยว่าเป็นคนสวยที่ไหนมา”

ซู่เป่าเอ่ยเสียงเบาแสนเบา ได้ยินเป็นเสียงกระซิบเท่านั้น “ชู่ว…..อย่าส่งเสียงไป อย่าทำให้เธอตกใจ…..ในบ้านผีสิงเขาห้ามทำผีตกใจนะ!”

พูดจบเธอก็จัดการยกมือรวบผีร้ายทั้งหลายยัดเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณทันที

ซูเหอเวิ่นได้ยินที่เธอพูด อยากจะร้องไห้ออกมาทันที

ใครทำใครกลัวกันแน่?

พวกเราต้องกลัวจนหนีสิ?

พี่เล็กที่ทั้งขี้กลัวแต่ต้องเก็บเคพีไอนั้น เอ่ยถามเสียงสั่น “ซู่เป่า นั่นเป็นผีหรือเปล่า? ผี X หรือว่า ผี Y ล่ะ?”

ซู่เป่าจ้องชุดแต่งงานนั่น ก่อนที่จะส่ายหัวไปมา “หนูไม่รู้สิ”

X คือผีตายโหงหรือเปล่า? หรือว่าเป็นผีทั่วไป? แล้ว Y แทนผีประเภทไหนกัน

ซูเหอเวิ่นนั้นเข้าใจผิด และเพราะความกลัวในใจเข้ามาผสมรวม ขนาดน้องสาวเขายังไม่สามารถแยกประเภทได้เลยว่าตังหน้าเป็นผีร้ายหรือผีตายโหง ดูท่าแล้วผีตัวนี้จะของแรง!

หรือว่า……จะไม่ใช่ผี?

สีหน้าของซูเยว่เฟยนั่นขาวซีด ตอนนี้เขาถึงตั้งสติได้ แล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ “วางใจเถอะ ไม่ใช่ผีหรอก เป็นเพียงชุดเท่านั้น”

พนักงานที่แต่งผีมาหลอกนั้นกลับไปแล้ว ไม่คิดว่าจะเอาชุดนี้มาหลอกกันอีก

ซูเยว่เฟยหมดคำจะพูด อีกทั้งยังรู้สึกโกรธนิดๆ——ถ้าเกิดทำเด็กๆ ตกใจจะทำยังไง?

พี่ใหญ่ต้องกำชับไว้อย่างแน่นอนว่าห้ามทำเด็กๆ ตกใจ พนักงานพวกนี้ไม่เข้าใจหรือยังไง

เมื่อซู่เป่าได้ยินที่ซูเยว่เฟยพูดก็พยักหน้า “อืม ไม่ใช่ผีหรอก บางทีอาจจะเป็นของที่ผีทิ้งร่องรอยไว้เท่านั้น”

เหมือนครั้งก่อนที่มีรอยเท้าตามพ่อของเธอแบบนั้น

ซูเหอเวิ่นเองก็รู้เรื่องรอยเท้าครั้งก่อนเช่นกัน——ทุกครั้งเวลาน้องสาวเจอผีอะไร เขาจะบันทึกลงสมุดทุกครั้ง

ร่องรอยของผีอีกแล้ว บางครั้งร่องรอยพวกนี้น่ากลัวกว่าผีตัวจริงเสียอีก……

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลาย “งั้นหมายความว่า ลมที่พัด ‘ผ้าม่าน’ เข้ามาก็คือเจ้านี่ใช่ไหม?”

หานหานยื่นหน้าออกมา ก่อนที่จะเบือนหน้าไปอีกทางแล้วตะโกนพูดอย่างหึกเหิม “พวกเราเอามาเผาเถอะ! เอาให้ตายไปเลย!”

ซูเหอเหวินที่นิ่งเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “บางทีอาจจะเป็นเบาะแส”

ทุกคนรู้สึกว่าอาจจะใช่

บ้านผีสิง ของที่ปรากฎออกมาล้วนหมายถึงเบาะแส

เกมปกติแล้วก็จะเป็นแบบนี้ทั้งนั้น มักจะมีของปรากฎขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

พวกเขาไม่ได้คิดเลยว่า ถ้าเกิดสิ่งที่อยู่ด้านหน้าไม่ใช่เกมของบ้านผีสิง แล้วเป็นผีจริงๆ ล่ะ?……

ซูเยว่เฟยตัดสินใจสิ่งที่จะเสียใจที่สุดในชีวิตออกมา “ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวลุงสามจะเข้าไปดู”

ในเมื่อไม่ใช่ผี ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายเลย——ในโลกใบนี้จะมีผีอะไรมากมายขนาดนั้น……

ชุดแต่งงานข้างหน้านี้สีแดงสด อีกทั้งยังมีรอยยับ เป็นเหมือนชุดที่พึ่งทำขึ้นมาใหม่

ด้านบนชุดแต่งงานนั้นมีการปักรูปดอกไม้ เป็นเครื่องยศสตรีที่วิจิตรงดงาม

แขนเสื้อทั้งสองข้างวางไว้ตรงหน้าท้อง ดูเหมือใช้เส้นด้ายหรือกระดุมอะไรยึดเอาไว้

ซูเยว่เฟยอดที่จะคิดขึ้นมาไม่ได้ พนักงานบ้านผีสิงนี้ฝีมือไม่เลวเลย อุปกรณ์ทำออกมาอย่างใส่ใจ

เขาเดินมาหยุดตรงหน้าชุดแต่งงานแล้ว ห่างกับชุดแต่งงานเพียงช่วงแขน ซูเยว่เฟยประเมินชุดแต่งงาน และเตรียมที่จะเดินไปรอบๆ เพื่อหาเบาะแส

ตอนนี้เองที่อยู่ๆ เขาเห็นว่าชุดแต่งงานมีการขยับ

เหมือนกับว่าชุดแต่งงานนี้มันทำการโค้งให้เขา เป็นการทำความเคารพ

ซูเยว่เฟยชะงักงัน เขามองชุดแต่งงานที่โค้งตัวลงมา ในใจก็คิดว่า ทำได้ยังไงกัน?

เมื่อเข้ามาดูใกล้ๆ เขาพบว่าด้านข้างของชุดแต่งงานนั้นไม่มีไม้อะไรพยุงอยู่เลย ด้านหลังก็ไม่มีอะไรไว้แขวน ไม่ว่าจะเป็นลวดเหล็ก สายไฟ ไม่มีอะไรทั้งนั้น

ซูเยว่เฟยเดาว่าด้านในของชุดแต่งงานน่าจะมีพวกที่คล้ายๆ ไม้แขวนเสื้อค้ำอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าชุดแต่งงานนี้จะโค้งตัวให้เขาด้วย

ตอนที่ชุดแต่งงานโค้งตัวนั้น ด้านหลังของชุดงอตาม องศาเหมือนคนปกติไม่มีผิดเพี้ยน ทั้งๆ ที่ด้านในไม่ได้มีไม้ค้ำอะไรเลย

ตอนนี้เอง ซูเยว่เฟยได้ยินเสียงเบาๆ ลอยออกมา “ท่านสามี…..”

เมื่อพูดจบ ชุดแต่งงานนั้นก็ยื่นแขนออกมาแขนหนึ่ง ราวกับว่ากำลังน้อยใจที่โค้งอยู่นานก็ไม่ยอมให้เธอยืดตัวขึ้นเสียที

ลุงสาม “…….”

“……”

“!!!”